I did this all for you

Een paar keer had hij hier gestaan, aan de grens, met zijn kop laag en zijn staart verstopt onder zijn pootjes. Binnen Windclan was er veel gaande, nu dat Ashenpatch was verdwenen, Hawkchase Deputy was geworden en Blazestar een moordenaar werd genoemd. Het maakte Tomtit niet veel uit, hij wilde gewoon eventjes weg zijn. En voor de zoveelste keer, stond hij aan deze grens, wachtend op een bepaalde geur, een geur die hem meer aan thuis zou laten denken dan dat Windclan zou doen. De afgelopen paar maanden waren zwaar geweest voor hem, nadat zijn zusje was vertrokken uit Windclan. Hij had haar geur een paar keer geroken bij Shadowclan en hoopte dat er niets met haar was gebeurd. Ook nu weer zat hij met die angst, die als een knoop in zijn maag aanvoelde, aan zijn kant van de grens. Hij wachtte hier, geduldig, totdat hij een patrol zou hebben gevonden, of Routnose zelf zou opdagen. Hij moest gewoon wachten, zoals hij altijd had gedaan.

[+Routnose]

Het was de eerste keer dat ze weer hier was. Tegen beter weten in, natuurlijk. Maar nu ze wist dat ze zwanger was, well... Alles voelde opeens weer anders. Het voelde zo gek om te weten dat ze kindjes zou krijgen, en dat die nooit zouden weten hoe het was om op te groeien in de velden. Ze was blij, zo ontzettend blij, maar tegelijk bleef het moeilijk om al haar dromen van vroeger opeens zien te veranderen. Blue gaf haar alles, alles dat hij had. En daar was ze hem zo ontzettend dankbaar voor. Tot op het punt dat ze zich soms schuldig voelde over het feit dat ze toch stiekem Windclan miste. Ze zou niet meer teruggaan, zelfs al had ze de kans. Die keuze had ze al een heel aantal moons terug gemaakt. Maar ze kon er niets aan doen dat ze Windclan miste, zoals het was. Met haar vrienden, haar familie, haar clangenoten... Nostalgisch keek ze uit over de velden, en haar poten jeukten om te rennen. Om het gras tegen haar hielen te voelen, om thet frisse water uit smalllake te drinken. Oh Starclan, ze wist niet precies waar deze melancholie opeens vandaan kwam. Het was alsof ze hier was om tegen haar ongeboren op te biechten wie ze daadwerkelijk was, om ze een glimps te geven van wat ooit van haar was. Routnose zuchtte, en besefte zich hoe stom dat idee was. Ze was nog vroeg in haar zwangerschap, zelfs. Met een diepe ademteug snoof ze de geur van windclan op, en wilde zich net omdraaien toen ze ook iets anders daarbij rook. Oh Starclan, oh lieve starclan.. De tranen schoten haar al bijna in de ogen, en zelfs al wist ze nog zoveel beter kon ze niet anders. "Tommy!" schreeuwde haar stem vol blijdschap, en even bestond de grens niet meer. Ze kon aan niets anders denken dan aan haar eigen broertje, die ze voor het eerst in moons weer zag. Lomp als ze was met haar gewonde poot gooide ze zich in zijn armen en verdronk zichzelf in zijn bekende geur. "Het spijt me zo Tommy, oh ik heb je zo gemist,"