fine line

Het was een frisse ochtend. Haar adem vormde wolkjes en haar roze neusje voelde koud aan. Er lag een dun laagje ijs op het gras onder haar poten, maar ze hoopte dat het niet al te lang zou blijven liggen. De combinatie van de kou en het tekort aan voedsel maakte dat de kou nog killer voelde dan dat het normaal voelde deze tijd van het jaar. De jonge warrior verliet op een rustig drafje het kamp en liet het non-stop geluid van hoestende clangenoten achter haar, al was het maar voor een paar minuten. Haar alleen tijd duurde echter niet lang, want al snel stond ze oog in oog met Specklepaw. "Goedemorgen Specklepaw." Begroette de kleine poes de ander vriendelijk.

[ + speckle ]

Vroeg op of niet kunnen slapen was een dunne lijn die tegenwoordig vaak wazig was voor de apprentice. Het was koud en ze had honger, wat slapen niet al te geweldig maakte. Naar bed gaan met een knorrende maag was iets waar ze niet aan gewend kon raken, hoe lang het dan ook al aan de gang mocht zijn. Specklepaw was dan ook vaak buiten het kamp te vinden deze dagen, al had dat meer met de ziekte te maken. Ze kon jagen en uit de buurt blijven van al die hoestende en proestende katten. Het had levens geijsd en ze was niet van plan om de volgende te zijn. Nee, behalve dat ze te mager was en af en toe eens een loopneus had, was ze gezond. Gezond genoeg om nog te jagen voor haar clan. Iets waar ze misschien een paar manen geleden nog niet heel veel waarde aan zou hebben gehecht. Ze zou een grote mond op hebben gezet om het feit dat ze geen eten kreeg. Maar een tijd van crisis had haar sneller laten opgroeien en ze had nu ook wel door dat een heisa maken Crystalstar of tde rest van de clan niet zou helpen. Ook zou het haar maag niet vullen. Dus jagen it is. Alleen was ze daar de laatste tijd ook niet meer de beste in. De jonge kattin had haarzelf nooit echt geweldig goed gestort op het vangen van landprooi, en dat beet haar nu in haar achterste. Na achter een zielig veldmuisje aangesprint te hebben, struikelde ze over haar eigen poten in een onhandige misstap. Na haar balans herpakt te kunnen hebben stond ze ineens oog in oog met een clangenoot. Littlefin, een warrior. De kattin voor haar neus was waarschijnlijk ongeveer twee keer zo oud als haar, maar nog steeds vriendelijk naar haar toe. Niet netzoals Cottonflower, die het liefst zo snel mogelijk weer van het gezelschap van haar apprentice af wilde zijn om weer andere dingen te doen. "Morgen," groette ze vriendelijk terug, lichtelijk buiten adem van het sprintje wat ze net had getrokken.