The very hungry caterpillar [open]

Zijn buikje knorde. Dat betekende dat hij honger had. Dat woordje had hij al gauw geleerd. Astralkit keek naar zijn pluizige buik die opnieuw liet horen dat hij zin had in warme melk. De kleine tom likte zijn lippen af bij het idee. Helaas was er nu even geen melk. Mama was hard nodig vandaag en moest plots weg. Astralkit keek een beetje peinzend om zich heen. Wat moest hij nu doen? De jonge kit klom het nest uit en waggelde voorzichtig uit de den. Hij mocht eigenlijk niet weg in zijn eentje maar oh boy wat had hij een trek zeg! Toen hij uit de den opening gluurde zag hij dat het al donker aan het worden was. Hij twijfelde om terug naar binnen te gaan, vooral toen een flinke koude windvlaag hem zowat omblies en bevroren achterliet. Zijn buik knorde opnieuw, dit keer een stuk luider. Dat zette hem door om veder te gaan.

Zo ging Astralkit door het kamp door. Zoekend naar iets waarmee hij zijn geknor kom stillen. Hij vond niks, want de prooistapel was op. Naast dat hij ook nog helemaal niks afwist van prooi. Een nieuwe windvlaag blies langs hem heen. Samen met de wind dwarrelde enkele blaadjes over de grond. Astralkit keek ernaar. Blaadjes waren voor hem normaal gesproken speeltjes maar misschien waren ze ook wel eetbaar. Al bibberend pakte hij de grootste blad die de wind hem gebracht had en zette zijn scherpe kitten tandjes er stevig in. Het was nattig en proefde niet bepaald lekker. Hij trok een vies gezicht. Bleh!

Astralkit keek behoorlijk sip. Dit was dus echt niét lekker. De smaak was voor hem nog niet echt te beschrijven maar hij kon prima onderscheiden dat dit niet zo als mama’s melk proefde. Dat was lekker, warm en- en romig. Dit, dit was een bah smaak. Verdrietig kauwde hij maar veder op het blaadje, want er was geen ander eten wat hij kon vinden. Er glimde een klein traantje in zijn ooghoek. Hij had z’n honger.. en koud.. en mama was weg. Hij wou bijna in huilen uitbarsten toen een schim tevoorschijn kwam in het kampingang. Twee bekende gele ogen lichtte op in het donker. Astralkit hoefde niet twee keer te kijken om te weten van wie die ogen waren. Mama! Zijn kleine pluizen staartje kwispelde blij over de bevroren grond heen. Zijn mama kwam meteen naar hem toe. Jippie! Mama praatte tegen hem maar haar woorden hadden nog niet echt inhoud voor hem. Alleen de simpele woorden begon hij langzaam te snappen. De kleine tom duwde zijn koude trillende lichaam tegen haar voorpoten aan. Astralkit begon te hummen; hij was zoekend naar zijn stem. “Mwha..m” Piepte hij. Hij probeerde het nog is: “Mhama- Mahm, Mama!” Ja! Zijn eerste woordje was nu echt een feit! Met twinkelde oogjes keek de kitten omhoog naar zijn moeder. Er lag een blije lach op zijn snuit terwijl het blaadje van daarnet nog tussen zijn tandjes plakte.