Are you okay?

Coldstreak trok met zijn schouders en liet zijn blik naar the Highrock gaan, waar hij wist dat Eveningstar nu was. Er was een hoop gebeurd sinds de laatste tijd en hij was zeker niet vergeten hoe Beetlepaw vol in de aanval tegen zijn leader was gegaan. Ze zag er maar verzwakt uit de laatste tijd en Coldstreak kon zijn zorgen om haar niet langer verkroppen. Hij had eerst de nursery gecheckt om te zien of ze daar lag, maar daar was ze niet. Misschien had ze zich even afgezonderd in haar den om op adem te komen. De kittens hadden haar immers niet de hele tijd nodig en er waren genoeg andere queens die de zorg over hun op zich konden nemen, waardoor Eveningstar niet steeds bij ze aanwezig moest zijn. Dat was dan ook het nadeel van een Clanleader zijn; ze zou zich niet volledig kunnen focussen op één ding. En Coldstreak wilde haar zo veel mogelijk bijstaan. Hij klom de Highrock op en pauzeerde aan de ingang van haar den. ”Eveningstar?” vroeg hij op een zachte toon om zichzelf aan te kondigen. ”Mag ik binnenkomen?”

Coldstreak trok met zijn oren toen dat hij de behoedzame toon van zijn leader hoorde. Ze liet hem in elk geval binnen, maar niet helemaal zonder wantrouwen. Ergens zorgde dat wel voor een vervelend gevoel in zijn binnenste, maar de kater negeerde het gewoon en stapte naar binnen. Hij trok verrast met zijn oren toen dat hij de twee kittens dicht tegen Eveningstar aan zag liggen. Vertrouwde de kattin haar queens soms niet? ”Ik wilde enkel zien hoe het met je ging,” kondigde hij op een rustige toon aan, zijn blik terug naar haar brengend. ”Het moet je vast veel gedaan hebben dat Beetlepaw zo de controle over zichzelf verloor.” Een ongewoon sympathieke blik lag in zijn ogen terwijl hij dichterbij kwam. Zijn blik gleed naar de kittens en zijn snorharen trilden toen hij zijn blik op Ivorykit liet vallen. Net haar moeder. Toen liet hij zijn blik weer naar haar glijden. De kittens complimenteren kon hij later nog wel. Eerst wilde hij het over haar hebben.

Coldstreak bewoog met zijn oortjes toen dat ze haar zorgen uitsprak op een manier die typerend voor haar was. Afstandelijk, ontkennend, maar toch toegevend. Coldstreak wist niet of het anderen zouden ontgaan, maar hij kon op dit moment perfect zien wat het met haar deed, ook al probeerde ze dat nog zo te verstoppen. En het werd eens hoognodig tijd dat ze die koppigheid weg zou stoppen en in elk geval één kat toe zou laten om voor haar te zorgen. ”Dat is nog zacht uitgedrukt,” merkte hij dan ook fijntjes op en hij deed deze keer geen moeite om afstand te houden. Het voelde intiem aan om hier met zijn leader alleen te zijn en het over haar zorgen te hebben, maar hij voelde dat dit het moment was om die barrière te doorbreken. Het was nu of nooit. ”Praat met me over je gevoelens, Eveningstar,” zei hij op een zachte toon tegen haar. ”Stop het niet weg. Niet voor mij.” Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij niet om haar was gaan geven. Dat was ook niet zo gek, gezien het feit dat ze elkaar al zo lang kenden. Het was pas sinds kort dat ze echt diepe gesprekken met elkaar hadden, maar het was niet iets waar hij een hekel aan had. Helemaal niet zelfs.

Coldstreak had al wel half en half verwacht dat ze zich van hem af zou sluiten en was er dan min of meer ook op aan het anticiperen. En daar kwam het inderdaad. Ze zei dat het niets was en ze hield haar blik neutraal, duwde hem weg. ”Je liegt,” sprak hij op een rustige toon. ”Niemand die door hetgeen is gegaan waar jij doorheen bent gegaan, zou nog op een normale manier kunnen redeneren. Het is niet omdat je leader bent dat je constant een façade op moet houden.” Was hij aan het aandringen? Misschien. Er waren vast katten die op dit moment hadden gekozen om niet aan te dringen, vooral omdat ze voor hun leader’s neus stonden. Maar Coldsreak had nooit echt om ranks of hiërarchie gegeven als het ging om iemand die hij graag in zijn buurt had. ”En je weet ook dat ik het nooit tegen je zou gebruiken als je je gevoelens met me zou delen.” Hij besefte zich nu pas dat het hem zou kwetsen als ze dacht dat dat wel zo zou zijn.

Er waren veel dingen waar Eveningstar goed in was, maar haar gevoelens verbergen was daar niet één van. Tenminste niet voor Coldstreak. Hij keek rustig toe hoe dat ze duidelijk moeite deed om haar kalmte te bewaren en gaf een respectvol knikje toen dat ze uiteindelijk op een rustige toon aangaf dat ze er gewoon niet over wilde praten. En hij had zich met die woorden om kunnen draaien en weg kunnen gaan, maar toch deed hij dat niet. Hij wist ook niet zo goed waarom. Er was iets aan de manier hoe dat ze daar alleen lag met haar kittens vlakbij haar dat hem stak en dat ervoor zorgde dat hij bij haar wilde blijven. ”Mag ik bij je komen liggen?” vroeg hij op een rustige toon aan haar. Als ze dit zou weigeren, dan zou hij echt weggaan. ”We hoeven niet te praten,” voegde hij er nog snel aan toe, een licht glimlachje hebbend om zijn lippen.