The weight of us

Dit was hoe ze de afgelopen dagen had geleefd. In de ochtend stond ze op, verliet ze de grot en ging ze regelrecht naar het kamp. Daar nam ze voedsel, ontweek ze ieders blik en woord, en ging ze terug weg. Haar poten droegen haar meestal richting fourtrees of de grens met riverclan. Daar wachtte ze dan rustig af, op en af lopende in frustratie om iemand te pakken te krijgen. Dan, rond het warmste moment van de dag, ging haar aandacht naar andere dingen. Zo was ze eens de dichter bij de gorge gegaan in de hoop iet te vinden. Maar elke manier van zoekwerk liep gewoon mis. Het was kortom onbegonnen werk... En dat was frustrerend. Maar dat was het ding met Crowpaw, zij gaf niet op. Koppig als ze was wilde ze dat haar plan zou werken, dat iets zou werken. Elk pad zou ze bewandelen tot ze haar zin kreeg. Maar toen de zoveelste dag wederom op een einde leek te komen, zonder resultaten, voelde ze dat pure terug opkomen in haar.

Het was pure, ruige woede. Frustratie. Verdriet. Het gevoel van verraad, als een mes die in je rug stak. Ze had het uit geroepen, uit getierd. Haar klauwen boos trekkende door de sneeuw, aanvallende, afbrekende. Iets moest kapot, of zij zou eraan begeven. Ze was nooit het type geweest voor woede aanvallen, problematische emotionele uitbarstingen. Niet op het niveau dat het vandaag liep. Haar ogen wijd open gesperd, haar bek open in een actie om zuurstof binnen te halen, energie om haar tedere en fijne lichaam om te zetten in wat ze voelde, diep vanbinnen. Sneeuw vloog op. En toen die op was, vloog dor gras door de lucht. Aarde... Modder. Vagen rood. Ze zag rood. Nee.... Het was rood...

Langzaam kwam ze tot een stilstand. De ondiepe kuil die ze had gemaakt voor haar liggende. Kleine druppeltjes bloed parelend op haar pootkussentjes. Hijgend staarde ze ernaar. Haar blik het pad tracerende dat elke nieuw scharlakenrode vloeistof vormde tussen haar tenen, haar vacht... Langzaam fixerende op elk nieuw begin van haar poot. De boosdoener was snel gevonden. Vier tenen gespreid, drie klauwen vervuild. Ze knipperde langzaam, het verlies langzaam tot haar doordringende. De tijd voorbij tikkende. Het witte laken dat rond haar lag langzaam bevuilende met hetgeen dat ze op zichzelf had gebracht. Haar adem stokte, haar ogen langzaam afdwalende van haar verwonde lichaamsdeel. Dit was haar eigen doen.

Koude bracht verkoeling en pijnverlichting op haar teen. Het verlies van een klauw op deze manier was... Alles behalve optimaal, maar ze zou ze er niet onder bezwijken. Het bloeden was al even gestelpt, maar niet voordat ze een spoor aan licht verkleurde pootafdrukjes had achter gelaten. Met elke nieuwe pas meer vervagende, tot de puurheid eindelijk door kwam. Nu... In de veiligheid van haar nieuwe thuis, had ze zich opgekruld. Een inkeping in de wand van de grot, groot genoeg om een kleine kat als haar een thuis aan te bieden, kleine genoeg om monsters zoals honden, dassen en vossen buiten te houden. Het was er donker, kil... Koud... maar de poes had haar best gedaan de plek op te leuken. Een nest die ze onhandig in elkaar had gezet was de basis voor haar rustplek, gedecoreerd met veren en gedroogde bloemen die ze nog had verzameld voordat de wereld een nieuwe jas had gekregen in de vorm van leafbare's sneeuw. Stenen die ze had gevonden in de grot zelf... Of er net buiten. Kiezels met een leuke vorm, of simpele vervormingen die haar aandacht zo hadden. Het was slordig verdeeld in de inkeping, maar het maakte deze schuilplek net iets meer thuis. En dat was genoeg.

Een stem weerklonk door de grot heen. Ze wiebelde haar licht gekleurde oortjes wat. De toon herkende ze uit duizenden, maar hoe kon je ook niet? Een dochter kon haar vaders stem altijd herkennen. Haar ogen, ogen die ze duidelijk van hem had, zochten hem op. Een reflectie van de emoties die in haar diepste lagen om te woelen. Woede, verwarring... Verdriet. Ze spoorde zijn gezicht af, zoekende naar iets dat haar op het juiste pad kon zetten. Maar, die was er niet... Dus fixeerden ze zich op hem. "Je bent niet welkom," beet ze hem bitter toe, haar kin tegen haar borstkas aandrukkende terwijl ze haar pootjes meer onder haar vouwde. Ze wilde hem niet zien. En misschien was dat wel een eeuwige belofte.

Crowpaw liet haar ogen van haar vader gaan, zodat ze zich kon fixeren op haar pootje waar ze eerder die dag haar nagels was kwijt gespeeld. Het gebeurde wel vaker, had ze eens gehoord. Maar het was niet normaal dat ze het echt voelde en dat het ook had gebloed. Toen ze dan ook haar tenen wat spreidde zag ze het aangekoekte bloed duidelijk liggen. Ze ging rustig zitten en begon kalm de wonde te likken, haar ogen sluitende. Iets in haar wilde gewoon dat de wereld om haar heen verdween, dat hij verdween. Dat ze terug rust kon vinden, ondanks de chaos die in haar lag te kolken. Maar het was moeizaam, wetende dat Blazestar niet eens een pas terug zette. Was ze niet duidelijk genoeg geweest? Ze had het gevraagd, al dan niet op een vriendelijke manier, maar ze was duidelijk geweest, niet? Recht door zee, maar zo waren ze beide wel.

Het bleef een tijdje stil waarbij de gevlekte poes zichzelf probeerde te isoleren van hem, zich duidelijk niet lange focusende op hem. Het ijzer dat ze op haar tong proefde maakte haar ietwat geagiteerd, maar ze dwong zichzelf om de kalmte te bewaren, voor nu. Of in ieder geval in hoeverre dat mogelijk was voor haar. De storm die in haar diepste lag raasde door, er was nooit een seconde rust meer en het maakte haar gek. Ze wilde dingen kapot maken, ze wilde echt dat iemand wist hoe ze zich voelde. Maar dat soort gedrag was problematisch. Grappig, want sinds wanneer had ze daar ooit voor op gekeken. Ze was altijd de problematische uitschot van het nest geweest. Een te grote mond voor haar eigen welzijn en een lijf te klein voor haar eigen ziel. Alles voelde zo bekrompen, alsof ze in de val zat. Hoe kon ze ooit zichzelf zijn als er zoveel limitaties waren? Het was alsof haar hersenen haar gevangen hielden. Ze werd er zo... zo woest van. Waarom kon niemand haar begrijpen hoe moeilijk het was?

De gestreepte kater sprak en langzaam staakte Crowpaw haar halende acties. Haar tong nog tegen haar pootje drukkende, keek ze op. Hij vertelde haar dat hij hier ook had gewoond en indiceerde dat het koud werd hier s nachts. Ze knipperde even, haar pootje langzaam terug neerplaatsende. Ze bekeek hem even rustig, van kop tot teen. Elk litteken die zijn veel te kleine lichaam bekleedde een nieuw verhaal vertellende, voordat het uiteindelijk rustte op zijn poot. vervormd en volledig naar de haaien. Ze staarde er voor een moment naar. Hij was uit elkaar aan het vallen. En dat was ergens te begrijpen als je steeds over en over stierf. Haar amberkleurige kijkers gleden terug naar haar eigen poot, die weer aan het bloeden was door haar actie. In zwaar contrast met hem was ze nog een ongetekend canvas. Maar in haar eigen kop kon ze dat niet inzien. Alles was zoveel erger als het voor haar gepresenteerd werd. Of misschien, was ze hier gewoon te jong voor. Moest een meid zoals zij niet plezier hebben met haar clangenoten? Haar mede apprentices? Haar siblings? En toch zat ze hier, zoekende naar iets dat vele malen groter dan haar was...

Ze schudde haar kop langzaam op zijn volgende woorden. Als ze het zelf niet deed, dan wie wel? Als ze niet opgroeide, dan was er niemand die die rechtvaard aan nam. Ze beet dan ook even op haar onderlip, nogmaals schuddende met haar kop, ditmaal krachtiger. Haar blik gefocust op hetgeen dat onder haar lag. "Stop het," zei ze. Een schok trok door haar lijf bij het besef dat haar eigen stem zo fragiel klonk. Het brak af, leek volledig in stukjes te vallen. Wie was dit? Dit was niet wie ze was. Ze gromde dan ook even, opkijkende naar haar vader. Ze sprong overeind, de haren in haar nek rijzende. "Ga uit mijn hoofd!" gilde ze boos, tranen springende in haar ogen. Woede diep in haar verdriet gewoven, ze gingen hand in hand. "Stop het!" Een snik ontpopte aan haar mond, maar ze hield zichzelf sterk, haarzelf zo groot mogelijk makende. "Stop!" een hulpkreet. Laat het stoppen. Ze wilde deze sympathie niet. Het was enkel een manier van hem om zich weer in haar leven te werken. Haar leugens toe te fluisteren. Want waarom zou er een andere reden zijn?

En ze was boos.

Zo boos dat haar pootjes beefden onder haar lijf. Zo boos dat ze haarzelf moest bevechten om niet uit haar slof te schieten. Zo boos dat ze zijn hele leven vol kon schelden, vervloeken, driemaal over en dan weer opnieuw. Zo boos dat de tranen in haar ogen lagen. Zo boos dat alle andere emoties een weg naar boven vinden. Verdriet... Het was iets dat zo diep verborgen zat bij haar. Het was iets dat ze haar hele leven zo ver naar achteren schoof, opdat ze zich ervoor schaamde. Haar zwakte tonen aan de rest van de wereld voelde als verliezen. Verliezen aan wat precies? Aan hetgeen dat haar aan het uitdagen was? Haar familie? De vijand? Nee... Haarzelf. Want ze had haarzelf beloven nooit zo klein te zijn als ze was. Ze was meer dan dat. Ze was geen zwak klein iets en... Ze zou zich ook nooit zo presenteren. Die belofte bleef.

Maar met elke voorbij tikkende seconde voelde ze hoe dat brak. Eerst als een klein krasje, maar uiteindelijk kraakte het. Het brokkelde een voor een af. Een snik werd een tweede... En tranen kwamen al snel naar boven. Haar woorden... Waren ze gevuld met die ontgetemde, ruige woede, of waren ze toch iets anders? Wat was dit? Wie was dat? Ze slikte moeizaam terwijl ze haar bek weer open probeerde te doen, maar in de plaats van woorden kwam een half waangeluid uit haar keel. Ze klepte haar mond snel terug toe. Het gesnik enkel toenemende. Maar ondanks dat alles hield ze haarzelf zo groot. De haren overeind en haar nagels uitgeklapt. De dualiteit van haar pijn was iets dat diep zat en wie uiteindelijk de opperhand zou nemen... Als dat kon tenminste, was zeker een vraag die niemand kon beantwoorden. Voor iemand die haar emoties zo ineen gewoven had, was het niet meer mogelijk zoiets ruigs als pijn op een toon te uiten. Het kwam in golven, een mengelmoes aan chaos.

Hij sprak nogmaals. En ze schudde haar hoofd langzaam terwijl ze haar ogen toekneep, haar kop weg draaide. Ze wilde het niet horen. Want ergens was ze bang. Bang dat ze dingen zou horen die haar zouden dwingen om nog meer van haar waardes in vraag te stellen. Wat hij had gedaan was onvergeefbaar. En ze had het niet over of hij een moordenaar was of niet. Dat kon haar eerlijk gezegd gestolen worden. Het was het feit dat hij geen zicht had gehad op hoe zij zich zouden voelen bij een mededeling als dat. Het was alsof hun waardes en hun... Zelf niet telden in dit alles. Ja.. Uiteraard was het moeilijk voor geliefden om ruzie te hebben of whatever... Maar wat over degene die er tussen zaten? Wat voor de kinderen? Wat voor hun? Waarom werden zij als de laagste behandeld? En nog eens op deze manier? Door hun bloedeigen... Vader.

Ze klemde haar kaak vast, een snik van haar lippen komende terwijl ze haar rug naar hem keerde. Ze tilde haar pootje op, haar tranen weg vegende in de beweging die ze uitvoerde. "Waarom zou ik je moeten geloven," haar stem klonk zo... Zo vol van woede en toch zo fragiel. HEt was vreemd om zo'n combinatie te horen. Het was alsof de twee aan het vechten waren voor dominantie... En... dat waren ze ook. Want ze wilde breken, volledig uit elkaar vallen en haarzelf overgeven. Maar dat wilde ze uiteraard ook niet. Ze was koppig en boos... En dat maakte haar net als een ongetemd beest. Wat ze deed... Was zelf iets dat ze zelf niet kon voorspellen. Want alles kwam zo in het moment, het veraste haar zelf. "Je gaat me toch alleen vertellen wat JIJ wil dat ik hoor zodat ik-" Haar adem stokte even, haar stem in toonhoogte stijgende. Ze slikte even, haar kop schuddende. "Je gaat me toch alleen vertellen wat je wil vertellen," want zo ging het altijd in deze wereld. Je hoorde een kant van een verhaal, vaak verwrongen op hun eigen manier, en daar moest je dan je hele opninie op baseren. En misschien dat ze daar ok mee zou zijn met eender welk ander onderwerp. Maar de dood van haar moeder? Dat was geen kwestie om over te liegen en te vertwisten.

Ze wist het zelf niet meer zo goed. Misschien was het beter dat ze was zoals haar broer, een beetje te simpel om het allemaal zo hard in vraag te stellen. Of zoals sommige warriors in de clan, die een te dikke schedel hadden om al dat soort kwestie in hun brein te laten sijpelen. Maar dat was het probleem met haar. Alles kwam zo binnen bij haar, ze absorbeerde het ondanks dat ze het niet liet blijken. Ze voelde zo diep, ondanks dat ze dat niet liet merken. Gevoelig tot diep in haar binnenste. Ze was zo fragiel en toch beet ze alles toe dat haar een rustgevende hand op de schouder legde. Want als je jezelf zo opstelde betekende het dat niemand een vinger kon leggen op dat zachte innerste, dat gebroken hartje dat onhandig aan elkaar was gelijmd. Waarom kon dit niet gewoon zijn als iemand in elkaar slaan? Gewoon iemand fysiek pijn doen... De grond in boren. Het was allemaal zoveel simpeler dan wat het nu was.

Zijn antwoord liet haar langzaam haar kopje omhoog heffen. Ze pauzeerde voor een moment, langzaam knipperend terwijl ze naar de rotswand staarde die achter haar make shift nest was. Ze had het gedecoreerd met veren en stenen die ze eraan had geplakt met nat gemaakt modder, klei noemde men het ook maar dat wist ze niet. STevig had het grip genomen en het zag er lelijk uit, maar het was haar poging om een koude, eenzame plek als deze als een thuis te beschouwen. Ze haalde diep adem, haar kopje meer opbrengende om haarzelf een wat meer imposante houding te geven. Tervergeefs, want imposant was nou niet meteen wat ze was. Ze kantelde haar kop wat, omkijkende naar hem. Een blik leggende op hem... Voordat ze terug wegkeek. "Wat?" Zei ze, ruiger dan dat ze had gepland. In haar kop boorde ze het in. Hij had zoveel geheimen en dingen die hij bij zich droeg... Want hoe hard ze ook probeerde of geprobeerd had hiervoor.... Hij was een leader voor een vader... Of dat idee had ze altijd van hem gehad. En leaders, die waren verre van heilig. Dus wat voor vuil hij ook boven haalde... Ze wist dat het erg zou zijn. Want dat was nu eenmaal wat ze waren; vreselijk.