Where my heart restarts, and life replays

Hoe deed hij het? Manen, jaren had hij alleen geslapen in zijn nest en nu leek hij amper zijn ogen er dicht te kunnen doen. Was het ontwenning? Was het de dreiging haar nogmaals voor zich te moeten zien- wegrottend in het lot dat ze zichzelf had opgelegd? De kleine kater bromde terwijl hij zichzelf anders weglegde in zijn koude nest. Hoewel rots wanden hem beschutte van sneeuwval, deed dit niet hetzelfde met de kille wind die via de ingang naar binnen wist te dringen, noch had de leader de benodigde vetlaag nog om zichzelf er tegen te beschermen. Ook dat nog. Kou, honger, een ex die zelfs in de dood hem wist te vinden- en woeste rouwende kinderen. De leader opende nogmaals zijn ogen en zuchtte diep- starclan verdomme. Alles leek fout te zijn gegaan sinds hij leader geworden was, van lawines tot hongersnood, het was alsof de natuur hem geen kans gunde om tot rust te komen.  Van drama sprong hij naar drama en zodra hij koos om zijn eigen geluk te vinden werd hij de gorge ingeduwd door een  gestoord wijf die hem pas zag staan toen hij het uitmaakte.  Die hem zijn kinderen wilde ontnemen en hier half in geslaagd was. De leader sloeg kort zijn klauwen in zijn nieuwe nest- het oude had hij uit elkaar gerukt toen hij thuis gekomen was in de hoop de herinnering aan haar weg te rukken uit zijn den. Maar zoals dat van zijn voorganger leek dit niks te zijn opgeschoten zoals hij hier nu lag- hongerig, piekerend en oh zo moe.

[Hawkchase]

Voor hem hoefde hij zich niet haastig bij elkaar te rapen- want ja, Hawkchase had hem zo vaak op zijn zwakste gezien. Toen de licht gekleurde kater zijn den binnen liep hief hij enkel zijn kop en liet hij zijn ambere blik over hem heen gaan. Een vertrouwd gevoel sloeg over hem heen bij het zien van de nieuwe deputy, en voor heel even leek het alsof hij weer was waar ze waren geweest. Die ene dag dat hij spontaan besloot op de vreemdeling af te stappen om hem mee te vragen op jacht...dat was zo veel manen geleden nu- Een glimlach trok over het gezicht van de leader wiens lichaam te moe was om zijn gewicht te tillen momenteel. "Hawk hey" mauwde hij warm en opgelucht. Bijna direct sloeg de aura in zijn den om, bijna direct werd het een beetje roos kleuriger. "Starclan wat ben ik-" even sloeg de kater dicht terwijl hij zijn hart wat sneller voelde kloppen..een bekend gevoel- een gevoel dat hij zich momenteel niet veroorloven kon hoe graag hij deze ook wilde om armen. Ze zagen hem aankomen na het, na Fawnleap- "Wat ben ik blij dat jij het bent" mauwde hij echter bijna instinctief, Blazestar was nooit een goede leugenaar geweest, zijn ogen gaven alles weg...zo ook de glinstering die er over danste bij het zien van de deputy. "Kun je ook niet slapen?" vroeg hij vervolgens wat zachter "Ik zou het niet gek vinden heh...ik heb je genoeg gegeven om over wakker te liggen ben ik bang" merkte de leader vervolgens op met een zucht "Sorry daarvoor" sloot hij af op een oprechtte toon. Hij haatte het, dat hij de kater zo het diepe in had gesleurd..maar wat moest hij anders? Hawkchase was perfect- hij vertrouwde hem geheel, hij kon op hem bouwen. Blazestar was de pessimist, Hawkchase de optimist. Blazestar kende amper humor en kon niet goeed spreken, Hawkchase was grappig en was de meest charismatische kater die hij kent. Als zelfs Blazestar voor hem vallen kon, dan zou hij de beste diplomaat van het woud kunnen zijn als hij dit wilde...het was perfect. Hij was verdomd perfect.

Hij zag er uit alsof hij nachten niet geslapen had, maar ja- dat betekende eigenlijk hetzelfde als de deputy zijn gezelschap te kunnen gebruiken. Blazestar grinnikte zachtjes terwijl hij het ietwat warm begon te krijgen toen de grotere kater wat dichter bij bewoog- Zijn glimlach verstijfde ietwat, hij kon het niet maken. Niet nu, niet nadat hij de moord op zijn vrouw moest ontkennen, keer op keer. Maar starclan..wat wilde hij graag toegeven aan die spanning tussen hen. Zeker toen de kater hem weer verraste met leuke woorden, toen de kater hem weer liet lachen en hem voor even uit zijn pessimisme trok. "Ik zou niet durven Hawk, ik zou ook niet weten met wie ik anders uren in mijn den wil besteden" merkte hij vervolgens losjes op "Clan zaken lijken nooit een einde te hebben in windclan, maar met jouw als dep zou ik zelfs nog extra dingen om te bespreken bedenken" vervolgde de leader terwijl hij onbewust ietwat toegaf aan dat gevoel in hem en wat dichterbij schoof , hij slikte maar kreeg de glimlach niet van zijn kop af. Hij wist hoe de kater naast hem zich over hem voelde..hij wist dat als hij toegaf dit hem geen pijn kon gaan doen van deputies kant af...alles was zo dichtbij, maar nog steeds zo ver weg. Bijna perfect- maar toch zo fout.

_{Een lach ontsnapte zijn vermoeide lichaam. Toen hij zelf deputy geworden was werd hij uitgescholden door zijn zusje- het leek bijna normaal in Windclan dat iedere rangwisseling kwam met een lading drama en een geheel optreden van Windclans favoriete herrieschoppers. Maar bij die van zijn tweede deputy was het stil geweest, niemand had zich uitgesproken ook al meende de leader een aantal geërgerde blikken te hebben gezien. Vreemd was dat misschien ook wel niet, iedere deputy moest nog in zijn rol groeien. En niet iedere deputy moest een nobele, geweldige leader te zijn. Zoals een leader dit ook niet hoefde te zijn. Blazestar zelf was geen goede leader. Hij kwam niet uit helden boeken en hij was niet uit goud gehakt. Hij had zijn kwaliteiten en hij had heel wat negatieve kanten, zeker als je het hem zelf vroeg. Maar wat een goede clan nodig had, was een goed team. Een leader en deputy die elkaar vertrouwde en elkaar op kwaliteiten en minpunten afwogen. Hij en Hawk waren zo'n team als het Blaze vroeg. Hawk haalde het beste uit hem, Hawk had zijn volledige vertrouwen en steun en hij wist dat dit vice versa ook zo was. Een zachte glimlach bleef aan zijn mondhoeken hangen terwijl hij naar zijn deputy luisterde. "Spark en Plover mogen je" mauwde hij met zekerheid. "Ik wou dat ze elkaar ook weer mochten..." vervolgde hij met een zucht. Het deed hem pijn de twee zo van elkaar weg te zien. Ze dachten dat ze zichzelf er mee verbeterde, maar voor iedereen buiten hun ruzie was het duidleijk dat ze enkel er op achteruit gegaan waren nu ze elkaar zo ontlopen. Ze mistte elkaar, zelfs Blazestar kon dit zien. "Maar we zouden ons er niet mee moeten bemoeien...toch?" zijn blik schoot kort naar de kater "Ze zijn grote jongens nu, ze moeten dit zelf leren oplossen, daarbij..na alles wat gebeurd is. Verdomme het is inet gek dat ze er tijd voor nodig hebben."}