Life is meant to be hard

Een strakke blik was in zijn ogen te zien terwijl hij zijn den verliet. Er waren van die mentors die zachtaardig genoeg waren om hun apprentice te wekken, maar daar deed Thawrage niet aan mee. Het was Sootpaw’s eigen verantwoordelijkheid om op tijd zijn nest in te kruipen en op tijd op te staan. Dat was één van de dingen die hij zelfstandig moest leren en waar Thawrage hem niet bij ging helpen. Zijn blik gleed dan ook licht afkeurend naar één van de warriors die naar de apprentices’ den ging om haar apprentice wakker te maken. Hij nam aan dat dat niet in het nadeel van Sootpaw was: als een andere apprentice wakker werd gemaakt, dan zou er bij hem ook wel een belletje moeten gaan rinkelen dat hij aan zijn training moest beginnen. En… Thawrage probeerde zijn mondhoeken strak omlaag te houden terwijl de gedachte in zijn kopje passeerde dat Sootpaw vast veel te nieuwsgierig was om aan zijn training te beginnen om in zijn nest te blijven liggen.

Hij was veel te enthousiast geweest voor zijn eerste training, ongeacht wie zijn mentor geworden was. Hij zou er ook zeker niet over klagen, maar hij hoopte dat de ander hem niet al te vaak zou afsnauwen voor het stellen van vragen. Hij was dan ook al veel te vroeg wakker geworden en had naar buiten zitten staren tot hij zijn mentor voorbij zag lopen. Hij kwam vrijwel meteen overeind en negeerde de warrior die langs hem heen liep om een andere apprentice wakker te maken. Het was koud, dus zette hij zijn vacht op, maar het was geen domper op de nieuwsgierigheid die hij voelde. "Goedemorgen, wat gaan we doen?" Wat zou hij als eerste te doen krijgen?

En zoals verwacht stond de kleine opdonder meteen in zijn buurt. Thawrage’s gesnauw van eerder leek compleet vergeten te zijn en Thawrage vroeg zich heimelijk af of dat kwam omdat het een dwaas was zonder hersenen of… of welke andere reden dan ook. Hij liet zijn blik kort naar de apprentice gaan toen dat deze zijn vraag stelde en bewoog kort met zijn oortjes. Hm. Een tour van het territorium leek hem wel op zijn plaats, maar dat was het meest standaardding dat elke mentor deed met zijn apprentice en Thawrage wilde juist afwijken van standaard. ”We gaan de tunnels in,” besloot hij. ”Houd je ogen goed open onderweg, want we passeren overal maar één keer vandaag. En als je vragen hebt, stel ze vooral niet.” En met die woorden draaide hij zijn apprentice demonstratief de rug toe, waarna hij het kamp uit beende. De tunnels ingaan zou zowel Sootpaw als hemzelf een goed idee moeten geven over hoe dat de kater zich voelde over de krappe ruimtes. Dan kon Thawrage zijn training daar ook beter naar richten. De kater leek hem meer een moor runner, maar misschien kon hij hem alsnog een tunneler maken. Wie weet.

Hij had verwacht dat ze het territorium zouden gaan bekijken, maar niet dat ze de tunnels in zouden gaan. Hij voelde zijn haren iets omhoog rijzen. Dit was niet waar hij zich vandaag op voorbereid had, maar hij wilde ook niet gaan klagen erover. Het was waar dat hij wel nieuwsgierig was naar de tunnels en hoe ze zouden zijn. Hij wilde zijn mond dan ook opentrekken om te vragen hoe het in de tunnels ging zijn, maar Thawrage ging door met te zeggen dat hij vragen vooral niet moest stellen. Niet dat dat hem ging tegenhouden als hij eerlijk was. "Zijn de tunnels krap?" Hij had geen idee hoe hij zou reageren op de tunnels, hij was er tenslotte nog nooit geweest, maar hij kon het altijd proberen.

Thawrage zuchtte diep toen dat Sootpaw meteen een vraag stelde nadat hij de apprentice uitdrukkelijk op het hart gedrukt had om dat vooral niét te doen. ”Meestal wel, maar het hoeft niet altijd. Het ligt eraan welke gangen je doorloopt,” antwoordde hij op een koude toon. Misschien moest hij toch maar wat uitleg geven over hun territorium voordat hij tientallen irritante vragen kreeg waar hij vooral geen zin in had om ze te beantwoorden. ”The Small Lake and the Moorland zijn daar,” sprak hij op een koude toon, zijn staart wijzend in de richtingen waar de gebieden zich ongeveer bevonden. ”The Moorland gaat een groot onderdeel van onze training uitmaken omdat daar alle konijnen te vinden zijn. Moor Runners jagen op ze over dat terrein terwijl Tunnelers de konijnen naar de tunnels zullen jagen, waar ze hun verder op proberen te jagen. Dat is dan ook de reden waarom ik wil dat je bekend raakt met de tunnels.” Hij wierp een koude blik over zijn schouder naar zijn apprentice. ”Je hebt in sneeuw en koud, nat weer niet veel aan je moorland skills als je ze niet kunt gebruiken.” En misschien was dat ook wel een reden waarom de apprentice beter een Tunneler kon worden. Thawrage geloofde er niet in dat bouw en kwaliteiten één bepaalde taak uitkozen voor een kat. Hij geloofde er vooral in dat als je iets wilde, je overal wel kon komen met je skills.

Hij wist dat hij niet had gedaan wat zijn mentor van hem vroeg, maar dit zou zijn eerste keer in de tunnels zijn en hij wilde niet onvoorbereid zijn. Hij wilde weten wat te doen mocht het mis gaan, zo raar was dat toch niet? Maar het lag dus aan de tunnel hoe krap het was. Hij knikte, dan zou hij gewoon moeten onthouden welke tunnel wat was. Hij had eigenlijk verwacht dat het een stille boel zou worden verder tot hij zelf meer vragen zou stellen, maar Thawrage begon dingen uit te leggen. Small lake en Moorland waren dus die richting uit en hij vond het logisch klinken dat dat was waar de meeste konijnen zaten. Hij vond het alleen minder dat met de sneeuw het betekende dat hij blijkbaar ook de tunnels moest leren kennen. Hij wist dat Thawrage een tunneler was, maar hij wist niet of hij zelf nou echt zo verzot was op de tunnels. "Vind je tunnelers beter dan moor runners?" Het was een eerlijke vraag en een waar hij zelf best benieuwd naar was.

Thawrage wierp een korte blik over zijn schouder naar zijn apprentice. ”Nee,” antwoordde hij op een koude toon. Het was een antwoord dat anderen misschien niet van hem verwachtten, maar zoals hij daarnet al aanhaalde: hij geloofde in de kwaliteiten van elke kat. Als iemand iets wilde, dan maakte het niet uit wat diegene was. ”Ik geloof in meer in kwaliteiten van een kat dan waar diegene voor staat, of dat nu tunneler of moor runner is. Ieder heeft zo zijn eigen kwaliteiten die voordelig kunnen zijn voor de Clan. Wel ben ik ervan overtuigd dat tunnelers in de winter net wat meer voordeel hebben juist omdat ze de tunnels als hun jachtgebied kunnen gebruiken. Moor runners zijn dan weer snellere renners en hebben meer uithoudingsvermogen terwijl wij onze instincten beter kunnen vertrouwen, zeker als we al meer vertrouwd raken met de tunnels.” Hij was niet heel erg snel, maar hij had een erg goed geheugen en hij kon zijn brede postuur gebruiken om voor genoeg wijdte in de tunnels te zorgen waardoor het makkelijker werd om daar te manoeuvreren. Hij keek kort over zijn schouder naar zijn apprentice. ”Zou je ervoor openstaan om tunneler te worden?” vroeg hij vervolgens, een niet bepaald verscholen interesse verschijnend in zijn blik.

Hij verbaasde zich stiekem nog steeds over de lange antwoorden die zijn mentor nu ineens leek te geven. Hij had het tenslotte eerder bij de warrior geprobeerd, maar toen was hij er niet zo blij mee geweest. Zijn laatste vraag verbaasde hem echter, maar was ergens ook wel logisch. Thawrage was een tunneler en hijzelf had er eigenlijk voor gekozen om een moor runner te worden. Zijn bouw was een reden waarom hij daarvoor gekozen had, maar zijn andere reden was het feit dat hij de tunnels toch wel eng vond, ook al durfde hij dat niet helemaal toe te geven. Misschien viel het allemaal wel mee wanneer hij er eenmaal in was. En hij had vertrouwen in zijn geheugen, dus hij wist dat hij de tunnels snel zou leren. "Dat is niet iets wat ik nu kan antwoorden." Sprak hij dan ook. "Na de tunnels zal ik het je laten weten." Misschien was het een te logische redenering, maar hij ging niks toezeggen nu.

Thawrage gaf een simpel knikje toen dat zijn apprentice antwoordde. Dat klonk acceptabel. Hij kon Sootpaw nog altijd naar een ervaren moor runner doorspelen als tunneler uiteindelijk niks voor hem bleek te zijn. Blazestar had hem immers de apprentice gegeven omdat er een mentortekort was. Als Thawrage hem al de dingen kon leren zoals vechten en jagen, dan zou een moor runner de rest maar aan moeten leren voor zijn final assesment. ”We zullen wel zien wat dat er uit onze trainingen gaat komen. Stap voor stap,” bromde hij, waarna hij de kater dichter naar de tunnels wenkte. ”Oké, dus zoals je al wel weet, heeft WindClan een groot tunnelsysteem. Deze tunnels zijn onbekend voor de andere Clans, dus ik wil graag dat je je bek erover houdt op een Gathering en dat je niet als een enthousiaste mus erover gaat roddelen tegen andere apprentices. Dit is WindClan’s voordeel en het zou jammer zijn als andere Clans ervan zouden weten.” Hij keek zijn apprentice strak aan om het nieuws goed tot hem door te laten dringen. Geen enkele kat van een andere Clan mocht hier iets van weten. Dit was voor WindClan en WindClan alleen en dat moest Sootpaw heel goed in zijn oren knopen.

Hij wachtte af wat de reactie van Thawrage zou zijn, misschien zou hij hem dan wel helemaal als een tunneler weigeren nu, maar dat was niet het geval. Het was inderdaad niet een slecht ding om te kijken wat er uit de trainingen zou komen. "Dat lijkt me goed." Antwoordde hij dan ook, waarna Thawrage begon uit te leggen over hoe hij niks tegen de andere clans moest zeggen over de tunnels. Dat was iets wat hij allang had geweten, maar besloot dat maar niet te zeggen tegen zijn mentor. "Ik zal ze er niet over vertellen." Niet dat hij al iemand uit een andere clan had ontmoet, maar dat zou vanzelf wel gebeuren, zeker op gatherings. "Is het moeilijk om alle tunnels te onthouden?" Hij had vertrouwen in zijn eigen geheugen, hij leek de meeste dingen tenslotte na een keer te onthouden, maar of dat ook voor de tunnels zo was, dat was de vraag.

Het leek Sootpaw gerust te stellen dat Thawrage hem niet helemaal afwees op basis van zijn woorden. Waarom zou hij dan ook? Sootpaw’s bouw was meer geschikt voor die van een moor runner en dus was het logischer dat de kater op basis daarvan getraind zou worden, maar Thawrage geloofde niet in geen andere mogelijkheden. Hij dacht dat iedereen wel voor alles geschikt kon zijn als er gewerkt voor wilde worden. Als Sootpaw zijn schouders erachter zou zetten om toch een tunneler te worden, wie waren anderen dan om hun tegen te houden? Hij kon er alleen maar respect voor opbrengen dat de apprentice het wilde leren, ook al leek de gedachte van de tunnels hem zichtbaar nervositeit te bezorgen. Thawrage gaf een ijzig knikje nadat hij zijn apprentice voor een minuut langer had aangestaard toen dat Sootpaw aangaf niet over de tunnels te vertellen tegen katten van een andere Clan. Goed. ”Dat zal je zelf moeten ondervinden,” was zijn niet bepaald bemoedigende antwoord nadat de grijze apprentice aan hem vroeg of het moeilijk was om de tunnels te onthouden. ”Ik ben geen StarClan en kan de toekomst niet voorspellen. Ik kan je alleen maar leren wat dat ik weet.” Hij wenkte de apprentice mee de tunnels in toen dat ze daar aankwamen. ”Het belangrijkste ding dat je goed in je kop moet prenten is dat een tunnel altijd een uitgang heeft, soms meerderen. Het is dan ook belangrijk om niet in paniek te raken als je denkt dat je vastzit, want dan blokkeren je zintuigen en dan wordt het almaar moeilijker om de uitgang te vinden. Als je niet kunt vertrouwen op zicht, hoe denk je dat een kat zich dan kan manoeuvreren door de tunnels?” Hij liep ondertussen gewoon door, verwachtend dat Sootpaw hem op basis van zijn stem wel zou blijven kunnen volgen. En ze hadden ook nog geen bochten of niks genomen, dus dat school dan ook weer.

Hij had gehoopt op een antwoord, dat het hem nog wat meer voor zou bereiden op wat er ging komen, maar dat geluk leek hij helaas niet te hebben. Het was waar dat hij het zelf moest ondervinden om erachter te komen, maar het was meer een vraag geweest of het voor de warrior moeilijk was geweest, maar dat kon hij nu niet echt meer verduidelijken had hij het gevoel. Hij volgde dan ook achter Thawrage aan en luisterde naar zijn woorden, terwijl hij ondertussen de tunnel probeerde te houden. Het was voor nu nog aardig recht geweest, geen bochten of vertakkingen, dit was zeker te onthouden. "Gevoel denk ik, je zal je weg moeten voelen." Geur had je alleen wat aan als er een andere kat voor je liep, gevoel zou je hopelijk kunnen vertellen waar de bochten waren. "Maar hoe weet je of een tunnel naar boven of naar beneden gaat?" Of überhaupt welke tunnel misschien een dood einde had of dat er toch altijd een uitgang was, maar dat durfde hij niet helemaal te geloven.

Thawrage bewoog kort met zijn oren toen dat Sootpaw het antwoord gaf waar hij niet helemaal op zat te wachten. De apprentice was niet helemaal verkeerd, maar alleen op gevoel zou hij niet kunnen vertrouwen. ”Als je vol op je bek wilt gaan, moet je vooral enkel op gevoel vertrouwen,” zei hij op een koude toon tegen de kater, opmerkend hoe dat zijn stem nu galmde door de eindeloze tunnels heen. ”Denk aan je zintuigen. Je oren, je neus en je snorharen plakken niet aan je kop ter decoratie. Je zintuigen kunnen je alert maken op gevaar of, in geval van je snorharen, aanvoelen wanneer er een wending in de tunnel komt.” Hij pauzeerde even. ”Maar je gevoel is iets waar je op kunt vertrouwen als je dreigt in paniek te geraken, dus je zat niet helemaal fout,” voegde hij er nog aan toe, alsof hij zijn harde woorden iets lichter wilde maken. Dat wilde hij niet, want het interesseerde hem niet hoe dat hij overkwam, maar goed. Hij had geen zin in een huilende dwaas achter hem omdat hij te bot was. Dan zou de dag nog lang duren. ”Dat voel je. Dat is ook waarvoor je je snorharen moet gebruiken. Als je geen ruimte langs je snorharen voelt, dan toont dat meestal aan dat de tunnel breder wordt en dat je dus naar beneden gaat. Afhankelijk van hoe diep het plafond hangt, zal de ruimte tussen je snorharen en de muur nauwer worden als het pad zich meer naar boven beweegt.” Hij dacht kort na. ”Het verschil tussen de hoogte en je lichaam kun je meten met je staart. Als je je staart hoog naar boven kunt reiken zonder het plafond te raken, dan kun je wel stellen dat je je in een breder gedeelte van de tunnels bevindt.”

Hij wist dat hij ondertussen gewend moest zijn aan de manier waarop Thawrage kon antwoorden, maar hij had gedacht dat hij toch wel dicht bij het antwoorde gezeten had. Toch was het niet goed genoeg geweest. Hij wist dat hij meer zintuigen had, maar geluid was niet iets waarvan hij echt had verwacht dat het nuttig zou zijn, hetzelfde gold voor geur. Maar het was logisch om in ieder geval je snorharen te gebruiken. "Dat klinkt logisch." Sprak hij dan ook en knikte, ook al wist hij dat zijn mentor het waarschijnlijk niet kon zien. Het was wel logisch om ook op die manier te bepalen of een tunnel naar boven of naar beneden ging. Zijn staart zou daarvoor nog handig kunnen wezen. Hij hoopte alleen niet dat hij zijn kop zou stoten als een tunnel ineens naar beneden ging, dat zou hij niet zien zitten. "Stoot je je kop dan nooit als een tunnel ineens naar beneden gaat?" Hij ging er niet vanuit dat de warrior zijn kop nog zou stoten, maar misschien was dat in het begin wel zo geweest of mogelijk zelfs zou struikelen als de tunnel ineens omhoog ging. Het was iets dat allemaal uitgevonden zou moeten worden.

Een lichte grijns verscheen om zijn lippen toen dat Sootpaw zijn vraag stelde. ”Natuurlijk. Geloof het of niet, maar mijn mentor waarschuwde me nooit als er iets ging veranderen in een tunnel. De keren dat ik al op mijn bek ben gegaan of sterretjes zag als apprentice zijnde, ligt zelfs hoger als je alle levens van elke leader bij elkaar op zou tellen.” Niet echt een benoembaar aantal omdat niet elke leader hetzelfde aantal levens overhad, maar oh well. Het was het idee. ”En denk maar niet dat ik anders ga zijn. Je leert het het beste door te vallen en weer terug op te staan. En daarom druk ik je dus op het hart om mijn advies op te volgen en de dingen te gebruiken die ik daarnet benoemde. Dat spaart je heel wat pijn en ongemakkelijkheid uit.” Nee, hij ging Sootpaw’s pootje niet vasthouden. Dat lag niet in zijn aard.

Hij had ook niet verwacht dat alles hem voorgekauwd zou worden. Niet met Thawrage. Hij wist tenslotte hoe de kater kon zijn, dat was algemeen bekend in de clan. Maar hij wist ook dat hij een goede training zou krijgen. Hij probeerde ondertussen ook nog te focussen op waar de tunnel ging. Hij had tenslotte vertrouwen in zijn geheugen en hoopte in ieder geval deze tunnel in een keer te kunnen onthouden. Hij kon zich alleen moeilijk voorstellen dat Thawrage ooit moeite had gehad hiermee. "Ik zal mijn best doen op te letten." Gaf hij dan ook aan. "Waar leidt deze tunnel naartoe?" Dat was wel belangrijk om te weten tenslotte.

Thawrage grijnsde. Het was hem in elk geval duidelijk dat hij geen gevoelige apprentice had gekregen waarbij hij moest letten op wat hij zei om miezerige zaken zoals zijn gevoelens niet te kwetsen. Dat scheelde weer een hele hoop. Niet dat hij dat überhaupt had gedaan als Sootpaw wél aan de gevoelige kant was geweest, maar goed. Dit was het betere scenario. ”Naar een centraal gedeelte waar meerdere tunnels samen komen,” bromde hij. ”Ideaal om je gelijk ook wat vechttechnieken te leren die je kunt gebruiken in tunnels zoals deze.” Als je je vijanden immers kon bevechten in krappe ruimtes zoals deze, dan was Thawrage ervan overtuigd dat je alles wel kon. Hij zou Sootpaw later nog wel op excursie meenemen buiten de tunnels om hem vechttechnieken in het openbaar aan te leren. Voor nu was het belangrijk dat Sootpaw zich familiair met de tunnels begon te voelen.

Hij knikte bij de woorden van zijn mentor, ook al zou de kater dit niet echt kunnen zien. Hij was blij verrast dat hij nog nergens echt hard tegen op gelopen was in de tunnel. Ja, hij had de wanden zeker een aantal keren gevoeld, maar dan hij zijn richting gewoon iets aangepast. Zo moeilijk was deze tunnel niet als je je erop focuste. "Is hier wel te vechten?" Hoe zou je dat in deze krappe ruimte kunnen doen? Of was het centrale deel zoveel groter? En wat als je niks kon zien? Hoe zou het dan gaan? Het was al moeilijk genoeg bovengronds waarschijnlijk, laat staan ondergronds.