[Event] Carry you to broken ground

Tumblepaw had al dagen niet meer geslapen, of toch niet meer dan een uurtjes met een keer. Hij had wallen onder zijn doorbloede ogen en zijn korte vacht stond in pieken uiteen. Hij schrok op uit een soort halve slaap, zittend aan de rand van het camp, toen een bekende kater op de rots sprong. Een kater die hij al manen niet gezien had - of zo voelde het toch. Ook al was het slechts een paar dagen geweest. Tumblepaw kreeg een schok van energie in zijn lijf en sprong recht, als door de bliksem getroffen, mond halfopen van verbazing en ogen groot. Hij kon het niet geloven. Was dit een hallucinatie, uit slaaptekort? Maar Blazestar's stem klonk door het camp en zijn stem klonk echt, zelfs als zijn woorden onverklaarbaar waren. Mama had papa proberen vermoorden. Mama had kittens gehad, die nu hier waren. Mama... Zijn ogen vulden met tranen voor hij doorhad wat er gebeurde. Hij trilde op zijn lange poten. Tumbepaw keek om zich heen, zocht zijn siblings - hij spotte Crowpaw's achterkant nog net toen ze de apprentice den in ging. Hij wist niet of hij haar moest achtervolgen. Hij voelde zich aan de grond genageld, en tegelijk alsof hij klaar was om te vluchten. Weg van deze bizarre wereld, waar zijn moeder een moordenaar was. Waar zijn moeder in Darkforest was. Nee, nee, nee. Hij weigerde het te geloven. Had mama hem niet gewaarschuwd? Verteld dat ze bang was, dat ze van hen hield? Waarom zou mama zoiets doen? Hij kende haar alleen maar als iemand met een enorm groot hart, een hart dat overliep van liefde voor haar kittens, voor haar partner. Iemand die geen vlieg kwaad zou doen. Die geliefd was door de clan. Mama zou nooit zoiets doen. Ze was zijn moeder. Papa moest liegen. Wat was de andere optie? Dat hij de waarheid sprak en dat zijn hele wereldbeeld in duizend stukjes uiteen spatte? Tumblepaw's hart brak nu al. Hij had gedacht dat hij papa kon vertrouwen, dat papa altijd de waarheid sprak, dat papa en mama allebei van hen hielden. Maar dat kon niet allemaal tegelijk waar zijn. En dus koos hij wat voor hem het meest geloofwaardige was. Een onkarakteristieke woede barstte uit in zijn blik en hij rende naar voren, plots niet meer vastgeketend aan de grond. "Leugenaar!", schreeuwde hij. "Mama zou zoiets nooit doen! Jij hebt haar vermoord, ze heeft me nog verteld dat ze bang was van je!!", vervolgde hij, woedend, moordlustig bijna. Oh, hij zou Blazestar op dit moment zelf tot op de bodem van de gorge gooien als hij de kans zou hebben.

Rabbitcharm kwam naast hem staan en grondde hem met een zachte aanraking van haar staart. De wereld om hem heen tolde, maar papa was scherp in beeld zelfs terwijl al de rest wazig werd. Zijn blik, waardoor je zijn hart zag breken - Tumblepaw wist zeker dat in zijn eigen, met tranen gevulde ogen dezelfde blik weerspiegeld werd. Blazestar kwam niet met bewijs, of toch niets tastbaar, niets waar hij iets aan had, niets dat zijn wereld weer recht zou kunnen draaien. Tumblepaw voelde zijn pootjes boven. Hij keek zijn vader aan, zo hard hopend dat hij iets zou kunnen zeggen om dit goed te maken. Iets dat zou tonen dat hij van hen hield. Dat hij Fawnleap nooit pijn had kunnen doen. Iets, Starcanverdomme, gewoon een klein kruimeltje - dat zou al genoeg zijn. Maar toen Blazestar haar zijn "ex" noemde, in plaats van haar bij haar naam te benoemen, of in ieder geval kenbaar te maken dat ze ook hun moeder was. De poes waarvan hij ooit gehouden had, of dat hoopte Tumblepaw toch. Zijn hele leven was een leugen. ".. Ik dacht dat je van ons hield..", fluisterde de jonge kater uiteindelijk, zijn stem zacht, zijn woorden langzaam uitgesproken. Hij was nooit langzaam, altijd een wervelwind van energie, maar hij voelde zich compleet op. Zijn houding zakte wat in elkaar, alsof al zijn energie op was, alsof de slapeloze nachten eindelijk zijn tol eisten. Hij keek zijn vader niet meer aan, maar draaide zich om, rug naar de kater waar hij ooit zijn leven gegeven voor zou hebben.

Zijn familie was vervloekt. Het kon niet anders. Iedere keer als zijn vader weer die steen op sprong kwam er slecht nieuws na slecht nieuws. Hoe kon hij met gezond verstand verkondigen dat hij twee nieuwe siblings had en ongeveer in dezelfde zin zijn moeder dood te verklaren, als moordenaar te beschuldigen en de verdoemenis in te verbannen. Sparkpaw had niets dan goeie herinneringen aan zijn moeder. En opeens... was alles wat hij wist en kende niet waar? Hoe was zijn moeder die niets dan liefdevol en een rots in de branding was geweest opeens een monster? Het was wel erg toevallig dat de enige andere getuige dood was.

Sparkpaw schudde zijn hoofd verdwaasd toen hij tranen achter zijn ogen voelde prikken. Hij zou niet huilen. Zijn hart jankte voor zijn moeder, maar hij mocht het niet aan de oppervlakte laten komen. Hij zag woede in Crow, verdriet in Tumble, maar hijzelf voelde niets meer dan ijs. Was het teleurstelling? Of was hij er inmiddels al zo gewend aan geraakt dat de wereld naar de tering ging. Waarom zou hij geschokt moeten zijn dat het laatste gammele stukje fundament onder zijn poten ook instortte?

Zijn vader probeerde zichzelf te verantwoorden, zichzelf zijn gelijk te bewijzen. Ach, hij mocht zichzelf in alle kronkels draaien wat hij maar wilde. Hun moeder was dood en geen greintje rouw of verdriet was te bekennen. Nee, zijn vader was onkarakteristiek theatraal aan het doen. Hij leek bijna tevreden dat hun moeder in de Dark Forest was. Voelde hij dan echt niets? Waarom, waarom deed hij dit zo? Crowpaw begon zijn gedachten kwaad uit te spreken, en voor hij het wist was hij in een heel publiekelijk familieschandaal. Sparkpaw kromp wat ineen en wilde het liefst door de grond zakken.

Sparkpaw zou blij moeten zijn dat zijn vader uit de dood was opgestaan. Dat hij na dagen vermist zijn weer kwam opdagen. Was hij hoopvol geweest dat zijn ouders samen het uit zouden vinden? Dat ze gelukkig waren ergens samen, of was dat gewoon zijn stomme, naïeve hoofd. Nee, hij was misschien geen wees meer, maar wat hij terug had gekregen was erger dan dat. Een kwaadaardige moeder en een vader die het padje af leek te zijn. Hij trok zijn gezicht in een frons, schudde zijn kop en keek zijn vader één keer aan. Een blik kon meer zeggen dan woorden. Verdrietig, rouwend, maar bitter en ijskoud. Die blik van al het vertrouwen dat verloren was.

<sub>Ze zat rustig ergens te zitten in het kamp. Afgelopen dagen was de leader, ook wel bekend als haar broer, niet meer het kamp in geweest en de dagen leken net nog trager te lopen dan voordien. Ze voelde hoe alles steeds leger werd. De clan was laatste tijd toch alleen maar meer chaos en chaos aan het worden. Ze had het al een lange tijd door gehad, maar bij de anderen leek die klap nog maar net toegekomen te zijn. Er was altijd wel iets aan de hand en het leek alleen maar erger en erger te worden op dit punt. Veel optimisme voor de toekomst had ze niet meer, die had ze in feite al vele manen geleden verloren.

Haar oren bewogen lichtjes naar achteren toen ze opeens een luide stem door het kamp hoorde galmen. Haar blik volgde kort nadien de bron van het geluid en ze spotte opeens haar broer op de top van de rots. Ze was niet echt verrast. Hoewel ze gemengde gevoelens over hem had, zowel positieve als negatieve, was hij nog steeds net een mug. Hij keerde altijd terug, of je het nu wilde of niet. Zeer enthousiast naar wat hij mee te delen had was ze eigenlijk ook niet. Waarschijnlijk was het weer een zéér episch verhaal over wat hij heeft gedaan terwijl hij weg was en terwijl zij hier zaten weg te rotten alsof ze niets waren. Echter was zijn verhaal niet helemaal zo. Het ging vlug van goed nieuws naar overlijk slecht nieuws, en haar ogen werden iets groter toen ze hoorde dat Fawnleap in de dark forest was beland na hem vermoord te hebben. Daarbij had ze nog kittens gekregen ook. Maar ergens wilde ze het hele verhaal niet geloven. Fawnleap was zo’n lieve poes geweest, dat had ze wel bemerkt uit haar ooghoek. En het leek haar nu niet direct dat zij hem zou willen vermoorden, toch? Alhoewel Fallenflight zelf ook bizarre twists had gemaakt, verwachtte ze niet dat al de rest dat ook zou doen. Of was Windclan nu echt voor eeuwig gedoemd?

Gelukkig was zij niet de enigste met een negatief oordelende mening. De kinderen van Blazestar zelf volgden en spraken boos hun oordeel over de situatie uit. Nadien probeerde de leader bewijs te geven, maar bewijs die enkel in Starclan te vinden was, was geen écht bewijs. Dat was gewoon een dom excuus om hier mooi uit te komen. Ze schudde haar kop terwijl ze naar hem keek. “Wie denk je wel niet dat je bent, Fawnleap zo beschuldigen van moord?! Ze zou zoiets nooit doen. Liegen al zeker niet. Jij, daarentegen...”, gromde ze. “Je hebt veel lef om de sterren te gebruiken als een excuus. Dat is géén echt bewijs. Storkglide is zelf amper te vertrouwen, ik wed dat ze gewoon een dikke hoop bijeen gaat liegen onder jouw bevel. Wij kunnen niet zien wat zij ziet, wat dacht je wel niet?” Het zijn maar domme spikkeltjes in de lucht after all. Wat kunnen zij hierover zeggen? De beelden in haar hoofd werden zwaarder, donkerder, erger. Ze was te drained om momenteel zijn kop af te hakken, maar als ze het kon, had ze het gedaan. “Ik dacht dat je verstandiger was geworden tegen nu. Maar iemand anders beschuldigen van een moord terwijl je zelf waarschijnlijk zo lomp was geweest in de gorge te vallen is alles behalve acceptabel. Ik durf zelfs te wedden dat jij haar hebt vermoord omdat je kop te vol zat met je domme leugens” Ze had geprobeerd hem te accepteren, maar hij was zelf een onvolwassene vent die niets anders deed dan leugens aankondigen. "Je bent vreselijk", sneerde ze en keek naar zijn kinderen. Ergens, heel diep van binnen, had ze wel medelijden met ze. Ze verdienden geen rotvader zoals hij... niet dat zij een betere moeder was, maar hun familie was gewoon vervloekt.</sub>

Ze had haar vacht liggen wassen, toen Blazestar terug kwam het kamp binnen. Hij was een tijd weggeweest en voor een moment dacht ze dat alles weer terug zou gaan naar hoe het hoorde te zijn, maar dat gevoel veranderde het moment dat haar broer begon te spreken. Fawnleap had wat gedaan? Hoe had ze dat niet gezien? Hoe had ze dit niet kunnen voorkomen voor haar broer, dan had hij hier niet zo hoeven staan. Beschuldigd te worden door alles en iedereen. En het ergste nog wel zijn bloedeigen kinderen. Betekende het woord van hun leider zo weinig voor al deze katten hier?
Ze kon begrijpen dat niemand dit van Fawnleap wilcr geloven, het was iets wat ze zelf ook niet door had gehad, maar hoe konden ze Blazestar zo in twijfel trekken? Hij had nooit iets gedaan om deze reactie te verdienen. Ze wierp elke kat een blik toe die Blazestar openlijk in twijfel trok. Hoe durfden ze? Zelfs haar eigen familie leek zich tegen haar broer te keren. Dit kon gewoon niet.
Ze wilde haar mond opentrekken om de kater bij te springen en probeerde zijn blik te ontmoeten, terwijl ze dat deed, maar dat was het moment dat Blazestar zelf sprak en haar en een aantal anderen vroeg om naar zijn den te komen. Ze knikte kort, maar was niet van plan om stil mee te gaan. "Jullie zouden je allemaal moeten schamen om je leider zo in twijfel te trekken." Het ging niet om het feit dat Blazestar hun leider was, maar ook om hoe hij zelf als een kat was. "Heeft hij jullie ooit enige reden gegeven om zijn woord in twijfel te trekken? Ik dacht van niet, dus ik zou maar goed nadenken als ik jullie was wie je hierin wilt geloven, want conclusies trekken zonder er ook maar over nagedacht te hebben is iets dat wel heel makkelijk is niet?" Normaal zou ze misschien niet zo hard gesproken hebben, de schuld op al die katten gelegd hebben, maar dit ging wel om haar broer hier. Ze liep dan ook naar hem toe en drukte haar vacht kort tegen de zijne. "Kom, laat ze voor nu maar, het lijkt me het beste dat we dit verder bespreken in je den?" Ze ging er tenminste vanuit dat dit was wat Blazestar wilde. Dat hij dit alles wilde bespreken in zijn den.

Er werd langs alle kanten geroepen - katten die het met hem eens waren en katten die het met Blazestar eens waren. Het was chaos. Tumblepaw kon niet meer volgen. Hij voelde zich zo ontzettend moe. Crowpaw kwam op hem af, en hij hoorde hoe ze hem steunde. Hij ontmoette de ijskoude blik van Sparkpaw en voelde een rilling over zijn ruggengraat glijden - maar hij snapte het. Hij begreep het volledig. Het was dat hij zelf niet meer de energie kon opbrengen om zo bevroren te zijn. En nzelfs met dit alles, was alles wat Blazestar deed erop gebrand om zijn positie als leider veilig te stellen. Hij ging niet achter zijn kittens aan - hij riep een aantal katten bij hem in de leiderden. Om zijn onschuld te 'bewijzen', waarschijnlijk. Of misschien om hen te intimideren zodat ze het eens zouden zijn met hem. Maar zijn kittens, die liet hij gewoon gaan, alsof ze niets waren, alsof ze niets voor hem betekenden. Tumblepaw zag zijn hele jeugd in rook op gaan. In ieder geval had zijn moeder altijd van hem gehouden, daar was hij zeker van. Hij begreep niet hoe de hele clan zo gemakkelijk kon geloven dat die lieve, zachte kattin een moordenaar kon zijn. Ze was zijn steunpilaar geweest, degene die hem had leren lopen en praten, degene die hem van nare dromen gered had. En Blazestar, die was altijd druk geweest met zijn rang - en tuurlijk, hij was nooit een slechte vader geweest, Tumblepaw had van hem gehouden. Hield nu nog steeds van hem, hoe paradoxaal het ook mocht zijn. Crowpaw vroeg hem mee, en gewillig ging de jonge kater mee. Of, tsja, gewillig - het was meer dat zijn hoofd op dit moment zo'n chaos was dat hij waarschijnlijk alles zou doen wat ze van hem vroeg. Zijn zus en zijn broer waren de enige vaste waarden die hij nog had, de enigen die hij kon vertrouwen, de enigen die deze situatie zagen zoals hem. Alle andere katten hadden hun eigen redenen om Blazestar wel of niet te geloven, hun eigen agenda. Zij drie waren de enigen die de waarheid zagen, zo leek het wel.

En de drama leek gewoon door te gaan. Thawrage richtte zijn koude ogen op zijn leader toen dat deze hun vanop de Highrock toesprak. Zijn blik bleef onbewogen terwijl Blazestar zijn verhaal deed, al was er iets van woede in zijn blik te zien toen dat andere dwazen besloten om hem in twijfel te trekken. Zijn lip krulde zich lichtelijk naar achteren en hij moest moeite doen om zijn klauwen in hun hulzen te houden. Kort ging zijn blik naar Sorrelnose toen ze in de verdediging schoot voor hun leader en hij gaf haar een licht goedkeurend knikje. ”En het is niet alsof Fawnleap hier is om zichzelf te verdedigen,” bromde hij. ”Blazestar is geen kat die liegt en een kat die zich al meerdere keren het meer dan waard heeft bewezen om de leader van WindClan te zijn. Totdat het tegendeel bewezen is, zal ik hem op zijn woord geloven en ik denk dat het niet zo slecht is als jullie dat ook zouden doen.” Zijn blik gleed kort en dreigend naar de katten die openlijk hun bek open hadden getrokken. Daarna liet hij zijn blik kort naar Blazestar glijden en gaf hem een knikje. Hij stapte dichter naar de kater toe zodat niemand anders hun kon horen. ”Als je me nodig hebt, dan weet je me te vinden,” zei hij op een zachte toon, een knikje gevend naar de den waar Blazestar zojuist enkele katten uit had genodigd. Hij zou er altijd voor zijn vriend zijn. Alleen was hij niet het soort kat dat die zoetsappige woorden voor iedereen uit ging spreken, dus moest Blazestar zich hier maar gelukkig mee stellen.

Honderden emoties stroomden door hem heen bij het zien van Blazestar. Hij was.. Terug. Veilig? Heel? Zo zag hij er niet bepaald uit. Uiteindelijk was er niet heel veel ruimte over voor bezorgdheid though, toen de realisatie inhakte dat Blaze inderdaad thuis was. De opluchting die hij daardoor voelde maakte de wankele stap van de leader misschien wat minder erg.

Het verhaal wat hij en de clan moesten aanhoren was haast ongelofelijk. Toch wist Hawk dat de ander nooit zou liegen hierover. Hij wist hoeveel respect hij gehad had voor Fawnleap -- ook al.. Ook al had hij het uit willen maken met haar. Was dat misschien dan ook de reden dat ze zo gereageerd had? Was dit.. Was dit zijn schuld?

De woede die door de clan heentrok had hij niet verwacht. Het grootste geluid kwam uit haar kinderen, uit Crow. Met een frons keek hij naar zijn apprentice. Hij kon lastig inzien waarom ze haar vader niet zou geloven, de loyaliteit die ze naar haar moeder had was hem vreemd. Hij had zelf geen sterke familiebanden, niet op die manier. Het was duidelijk dat Fawnleap de villian was in dit verhaal, waarom nam ze dat niet aan? Hij begreep haar niet. Daar had hij moeite mee.

Blaze commandeerde de ongelovigen mee te gaan zijn den in. Wat terloops bleef hij achter. Hij wilde naar de ander toe, wilde hem omhelzen. Hij had zijn.. goede vriend erg gemist. Maar het was nu niet zijn tijd, dat was duidelijk. Hij kon ook niet naar Crow, die moest met Blaze mee. Hah..