[FINISHED] I'm feeling alright

Silversplash had hem gezegd dat hij niet te veel alleen uit het kamp mocht gaan omdat hij nagenoeg geen ervaring had met het vechten en hij wilde voorkomen dat Oakpaw aangevallen zou worden door een ThunderClanner, maar Oakpaw was daar niet bepaald bang voor. Natuurlijk wist hij wel beter dan zich in een gevecht engageren met iemand die meer ervaring had dan hemzelf, maar hij vond dat hij op zijn minst wel door zijn eigen territorium kon wandelen zonder gevaar te lopen, toch? Hij zou er wel voor zorgen dat hij uit de buurt bleef van de grens die ShadowClan met ThunderClan verbond. Een geamuseerde glimlach verscheen om zijn lippen toen hij zijn broertje aantrof. Pinepaw leek ook de wijze raad van zijn mentor de wind in te hebben geslagen, wat Oakpaw niet erg verbaasde. Oakpaw probeerde zich zo goed en kwaad als het kon in het struikgewas te verbergen, waarna hij met veel geluid naar voren raasde. ”Wees klaar voor de aanval van de gevreesde ThunderClan warrior!” riep hij speels, waarna hij zich tegen zijn broer aangooide.

Nu hij eindelijk de kans had om het kamp uit te gaan nam hij het er ook van. Elk moment dat hij kon probeerde hij het kamp wel uit te gaan en een nieuw stukje van het territorium te verkennen. Het maakte hem niet uit hoe koud het was hierbij, want als hij maar in beweging bleef, dan kwam het wel goed. Hij liet zijn blik over de omgeving gaan, bedenkende wat hij nu weer eens zou gaan doen. Zou hij nog een keer proberen om naar een van de grenzen te gaan? Of misschien zelfs wel ergens buiten shadowclangebied. Voor hij de keuze kon maken hoorde hij een geluid achter hem en draaide zich nog net om, om zijn broertje op hem af te zien komen. Hij was natuurlijk te laat om nog uit de weg te gaan en liet zich in plaats daarvan gewoon vallen, proberende door te rollen. Misschien kon hij Oakpaw meenemen.

Oakpaw liet een kreet van verrassing horen toen dat Pinepaw zich gewoon op de grond liet vallen. Oakpaw, die in volle vaart tegen zijn broer op botste, rolde met hem mee door de bladeren en giechelde toen dat ze tot een stilstand kwamen. ”Zijn jij en je mentor al bezig aan vechttechnieken?” vroeg hij met toch wel een lichte hint van jaloezie in zijn stem. Hij was nog maar het territorium aan het verkennen en aan het jagen, al was dat laatste niet zo’n succesverhaal omdat er niet zo heel veel prooi leek te zijn. Zijn mentor probeerde het voor Oakpaw te verbergen, maar Oakpaw kon anderen makkelijk doorzien en had heus wel in de gaten dat zijn mentor zich druk begon te maken om het gebrek aan prooi. Oakpaw zelf maakte zich nog niet zo’n zorgen. Hij had van de elders gehoord dat elke Leafbare pittig was, dus dit zou geen uitzondering zijn. Ze kwamen er wel weer bovenop. Dat hadden ze al seizoenenlang gedaan voordat hij geboren was, dus deze Leafbare was geen uitzondering, toch?

Zijn broertje dacht blijkbaar dat hij al veel vechttraining had gehad, alleen maar omdat hij wist wat te doen als iemand op hem af kwam springen. Helaas was dit het enige en wist hij dat als hij zou zeggen dat hij al genoeg training had gehad om van zijn oudere broer te winnen, dan zou hij er spijt van krijgen. "Dit is het enige dat ik weet." Gaf hij dan ook eerlijk toe. Hij kon wel meer proberen, hij had tenslotte andere apprentices al wel eens zien oefenen in het kamp, maar nog niet de kans genomen om het zelf uit te proberen. "Jij dan?" Misschien had zijn broer al wel training gehad en zou hij hem wat kunnen leren nu.

Een licht gevoel van voldoening en ontzetting verspreidde zich tegelijkertijd door zijn binnenste toen zijn broertje eerlijk aangaf dat dit het enigste was wat hij wist. Jammer. Als hij meer had geweten, dan had hij die kennis met Oakpaw kunnen delen. ”Nee, ook niet,” gaf hij toe. ”Maar zodra we wel meer weten, kunnen we dat wel met elkaar delen, toch?” vroeg hij hoopvol. Hij zou het leuk vinden als hij dat kon delen met zijn broertje. In de nursery hadden ze ook altijd een goede band met elkaar gehad en Oakpaw hoopte dat dat er nu niet minder op zou worden omdat ze minder tijd met elkaar hadden. ”Ik heb alleen nog maar een tour van het territorium gehad, maar mijn mentor heeft me wel beloofd dat we snel aan jachttechnieken zullen beginnen.” Hij wilde liever wat meer van vechten weten omdat er zo veel spanningen waren tussen ThunderClan en ShadowClan, maar hij ging niet tegen een ervaren warrior in. Dat lag niet in zijn aard.

Hij was ergens wel opgelucht toen Oakpaw aangaf ook nog niet veel te weten. Het was voorspelbaar dat hun mentoren hun eerst zouden willen leren jagen, maar met de dreiging van Thunderclan had hij toch een kleine hoop gehad dat ze vechttraining snel zouden beginnen. "Tuurlijk, dan kunnen we samen de beste vechters worden!" Dan zou hij ook overal naartoe kunnen gaan zonder dat hij het risico liep om aangevallen te worden en niet te weten wat te doen. "Ik ben ergens ook benieuwd wat er buiten ons territorium verder te vinden is." Want ja, hij had hun territorium nu gezien, maar hij wilde meer zien, weten wat daarbuiten ook te vinden zou zijn en of het interessant zou zijn.

Oakpaw’s hart begon sneller te kloppen toen Pinepaw aangaf dat ze de beste vechters konden zijn als ze vechttraining zouden krijgen en hun skills aan elkaar konden laten zien. Hij knikte heftig. ”Jij en ik, de beste vechters van ons nest,” zei hij op een tevreden toon. ”Dan kunnen we mama zeker beschermen! En elkaar natuurlijk.” Hij glimlachte en duwde snorrend zijn wang tegen die van zijn broertje aan. Van heel het nest trok hij met Pinepaw toch wel het meeste op. Hij kon het met iedereen wel goed vinden, maar Thornpaw en Pinepaw waren wel zijn twee favorieten als hij heel eerlijk was. Hij keek zijn broertje bedenkelijk aan toen dat hij zijn woorden sprak. ”Het is dat we zo weinig ervaring hebben, anders had ik voorgesteld dat we er eens een kijkje zouden nemen,” zei hij gniffelend. Hoewel hij de oudste was van het nest en dus in zekere zin de meeste verantwoordelijkheid had, kon hij het soms alsnog niet laten om die verantwoordelijkheidszin te laten vliegen en de regels te breken.

Pinepaw bedoelde dat ze de beste vechters van de clan zouden worden, maar Oakpaw dacht duidelijk alleen aan hun eigen nest. Iets wat hij ook zeker op prijs stelde van zijn broertje, dat hij als eerste dacht aan hun eigen familie beschermen. Daar verschilden ze wel in. Hij wilde het tenslotte hebben om hemzelf te kunnen beschermen waar hij ging, maar toch zette hij een glimlach op. "Dan kunnen we mama verrassen mocht het ooit nodig zijn." Hij wachtte af wat zijn broertje over zijn andere gedachte zei en haalde zijn schouders op. "We kunnen altijd ervaring opdoen." Maar de kans dat Oakpaw akkoord zou gaan was klein. Het maakte niet uit, dan zou hij binnenkort zelf eens een kijkje nemen.

Oakpaw knikte heftig toen dat Pinepaw zei dat ze hun mama konden verrassen. Even verscheen er een dromerige blik in zijn ogen terwijl er zich een scenario afspeelde in zijn hoofd waarbij ThunderClanners hun moeder aanvielen en zij tweeën hun moeder met ongekende kracht beschermden, maar al snel werd hij uit die droom gehaald door de woorden van Pinepaw. Zijn hart begon sneller te kloppen en hij twijfelde maar heel even. Hij was hier de verantwoordelijke en eigenlijk moest hij er Pinepaw van weerhouden, maar om eerlijk te zijn wist hij wel dat Pinepaw toch doorging met het plan, of hij nu akkoord zou gaan of niet. In dat geval was hij er liever zelf bij dan dat Pinepaw helemaal alleen was. ”Oké, maar we gaan niet te ver en niet te lang,” zei hij tegen zijn broertje, al vertelde de glans in zijn ogen een ander verhaal. Hij was immers net zo nieuwsgierig als zijn broertje. ”Naar welke grens zullen we gaan?” Die van ThunderClan klonk wel spannend, maar ook gevaarlijk. En hij was ook wel nieuwsgierig naar de andere twee Clans.

Hij had stiekem gehoopt dat zijn woorden zijn broertje zouden overtuigen en was dan ook meer dan blij toen hij aangaf dat ze niet te ver moesten gaan en niet te lang. Het was iets en als ze er eenmaal waren, zouden ze zien hoelang ze er zouden blijven. Nu was het alleen de vraag welke grens inderdaad. Hij dacht na, Thunderclan was misschien een te groot risico. Ze konden misschien windclan proberen, maar daar zouden ze waarschijnlijk best snel gesnapt worden gezien er amper begroeiing was. Riverclan was een stuk verder weg en ze moesten uitkijken met het water. Hm, welke was het beste? "Windclan? Of heb je liever een andere?" Als ze laag bleven, dan kon Windclan ook net zo leuk worden.

Oakpaw vond het eigenlijk wel prima wat dat ze gingen bezoeken. Misschien was ThunderClan op dit moment niet zo’n goed idee omdat ze beiden niet de juiste vechttechnieken hadden – dat zou hij dan wel eens onderzoeken in zijn eentje, zonder Pinepaw erbij zodat zijn broertje geen risico zou lopen – maar één van de andere twee Clans was wel prima. Zijn blik gleed naar Pinepaw toen deze vroeg of ze de WindClan grens zouden uitproberen. Hm… Daar was weinig beschutting, maar dat kon het juist wel een leuke uitdaging maken. ”Klinkt goed, maar dan moeten we wel laag blijven zodat we niet betrapt worden,” zei hij met een speelse grijns om zijn lippen, zijn staart wenkend zodat Pinepaw hem zou volgen. Dan kon hij toch tenminste ietwat de verantwoordelijke broer uithangen. ”En ook niks tegen mama zeggen. Ik denk niet dat ze het leuk vindt als we zelf zo op avontuur gaan,” zei hij gniffelend, al trok hij wel een gezicht bij het vooruitzicht dat Beechresin hun zou betrappen. De preek die dan zou volgen zou waarschijnlijk een stuk minder aangenaam zijn.

Hij glimlachte toen zijn broertje instemde met Windclan en zei dat ze laag moesten blijven. Dat leek hem ook meer dan logisch. "Ook al hoop ik wel dat er misschien iets van begroeiing is." Gaf hij eerlijk toe. Maar dat moest toch wel lukken? En anders konden ze zo dicht mogelijk tegen de grond aan blijven en zo stil mogelijk voort bewegen. Hij schudde zijn kop toen Oakpaw over hun moeder begon. "Nee, beter dat ze er niks van weet." Ze wilde niet weten wat voor een preek ze van hun moeder zouden krijgen als die erachter kwam. "Zullen we gaan?" Vroeg hij dan ook meteen, hij wilde eigenlijk niet langer meer wachten.