Though we risk it all

Scarletmacaw had haar amberkleurige ogen kort gesloten terwijl ze zwijgend de grazers keek die in de aangrenzende weilanden aan het eten waren. Alles bij elkaar genomen was het duidelijk dat de kattin diep in gedachten was verzonken. Ze maakte zich zorgen om de Clan. Niet extreem lang geleden was ze erachter gekomen dat ze moeder zou worden van kittens echter was het haar al vrij snel duidelijk dat er iets mis was gegaan. Ze had ze al veel te lang niet meer gevoeld en was ervan uit gegaan dat haar lichaam de kittens had afgestoten nog voordat ze levensvatbaar waren geweest.

Natuurlijk had de kattin dagen gehad waarin ze onrustig was, zich enorm ongemakkelijk voelde. Nadat Blazestar zijn partner hem had verraden en een deel van de Clan zich tegen hem had gekeerd was de misselijkheid toegenomen. Haar grote broer verdiende het niet. Haar ogen stonden op scherp terwijl ze de bewegingen van een vogel in de weiden probeerde te volgen. Het leek erop dat ze wellicht kon beginnen aan de jacht. Haar poten lieten het gras van de Moorland nauwelijks ritselen. Ondanks het feit dat ze geen Moorrunner was, had de calico ongetwijfeld toch hier en daar wat opgepikt. Haar ogen waren niet altijd gewend aan het felle zonlicht maar met Leaffall en koudere temperaturen was de zon vaak wat zachter in de lucht. De dagen werden korter en de nachten waarin ze zich op zou krullen in haar nest werden langer.

Het geluid van een zacht geritsel achter zich deed haar langzaam omdraaien voordat ze haar warme blik op haar broer legde. "Blaze! Starclan dank! Jij bent het!" Mauwde ze vrolijk voordat ze op hem af stapte en tevreden snorrend haar kop tegen die van hem aan drukte. Haar stem was zacht en warm, het was duidelijk dat ze zich zorgen maakte maar tegelijkertijd haar broer geen eindeloze vragen wilde stellen over zijn leven. Soms was het goed om het verhaal in het midden te laten en even te doen alsof alles normaal was.

Het duurde niet lang voordat Scarletmacaw haar ogen weer op de weilanden richtte. "Ik zag daar net nog een heerlijk mals vogeltje. Denk je dat we hem samen te pakken kunnen krijgen? Of is je lijf te oud." Dat laatste zei ze op een plagerige toon terwijl ze hem afwachtend aan keek. Hoopvol zelfs. Soms wilde ze tijd doorbrengen met haar goede oude broer.

Desondanks had ze toch melk gekregen en hoewel ze weer snel terug naar het kamp zou gaan om te kijken of Inkkit haar nodig had. Of ze nog melk kon geven aan de kitten die ze wel kon helpen. Daar waar ze waarschijnlijk niets meer voor haar eigen kittens kon doen. Behalve wachtten terwijl ze hen af en toe nog voelde en hopen dat alles in orde was. Dat was ook waarom ze even kort was vertrokken.

Scarletmacaw wist dat ze wellicht niet al te ver moest lopen. Echter waren de andere Queens nogal duidelijk geweest. Ze moest haar poten eens goed strekken en haar zenuwachtige gedrag had de Nursery in een onrustige ruimte veranderd. Vernederd en aangepakt door een van de oudere Queens has ze dan ook Inkkit even achter gelaten om een frisse neus te halen. Echt handig en goed zou ze niet meer kunnen jagen. Haar opgezette buik maakte dat ze zich een stuk slomer voort bewoog. Haar vurige ogen brandden nog steeds hetzelfde en dat was ook duidelijk. Zeker als ze haar familie zag, daar waar ze wist dat Blazestar het enorm zwaar had, probeerde ze zijn lading te verminderen. Ze wilde oprecht dat haar broer gezond en blij was. Hij had prachtige kinderen. Ook al waren sommige van hen een poot vol. Dat kon ze wellicht uiteindelijk ook over haar eigen kittens zeggen.

Een vage glimlach verscheen op het gezicht van de rossige kater voordat hij knikte. "Hm niet te oud." Merkte de kater nuchter op terwijl hij naast haar kwam staan. "Te gewend om de tunnels en te lomp, dat vooral." Scarletmacaw grinnikte even voordat ze met haar staart langzaam zwiepte. "Jij noemt jezelf lomp. Heb je mijn buik al gezien." Mauwde ze droogjes terwijl een oortje van haar bewoog. Haar amberkleurige ogen gleden kort omhoog naar de hemel.

"Blazestar? Wat als ik geen goede moeder ben?" Vroeg ze een beetje onzeker. Immers wist ze dat een gezin ingewikkeld kon zijn. Daarnaast was Inkkit ook niet altijd even makkelijk, en terecht. De arme kitten was op de meest gruwelijke manier afgestoten door zijn moeder. Kon ook niet zijn rondom zijn moeder. De angst die ze voelde knagen aan haar hart en de hormonen die door haar lichaam raasden zorgden ervoor dat ze zich meteen weer richting het kamp omdraaide. "De andere Queens werden gek van mij. Ik moest van ze.." Een zachte verschrikte kreun verliet haar mond. Grote amberkleurige ogen gleden naar Blazestar. "H-hoe voelt het als je kittens krijgt?" Mauwde ze verstikt en doodsbenauwd.

Scarletmacaw wist dat de poot van haar broer, nooit meer de oude zou worden. Daarnaast waren het niet de enige littekens. Hij had er waarschijnlijk meer dan genoeg die op zijn ziel getekend stonden. Daar waar zijzelf als doodnormale Warrior er veel minder van mee had gekregen, stond hij als hoofd van een Clan altijd onder toezicht op een of andere manier. Iedereen had een mening over hem, iedereen dacht wat of vond wat. Niet alleen Windclan moest goed door hem geleid worden, hij moest ook nog eens diplomatiek volwassen genoeg zijn om de andere Clans aan te kunnen. Wat dat betreft had ze het makkelijk. "Dan heb je genoeg andere om je heen om je de goede kant in te douwen." Merkte de kater nuchter op waardoor er een flauw glimlachje op haar lippen ontstond. Dat hoopte ze dan maar. Immers wilde ze haar kittens een goede jeugd geven, dat wilde elke ouder. Hij zuchtte zachtjes. "Geloof mij Blaze, ze zullen niet eeuwig boos op je kunnen zijn. De waarheid komt altijd een keer te boven. Het zal tijd kosten." Murmelde ze zachtjes, sinds ze wist dat hij het moeilijk had met zijn oudste kittens. Scarletmacaw wilde verder spreken toen de eerste pijnlijke steken in haar flanken haar angstig lieten spreken nadat ze het over de Queens had. De Queens die haar weg hadden gestuurd omdat ze onrustig was. Hoe het niet in hen op was gekomen dat het door de naderende bevalling was, was een latere vraag. Ze kreunde zachtjes voordat haar oudere broer sprak. "Uuuh- vakking pijnlijk?" mauwde hij eerlijk, en niet bepaald subtiel. Scarletmacaw grimasde alsof ze hem een klap voor zijn kop wilde geven. Pijn voelde ze wel, toch leek het alsof ze meer gefrustreerd was op zichzelf. Een lekkere moeder, meteen buiten het kamp zijn als de bevalling anderde. Starclan. "Alsof- naja je weet wel..alsof er" de kater schudde zijn kop en keek de kattin bezorgd aan. Scarletmacaw schudde met haar kop, ze wist het niet. Ze was nog nooit eerder zwanger geweest en ook niet zoals Medicine Cats echt bij een bevalling. "W-we moeten snel terug naar het kamp-" hij knikte. Scarletmacaw haalde happend adem voordat ze voorzichtig een paar stappen in de richting van het kamp zette. "J-ja, het kamp, Stork" Mauwde de kater al leek hij in staat om te beslissen wat ze moesten doen. Haar kop voelde intussen al mistig aan, waardoor ze haar neusje tegen die van hem drukte.

"I-ik weet niet of..of het k-kamp.." Hoe ver zou ze nog kunnen strompelen. De angst was in haar amberkleurige ogen te lezen terwijl ze met haar kaken op elkaar geklemd stug verder probeerde te stappen. Wellicht moesten ze een veilige positie vinden, een wat drogere positie. Was er een tunnel in de buurt? "Tunnel?" Haar stem klonk alsof het van heel ver weg kwam. Immers kon ze niet in de volle koude wind haar kittens ter wereld brengen. Dat was een ding dat zeker was. Haar poten klauwden in de grond terwijl ze hijgend en met bijna terugrollende ogen naar haar broer keek. "W-wat je ook doet. L-laat mij niet alleen." Mauwde ze terwijl ze hem een bijna smekende blik gunde. Hoe ver was het, voor een veilige plek?