The words are kerosene

Hij wist dat de huidige situatie in de clan niet goed kon zijn. Hij wilde helpen, maar gezien hij nog een kitten was zat hij vast aan het kamp. Hoe graag hij ook naar buiten wilde gaan, hij wist dat het beter was om te wachten. In die zin was hij misschien te braaf, een kitten die echt naar buiten wilde gaan en de clan wilde helpen zou dat allang gedaan hebben. Hij had dan ook een plekje naast de nursery ingenomen. Hij keek het kamp rond, bedenkende of hij ergens zou kunnen helpen. Hij was tenslotte net zo groot als de jongste apprentices en ook die mochten helpen, dus waarom zou hij dat niet mogen?

[Frostbreath]

Als er één ding was dat haar toch wel een warm gevoel bracht in haar leven, dan was het wel het aanzicht van de kittens in de nursery. Frostbreath zou het nooit hardop toegeven, maar ze was toch wel een beetje een sucker voor de kleine balletjes vacht die piepten, rond wankelden en de boel op stelten zetten in de warme, naar melk ruikende ruimte. Haar warme blik gleed naar Searkit, één van Quietmouse’s pleegkittens die dichtbij de ingang van de nursery zat. De kitten keek rond alsof hij graag in actie wilde schieten en Frostbreath kon haar zacht snorren niet bepaald onderdrukken. Ze liep naar de kitten toe en gaf hem een snelle lik tussen zijn oren. ”Jouw tijd komt snel genoeg,” beloofde ze de kitten op een warme toon. Ze zei maar niks over het feit dat de kitten er misschien heel anders over zou denken eer dat het effectief zijn tour zou zijn om mee te helpen aan de noden van de Clan. Misschien zou hij dan juist willen dat hij weer terug in de nursery zat. Maar dat was niet een droom dat ze voor hem ging verpletteren. Zo bruut was ze niet.

Hij voelde zich redelijk nutteloos terwijl hij hier zat. Zelfs de woorden van de warrior die tegen hem sprak hielpen niet echt om daar wat aan te veranderen. "Ik hoop dat het snel zal zijn." Anders zou hij nog niet kunnen helpen. "Ik wil de clan helpen." Vertelde hij de warrior. De meeste kittens zouden dat waarschijnlijk niet eens aangeven. Maar als kitten kon hij niks, dat wist hij ook maar al te goed en ja hij was magerder geworden met hoe minder prooi er was voor de clan, ook de kittens kregen hun buikje niet meer vol, maar dat zorgde er juist voor dat hij wilde helpen.

Frostbreath snorde zachtjes toen dat het katertje zijn woorden sprak. Zo jong nog maar, maar al zo veel zorgen. De warrior hoopte echt dat StarClan dit zou zien en horen zodat ze actie konden ondernemen. Het was toch zeker niet hun bedoeling dat RiverClan uit zou sterven? Néé. Ze dwong die gedachten uit haar kopje. Zo mocht ze niet over haar voorouders denken. Ze moest hoop houden. En ze mocht vooral niet in haar houding laten zien dat ze twijfelde, zeker niet naar dit kleintje toe. ”Ik weet zeker dat Crystalstar je loyaliteit en je motivatie apprecieert. Dat zal je goed helpen wanneer je apprentice wordt,” prees ze hem op een warme toon. ”Heb je er al over nagedacht wie je misschien als mentor zou willen hebben?” Afleiding leek voor nu de beste manier te zijn om niet aan de ellende te hoeven denken waar ze dagelijks mee moesten dealen. Al was ze niet zeker of ze de kitten wilde afleiden voor zijn gevoel of voor die van haar. Waarschijnlijk beiden.

Hij knikte kort bij haar woorden. Hij was blij om dat te horen en hoopte dat de warrior gelijk zou hebben. Hij was alleen al wel blij om te horen dat iemand zijn gedrag goedkeurde. Bij de vraag of hij al een idee had van wie hij als mentor zou willen hebben schudde hij zijn kop. Daar had hij nog niet echt over nagedacht. Hij zou iedereen die hem kon leren wat hij wilde leren een goede keuze vinden en hij ging er vanuit dat dat zo'n beetje elke warrior was. "Ik heb niet echt een voorkeur," Gaf hij dan ook eerlijk aan.

Frostbreath gaf een goedkeurend knikje toen de kitten aangaf dat hij niet echt een voorkeur had. Dat was soms de beste houding die dat je kon hebben. Als je graag een mentor wilde hebben en echt een voorkeur had, dan kon het immers behoorlijk tegenvallen wanneer het toch niet die kat werd die aan je toegewezen werd. Dan was het beter om geen voorkeur te hebben zoals Searkit had. ”Ik weet zeker dat je een goede mentor zult krijgen,” beloofde ze de kitten. Het ging zwaar worden, maar niet onmogelijk. ”Kijk je ernaar uit om apprentice te worden of geeft het je toch wat angst?” Het was nu immers niet bepaald rozengeur en maneschijn in de Clan op dit moment en Frostbreath kon zich goed voorstellen dat het Searkit angst kon inboezemen hoe dat de toekomst van de Clan er nu voor lag. Het was geen aangename periode om apprentice te worden.

De vraag had hem toch wel wat aan het denken gezet, ondanks dat hij geen voorkeur had. Was er een specifieke warrior die hij graag zou willen? Niet echt, zolang het maar iemand was die hem alles kon leren. Hij knikte dan ook bij de woorden van Frostbreath. "Ik weet het niet goed, aan de ene kant wil ik graag dingen leren, aan de andere kant ben ik ook bang dat ik in de weg zal zitten." De tijd die in zijn trainingen zou gaan, zou niet gebruikt kunnen worden door die warrior om te jagen. Dan zou de clan misschien wat prooi mislopen. Ook als hij bijvoorbeeld een prooi zou laten ontsnappen. Niet dat hij van plan was om dat te laten gebeuren, want dat zou hij niet kunnen maken in deze tijd.

Frostbreath luisterde aandachtig naar de woorden die de apprentice sprak. Ah, ja. Prestatiedruk. Zeker in deze tijd moest dat behoorlijk op de schouders drukken van de apprentices, nu het aanvoelde alsof elke fout dat door hun werd gemaakt als straf werd gezien voor de Clan. Een prooi laten ontsnappen betekende immers dat de Clan weer minder voedsel zou hebben die avond. De druk lag hoger dan ooit en Frostbreath kon zich voorstellen dat er veel apprentices waren die er niet om zaten te springen om die verantwoordelijkheid in hun poten te nemen. ”Ten eerste wil ik je op het hart drukken dat je nooit in de weg zult zitten. Elk paar poten dat mee wil zorgen voor de Clan zijn mooi meegenomen,” drukte ze de kitten op het hart. ”En ten tweede kan en mag het nooit de verwachting van een beginnende apprentice zijn dat ze meteen alles vanaf de eerste keer kunnen. Je gaat fouten maken en je gaat met een ellendig gevoel terugkeren naar het kamp op sommige dagen, maar dat is iets wat we allemaal door hebben gemaakt. Het belangrijkste is dat je je best wilt doen en met de beste bedoelingen aan je training begint. De rest komt vanzelf wel.” Ze ging het niet mooier maken dan dat het was, maar ze ging de kitten ook niet onnodig bang maken. Een begripvolle mentor en iemand die skills had, zou er zelf wel voor zorgen dat het jagen, vechten en alle andere taken dat bij het apprentice zijn hoorde goed zouden verlopen.

Hij begreep wat ze bedoelde met haar woorden, toch kon hij het niet helpen om zich er toch iets zorgen over te maken. Met de huidige situatie zou er vast van hem verlangd worden dat hij snel zou leren in ieder geval. Maar hij knikte toch. "Ik hoop dat ik snel leer," Dat was hetgeen wat hij wilde, dan was er nergens een probleem en zou hij anderen kunnen helpen. "Maar ik snap dat het tijd kan kosten." En hij zou zijn best doen, dat was volgens Frostbreath genoeg toch?

Frostbreath liet haar blik bedenkelijk naar de kater gaan toen dat hij zijn woorden sprak. Ze vond het vreselijk hoe dat er aan het begin van de training van elke apprentice nu al zo veel druk op hun schouders lag terwijl de eerste maan, zeker de eerste weken, juist hét moment was voor de apprentices om zich om hun gemak te kunnen ontwikkelen. Geen jonge kat zou zo veel druk mogen voelen zoals Searkit nu deed. ”Gun jezelf ook die tijd,” drukte ze hem op het hart. ”Anders gaat het aan het einde van de rit alleen maar tegen je werken en zal het voor teleurstelling zorgen.” En dat zou ervoor zorgen dat de apprentice door zijn eigen teleurstelling misschien juist slechter ging presteren, maar dat liet ze achterwege. Ze geloofde dat Searkit zo ook wel begreep wat ze bedoelde.

Hij wist dat hij hemzelf de tijd moest gunnen, de tijd om te leren wat hij moest leren. Hij had ook geen idee of hij goed zou zijn in jagen, hij hoopte van wel, want dat was het belangrijkste nu. "Ik zal het proberen." Gaf hij dan ook aan. Hij hoopte niet dat hij iemand zou teleurstellen, terwijl hij juist alleen maar wilde helpen. "Maar het heeft ook niet heel veel zin om er nu nog over na te denken." Sprak hij uiteindelijk. Hij was nog geen apprentice en hij zou het wel zien als hij eerlijk was.

Frostbreath gaf een goedkeurend knikje toen dat Searkit zijn woorden sprak. Mooi zo. Haar snorharen trilden geamuseerd toen dat hij zijn volgende opmerking maakte en ze gaf hem een plagerig tikje tegen zijn oor met haar staart. ”Wie begon er met het uiten van zijn zorgen over zijn capabiliteit om voor de Clan te kunnen zorgen?” vroeg ze op een plagerige toon. Natuurlijk begreep ze hem wel. Dat moment kwam namelijk steeds dichterbij en daardoor kwamen ook de zorgen omtrent heel het zorg nemen voor zijn Clan er ook bij. ”Je bent weliswaar dichtbij de leeftijd van een apprentice, maar je bent nog altijd maar een kitten. Ga met je leeftijdsgenoten spelen en laat de echte zorgen maar over aan de volwassenen,” drukte ze hem op het hart. ”Jouw tijd om voor de Clan te zorgen komt snel genoeg.” En misschien zou hij tegen dan wel willen dat hij die verantwoordelijkheden niet meer had en dat hij terug kon zijn naar het kitten-zijn.

Het was waar dat hij erover begonnen was, maar hij had ondertussen beseft dat het niet veel zin had om het erover te hebben. Niet nu in ieder geval. Hij zou eerst een apprentice moeten worden. Hij luisterde naar de woorden van de warrior en knikte kort. Hij wist dat dat was wat hij kon doen, maar stiekem wilde hij al dat hij een apprentice was. "De meeste kittens zijn niet echt leuk meer om mee te spelen." Ze wilden stomme spelletjes doen als hij heel eerlijk was. Spellen die hij al tig keer gedaan had en eigenlijk ondertussen wel genoeg van had.

Frostbreath bewoog geamuseerd met haar oren toen dat Searkit zijn woorden sprak. Ze kon zich wel voorstellen dat op een bepaalde leeftijd bepaalde spellen gewoon niet meer leuk waren voor een oudere kitten, zeker niet voor iemand zoals Searkit, die vooruit wilde in het leven en het liefste van alles morgen al apprentice zou willen worden. ”En met je nestgenoten? Heb je daar een goede band mee?” vroeg ze op een rustige toon. Misschien kon hij met hun wel een gesprekje voeren om de tijd om te krijgen. Er waren natuurlijk ook andere warriors waar hij mee kon praten, maar ze was er vrij zeker van dat het merendeel van hun niet echt open zouden staan voor een gesprek. Die hadden wel andere dingen aan hun hoofd nu.

Natuurlijk had hij zijn siblings, maar dat was ook maar steeds van hetzelfde. Het was leuk om ook met anderen wat te kunnen doen. "Die heb ik wel, maar je kan ook niet alles met ze doen." Misschien ook wel, maar je moest ook met anderen overweg kunnen. Zo werkte een clan nu eenmaal. "Heb jij nestgenoten?" Besloot hij te vragen, misschien wist ze dan wel hoe het was. Maar het kon natuurlijk zijn dat ze geen broers of zussen had en dat hij nu misschien iets pijnlijks aanhaalde.

Frostbreath gaf een kort knikje, al kon ze daar niet te veel over meespreken. Een waterig glimlachje verscheen om haar lippen toen dat Searpaw zijn vraag stelde. ”Ik had een zusje, maar ze is vorige leafbare gestorven door greencough,” zei ze op een rustige toon tegen Searpaw. Het was nu gemakkelijker om erover te praten dan net nadat het gebeurd was. Haar zusje had nog maar twee manen haar warriornaam ontvangen toen dat whitecough uitbrak in het kamp. De meesten konden wel genezen worden, maar er was niet genoeg catmint geweest om een klein aantal katten te redden en één van die katten was Tallfright geweest omdat de ziekte zich bij haar al te veel verspreid had. Het was nog steeds pijnlijk om eraan te denken, maar het bespreken ging nu al wel een stuk beter.

Hij had niet verwacht dat hij een zwaar onderwerp had gevraagd, maar het antwoord was het zeker wel en voor een moment bleef hij dan ook stil. Natuurlijk was dat gebeurd voor hij geboren was als het vorig leafbare was. Anders had hij misschien geweten er niet naar te vragen of had hij er zelfs niet naar hoeven vragen. "Sorry," Sprak hij dan ook. "Dat wist ik niet." Anders had hij de vraag ook nooit gesteld. Hij hoopte wel dat ze deze leafbare niet ook nog greencough zouden krijgen, dat kon de clan niet hebben na alles.