They won't trust us anyway

Met een zucht hief ze zich overeind nadat ze de muis uit het oog had verloren. Ze begreep niet wat er de laatste tijd met haar aan de hand was. Iets maakte haar hoofd wazig, waardoor ze zich amper nog kon concentreren en het nóg lastiger werd om te halen waarom dit haar overkwam. Natuurlijk was er veel gaande, maar het was niet alsof er ooit géén gezeik was geweest. Waarom was dit niet gebeurd toen zij en Olive net bij elkaar kwamen? Toen iedereen haar aankeek alsof ze hem van de zoete, onschuldige Silverwish had gestolen? Misschien was het feit dat Eveningstar haar amper nog leek te vertrouwen serieuzer, maar dat kon geen reden zijn. De geur van een welbekende clangenoot dreef plots haar neus binnen en met een ruk draaide ze zich om, haar wangen warm van schaamte. Had hij gezien wat er net gebeurde? "Dustspirit," sprak ze resoluut. De broer van Stagtine, besefte ze. Als Eveningstar zag dat zij één op één waren zou ze het ergste denken. Verstijfd keek ze hem aan, niet wetend wat ze moest doen. Het was niet eerlijk.

[Dustspirit]

Hij probeerde ondertussen minder vaak het kamp uit te gaan dan dat hij had gedaan in de tijd dat Stagtine nog aan de macht was. Toen had hij zo min mogelijk tijd in het kamp willen besteden, maar nu moest hij de balans erin weer terugvinden die hij altijd gehad had. Nu was dan ook het moment dat hij erop uit was gegaan om te gaan jagen, maar hij merkte al snel genoeg dat hij niet alleen was. Hij zag Spottedrain een poging doen om een muis te vangen, maar faalde erin. Het was iets dat iedereen kon overkomen wist hij en hij was niet van plan er iets over te zeggen. Alleen was hij in tweestrijd wat te doen. Weggaan en hopen dat de deputy niet doorhad dat hij er geweest was of haar aanspreken? De keuze kreeg hij alleen niet, want het was duidelijk dat Spottedrain hem gespot had toen ze zijn naam uitsprak. Hij draaide zich dan ook naar haar toe en probeerde een glimlach op te zetten die maar half lukte. "Spottedrain." De woorden van Eveningstar gingen nog door zijn hoofd heen. Het feit dat de kat voor hem en hun medicine cat dachten dat Eveningstar het leiderschap niet aankon door wat er gebeurd was. Wat zou Eveningstar denken wanneer ze hun samen zou zien? Hij wist het niet, maar waarschijnlijk niks goeds. Hij overwoog voor een moment wat hij het beste kon zeggen hier, wat hij tenslotte het meeste had afgevraagd was de waarom. Waarom dachten ze dat Eveningstar niet goed genoeg was? Maar kon hij dat rechtuit vragen? "Gaat het goed?" Misschien was het een te algemene vraag, maar het leek hem beter dan meteen de vraag te stellen die hij eigenlijk wilde stellen.

Dustspirit leek evenmin op zijn gemak als zij, wat een vreemde mengelmoes van opluchting en ongemak in haar naar boven riep. Zijn veel te normale vraag kwam volledig onverwachts, wat voor een tel lang oncomfortabel gegrinnik veroorzaakte, dat vervolgens abrupt stopte toen ze weer zelfbewust werd. "Ja," stootte ze uit. "En met jou?" Meestal werkte haar sociale compas naar behoren, maar nu zat ze al zo diep in deze situatie dat ze zich er niet meer uit kon small-talken. Oh StarClan, hij moest nu wel weten dat er iets aan de hand was.

Was het toch niet de juiste zet geweest om die vraag als eerste te stellen? Misschien niet, zeker niet met hoe ongemakkelijk ze allebei leken te zijn. Het gegrinnik dat bij Spottedrain vandaan kwam maakte het ook niet beter. Het antwoord was kort, iets wat niet heel verrassend was en meer dan hij misschien wel verwacht had. Natuurlijk kreeg hij de vraag terug. "Met mij gaat ook alles goed." Het was een antwoord dat niet waar was en dat wist Spottedrain waarschijnlijk ook wel. Net zo goed als dat hij wist dat haar korte antwoord veel meer verhulde. Misschien was het toch beter om direct te zijn? "Alles goed tussen jou en Eveningstar?" Was dat een vraag die je aan je deputy moest stellen? Waarschijnlijk niet, maar hij kon niet vergeten wat Eveningstar hem gezegd had.

Spottedrain stond perplex, tot haar blik de zijne ontmoette. "Ja," sprak ze vlug, waarna ze even brak. "Nee.." Shit. Wat was ze voor deputy? Ze was zo doorzichtig als een kitten. "Ik weet het niet. Waarom zou jou dat iets aan gaan?" Het was een trieste poging tot dominantie gezien de trilling in haar stem waarmee ze sprak.

Hij wist niet of ze eerlijk zou antwoorden en wat ze zou antwoorden was natuurlijk ook nog de vraag. Als eerste gaf ze het antwoord dat hij misschien meer verwacht had, maar vervolgens leek ze eerlijk te zijn. Nu was het alleen het punt dat hij niet goed wist of hij er verder op door kon gaan, zeker niet na haar volgende opmerking, waarbij ze vroeg waarom het hem wat aan zou gaan. Dat was een goed punt, het was iets dat in principe tussen de leader en deputy zou blijven normaal. In ieder geval niet iets waar gewone warriors zich druk over hoefden te maken, maar hij had de trilling in haar stem wel gehoord. Maar waarom ging het hem wat aan? Wilde hij het beste voor Thunderclan? Niet per se. Hij wilde het beste voor Eveningstar. "Ik weet dat ze lastig kan zijn om mee om te gaan, maar ze heeft veel meegemaakt," Begon hij dan ook, de vraag van Spottedrain negerende. Hij wist niet hoe die te beantwoorden, dus liet hij hem voor nu liggen. Dit alles wist Spottedrain waarschijnlijk ook wel, maar hij wist niet of ze het ook begreep. "Het moeilijkste punt is wanneer je het gevoel hebt dat je niemand meer kan vertrouwen." Het was iets dat hij zelf had meegemaakt tenslotte en er ook alles aan had gedaan om te overleven op dat punt.