Where Will my Ashes be Scattered?

Het gezicht was onveranderd sinds ze het de laatste keer had gezien, al had sterven de randjes wat vervaagd. Met de vreemde kalmte die Starclan's territorium over iedereen heen bracht keek ze, naar de brede kop, de lange vacht, die bekende scherpe ogen. Crystalstar was moeizaam in slaap gevallen, denken aan de onheilspellende profetie die Starclan aan Shrimpnose had gebracht. Dat soort ernstige zaken waren niet het enige wat haar wakker hielt; de gezichten van Seamist, Carrioncough en haar overleden mates maakten ook vaak genoeg hun verschijning voor haar geestesoog, en ze voelde de warmte van hun lichamen bijna tegen zich aandrukken. Uiteindelijk had ze een onrustige, maar uiterst diepe slaap gevat, en was ze hier wakker geworden, met hem voor zich. Verder leek het landschap verlaten te zijn, niemand anders was gekomen om haar te spreken.

"Je bent hier," was alles wat ze uit wist te brengen, terwijl ze hem verbaasd aanstaarde. Moest ze haar zondes aan hem toegeven, hem vragen om vergiffenis? Het was een erg vreemde situatie: was hij nu plotseling wijs, iemand naar wie zij moest luister? Hij was haar aartsrivaal geweest in zijn leven, maar hij stond hier.

[Acorn]

Hij wist niet goed wat hij hier te zoeken was, hij wist dat hij niks mocht beïnvloeden, zelfs niet door leiders van de andere clans op deze manier te zien. Maar het was het bijna waard om haar blik zo te zien. Hij kon de pret dan ook niet uit zijn ogen houden, terwijl ze de opmerking maakte dat hij hier was. Wat had ze dan verwacht? De Dark Forest? "Had je anders verwacht dan?" Hij kon het dan ook niet helpen om de vraag te stellen. Ze waren hier ooit al een keer samen geweest, maar toen was het om een andere reden. Het was een moment geweest waar hij zich voelde alsof Starclan hem verraden had. Misschien was dat wel waarom Crystalstar hem verbaasd aanstaarde. Of was het meer waarom hij in haar droom was? Hij wist het zelf niet eens goed.

De dood had een soort kalmte aan Acornstar's uiterlijk gegeven. Het was een verbetering, besloot Crystalstar, die de vurige woede in die ogen vaak genoeg van dichtbij had mogen zien. Iets wat op pretlichtjes leek was nu wel welkom. "Ik denk dat een deel van mij hoopte dat het anders zou zijn." Een verschrikkelijke gedachte, wist ze. Iemand toewensen de rust van Starclan te missen was erger dan hen de dood wensen. "Waarom heb je me opgezocht? Waarom ben ik hier." Ze hielt haar stem voorzichtig en terughoudend. Waarschijnlijk had dat hier geen zin, waarschijnlijk zou hij precies weten wat ze dacht.

Haar eerlijkheid was wat hem verraste. Ze had tenslotte kunnen liegen en kunnen zeggen dat dit precies wat ze had verwacht, maar daarin waren ze beide hetzelfde. Toen hij nog in leven was had hij haar ook in twijfel getrokken. Maar het moment dat ze beide in Starclan waren geweest was dat bijgedraaid. "Het is niet alsof ik jou niet ook in twijfel heb getrokken." Het was niet zijn beste moment geweest, maar ze had het ergens zelf veroorzaakt door Twistedheart te betrekken. Niet dat hij dat nu ging opbrengen, dat was verleden ondertussen. Ze vroeg waarom hij haar op had gezocht. Iets waar hij zelf ook niet goed het antwoord op wist. "Dat weet ik zelf eigenlijk ook niet goed. Misschien wilde ik je onbewust nog een keer zien?" Het was niet een leugen. "Of misschien heb ik nog geen idee hoe dit starclan gedoe werkt." Dat was ook wel waar. Tijd ging verder bij de levenden, maar hier leek het veel langzamer te gaan.

Het gaf haar eerlijk gezegd wel vertrouwen, om Acornstar hier te zien. Misschien had hij in de ogen van Starclan niet zóveel fouten gemaakt als zij, maar het betekende in ieder geval dat ze een kans had om hier ook voor eeuwig te komen. Crystalstar glimlachte humorloos toen Acornstar haar erop wees dat hij ook wel degelijk had getwijfeld aan haar Starclansgezindheid. "Ik heb ontelbare fouten gemaakt, bedoeld en onbedoeld, maar ik ben nooit onzeker geweest in mijn devotie." Dat was waar; wat Crystalstar ook deed, ze dacht altijd aan Starclan's oordeel. Acornstar gaf aan dat hij haar wellicht nog een keer had willen zien, of dat hij misschien gewoon nog helemaal ongetraind was. "Ik ben blij dat je me hebt opgezocht," mauwde Crystalstar zachtjes. Hoewel, als ze erover nadacht, ze er misschien minder dan comfortabel mee was dat haar oude aartsrivaal nu op haar neer kon kijken, waar ze ook was. "Ik ben benieuwd.. Wat denk je, ben ik slecht?" vroeg ze plotseling, terwijl ze de grote kater recht aankeek.

Hij wist dat ze de waarheid sprak, dat haar devotie nooit verandert was. Toch had hij geloofd, de signalen gezien. De kat die hem de prophecy toen gegeven had. Maar hij wist nu beter, dat was geen starclankat geweest. Ondanks dat hij al een keer eerder in de dark forest geweest was had hij toen niet herkend en het aangezien voor Starclan. Hij had misschien beter moeten weten. Haar volgende opmerking verraste hem. Ze was blij dat hij naar haar toe was gekomen? Hij ontmoette haar blik en bleef kort stil bij haar vraag. Was ze slecht? Nee, dat was ze niet. Iedere leider die het beste wilde voor hun clan was niet slecht. Misschien was het iets waar hij op het laatst meer focus op had moeten leggen dan op zijn familie. De clan was tenslotte ook een soort familie. "Nee, ik denk niet dat je slecht bent." Ze had verkeerde beslissingen gemaakt, maar dat maakte iemand niet slecht. "Verkeerde beslissingen maken iemand nog niet per se slecht." Ook al maakte iedereen die. "We maken fouten en het enige wat we kunnen doen is werken om ze recht te zetten. Ik heb daar deels de kans niet toe gehad." Nee, zijn dochter had hem zijn laatste leven ontnomen, maar het feit dat hij eigenwijs was gebleven en aan zijn rang vast was blijven klampen was een fout geweest. Hij was degene die Beechresin zover gedreven had, terwijl het helemaal niet nodig had hoeven zijn.