I'm lost

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw was als bevroren geweest toen hij bij dat gevecht aanwezig was. Het haalde slechte herinneringen naar boven die oude littekens open haalden. En net als toen, had hij er nutteloos bij gestaan. Hij had Falconstrike moeten helpen, een teken moeten geven, de hemel open moeten scheuren. Iets. Maar nee, Gorsepaw was nog altijd even laf als toen. Hij kon alleen staan met grote ogen hoe de grond en Falcon's vacht rood kleurden. De enige troost was dat hij een geest was, dus ze konden nu niet getuige van zijn lafheid zijn.

Nee, Gorsepaw zijn wijze raad kwam altijd te laat. Dus toen hij merkte dat Falconstrike omkeerde en realiseerde waar hij naar op weg was, stokte de adem in zijn keel. Hij kwam naar hem. Wat kon hij hier nog van zeggen? Hoe kon hij ooit deze hartenpijn wegnemen? Oh hij zou proberen, het enige wat hij nog kon doen. Hij zou liegen, hij zou pleiten met de duivel, hij zou de regels verleggen als het ervoor zou zorgen dat zijn Falconstrike zichzelf niet zo zou verscheuren vanbinnen.

Gorsepaw had een bloemenveld voor hem gekozen om in wakker te worden, maar ook hij kon nu niet de kracht verzamelen om het kleurenpallet oogverblindend te maken. Zelfs in StarClan leek het soms leafbare te worden. Gorsepaw zijn hart brak bij het zien van die verdrietige glimlach, hoe zijn zielsverwant probeerde zichzelf groot te houden. Het hoefde niet, niet voor hem. Hij kende hem door en door, misschien wel beter dan hij zichzelf kende. ‘‘Het was hem of jou,’’ prevelde Gorsepaw zachtjes. ‘‘Alsjeblieft, geef jezelf niet de schuld.’’ Gorsepaw durfde zijn vriend nog niet in zijn poten te nemen, bang dat Falconstrike tegen hem in zou gaan.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw wist dat hij niet zou instemmen. Er was waarschijnlijk geen enkel woord dat hem zou kunnen troosten, die die innerlijke wervelwind in hem kon dwingen te gaan liggen. En de woorden die volgden waren zo zwaar. Nee! Gorsepaw wilde tegen hem schreeuwen dat hij nooit zo mocht denken. Hij moest nog manen en jaren leven. Zijn leven had zoveel potentie. Hij had zoveel liefde nog om te geven. Maar Gorsepaw was niet in staat zijn stem te verheffen. Nooit zou hij dat kunnen tegen Falconstrike.

In plaats daarvan kon hij enkel met een zachte, trillende stem spreken. ‘‘En je hebt hem beschermd.’’ Gorsepaw stapte naar voren toen de tranen begonnen te komen. ‘‘Ik ben zo.. trots,’’ probeerde de jonge kater nog. Maar hij wist dat er niets meer aan te winnen viel en merkte dat voor de zoveelste keer Falconstrike zoveel nobeler en dapperder was dan hij was. Helemaal toen de woorden kwamen, dat hij zijn rang neer wilde leggen. Gorsepaw snikte zachtjes, omdat hij dat helemaal niet wilde. Opnieuw was hij egoïstisch. Want als Falconstrike niet meer medicine cat was, dan zouden ze niet meer kunnen spreken. En hij wilde deze gesprekken niet missen, ook al waren ze altijd zo geladen. Het was een geschenk van de sterren om hem zo nu en dan te kunnen zien, te ruiken, te voelen.

‘‘Is er niets wat ik kan zeggen om je gedachten te veranderen?’’ smeekte Gorsepaw. ‘‘Je weet dat je fout bent. Je bent eerlijk, je bent de nobelste kat die ik ken, Falconstrike. De regels zijn- Er kunnen uitzonderingen zijn.’’ In andere woorden: alsjeblieft Falcon, blijf bij me, ik kan je niet nog eens verliezen.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

En opeens was het hij die getroost moest worden. Er waren ook zo weinig woorden die nog gezegd konden worden. Falcon had zijn keuze gemaakt, en hij was onvermurwbaar. Gorsepaw keek naar hem op en zag de tranen over zijn wangen stromen terwijl hij zijn neusje tegen zijn voorhoofd aan duwde. Gorsepaw tilde een pootje op en streelde zijn wangen droog, de kleine druppeltjes sprankelden in het sterrenlicht. Maar al snel waren zijn ogen weer gevuld, en zo waren die van Gorsepaw. ‘‘Niemand is zoals jij,’’ sprak hij hees.

En voordat hij het wist, was hij in een innige omhelzing verstrengeld. Gorsepaw duwde zijn gezicht gewillig in de vacht van zijn zielsverwant. ‘‘Nee,’’ protesteerde hij toen Falconstrike zei dat het de laatste keer zou zijn. ‘‘Nee, nee, nee,’’ herhaalde hij keer op keer gedempt in de vacht van zijn vriend, zijn kop dicht tegen zijn hart aan. Oh, als hij de tijd nu terug zou kunnen draaien. Dan had hij nooit die sprong gemaakt. Als hij geweten had dat Falconstrike ooit van zijn rang af zou stappen, dan had hij die manen op hem gewacht. Dan hadden ze samen kunnen zijn. ‘‘Ik vind wel een manier,’’ miauwde hij standvastig. Met tegenzin worstelde hij zich uit de poten van zijn vriend om hem recht aan te kijken. ‘‘Ik beloof het.’’

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

Gorsepaw wist dat hij bereid was een levensduur op hem te wachten. Hij had het hem altijd al voorgenomen, maar dat was nog met de wetenschap dat hij hem zo nu en dan kon spreken, kon helpen, hem op het rechte pad kon houden. En hij had gefaald en nu zou StarClan wel heel stil worden zonder hem. De bloemen zouden nooit meer zo mooi bloeien, de sterren nooit meer zo fel schijnen. Levenslang leek nu een eeuwigheid, maar het was niets op de eeuwigheid die ze ooit samen zouden kunnen hebben. Voor nu zou hij Falconstrike gelukkig moeten zien worden op afstand.

Daarom deden zijn woorden hem des te meer pijn. Gorsepaw had er altijd op gehoopt ze te kunnen horen, zo rauw en echt als ze nu klonken. Maar hoewel hij zich gelukkig voelde, brak zijn hart in duizenden stukjes. De liefde was beantwoord, maar onbereikbaar. Gorsepaw duwde zijn voorhoofd strak tegen de zijne, zijn betraande ogen weerspiegeld in de zijne. ‘‘Het spijt mij ook,’’ prevelde hij. ‘‘Dat ik je niet beter heb kunnen begeleiden.’’ Een waterige glimlach kwam op zijn lippen. ‘‘En ik hou ook van jou,’’ voegde hij alsof het een bijzaak was eraan toe. ‘‘Meer dan wie dan ook.’’

En na die woorden duwde hij teder zijn neusje tegen de zijne. Nu niet als een manier om hem een naam te geven, om hem te begroeten, om hem terug te sturen naar het land van de levende. Maar innig, intiem en iets wat hij in zijn stoutste dromen had voorgesteld maar nooit had gedurfd. Maar hij zou nooit weer de kans krijgen, dus zijn verlangen nam het van hem over. Eén eerste en laatste keer.

How can the light that burned so brightly, suddenly burn so pale?

En zo was het geschiedde. Een kleine schud van zijn kop, een laatste keer samen met elkaar. Eén laatste blik in zijn betraande ogen, beide wetende dat dit het einde was. Dit was het einde van hun... wat het ook was wat ze hadden. Het was voorbij. Falconstrike begon te vervagen, zijn lichaam niet langer tastbaar en Gorsepaw brak in duizend stukken. De grond zakte onder zijn poten vandaan, toen de rood-witte kater nu voor eeuwig uit StarClan zou verdwijnen. En hij wilde hem ook niet weer zien, want dat betekende zijn dood. Maar oh hoe graag hij hemel en aarde wilde verschuiven om dit vaarwel uit te moeten stellen.

En toen was hij alleen. Een klein hoopje ellende in een tot de horizon strekkend veld. Gorsepaw zakte door zijn poten terwijl het verdriet hem overmande. Stilletjes krulde hij zich op in de plek waar Falconstrike was verdwenen en huilde geruisloos zijn gebroken hart leeg. Gorsepaw zou er voor dagen liggen, terwijl hij de laatste geuren en tekens van Falconstrike zou koesteren. Hij zou er liggen totdat de bloemen over hem heen zouden groeien. En hij zou er wachten totdat hij ooit weer herenigd zou worden met de liefde van zijn leven.