Klaar mee...

Met een muis tussen haar kaken geklemd, liep Frostbreath het kamp weer terug binnen. Het was maar een schamele vangst, maar het was beter dan niks. Ze hadden ook niet heel veel land nu om op te jagen met de ziekte die zich door de Clan verspreidde. Het baarde haar zorgen, maar niets aan haar blik liet dat merken. Frostbreath was het soort kat die zichzelf beheerst wilde houden tegenover anderen en haar zorgen zo veel mogelijk onderdrukte. Die net deed alsof het allemaal wel goed zou komen na verloop van tijd, maar zelfs zij begon de moed een tikkeltje te verliezen nu dat er nog steeds geen remedie was en er steeds meer zieken leken te vallen. Ondanks dat ze wist dat het beter was om uit de buurt van de zieken te blijven, was Frostbreath ervan overtuigd dat dat uiteindelijk toch een onmogelijke taak zou worden. Ze leefden samen op één stuk land en de kans dat ze elkaar aanstaken, was vrij groot. Misschien waren er wel katten waar ze mee op patrouille was geweest vanochtend besmet. Uit de buurt blijven zou weinig uitmaken. En dus liep de poes naar de medicine cat’s den, waar ze de muis die ze had gevangen voor Icecream op de grond liet vallen en met een poot naar hem toe schoof. ”Je bent jezelf toch niet weer een last aan het voelen, hè?” vroeg ze plagend aan de kater toen dat ze zijn bedrukte blik zag. Ze schoof het mos waar hij naartoe aan het kruipen was behulpzaam meer in zijn richting. Voor iemand die bijna senior warrior was, zag hij er nu niet heel erg indrukwekkend uit. Het aanzicht van de kater maakte haar angstiger dan dat ze wilde toegeven.

Frostbreath zuchtte toen dat Icecream zijn woorden sprak. ”Als ik diegene was die dat daar lag en niet jij, zou je me dan een last vinden?” vroeg ze op een directe toon aan hem, al wist ze het antwoord al wel voordat hij die zou geven. Natuurlijk zou hij dat niet vinden, want Icecream was iemand die graag voor zijn Clan zorgde. ”Ik geloof dat Crystalstar al meerdere keren benadrukt heeft dat wij als RiverClan één grote familie zijn. En familie zorgt voor elkaar, wanneer het goed gaat, maar vooral wanneer het even niet goed gaat.” Haar tweekleurige ogen gleden kalmpjes naar Icecream. ”Dus nee, Icecream, je bent geen last. Je moet gewoon even oppeppen en dan loop je hier weer vrolijk rond. Het komt allemaal wel weer goed.”

Een warm gevoel verspreidde zich door Frostbreath’s binnenste toen ze zag dat ze ervoor had gezorgd dat er een glimlach op Icecream’s gezicht was gekomen. Dat was in elk geval één positief ding dat ze al had gezien vandaag. Ze probeerde de glimlach van haar Clanmate in haar geheugen op te slaan, zodat ze het beeld telkens weer kon terughalen als ze de moed begon te verliezen. Katten zoals Icecream gaven haar kracht, kracht om door te blijven gaan voor haar Clan, ook al leek alles tegen te zitten. Ze bewoog geamuseerd met haar snorharen toen dat Icecream zijn woorden sprak en ze wilde zich naar voren buigen zodat ze haar wang tegen de zijne kon drukken, maar hield zich net op tijd in. Dat zou een goede manier om de ziekte te krijgen en dat kon ze zich nu niet permitteren. Met een lichte blik van spijt trok ze zich dan ook terug. ”Ik had ook niks anders van je verwacht,” snorde ze. ”Probeer je dan in elk geval te troosten met de gedachte dat deze ziekte niet voor eeuwig hoeft te duren en dat je vast wel snel beter wordt. En dan zou je misschien willen dat je hier weer lag,” zei ze op een plagerige toon. Uit het kamp gaan en de dagelijkse taken doen, was op dit moment niet het meest aangename ding om te doen. Maar het was noodzakelijk en daar hield Frostbreath zich dan ook maar krampachtig aan vast.