Verdomme. Jup dat hoorde je goed. Verdomme. Shatteredice vloekte niet snel maar nu ze in de ziekenboeg moest komen helpen kwam dat woordje door haar kop heen. Ze had expres de gehele kant van het kamp ontweken dat in de buurt lag van de medicine cat den. Ze wou niks meer te maken hebben met alles wat haar herinnerde aan toen. Aan hem, aan haar. Aan iedereen die haar zoveel pijn hadden toegebracht. En iedereen was schuldig, iedereen die de woorden van andere boven de hare hadden gekozen. Nog geen één keer, geen één kat was ze tegengekomen die sorry kwam zeggen. Allemaal bleven ze achter bloeddorst verscholen, allemaal te laf om de waarheid te zien en te laf om haar in het gezicht aan te kijken. Ze geloofde niet dat niemand het wist, ze geloofde wel dat ze allemaal deden alsof ze er niks van afwisten zodat ze de confrontatie niet meer aan hoefde. Zodat ze niet hoefde te horen hoe fout ze wel niet zaten. Ze werd er bijna misselijk van hoe Windclan eigenlijk echt was. En ze was nog misselijker dat ze nu iemand van hen moest komen verzorgen. Zo had zij er ook bijgelegen. Ook zij was in scene gezet, verraden door haar partner, familie, vrienden, ook zij was kinderen verloren door een psychopaat. En zij was verbannen. Uitgemaakt als verrader. Haar kinderen ontnomen. En nu lag hier de Leader, in het zelfde schuitje als haar toen, en niemand die nu het linkje legde bij de buren dat dit zelfde incident ook bij haar was gebeurd. Dat ze het al die tijd toch fout hadden. Dat dit iedereen kon overkomen. Shatteredice liep met enorm zware poten de den binnen. Ze hoorde hem zwaar hoesten. Zij was toen ook zo ziek geweest maar dat was voor hun ongelofelijk geweest. Moest ze hem nu is zien.. Haar neus krulde op maar snel schudde ze de bitterheid van haar af. Nee, nee ze was beter. Beter dan hen. Riverclan had haar geholpen toen ze hier had gelegen, nu was zij één van hen en als onderdeel van Riverclan zou zij ook helpen als nodig was. Shatteredice legde het hoopje natte mos neer en het bundeltje kruiden. Ze had gedroogde bloemetjes voor zijn keel en longen en aansterkend prooi: een konijn. Dat zou hij wel graag lusten inplaats van vis. “Kamille voor ontspanning van de geest en om aan te sterken.” Mauwde ze met haar bekende zachte stem. Ze had geen tijd genomen om hallo te zeggen of te kijken als die wakker was. Ze wees naar de gedroogde witte blaadjes, daarna naar het hompje groene bladeren. “Dit is vogelmuur, voor je hoest en pijnlijke keel. Durf te wedden dat die wel zeer doet met al dat geblaf.” Merkte ze op. “Het is niet super smakelijk, ik kan het eventueel mengen tussen de prooi om de smaak te dempen. Ik heb een konijn voor je mee als maaltijd.” Ging ze veder. “Ik heb ook vers water meegenomen voor de dorst.” Ze keek naar het druppende mosbal. “Hoe is het met de kou? Heb je nog extra dons, riet of mos nodig?” Shatteredice had altijd bekend gestaan als een moederlijke, warme en lieve verzorgende kat. Nu was ze een stuk zakelijker en recht door zee. Je moest het dus ver zien te schoppen om haar andere kant mee te maken. Ze keek naar Blazestar met haar ene oog. De ander was ze verloren, bij hen, door Daintywhiff. Windclan had ze vaak genoeg gewaarschuwd, ze vroeg zich af als er al meerdere slachtoffers waren gevallen nu. Ze durfde te wedden van wel.