I Think We're Done

Voorzichtig loerde Myval over de grens van de RiverClan. Hij was wel slimmer dan zomaar die grens over te steken in zijn eentje, zonder ervaring en plannen. Daarom stak de kater ook niet over, maar bleef hij net naast de grens turen. Kijken naar wat hij allemaal kon zien, want ooit zal dit gebied van hem zijn. Dan zou alles van hem zijn. Maar daar was het nu nog te vroeg voor. Stiekem hoopte de kater ook om een paar Clankatten tegen te komen. Hier de hele tijd blijven, was natuurlijk ook niet leuk. Uiteindelijk zal hij er toch wel genoeg van krijgen. Als er misschien nog iemand langs zou komen, kon hij misschien nog wat herrie gaan schoppen ofzo. Dat was veel leuker.

Frostbreath onderdrukte een geërgerde kreun toen dat ze de geur van BloodClan rook. Ook dat nog! Ze hadden een ziekte waar ze mee moesten dealen en die maar niet over wilde gaan en nu waren er ook nog nieuwsgierige BloodClanners die hun smerige poten niet gewoon binnen hun grens konden houden. Een koude blik ontstond in haar ogen toen dat ze de jonge kat bij de grens zag staan, zijn nieuwsgierigheid nauwelijks onderdrukt. Aha. Weer zo’n opdondertje die dacht dit territorium wel eens het zijne te kunnen maken. Bijna wilde ze zich omdraaien en Crystalstar gaan halen, maar ze nam aan dat ze iemand die net uit de nursery was zelf wel aankon. ”Ben jij niet wat ver van huis, BloodClanner?” vroeg ze op een koude toon terwijl ze haar poten demonstratief voor de grens zette om duidelijk te maken dat het tot hier en niet verder was.

Een onschuldig grijnsje vormde op zijn snoet toen er een poes verscheen. Hij had immers nog niks uitgehaald, toch? Met zijn bruine ogen bekeek hij haar. Het was hem duidelijk dat ze niet wilde dat hij de grens overstak. Dat was Myval ook niet meteen van plan. De kater mocht zichzelf dan wel geweldig vinden, maar hij kon nog prima realistisch denken. Hij was klein en onervaren. De ander was groot en ervaren. "Nee hoor" miauwde hij zo onschuldig mogelijk. "Ik ben zo terug bij huis" De young-one keek even over zijn schouder. "Dus ehh... Wat brengt jou hier?" vroeg hij alsof hij van niks wist. De kater ging braafjes zitten en sloeg zijn staart over zijn poten terwijl hij de gevlekte poes goed in zich opnam.

Een geïrriteerd gevoel verspreidde zich door haar heen. Dit was weer zo’n arrogant katje dat dacht dat hij de grens wel eens even goed kon verkennen omdat hij toch overal mee weg kon komen. Zolang hij buiten de grens was, kon Frostbreath in principe niet veel doen. Het zou een ander verhaal worden wanneer de kater de grens over zou steken, maar zo te zien was het een kat met hersenen in zijn hoofd. ”In tegenstelling tot jullie ratten hebben wij een structuur waar we ons dagelijks aan moeten houden. Het dagelijks patrouilleren van de grenzen maakt daar onderdeel van uit,” antwoordde ze op een koude toon.

Myval greens bij haar woorden. Die koude toon. Het was gewoon zo amuserend om te zien hoe koud de poes tegen hem deed zonder dat hij nog iets verkeerds gedaan had. Daarbij had ze nog niet eens honderd procent gelijk. "De Elite patrouilleert ook hoor" miauwde de young-one kalmpjes. "En ze scheuren je genadeloos in stukken als ze je doorhebben. Dat maakt ons ook zo sterk." Het puntje van zijn staart bewoog lichtjes heen en weer. "Jullie regeltjes maken jullie alleen maar zwak." Maar dat was juist een voordeel voor de Elite. Voor hem. De kleine kater kon niet wachten tot het zijn tijd was en hij deze Clankatjes een lesje zou kunnen leren.

Frostbreath snoof minachtend toen dat de kater zijn woorden sprak. Zo klein nog maar en al zo arrogant. Alsof hij morgen het voor elkaar zou kunnen krijgen om het territorium van RiverClan te bemachtigen. BloodClan had al voor veel dood en verderf gezorgd onder de Clans, maar de Clans hadden hun telkens weg kunnen drijven. En RiverClan had het nog niet zo slecht onder hun druk gedaan van wat ze had gehoord van de nursery verhalen als kitten zijnde. Het was vooral ThunderClan die eronder geleden had. ”Dat is allemaal grootspraak,” zei ze op een schampere toon. ”Jullie gebrek aan structuur en het feit dat jullie leven als een bende zwerfkatten heeft er juist voor gezorgd dat jullie nergens geen grip op hebben. Steeds als jullie iets bemachtigen, raken jullie het door onze “regeltjes” snel weer kwijt. Er zijn geen structuur in jullie groep, geen kracht. En dat is wat de Clans sterker maakt dan jullie.” Er klonk iets van trots door in haar stem. Want nee, ze ging zich niet van de wijs laten brengen door een apprentice die nog maar net uit de nursery was.

Myval luisterde lichtjes geamuseerd naar de woorden van de poes. De kleine kater moest toegeven dat ze ergens een punt had. De Elite had geen geweldige eenheid en hoe iedereen elkaar behandelde, was ook niet geweldig. Myval vond wel dat je soms hard moest zijn, maar niet zo erg dat er te weinig eenheid is. De young-one trilde lichtjes met zijn snorharen. "Je hebt een punt," miauwde hij kalmpjes. "Maar je zal me niet wijs kunnen maken dat die regels het niet altijd moeilijk maken. Bijvoorbeeld nu... Katten zijn overal zwak en ziek. Ze kunnen helemaal niks behalve jullie eten vreten terwijl de sterken het beter gebruiken kunnen." Het zou zonde zijn om al die kostbare dingen aan degene te schenken die het waarschijnlijk toch niet zullen overleven. Die het toch nooit goed genoeg zullen doen. Je moest alles verdienen. Dat geld voor iedereen. Of nou ja, dat is zijn mening.

Frostbreath was op zijn zachtst gezegd licht verrast toen dat de kater aangaf dat ze een punt had. Ze had niet durven denken dat een BloodClanner haar gelijk zou geven, maar hij hier was hij dan. Ze luisterde naar zijn woorden, die eigenlijk de typische gedachtegang weergaf van de gemiddelde BloodClanner. Ze kon nauwelijks geloven dat hij daar écht zelf zo over dacht. Dit moest erin gedrild zijn door BloodClan, zoals ze al hun katten hersenspoelden. ”Denk na, jonge kat,” zei ze op een scherpe toon tegen hem. ”De zwakkeren van nu hebben er in het verleden altijd wel voor gezorgd dat de sterken van nu zo sterk geworden zijn zoals nu zijn. Hell, ze zijn de reden dat de überhaupt op de wereld gekomen zijn.” Ze kneep haar ogen kort naar hem samen. ”Zou je je ouders die je op de wereld hebben gebracht en tot dusver voor je hebben gezorgd ook zo in de steek kunnen laten als ze “zwakker” zouden worden?”