In all this loneliness and all this emptiness

Het was steeds kouder geworden en ondertussen was het zelfs zo erg dat er amper prooi nog te vinden was en zeker niet genoeg voor de hele clan. Hij probeerde er dan ook dagelijks op uit te gaan om prooi terug te brengen, maar hij had lang niet alle dagen geluk, zelfs meer dagen niet dan wel. Misschien was hij het dan ook wat aan het pushen door dichter naar de grenzen toe te gaan met de hoop dat er misschien wat prooi de grens over zou steken vanuit een van de andere clans, maar hij wist dat het een schrale hoop was. Hij liet zijn blik naar de rivier gaan, naar de stepping stones die daar lagen. Riverclan had waarschijnlijk net zo veel problemen als zij dat hadden, misschien zelfs erger, maar toch had hij niet de tijd om zich daar zorgen over te maken.

[Specklepaw]

Als er één ding was wat ze op dit moment haatte, dan was het de rivier. Logisch gezien wist ze dat het niet de rivier was, maar de twolegs die hem, en de prooi die er te vinden was, vergiftigd hadden. Maar dat maakte niet uit, het feit bleef staan dat ze nu daar hun prooi niet vandaan konden houden. Ja, okay, Specklepaw was niet de beste in vissen, en de rivier was met deze winterkou vaker bevroren dan niet, maar de voorgaande winter hadden ze er nog wel iets kunnen vinden. Ze had als kitten immers nog vissen in haar strot lopen duwen toen ze daar oud genoeg voor was. Dus, wat deed ze nu? Ze was boos naar de bevroren rivier aan het staren. Ze kon de stenen in de verte al zien waar de stepping stones lagen. Ze staken net was boven het ijs uit, al zou dat ze niet minder glad maken dan het ijs wat er onder lag. Echter zag de apprentice ook een figuur aan de Thunderclan kant van de Steppingstones. Eentje die er vaag bekend uit zag, dus nieuwsgierig liep ze er op af. Voor zover ze kon dan.

Hij liet zijn blik over de overkant gaan tot deze rustte op een figuur die dichterbij kwam. Voor een moment had hij niet door wie het was tot hij haar herkende. Hij had de apprentice tenslotte al even niet meer gezien, ondanks dat ze hoogstwaarschijnlijk familie waren. Alleen op welke manier, dat zou waarschijnlijk nooit duidelijk worden. Ze was weer gegroeid sinds de laatste keer dat hij haar had gezien, waarschijnlijk zou ze al bijna klaar zijn om een warrior te worden. Zelf liep hij dan ook dichter naar de rivier toe, een deel ervan was bevroren, maar hij ging niet op het ijs staan. De steppingstones zelf zouden waarschijnlijk ook glad zijn. "Specklepaw," Sprak hij dan ook. "Of heb je ondertussen al een warriornaam?" Misschien zou hij niet zo vriendelijk moeten zijn, maar hij had altijd die zwak gehad voor iemand die familie was, tenzij ze hem verraadden.

Ah, ja, het was hem. Dustspirit. Een van de katers waarmee haar moeder had lopen flikflooien al die manen geleden. Een van de katers die dus mogelijk haar vader kon zijn. Of haar oom. Of misschien had ze wel helemaal geen relatie met hem via bloed. Op die vraag had ze immers nog steeds geen antwoord, wie haar vader was. Ze leek niet eens op de katers die haar moeder had genoemd. In ieder geval, niet de twee die ze had ontmoet. Ze had alleen haar oogkleur aan hen te danken, want voor de rest was ze een net wat lichter getint evenbeeld van haar moeder. Nouja, dat was ze geweest. Haar vacht was korter geworden naarmate ze gegroeid was. Ze was nu bijna zelf volwassen, in haar eigen ogen dan, tenminste. En blijkbaar ook in die van Dustspirit, aangezien hij haar vroeg of ze haar warrior naam al had. Het was op een vriendelijke toon, eentje van iemand die oprecht interesse in haar toonde. Het compleet tegenovergestelde van haar mentor dus. Iets wat het humeur van de jonge kattin zeker wel wat verbeterde. Ze schudde haar kop. Nee ze was nog geen warrior. Met elf moons liep ze zelfs achter op haar training. Dat had ze deels aan haarzelf de danken maar ook deels aan de honger en de ziekte die nu haar clan teisterden. De energie die iedereen nu nog had, was besteed aan lange dagen waar ze alleen maar jaagden voor prooi. "Nog steeds Specklepaw, helaas," reageerde ze met iets wat een nonchalante glimlach moest voorstellen. Echter was er waarschijnlijk niets overtuigends aan, aangezien ze vel over bot en chronisch moe was. "Het is ook niet echt weer om te trainen," voegde ze er achteraan. Als er iets was waar ze altijd goed in was geweest, dan was het door blijven praten. Om of gewoon niet in de stilte hoeven te zitten, of om het feit dat er iets niet pluis was te verbergen. Iets wat ze vaak had gebruikt om onder haar mentor uit te komen, of om onder straf uit te komen toen ze net als apprentice was begonnen.

Misschien zou hij niet zoveel interesse moeten tonen in een riverclanner, maar het was niet iets dat hij zou kunnen stoppen. Ja, hij had zijn beslissing gemaakt dat hij loyaal aan Thunderclan was en wanneer het nodig was zou hij die kant ook kiezen, maar in de tussentijd zouden dit soort momenten niet uit moeten maken. Hij kon zien dat ze dun was, maar dat was hijzelf ook. Hij had niet verwacht dat de andere clans er beter aan toe zouden zijn dan dat Thunderclan dat was, maar dat betekende wel dat de andere clans onvoorspelbaar waren. Toch drukte hij die gedachte weg en knikte kort. "Jagen is belangrijker met dit weer." Hij kon liegen en zeggen dat Thunderclan er geen last van had, maar dat zou niet geloofwaardig zijn. "Je krijgt vast je naam snel genoeg." Hij had geen idee of dat ook zo was, maar hoopte dat het in ieder geval iets opbeurends was om te zeggen.