Don't worry about a thing

Onderwerp: Don't worry about a thing di 26 apr 2022 - 22:30

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was een prachtige dag maar de zorgen brandden in haar kop. Remnantwolf wist dat ze haar Deputy moest spreken. Eveningstar zakte verder weg dan ze had gehoopt, ze was bang dat de Leader niet altijd meer haar rationale beslissingen zou nemen. Dat vermoeidheid een tol zou eisen en bovenal wat dit voor Thunderclan zou betekenen. Newtspark zou als het aan haar lag, als ze oud en wijs genoeg was geweest, als ze meer kracht had gehad, de juiste worden in pacht had gehad. Nee, Newtspark zou dan geen enkele macht meer hebben hier, niet meer in Thunderclan. Ze had er nooit geheel bij gehoord maar deed ze dat zelf wel?

De bloesems staken mooi af tegen de blauwgrijze lucht terwijl Remnantwolf haar zoektocht naar Spottedrain begon. Een van de Warriors had gezegd dat de Deputy daar heen was getrokken en dus was dit de eerste plek waar ze zou gaan zoeken. Haar poten droegen haar een tikkeltje nerveus verder, totdat ze de bekende kattin zag. Het was zelden dat ze zo ver weg ging van haar den, en heowel ze hoopte dat de woorden van Eveningstar de kittens en Apprentices zou doen gedragen had ze de hoop al verloren. Ze was veel sneller opgegroeid dan een groot deel van de Clan. Ze had geen jeugd gehad.

'Spottedrain,' haar stem klonk bij serieuze zaken vaak toch iets anders. Helderder, krachtiger maar ook zorgzaam. Op dat soort momenten was te zien waarom ze ondanks haar soms impulsieve keuzes, ze in staat was om de Medicine Cat van Thunderclan te zijn. 'Ik maak mij zorgen om Eveningstar,' Mauwde ze zacht voordat ze de ander met bezorgde ogen aan keek. Ze maakte zich zorgen en had de andere hoge rang nodig om deze zorgen te doen verminderen.

- Spottedrain

❅

Steeds vaker bezocht de gevlekte kattin de Blooming Woods, zeker nu de plek in volle bloei stond. De doelloze wandelingen begonnen in haar routine te slijten, werden een onderdeel van haar dagelijkse bestaan. En vandaag leek ze niet alleen te zijn. Haar gezicht lichtte al op toen ze zicht kreeg op de jonge Remnantwolf, maar tijd om haar enthousiast te begroeten kreeg ze niet. De ernst in Remnants stem was duidelijk. Spottedrains glimlach vervaagde en ze nam een moment om de ander haar woorden te overdenken. "Waar zit je mee?" Eigenlijk wist ze haast zeker wat de ander haar ging vertellen. De grote kattin begon zelf ook steeds meer te twijfelen aan hun leader. Ze wilde het echter eerst uit de ander haar mond horen. De medicine cat was immers eveneens loyaal aan haar leader als deputy, en met dit soort uitspraken moest men voorzichtig zijn.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het leek erop dat de ander blij was haar te zien, waarschijnlijk omdat Remnantwolf zelden zo serieus sprak; tenzij haar taak erom vroeg. Ze bleef een kind, ondanks haar hoge rang was ze nog een kind. Ze was wellicht niet in staat geweest om echt door alle fasen heen te groeien, maar ze bleef jong. Te jong volgens sommigen, alleen probeerde ze zich toch te bewijzen en deze keuze was wellicht ook een weerspiegeling ervan. Ze was er klaar voor, zelfs voor de lastige keuzes.

'Waar zit je mee?' Vroeg de Deputy waardoor Remnantwolf diep in ademde en haar ogen even schichtig heen en weer liet glijden om er zeker van te zijn dat ze niet afgeluisterd konden worden. 'De mentale gezondheid van Eveningstar en de keuzes die ze daardoor zal maken. Ze heeft nachtmerries, ze is te gefocust op Shadowclan en niet meer op Thunderclan. Te gefocust op Starclan, ze gaat te ver. Ik ben bang dat haar ervaringen.. nu een nasleep hebben. Als Medicine Cat zal ik moeten adviseren dat het beter is voor haar en voor de Clan als de Deputy haar taken tijdelijk over neemt. Al weet ik zeker dat Eveningstar dat advies niet zal waarderen.' Eveningstar was een koppige kattin. Die zou niet zomaar een nee accepteren als ze kon eisen om een ja. Realistisch gezien zou dit betekenen dat ze weinig kon veranderen alleen moest ze het proberen. Ze maakte zich echt zorgen, heel veel zorgen. Eveningstar was als een moeder voor haar, naast dat ze een Leader was. 'Eveningstar is als een moeder voor mij, en ik wil niets liever dan haar nog Moons als onze Leader. Alleen... Dit... Dit zal haar mogelijk verder in de neerwaartse spiraal duwen.' Haar stem was zacht en vlak. Ze schudde haar kop even voordat ze zwijgend haar Deputy aan keek. 'Daarnaast is jouw kitten ook een pootvol, en weet je hoe bang ik ben dat er weer kittens in mijn den duiken. Het feit dat ik hier nu sta... Dit van je vraag. Ik... Ik ben echt bezorgd Spottedrain. Voor de Clan en bovenal voor Eveningstar.' Dat was wellicht ook wel duidelijk, ze hief haar kop naar de lucht voordat ze ging zitten. Haar advies was enkel een advies. Wellicht dat er nog een andere manier was om het op te lossen maar daarvoor moest ze haar Deputy gesproken hebben.

❅

Het kostte enkele momenten om het voorstel te laten bezinken. Als ze dit door zouden zetten, dan kon het twee uiterste kanten op gaan: Eveningstar zou tijdelijk afzien van haar functie en het zou haar en de clan goed doen, óf ze zou haar medicine cat en deputy zien als verraders, wat de situatie enkel zou verergeren. Deze suggestie nam een groot risico met zich mee, maar wat Remnant zei was waar. Eveningstar werd steeds ongeschikter om te leiden. Ze luisterde niet eens meer naar de adviezen van katten om haar heen, niet écht. Bovendien zou Spottedrain volgens dit plan niet alleen meer invloed hebben op het contact met Settledstar, maar ook op andere zaken. Ze zou haar ideeën vrijuit kunnen loslaten op de clan, die dan misschien eindelijk de kans had om te herstellen van alle gruwelen die ze had doorstaan. Een schuldgevoel bekroop haar bij het besef dat die gedachte haar enthousiast maakte.

Na een lange stilte knikte ze. "Ten eerste wil ik dat je weet dat ik je serieus neem, en dat ik mij ook zorgen maak om Eveningstar." Hoeveel wilde ze de jonge poes vertellen? Het voelde vreemd om zoiets ingewikkelds met een kind te bespreken. Ze was echter wel het een kind dat met dit soort ideeën kwam. "En om Loudkit hoef je je geen zorgen te maken. Er zijn oppasmoeders die haar beter onder controle hebben dan ik." Lachte ze zachtjes, zich pijnlijk bewust van wat voor een druktemaker ze op de wereld had gezet. Het feit dat Remnantwolf haar omschreef als 'een pootvol' was alleszeggend. "Denk je dat Eveningstar dat ooit zou willen doen: Rust nemen?" Met een vragende blik keek ze de ander aan, al wist ze precies wat het antwoord hierop was.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Het was een risico dat Remnantwolf nam. Een risico die ze moest nemen. Ze hield enorm veel van haar Clan en kon niet toekijken terwijl ze verder af zouden glijden. Daarnaast zouden ze wellicht als ze niet zouden winnen ook nog eens centraal excuses moeten maken. Iets waar de meeste katten dan ook nog geen invloed op hadden en Eveningstar te eigenwijs voor zou zijn. Ze had niet vergeten dat Crystalstar haar excuus had gemaakt tijdens de Gathering. Het duurde lang, de stilte maar Remnantwolf wist dat ze de ander iets had gegeven om over na te denken.

Spottedrain knikte langzaam. 'Ten eerste wil ik dat je weet dat ik je serieus neem, en dat ik mij ook zorgen maak om Eveningstar.' Mauwde de Deputy waardoor de Medicine Cat haar aan keek. Ze was dus niet de enige, ze wist dat Spottedrain minder moeilijkheden had gehad met Bloodclan, zelfs een belangrijke rol had gehad om Eveningstar terug te krijgen in de Clan. Zijzelf was doodsbang geweest en had op Newtspark moeten vertrouwen. Newtspark. Soms wilde ze dat de flamepoint nooit naar haar toe was gekomen als Mentor. Dat Rousebell haar mentor was geweest of Routnose. In ieder geval een ander dan ze had gehad. Aan de andere kant had ze wel geleerd wat ze had moeten leren. 'En om Loudkit hoef je je geen zorgen te maken. Er zijn oppasmoeders die haar beter onder controle hebben dan ik.' Lachte de Deputy zachtjes waardoor Remnantwolf grinnikte. Loudkit was een echte druktemaker. Extreem druk, ze was stiekem blij dat zijzelf nooit moeder zou worden want dat zou haar echt frustreren. 'Denk je dat Eveningstar dat ooit zou willen doen: Rust nemen?' Vroeg de ander waardoor Remnantwolf resoluut haar kop schudde. 'Het is haar boos maken of de Clan in de problemen laten komen. Beide hebben risico's. Ze neemt wel mijn planten aan om haar wat meer rust te geven maar of dat voldoende zal zijn... Het zijn ook maar planten.' Ze zuchtte vermoeid, ze was inderdaad nog steeds een kind. Een kind met de verantwoordelijkheid van een volwassene. Een kind dat er niet voor terug deinsde en ondanks de moeilijkheden dapper genoeg bleef. Dapper, een omschrijving die wellicht ondanks alles wel bij haar paste. Net zoals een wolf zou ze haar Clangenoten beschermen. Ze had niet voor niets geen schattig achtervoegsel gekregen maar een die sprak over haar karakter. Fel, sterk.

❅

Met een flauwe glimlach keek ze naar de tot bloei komende bomen boven zich. "Ja.. het zijn ook maar planten.." Bracht ze uit, diep in gedachten verzonken. Allerlei scenario's schoten door haar kop, waarvan geen één voor iedereen tot een happy end leidde. Wat kon StarClan toch wreed zijn. "Wat nou als jij het aan haar voorstelt? Jij bent immers de medicine cat, en je weet meer over mentale gezondheid dan ik. Dat weet Eveningstar ook." Dat ze bang was voor haar positie als deputy, hield ze binnen. Het laatste wat ze wilde was dat haar clan zou denken dat ze Evening van haar troon wilde stoten.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Spottedrain was in ieder geval met haar eens dat ze iets moesten doen. Dat was al meer dan Remnantwolf gehoopt had. 'Ja.. het zijn ook maar planten..' Herhaalde de Deputy haar woorden. Hoewel sommige planten levensreddend konden zijn of zelfs dodend bleven het planten. 'Wat nou als jij het aan haar voorstelt? Jij bent immers de medicine cat, en je weet meer over mentale gezondheid dan ik. Dat weet Eveningstar ook.' Remnantwolf haalde diep adem. Ze wist dat ze Eveningstar moesten spreken maar ook dat ze haar al erg ver had gepushed. 'I-ik?' Stotterde ze enkel terwijl ze met grote ogen de ander aan keek. Ze was inderdaad degene geweest die was begonnen over haar zorgen. 'Ik ben nog maar.. twaalf Moons. Ze neemt mij zelfs niet serieus genoeg om Belladona.... Om... Die echt te straffen. Die heeft een van de belangrijkste planten vernietigd in mijn den... Denk je dat ik haar echt kan overhalen?' Fluisterde ze, want ondanks alles. Ondanks het feit dat ze sterk deed... Ook Spottedrain moest inzien dat ze nog steeds bezig was met opgroeien en dapper zijn.

❅

Met vermoeide ogen keek ze de jonge kattin aan. Oh, wat wilde ze toch dat dit voorbij was, dat ze niet zóveel van een kind hoefde te vragen. "Ik ben bang dat als ik het voorstel, Eveningstar denkt dat ik het doe omdat ik leader wil worden," legde ze rustig en duidelijk uit. Vaak vergat ze de leeftijd van de ander, maar op momenten zoals deze was het maar al te duidelijk. "Maar ik kan met je mee. Je bent niet alleen, begrijp je dat?" Met een warme, maar indringende blik keek ze de ander aan. Ze wist dat ze veel te veel van de jonge medicine cat vroeg, maar soms moest je keuzes maken..

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Spottedrain keek haar met vermoeide ogen aan. Ogen die wellicht dezelfde vermoeidheid spiegelden als Remnantwolf soms voelde. De Medicine Cat leek af en toe moeite te moeten doen om rust te kunnen vinden. Wellicht dat het niet zo'n slecht idee was om zelf vannacht ook wat kamille te nemen. Zolang ze er maar niet verslaafd aan raakte. 'Ik ben bang dat als ik het voorstel, Eveningstar denkt dat ik het doe omdat ik leader wil worden,' legde de gestreepte kattin rustig uit. Remnantwolf haalde diep adem terwijl ze haar ogen kort tot spleetjes samen kneep en twijfelend met het puntje van haar staart wiebelde. 'Maar ik kan met je mee. Je bent niet alleen, begrijp je dat?' Remnantwolf knikte langzaam voordat ze diep in ademde. 'Soms voel ik mij wel alleen.' Murmelde de jonge kattin zachtjes voordat ze haar schouders rechtte en Spottedrain aan keek. 'Weet je zeker dat je het aan kan? Het gaat niet makkelijk zijn. Weet je zeker dat je bij het gesprek wilt zijn?' Ze wilde het goede doen, hoe moeilijk en misselijkmakend het ook was. Ze had Eveningstar wellicht met het laatste gesprek een waarschuwing gegeven. Remnantwolf zou de Clan op de eerste plek zetten en de eerste plek was nu de Clan balans geven. Balans die ze allemaal konden gebruiken.

❅

Tijd om op Remnant's deprimerende woorden te reageren had ze niet, want ze stelde alweer een vraag. Een haast geamuseerd glimlachje verscheen op haar gezicht. Een kind vroeg aan haar of zij het allemaal wel aankon. Misschien was dat wat zo'n verantwoordelijkheid op die leeftijd met je deed. "Natuurlijk. Dit laat ik je niet alleen doen," stelde ze de ander gerust. Anders dan zou ik mijn titel niet waardig zijn. "Wanneer wil je het doen?" Er was niks aan de hand als ze het zó brachten dat Evening er niks achter zocht, en dat idee maakte haar ongerust.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Spottedrain leek haar laatste woorden amusant te vinden. Remnantwolf vond deze helemaal niet amusant, het was een serieuze vraag. Niemand was ooit klaar voor een hoge rang; zijzelf was er ook niet helemaal klaar voor geweest. Al was het duidelijk dat de Medicine Cat zich steeds beter in haar rol wist te vinden. 'Natuurlijk. Dit laat ik je niet alleen doen,' Stelde de Deputy haar gerust waardoor kort een warme glimlach op het gezicht van de Medicine Cat ontstond. 'Wanneer wil je het doen?' Remnantwolf sloot haar amberkleurige ogen terwijl ze bedachtzaam en behoedzaam met haar staart zwiepte. 'Zo snel als ik de juiste woorden heb.' Remnantwolf was wellicht niet de slimste kat; diplomatiek was ze echt een onhandig klein kind; maar ergens had ze toch een wijsheid in zich zitten en wist ze dat ze nu geen fout moest maken. 'Spottedrain... Dit kan twee kanten op gaan.... Eveningstar gaat ons haten en vertrouwd ons niet meer of Eveningstar legt zich er bij neer.' Ze wilde weten dat de ander haar niet alleen de val zou laten nemen. Starclan, ze had wellicht eerst met Chivysniff moeten spreken. Wellicht dat ze iets over het hoofd zag maar aan de andere kant. Het vertrouwen van Starclan in haar, dat maakte al extreem veel goed. Ze zou nooit opgeven en dat sierde haar ondanks haar vele tekortkomingen.

❅

Met haar staart gebaarde ze de jonge poes om mee te lopen. Het werd tijd om terug te keren. "Of Eveningstar neemt de rust die ze nodig heeft, om na een paar moons weer verder te kunnen," mauwde ze geruststellend. Als, oh als.. dit maar goed ging. Maar welke keuze hadden ze anders? Toekijken naar hoe Eveningstar de clan een onnodige oorlog inleidde? Nee.. Dit was het proberen waard. "Laten we haar vanavond bezoeken, tenzij je natuurlijk meer tijd nodig hebt.." Spottedrain keek achterom om te checken of de ander haar volgde.

We all carry small membranes of memories within us as does nature. All life force around us are fragments of memories engraved in chips of iron, copper and silver, like we are remnants of the past

Spottedrain gebaarde Remnantwolf met zich mee. 'Of Eveningstar neemt de rust die ze nodig heeft, om na een paar Moons weer verder te kunnen,' de jonge Medicine Cat knikte, zijzelf had die optie niet. Wilde die optie ook niet zelfs al was rust wellicht iets dat een Medicine Cat ook nodig had. Remnantwolf simpelweg had die luxe niet het was altijd aan staan ook s'nachts. Het idee dat Belladonnapaw dacht dat alles makkelijk was, dat ze niet goed genoeg was om Warrior te kunnen zijn. Dat was belachelijk het was een heel stuk lastiger dan dat. 'Laten we haar vanavond bezoeken, tenzij je natuurlijk meer tijd nodig hebt...' De jonge Medicine Cat schudde haar knappe kop voordat ze een klein bedrukt glimlachje toonde. 'Nee, we kunnen niet langer wachtten.' Wie wist hoe snel Eveningstar op haar teentjes werd getrapt en dan ineens besloot dat Shadowclan aanvallen de beste optie was. Ze hadden een goede rustige Greenleaf nodig na alles wat de afgelopen Moons was gebeurd, missende Leaders, kittens, Bloodclan en brandende bomen. Remnantwolf schudde haar kop, misschien was het wel goed dat Starclan momenteel stil leek. Al was ze soms bang dat ze deze drastische actie misschien had moeten laten, maar... Wellicht dat Chivysniff ooit haar weer gerust zou stellen, ze moest soms ook op zichzelf vertrouwen en Spottedrain. Haar Deputy.

❅

Onderwerp: Re: Don't worry about a thing