It was burning too bright

Nu het kouder begon te worden, merkte hij ook op dat zijn korte vacht hier nog niet goed tegen bestemd was. Het was niet dat het plotseling allemaal was verandert qua temperatuur, maar het duurde altijd even voor zijn vacht zich er ook naar aanpaste. Dan had hij natuurlijk ook nog het nadeel dat hij niet een van de grootste was, ook al deed hij zijn best om dat nooit belemmerend te laten zijn. Misschien was het dan ook niet verstandig om naar de zonnerotsen te gaan op een dag als deze waar de zon maar amper doorbrak. De rotsen zouden het beetje warmte dat hij in zich had zo uit hem trekken, maar hij wist dat het een goede plek bleef om prooi te vinden en dat was iets dat de clan daadwerkelijk nodig had.

[Coldstreak]

Coldstreak bewoog geïrriteerd met zijn oren toen een koude wind langs zijn pels streek. Hij had een hekel aan de winterse temperaturen en alles wat met kou te maken had. StarClan wist dat zijn pels niet bestemd was voor de koude wind; hij kon niet wachten eer dat het weer warmer zou worden. Maar de Clan had nog steeds prooi nodig en Coldstreak was niet iemand die zijn taken in het niet liet gaan door iets doms als het weer. En dus bewoog hij zichzelf door het bos, zijn gele ogen strak op zijn omgeving gericht. Hij wist dat bij the Sunningrocks redelijk wat prooi te vinden kon zijn, wat ook de reden was waarom hij in die richting ging. Hij rook de bekende geur van Dustspirit en het duurde niet lang eer dat hij de tom in de verte op zag doemen. Hij gaf de kater een knikje. ”Samen jagen?” stelde hij vervolgens kalmpjes voor, zijn blik naar de kater gericht.

Lang was hij hier niet alleen. Hij had gehoopt dat het een prooi was die als eerste zou opdagen, maar het was een van de andere warriors. Hij kon het nog steeds niet helpen om wat huiverig te zijn wanneer andere thunderclanners in zijn buurt kwamen, maar hij wist dat ze hem niet wat zouden doen en hij wilde dat zijn lichaam dat ook zou begrijpen. "Klinkt goed." Antwoordde hij dan ook. "Zullen we bij de rotsen kijken of dichter bij het water?" Dat laatste was misschien niet het verstandigste, maar mogelijk wel een plek waar prooi naartoe zou komen. Hij wist alleen de laatste tijd niet goed wat er met Riverclan was en hij wilde zich er ook niet druk om maken. Als hij dat deed, dan ging hij zich straks zorgen maken om zijn mogelijke kittens of wat ze ook van hem waren en dat kon hij zich niet veroorloven.

Coldstreak was altijd een alerte kat geweest; niet veel ontging hem. Zijn gele blik ging dan ook kort naar Dustspirit toen hij enig teken van ongemak opving. Hij bewoog kort met zijn oortjes, maar besloot na kort twijfelen dat hij er geen opmerking over zou maken. Voorlopig. Hij gaf een goedkeurend knikje toen Dustspirit zijn voorstel deed. ”Ik denk dat dat voor dit moment de beste plek is om te jagen,” bromde hij niet al te vrolijk. Hij haatte de koude maanden met een passie en zou blij zijn als het weer voorbij zou zijn, maar dat zou voorlopig wel nog even duren. Ze waren immers nog maar pas in het winterseizoen. De kater draaide zijn kopje en wenkte uiteindelijk Dustspirit dichter naar de rotsen toe. Ze konden later nog wel bij het water proberen, maar hij nam aan dat er meer prooi onder de rotsen verscholen zouden zitten dan dichtbij het water. Stilletjes gaf hij met een teken van zijn staart aan dat Dustspirit zijn positie aan de andere kant van de rots in moest nemen. Daarna sloeg hij hard met zijn poot tegen de bovenkant van de rots. Het was puur een gokje en waarschijnlijk zou het niet werken, maar misschien zou er wel een muisje onder de rots uit schieten naar Dustspirit toe. Hij kon het altijd proberen.

Hij wist dat hij niet iedereen moest oordelen het moment dat hij ze zag, maar hij kon het niet helpen. Niet na wat er allemaal was gebeurd, maar hij had besloten hier te blijven, dus hij zou ermee om moeten leren gaan. Ook al was het nog steeds een reactie die hij had. Hij knikte bij de opmerking van Coldstreak. "Dan proberen we hier." Coldstreak nam de ene kant van een rots, hij ging aan de andere kant in een sluiphouding, zodat hij meteen naar voren kon springen mocht het nodig zijn. De oudere kater sloeg op de steen en Dustspirit hield in de gaten of er een prooidier uit kwam. Hij kon wel wat geluid horen onder de rots, maar voor nu kwam er nog niks naar buiten. Misschien moesten ze een andere methode proberen. "Ik hoor wel wat." Sprak hij zachtjes en hield zijn ogen gefocust op de opening. Wat zou er gebeuren als hij een poot erin zou steken?

Het fijne aan Dustspirit was dat hij het overal zo snel mee eens was en niet te veel tegenstribbelde. Coldstreak had genoeg gesprekken met hem gehad om te weten dat het een aangename kater in omgang was. Natuurlijk hadden ze elk hun eigen demonen die ze moesten bevechten, maar al bij al kwamen ze wel goed overeen. Zijn blik gleed over de rots naar Dustspirit toen de kater aangaf wel wat te horen. Coldstreak leefde al seizoenen lang genoeg om te weten dat ze het over een andere boeg moesten gooien. En dus gooide hij zijn pardon zijn poot naar voren; zijn klauwen strekten zich uit en krasten dreigend over de grond en ook Coldstreak hoorde nu een klagelijk, paniekerig gepiep. ”Bingo,” sprak hij op een tevreden manier en zijn blik gleed weer over de rots naar zijn compagnon. Het moest nu vast niet meer lang duren eer dat de muis onder de rots door zou schieten.

Het liefste had hij dat jagen makkelijker was dan dit. Tegelijkertijd wist hij dat als het te makkelijk was het snel genoeg zou vervelen. In deze tijd was het moeilijker om überhaupt prooi te vinden, dus eenmaal hij de geluiden hoorde, was hij eigenlijk ook niet van plan om de muis te laten ontsnappen. Coldstreak deed nog wat extra en hij kon bijna de paniek van de muis horen. Hij spande zijn spieren aan, klaar om te springen zodra de muis tevoorschijn kwam. Als eerste kwam de snuit en dat was het moment dat hij sprong en het diertje onder zijn poten drukte. Een seconde later en het was waarschijnlijk ontsnapt. Hij beet het diertje snel dood en richtte zijn aandacht vervolgens op Coldstreak. "Dat was er een," Hij hoopte dat ze er meer konden krijgen, want deze was maar mager, maar hij wist dat hij niet te veel moest hopen.

Coldstreak wierp een verwachtende blik naar Dustspirit toen dat de muis paniekerig begon te piepen en Coldstreak er vrij zeker van was dat het niet meer lang kon duren eer dat het in paniek onder de rots uit zou proberen te ontsnappen, recht in de klauwen van de kater. Deze kon hij eigenlijk niet missen. En dat deed hij ook niet. De zwarte kater gaf zijn Clanmate een goedkeurend knikje toen deze de muis doodde. ”Als je die had gemist, had ik persoonlijk aan Eveningstar gevraagd om je nooit meer een apprentice te geven,” gaf hij als bemoedigend commentaar, ook al was hij er vrij zeker van dat Dustspirit hem lang genoeg kende om te weten dat hij het niet zo vervelend bedoelde als dat het klonk. En als hij dat nu nog niet wist, was dat eigenlijk ook niet iets waar de kater van wakker zou liggen. Zijn blik gleed terug naar de rots en hij verhief zich weer op zijn achterpoten, waarna hij weer een harde pets op de rots gaf. Als er nog muizen zouden zitten, dan zouden ze dat nu wel moeten horen.

Het was een makkelijke vangst geweest eigenlijk, ook al was het een geluk dat er überhaupt een muis was. Met hoe het steeds kouder aan het worden was, betwijfelde hij hoelang prooi nog te vinden zou gaan zijn. Het was gewoon hopen dat het niet zo lang koud zou blijven dat er geen prooi meer over zou zijn. "Dan had ik dat zelf denk ik wel toegegeven." Sprak hij eerlijk. Zo eerlijk was hij wel naar Eveningstar toe, ook al wist hij niet hoe blij ze dan zou zijn als ze een warrior die ze vertrouwde geen apprentices meer kon geven. "Maar daar hoeven we ons geen zorgen over te maken niet?" De ander gaf nog een klap op de steen, maar deze keer kwam er geen geluid. Geen beweging die hij kon horen. "Lijkt erop dat daaronder niks meer zit." Een muis en hij had zijn hoop al op laten lopen, maar dat had hij niet moeten doen wist hij.

Coldstreak’s snorharen trilden geamuseerd toen Dustspirit zijn woorden sprak. Dat was nu precies één van de redenen waarom hij het zo fijn vond om met de kater om te gaan: hij pakte niet veel persoonlijk binnen en wist er vaak nog een humoristische draai aan te geven ook, ook al zei hij het op de meest serieuze manier die je je maar kon bedenken. ”Jij vooral niet,” antwoordde hij kalmpjes. ”Ik denk dat je al meerdere keren hebt bewezen een aanwinst voor onze Clan te zijn.” En hij gaf de ander een rustig knikje toen dat deze aangaf dat er niks meer onder de rots zat. Het was het proberen waard, maar het had geen zin om bij de rots rond te blijven hangen als ze toch niks meer konden vinden. Coldstreak wierp een afgunstige blik op het muisje dat ze buit hadden gemaakt. ”Leafbare is strenger als anders. Ik heb nu al medelijden met de nieuwe apprentices en hun mentors,” bromde hij. En dan nog de spanningen tussen hun Clan en die van ShadowClan. Het maakte het er allemaal niet beter op.

Hij liet zijn blik naar de enige muis gaan die ze hadden weten te vangen. Hij wist dat het niet genoeg zou zijn om de clan te voeden, maar dat door de lage temperaturen de kans dat ze meer zouden vinden ook niet groot was. Hij liet zijn blik van de muis naar de omgeving gaan, maar wist dat ze niet veel succes zouden hebben. "Het gaat inderdaad lastig worden voor de apprentices om goed te leren jagen met deze kou." Gaf hij toe. Ze konden proberen op takken en bladeren wat ze wilden, maar dat was toch niet hetzelfde als echte prooi. "Maar ze leren wel geduld te hebben." Prooi zou niet zomaar komen, waardoor er harder voor gewerkt zou moeten worden.

Dat het lastiger ging worden, was nog vrij optimistisch uitgedrukt volgens Coldstreak. Hij dacht dat het goed tegen het onmogelijke aan ging worden voor de nieuwe apprentices als ze moesten leren jagen. Ze konden eigenlijk geen moment verspillen om prooi te vangen, maar ze konden ook moeilijk twee of drie manen wachten met jagen totdat het weer warmer weer zou worden. Elke ervaring met jagen was mooi meegenomen en ze hadden iedereen hard nodig, zeker als er zieken zouden vallen zoals met elke Leafbare het geval was. De zorgen drukten nu al op zijn schouders en voor een moment voelde Coldstreak zich manen ouder dan het geval was. ”Jij weet net zo goed als mij hoe moeilijk het is voor een ervaren warrior om zich te concentreren terwijl je duizelig bent van de honger, laat staan voor een nieuwe, onervaren apprentice.” De zorgen waren duidelijk te horen in zijn stem en Coldstreak zuchtte. ”Leafbare is strenger dan anders. Dit is geen goed moment voor nieuwe apprentices.” Of juist wel. Het was maar hoe je het bekeek.

Hij wist wat Coldstreak bedoelde, dat het niet gemakkelijk ging zijn om alles te leren op een lege maag. De duizeligheid zou het moeilijk genoeg maken, iets waar niemand echt ooit aan gewend zou raken. Toch konden ze niet zonder apprentices deze leafbare, dat was ook alleen maar duidelijker. Als ze geen apprentices gingen opleiden, dan hadden ze te weinig warriors wanneer het erop aankwam. "Toch zullen we ze nodig hebben." Sprak hij dan ook. Ze zouden nieuwe katten zijn, katten die hem niet veroordeelt hadden, niet zoals sommige van de oudere warriors dat hadden gedaan. "Zonder apprentices overleven we mogelijk niet wat na leafbare komt." Hij ging dat niet ontkennen. Een clan had apprentices nodig om door te groeien.

Coldstreak gaf een ernstig knikje toen dat Dustspirit zijn woorden sprak. Ze hadden de nieuwe apprentices zeker nodig, maar dit waren geen normale omstandigheden. Dit wilde geen enkele mentor voor zijn apprentice. Aan de andere kant zouden de nieuwe apprentices hun final assesment pas kunnen doen als het warmer weer was, wat wel een goed ding was. Als ze al door de zes manen intensieve training heen zouden komen. ”Ik weet het,” zei hij met een zucht. ”Het scheelt ook wel dat ze hun final assesment pas doen in het warmere weer, wanneer er meer voor ze is om zich te bewijzen.” Dat was dan maar één ding waar hij zich aan vastklampte. Het kwam uiteindelijk wel goed, ook al zou het zijn tijd nodig hebben.

Het klonk misschien hard hoe hij erover dacht, maar hij zou zijn eigen apprentices zo veel mogelijk helpen als het erop aan kwam. Hij zou ze leren wat ze nu nodig hadden en de rest kwam er met de tijd bij. Ze zouden klaar zijn voor wanneer de assessment er zou zijn. "Tegen die tijd zullen ze alles weten wat nodig is en lijkt de assessment misschien zelfs makkelijk." Dit omdat ze gewend waren om te jagen in deze omstandigheden. "Maar dan moeten we ze wel leren dat ze niet te veel moeten jagen." Anders bleef er niks over om te groeien tot de volgende leaffall of leafbare. Dat was tenslotte ook nodig.

Coldstreak humde instemmend toen Dustspirit zijn woorden sprak. Het was van belang dat er gejaagd werd, maar ook dat er prooi overbleef zodat ze tijdens newleaf ook nog wat prooi overhadden. Als ze immers alle prooi op zouden jagen, zouden de andere prooidieren geen kans hebben om zich voort te planten en dus op hun beurt weer voor nieuwe prooi te zorgen. ”Wat betekent dat sommigen van ons wel honger moeten lijden. We kunnen het ons niet permitteren om te veel te jagen en niks over te houden in de warmere seizoenen, zeker niet wanneer er misschien weer veel queens gaan zijn.” De warmere seizoenen waren immers meestal de seizoenen waarbij er veel kittens geboren werden. Vooral dan was het voornaam dat er genoeg prooi overbleef. Zijn gedachten gingen kort naar Meltingglacier, maar hij duwde het van zich af. Dat was toch iets wat nooit had kunnen zijn. Hij kon zich beter storten op zijn warriortaken. Hij zou vast niet de enige warrior zijn die geen mate zou hebben tegen de tijd dat hij zich terug moest trekken in de elder’s den, toch?

Het was een afweging die gemaakt moest worden, een balans die gevonden zou moeten worden, maar een die niet makkelijk zou zijn, zeker niet wanneer het duidelijk was dat ze aan het verhongeren zouden zijn. In de warmere seizoenen kwamen er altijd weer nieuwe kittens. Het was iets wat de clan nodig had tenslotte. Niet dat hij er hoge verwachtingen van had dat hij ooit zelf een partner zou hebben om kittens mee te hebben. Ja, hij had vaak genoeg een nacht met een poes gehad, dat kon hij niet ontkennen, maar dat was letterlijk alles dat er was. "We moeten alleen de leafbare doorkomen en dan hoeven de nieuwe kittens niet te weten wat er is gebeurd." Ook al zou er vaak genoeg over gesproken worden, dit zou een lange nasleep kunnen hebben als dit serieus werd.

Coldstreak wierp een lichte sceptische blik in de richting van Dustspirit toen hij zijn woorden sprak. ”Ik snap dat je de kittens wilt beschermen, dat wil ik zelf namelijk ook, maar dit is niet iets waar je ze voor kunt behoeden. Als deze leafbare al geen nasleep gaat hebben, dan zal de naderende oorlog tussen ShadowClan en ThunderClan dat zeker wel doen.” Hoeveel doden zouden er vallen als Eveningstar en Settledstar daadwerkelijk besloten om het nog deze leafbare met elkaar uit te vechten? Misschien zelfs wel één van de ouders van de kittens die Dustspirit wilde beschermen. De zwarte kater zwiepte geïrriteerd met zijn staart. ”Ik steun Eveningstar in alles wat ze doet en dat zal ik ook zeker blijven doen, maar ik hoop dat ze zich beseft dat een oorlog met ShadowClan op dit moment niet de beste keuze is, hoe erg haar gevoel ook zegt van wel.” Hij herinnerde zich het gesprek nog met zijn leader dat hij had gehad en voor zijn gevoel was zijn leader er heilig van overtuigd dat het misverstand tussen haarzelf en Settledstar enkel met klauwen opgelost zou kunnen worden. En wie weet hoe erg de twee Clans er dan onder zouden lijden.

Hij wist dat het kortaf was om te zeggen dat ze alleen deze leafbare door hoefden te komen, dat daarna alles goed zou komen voor de toekomstige kittens, maar wie zei ook dat dit zich niet zou gaan herhalen? Hij wist ook zeker dat de oorlog met shadowclan op de loer lag, maar hij wilde geloven dat Eveningstar het beste voor de clan zou doen. "Eveningstar zal besluiten wat het beste voor de clan is." En als dat betekende een oorlog met shadowclan nu, dan zou hij achter haar staan. Een gevecht in newleaf zou misschien beter zijn, maar als ze helemaal geen prooi meer zouden kunnen vinden, dan zouden ze niet echt een andere optie hebben dan om naar andere opties te gaan kijken.

Coldstreak wierp Dustspirit een blik toe toen dat hij zijn woorden sprak en gaf na een korte stilte een knikje. Hij had gelijk. Aan het einde van de rit was het nog altijd hun leader die de beslissingen maakte voor de Clan en Coldstreak wist uit ervaring dat Eveningstar altijd haar Clan voorop zou stellen als het ging om dit soort dingen. ”Je hebt gelijk. Het zal wel goedkomen,” bromde hij, al wist hij niet zeker of hij Dustspirit daarvan probeerde te overtuigen of zichzelf. Het leek nu gewoon heel donker allemaal op dit moment, maar uiteindelijk zou het wel goedkomen en zou het er beter uit gaan zien, toch? Daar moesten ze hun hoop dan maar in houden. Coldstreak liet zijn blik rond glijden, zich afvragend waar ze nog meer konden jagen. ”Ik geloof dat dit het enige is wat StarClan ons zal schenken vandaag,” mopperde hij, zijn blik richtend naar het magere muisje dat ze hadden weten te vangen. Niet eens genoeg om één elder’s maag te vullen, laat staan heel de Clan.