Border Fight || ULTRANUMB

Onderwerp: Border Fight || ULTRANUMB zo 13 mei 2012 - 20:19

Cinderfall x Sunshine only, anders toestemming aan beide vragen als je in wilt grijpen (:

So say a benediction,
For a new addiction,
In voyeuristic overdrive.

Gedachte gonsde als een zwerm woeste bijen in zijn hoofd, en leken precies op een punt te zitten dat je de woorden vaagjes af en toe kon oppikken. Aan de rand van het gezonde verstand, grenzend met krankzinnigheid. Cinderfall had alle reden om krankzinnig te worden, alleen zijn liefde voor zijn familie had dat nog enigszins terug gedrongen. Het zat er aan te komen, maar telkens als het zich een weg naar buiten brak werd het terug gedrukt door Lostvoice. Zij was de poes die hem bij zijn gezonde verstand hield en weerhield van stomme dingen doen. Daar liep hij nu, alleen en in de war. Zijn witte poten reikte tussen het gras, in een richting die leidde naar .. waar naartoe eigenlijk? De avond dreigde te vallen, de lucht was veranderd in een zachte oranje kleur. Zijn gele ogen stonden heel kalm, terwijl zijn poten tot stilstand kwamen. Zijn oren en ogen hadden prooi opgemerkt, een dikke waterrat .. Hij zakte door zijn poten en voelde het bloed in zijn oren bonken. Nu ging hij er voor, hij ging nog een laatste prooi vangen voor hij terug ging naar Lostvoice. Het was een soort routine, een soort film die zich de hele tijd herhaalde. Opstaan, jagen, terug naar Lostvoice, slapen. Weer opstaan, gaan jagen, terug naar Lostvoice en weer slapen. Hij sloot zijn ogen even, en de wereld leek in slow motion te staan. De wind gierde door zijn vacht, de stemmen werden zwakker, zijn prooi scharrelde verder, en hij sprong. Toen zijn klauwen zich in de rug van de waterrat boorde was het op slag dood. Hij had zonder zich netjes te gedragen, zonder het beheerst te doen de rat een flinke wond toegebracht waar je in seconde aan dood ging. Bloed vormde zich om de rat heen terwijl hij langzaam tot de werkelijkheid was. Hij stond midden op de zonnerotsen. Zijn kop ging heel langzaam omhoog en hij zag een gedaante op hem afkomen. Zijn gele ogen vernauwde zich terwijl zijn rug hoog werd en zijn nekharen overeind kwamen. Dit was geen normaal gedrag voor Cinderfall, maar alle woede, alle pijn en alle angst moest er eens uitkomen .. en deze ThunderClan kat werd daar nu het slachtoffer van. Één bonk emotie zou zo meteen neer komen op de kat, en dan zou ‘ie nog niet jarig zijn. Hij trok zijn lippen terug en siste nijdig. ”Wat moet je, ThunderClan mormel” Blies hij.

Violated,
So degraded,
The show has just begun.

+ Toestemming van Fireheart

De trage pas van de goudkleurige kater galmde dof door het woud. De frisse boomgeuren van onder andere eik drongen zijn neusgaten binnen, nestelden zich in zijn luchtwegen en gaf hem een vrij gevoel. De allerlekkerste geur, het leukste gevoel… Prevelde Sunshine in gedachten over de natuur, allemaal het werk van de grootste starclan. Hier en daar braken lichtstralen door het bladerdak van de vele bomen in het bos. Ze verwarmden de plaats en lieten de omgeving opgeklaard ogen. Naarmate hij dichter bij de rand van de bomen kwam voerde hij zijn tred op. Het licht werd sterker bij de meer open gegroeide bebossing, het geluid van de kabbelende rivier en de spetterende vissen werd sterker naarmate hij vorderde. Al snel kwam de jonge kat bij de grens, waar hij abrupt sterkere geuren dan andere keren opving. Ongelovig ademde hij een aantal keer diep de lucht in. Waar een sterke thunderclan geur gemarkeerd moest zijn, hing een van riverclan in de plaats. Hij richtte zijn goudbruine ogen op de in de zon glimmende stenen en volgde ze tot deze afstaken aan de horizon. Terwijl hij inmiddels al hogerop een rots geklommen was om te kijken en zijn poten hem naar de geur toe hadden geleid, was hij er zekerder en zekerder van geworden dat een indringer zich op zijn territorium bevond. En zijn vermoedens werden al snel bevestigd, toen hij lagerder dan hijzelf een riverclan kat op de glimmende stenen zag. Hij was een dikke waterrat gevolgd en had deze met zijn scherpe klauwen gedood, waardoor bloed zich om de rat heen gevormd had. Sunshine moest optreden, dus trad hij langzaam naar voren en ging op de vijandige kat af. De gele ogen van de kat keken hem vernauwd aan, met zijn rugharen allemaal recht overeind. De kat trok zijn lippen terug en siste nijdig. “Wat moet je, ThunderClan mormel” blies hij. Sunshine’s ogen spuugden vuur. De anders altijd zo vriendelijke kat was er werkelijk van gepakt dat deze hem als mormel aanzag. “Dat kan ik ook aan jou vragen, stom muizenbrein! Duidelijk te zien dat jij een RiverClan kat bent.” Hij keek hem erg verstoord aan.

Cinderfall zag hoe de kater dichterbij kwam, en hij wist meteen dat dit niet zonder bloed aan zijn poten er vanaf ging komen. Nou ja, sowieso hoorde dit deed bij RiverClan alleen waren die ThunderClan katten zo koppig om het te claimen als dat van hen. Wacht maar, dat zou hij eens anders bewijzen. Ooit zou hij vriendelijk zijn excuses hebben aangeboden en weggegaan zijn, maar nu was hij zichzelf niet. Alle woede en pijn van de afgelopen paar dagen zou er uit komen, en hoe. Zijn nagels ontblootte zich toen de kater sprak. Cinderfall snoof schamper. ”Ó, je kan het zien? Ik wist het wel, jullie hebben een te slechte neus om het voor jullie zelf te ruiken neem ik dan aan” Sneerde hij terwijl zijn staart gevaarlijk opzwol van nijd. Hij zette een pas naar voren en siste nijdig, met alle woede die langzaam aan het ontbranden was in zijn ogen gereflecteerd. Stom ThunderClan gebroed. Altijd maar proberen om beter dan andere te zijn, moediger te zijn, hij zal ze eens laten zien dat RiverClan niet zo maar terug zou deinzen voor een zwak aftreksel van een kat als dit. Even overwoog hij ook om gewoon om te keren en hem eens goed duidelijk te maken hoe veel geluk hij had gehad dat Cinderfall hem niet aangevallen had, maar qua bouw en leeftijd waren beide katers hetzelfde en zijn gezonde verstand stond nu even uit nu hij niet aan Lostvoice dacht. Hij dook in elkaar en zette zijn haren nog meer overeind, dreigend in de richting van de ThunderClan kat kijkend. ”Ik waarschuw nog één keer, vertrek van ons gebied! Doe je dat niet, zal je het moeten bezuren” gromde hij. Natuurlijk zou er een weerwoord komen, over dat ThunderClan dit gebied bezat- nou daar had hij het fout. Hun geur was overal, maar RiverClan was toch echt eigenaar van dit deel. Ooit zouden ze het herwinnen.. ooit. Even voelde hij zich weer als zijn oude zelf, en schrok hij van zijn reactie. Zo had hij nog nooit gedacht! Maar zodra hij weer terug dacht aan de afgelopen dagen ging het knopje weer om en keek hij weer naar de kater, wachtend op antwoord met elke vezel in zijn lichaam schreeuwend om zijn klauwen in zijn vlees te boren.

Onderwerp: Re: Border Fight || ULTRANUMB