[EVENT] I'm ready now

Hij werd wakker met tranen op zijn wangen, waarna hij naar de steen keek met een trillerige ademhaling. Hij voelde zich meer alleen dan dat hij zich ooit had gevoeld en liet zich voor een moment compleet breken voordat hij zijn nieuwe leven zou beginnen. Gesnik verliet zijn bek, zijn nagels diep in de grond onder hem om iets van houvast te hebben. Hij had altijd StarClan bij hem gehad, Routnose, Gorse… Alles was zo ver weg en hij liet zichzelf eindelijk breken nu hij geen verantwoordelijkheden meer had. Zijn lichaam deed pijn, zijn hart voelde zwaar, hij kon niet meer. Hij weet niet hoelang hij daar lag, maar zijn tranen waren op een gegeven moment op. En nadat hij nog even naar de steen keek, haalde hij even diep adem, waarna hij zijn lichaam voorzichtig omhoog hees. Dit was het. Zodra hij de grot uit liep was dit het einde. ”Bedankt voor alles.” fluisterde hij zachtjes. ”Dit is niet jouw fout. Ook niet de mijne. Dit was niemands fout.” sprak hij tegen de steen, alsof Gorse hem zou gaan horen. Hij hoopte dat Gorse hem hoorde. ”Bedankt voor deze kans, StarClan.” fluisterde hij met een hese stem, waarna hij zijn rug omkeerde naar de steen en naar de uitgang liep.

De reis was weeral lang, maar onderweg maakte hij nog even een korte stop om zijn vacht schoon te maken van het opgedroogde bloed van de rogue en om het spinnenrag te vervangen van zijn eigen wonden. Daarna vervolgde hij zijn weg naar het kamp van WindClan. Klaar om zijn clangenoten te laten weten wat er mis is gegaan. Dat hij zijn rang per direct bij StarClan had neergelegd.

Toen hij het kamp binnen strompelde liep hij meteen door naar waar Blazestar altijd had gestaan, zonder ook maar iets te zeggen tegen één van de katten van zijn clan. Dit was iets wat iedereen tegelijk te weten zou gaan komen. ”Katten van WindClan!” klonk zijn hese stem door het kamp heen, waardoor hij even kort zijn keel schraapte. Hopende dat zijn hese stem iets normaler zou gaan klinken. Hij wachtte even een moment terwijl de katten bij elkaar kwamen, waarna hij naar zijn clangenoten keek. Alles of niets. ”Winterpaw en ik zijn aangevallen door een rogue net buiten het territorium.” sprak hij luid naar zijn clangenoten. Zijn hart bonsde luid in zijn keel. Zouden ze dit accepteren? Zouden ze hem de clan uit sturen? Zeggen dat hij hetzelfde was als zijn moeder? ”In dit gevecht heb ik de rogue vermoord.” hij was even stil om de woorden in te laten zakken bij zijn clangenoten. ”De reden waarom ik niet meteen terug ben gegaan naar het kamp en Winterpaw terug is gekomen…” hij keek even kort naar zijn jongere broertje, waarna hij zijn blik weer richtte op de rest van de Clan. ”Is omdat ik mijn rang bij StarClan per direct heb neergelegd als medicine cat.” Hij slikte even, waarna hij zijn rug wat meer rechtte. ”Ik kan niet langer jullie medicine cat zijn, wetende dat ik een kat heb vermoord. Daarom heb ik direct de beslissing genomen om af te treden. Ik heb Storkpaw al mijn kennis doorgegeven de afgelopen manen en ik heb volledige vertrouwen in haar dat ze de rol van medicine cat perfect zal vervullen.” sprak hij terwijl zijn ogen naar zijn apprentice zochten. Het speet hem dat ze haar niet eerder kon informeren, dat ze haar hierop voor kon bereiden. StarClan, wat had hij dat graag gewild. ”Vanaf vandaag hoop ik dat ik net zoals ieder ander van jullie kan zijn, een warrior van WindClan. Dat was alles.” sprak hij, waarna hij voorzichtig van de plek weg begon te gaan en trillerig adem haalde. Hij was er klaar voor. Dit was het begin van een nieuw tijdperk voor WindClan en voor hem.

Hij wist dat hij misschien eerst terug had moeten komen, maar hij had zijn clangenoten niet onder ogen kunnen komen op die manier. Wetende dat hij fout had gezeten. Een Medicine mocht nooit moorden, nooit. Dat had hij van Routnose geleerd en dat zou hij ook altijd bij zich dragen. Misschien snapten sommigen katten dat niet, misschien waren anderen katten wel weer boos op hem omdat hij gemoord had, hij wist het niet. Maar hij moest doen wat goed voor hem was. Dit was een grote wake up call voor hem geweest. Hij was moe, uitgeput. Hij had al zijn energie gestoken in een goede medicine cat zijn en daardoor geen ruimte voor zichzelf gelaten om zijn emoties te kunnen verwerken. Hoe hij als apprentice was geweest was ook al niet gezond geweest. Hij wilde meer tijd voor zijn familie. Vooral nu zijn familie steeds kleiner en kleiner werd. Hij had zo weinig tijd voor ze gehad als medicine cat.. Sandgorse kwam eerst naar hem toe, zeggende dat hij het goed had gedaan en of ze samen een nest voor hem zouden gaan regelen in de warriors den. Het was wel weer even een steek, een realisatie momentje. Hij zou niet meer in de medicine cat den slapen natuurlijk. Niet meer omgeven door de kruiden die hij zo als zijn thuis had beschouwd. Hij knikte even rustig, waarna hij met een zachte glimlach naar de kater keek. ”Graag, dankje Sand.” sprak hij met een warme stem tegen de kater. Blaze kwam vervolgens naar hem toe, die hem begroette met een warme stem. StarClan, hij hoopte niet dat de kater teleurgesteld in hem was. Dat hij zijn beslissing begreep. Hij had de rode kater vertrouwd, ook als een vriend gezien, hij hoopte dat hiermee daar niks was veranderd. De kater bedankte hem, voor het redden van Winters leven en dat WindClan hem meer dan dankbaar was. Falcon richtte zijn ogen even kort op de grond terwijl hij zacht glimlachte. ”Ik heb niets anders gedaan dan mijn taak vervullen…” sprak hij zachtjes. ”Ik ben dankbaar voor de manen die ik als medicine cat heb kunnen dienen voor WindClan.” sprak hij terwijl hij zijn ogen weer op de kater richtte. ”Maar goed dat ik nog heb leren jagen en vechten.” sprak hij met een zacht lachje. Dan kon hij meteen in het leven van een warrior in stromen, hoe moeilijk het ook was. Toen hij de stem van Storkpaw hoorde draaide hij even zijn kop naar haar toe. Ze zou de reis naar StarClan maken, het was kort. StarClan, hij snapte dat ze boos op hem zou zijn. Hij wilde haar meer uitleg geven, maar dat zou komen zodra ze terug was. Hij wilde haar zeggen dat het hem speet, maar na de woorden over Winterpaw was ze alweer weg. Hij zuchtte zachtjes, terwijl hij zijn oren wat liet hangen. Hij had wel een beetje gefaald als mentor, of niet? Routnose was het waarschijnlijk beter af gegaan dan dit, dat was wel duidelijk.