Kingdom of Shadows

Het was een mooie avond. De zon raakte nog zwak enkele plekken op de grond doorheen de dennenbomen, maar het was al zo dim dat het wel duidelijk was dat de zon er niet al te lang meer over zou doen om onder te gaan. Shinypaw wist nog goed hoe hij genoot van de vele zonsondergangen in de bergen. Hoe het licht de topjes van de bergen weerkaatste en zo langzaam veranderde in een schaduwrijk. Shadowclan, integendeel, was letterlijk net een bos gevuld van schaduwen. De bomen braken heel wat licht af – waardoor het wel altijd avond leek vergeleken met de schitterende dagen in de bergen. Ach ja. Dat betekende niet dat de kater niet kon genieten van de échte avonden in Shadowclan. Na een hele dag aan verantwoordelijkheden gezeten te hebben had hij besloten rustig, op zijn gemakje, een wandelingetje te maken doorheen het territorium omdat het zo nu en dan goed was om eventjes zijn hoofdje leeg te maken. Niet dat er nu echt iets dwars zat ofzo, maar hij mocht toch wel eens genieten toch?



+Settled :3

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De zon ging onder, en dat was het moment voor Settledstar om een nacht in het woud door te brengen. Meeste nachten was hij niet in het kamp of in zijn den. Hij sliep overdag, ochtenden vooral, om rond het middaguur wakker te worden en met zijn clan te spreken tijdens Sharing Tongues. Maar er was altijd te weinig tijd in een dag. Er was altijd wat te doen. Hij moest altijd wel een brandje blussen en tijd voor slaap bleef weinig over. Misschien zou hij momenten zoals deze meer moeten inwisselen voor zijn rust, maar hij kon het niet laten om in zijn eentje door zijn geliefde woud te lopen, op te smelten in de duisternis en voor een moment onzichtbaar zijn.

Hij was echter vanavond niet onzichtbaar. Hij trof zijn nieuwe medicine cat apprentice. De leider was nog altijd niet volledig zeker over hem, één van Acornstars laatste daden als leider. Hij wist niet hoe erg hij de weg al kwijt was op dat moment. Maar Peppermint was wel over hem te spreken. ‘‘Shinypaw!’’ groette hij de jongeman uit de bergen. Dat was het wel. Hij had een warriornaam aangenomen. Was hij ook daadwerkelijk in StarClan geweest? Was dit echt wat de sterren wilde van zijn clan? Hij moest niet zeuren over bloed. Peppermint was WindClan, hij was half RiverClan, Wolfblood haar stamboom was ook dubieus. Maar deze kat had geen druppel clanbloed in hem. Hoe moest hij ooit namens de sterren voor hun praten? ‘‘Voelt het al een beetje als thuis?’’ miauwde hij zacht, om heen heen gebarend.

Hij hield van elk moment van de dag. Het ochtendlicht, die zachtjes door de hen heen straalde en liet merken van ‘hey, het is een nieuwe mooie dag om door te leven’… De warmte en het licht, van de zon die op het toppuntje van de hemel stond, de schoonheid, van de zon die de lucht in vele mooie kleuren liet schemeren terwijl zijzelf onderging en uiteindelijk, de maan en de sterretjes die de duisternis van de nacht toch wat deden oplichten. Daarom genoot hij volop van elk moment, zoals deze hier. De avond, de brug tussen dag en nacht. De voorbereiding op de maan die de nacht zou verlichten met haar zacht licht. Hij was zo aan het genieten, dat de plotselinge vernoeming van zijn naam hem toch wel deed schrikken. Zijn vacht stond lichtjes overeind terwijl hij zich omdraaide en kalmeerde nadien terug toen hij zag dat het de leider van zijn clan was. Desondanks dat Shinypaw best wel een belangrijke functie had in de clan, had hij nog niet echt een band opgeschept met de leider. Niet dat het iets maakte, want Shinypaw probeerde iedereen zo vriendelijk mogelijk te behandelen. “Hey… Settledstar”, glimlachte hij vaag terug. Het feit dat er star achter zijn naam plakte, deugde hem niet echt volledig. Want het deed hem nog altijd terugdenken, aan hoe Acornstar was gestorven. Shinypaw was door hem in de Clan gelaten, en door zijn dochter opgehaald om hem juist te genezen. En het was gewoon akelig om te weten dat het hem niet was gelukt om hem te helpen. Daarom had hij zo zijn best lopen doen om zijn clangenoten wel te helpen. ‘Voelt het al een beetje als thuis?’, vroeg de leider aan hem, en na een beetje rond te kijken knikte hij wel. “Het is hier heel anders dan de bergen, maar het begint wel wat als thuis te voelen”, zei hij eerlijk. Was ook zo tenslotte.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Shinypaw had waarschijnlijk al veel meer meegemaakt dan menige jongeman van zijn leeftijd. Hij was dan ook wel oud om -paw achter zijn naam te hebben. Maar dan ook, hij was een medicine cat, die trainingen duurden altijd langer. Een kleine knik kwam van hem af toen Shiny hem groette, en zijn vraag toen antwoordde. Settledstar grinnikte kort. ‘‘Een wereld van verschil,’’ stemde hij in. Hij kon zich niet veel van de bergen herinneren, hij was immers toen zo klein geweest. Hij kon alleen maar de barre tochten herinneren, en hoe veel zijn pootjes pijn hadden gedaan. En het spelen met kittens van alle clans in de grot. Zoveel vriendjes en vriendinnetjes die hij al lang en breed vergeten was. ‘‘Weet je, ik ben er ooit geweest, met de eerste reis van de clans. Ach, je hebt er vast van gehoord.’’ Want Shinypaw was toen nog niet in leven geweest. Jeetje, hij voelde zichzelf opeens verschrikkelijk oud. Maar tegelijkertijd was hij nog lang niet klaar met dit miserabele leventje van hem. ‘‘Ik kan me er weinig van herinneren, maar ik weet nog dat het één groot avontuur was. Een kitten hoorde niet buiten het kamp, laat staan zo ver weg van huis.’’ Settledstar realiseerde zich te laat dat zijn keuze van woorden misschien beter had kunnen maken. "Ver van huis", precies wat Shinypaw nodig had. Een klein glimlachje sierde zijn lippen. ‘‘Lijkt toch maar weer dat de sterren verbonden zijn, hm? Eerst brachten ze ons naar de bergen, en toen jou naar ons.’’

Toen hij voor het eerst had gehoord over de clans, had het net een hele andere wereld geleken. Een wereld die overduidelijk platter was, een gigantisch gebied verdeeld in vier, en grote groepen van katten die zoveel mogelijk in vrede probeerden te leven. Hij had nooit verwacht dat er zoveel competitie zou zijn aan de grenzen voor een stuk prooi, of dat er zelfs oorlogen konden plaatsvinden voor het kleinste ding. Het had hem geduurd om eraan te wennen, dat wel. Maar het ging beter en beter nu, al miste hij het gevoel van de bergen nog altijd diep in zijn hart. ‘Een wereld van verschil’, stemde de leader in, waarop hij knikte als reactie. Shadowclan en de Tribe waren heel anders, maar hetgene wat hen verbond waren het feit dat ze allemaal katten waren. Groter of kleiner maakte niet uit, het waren allemaal katten. ‘Weet je, ik ben er ooit geweest, met de eerste reis van de clans. Ach, je hebt er vast van gehoord.’ Shinypaw trok zijn oortje geïnteresseerd terwijl hij nadacht. Hij had er inderdaad een paar keren van gehoord. Hij had het altijd zo interessant gevonden, en toen hij het de eerste keer had gehoord – was het net alsof er een nieuw universum voor hem open was gegaan. Het had hem blij en nieuwsgierig gemaakt. En nu ook weer, als hij verder luisterde naar wat Settledstar zei, bloeide dat zelfde gevoel weer op. ‘Ik kan me er weinig van herinneren, maar ik weet nog dat het één groot avontuur was. Een kitten hoorde niet buiten het kamp, laat staan zo ver weg van huis.’. Zo ver weg van huis. De apprentice wist wel hoe dat voelde. Maar het verschil was dat hij niet kon terugkeren naar daar. Tenminste, niet nu. “Het moest vast spannend geweest zijn om zo een verre tocht te maken als een kitten!”, zei hij, het zich inbeeldend. “Ik kan het me wel voorstellen”. Als kitten had hij vaak uit de Cave willen gaan, maar zijn moeder en zijn oudere neef hadden hem altijd tegen gehouden. Maar als hij dan toch uit die Cave was kunnen geraken, dan was hij misschien heel de wereld over gereisd. Gewoon uit nieuwsgierigheid. Gewoon puur omdat de wereld zo mooi was, en hij alles wilde zien. Dat was niet gebeurd, helaas. Maar enkele manen had hij een kans gekregen om eindelijk de Clans te zien waar hij zoveel van gehoord had, en hoewel het zwaar op zijn hart woog in het begin was hij nu wel tevreden met zijn kans. ‘Lijkt toch maar weer dat de sterren verbonden zijn, hm? Eerst brachten ze ons naar de bergen, en toen jou naar ons.’ Ook op zijn gezicht verscheen er een glimlach en hij knikte. “En ik ben eigenlijk wel blij dat ik nu hier ben. Ik heb een nieuw stukje van de wereld kunnen zien en jullie allemaal ontmoet, dat is iets waar ik enkel over had kunnen dromen vroeger.”

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar lachte bij de woorden van de medicine cat apprentice. ‘‘Het was spannend. Maar, goed spannend. Ik begreep toen nog natuurlijk nog niet waarom we weg moesten. Ik was in gelukzalige onwetendheid.’’ Settledsta vertelde er niet bij dat tijdens die reis hij hoorde dat zijn ouders zijn ouders niet waren. Dat zijn wereld zoals hij die kende opeens echt volledig op zijn kop had gestaan. Dat was veel voor een kitten, en daarom dat hij weinig van die bergen meer kon herinneren. Hij ging erheen als een ShadowClanner, en kwam half RiverClan terug. Voor een kitten voelde dat echt als einde van de wereld. Nu kon het hem geen reet meer schelen. StarClan zou bijna niemand meer overhouden als ze iedereen met gemixt bloed neer zouden bliksemen. De jonge kater sprak verder, dat hij blij was. Een oprechte glimlach stond op de leider zijn gezicht. ‘‘Ik ben daar ook blij om,’’ miauwde hij warm. ‘‘Om eerlijk te zijn, ik was een beetje sceptisch toen Acornstar je liet halen. Maar ik realiseer me nu dat de sterren gelijk hadden.’’

Hij luisterde nieuwsgierig naar wat de leader allemaal zei. Hoe het spannend was, dat hij niet begreep waarom ze toen hadden weggemoeten en hoe hij in een gelukzalige ontwetendheid zat. Het moest vast een hele ervaring zijn geweest voor een kleine kitten om zo’n groot avontuur te mogen beleven. Een hele wereld dragend op je rug terwijl je hoofdje zich vulde met kennis van verre landen. Shinypaw had nooit zoiets extreems meegemaakt als kitten, ergens was dat ook wel goed voor hem geweest. Maar hij was nog steeds jong, en hij was uit de tribe gevlucht vanwege iemand die de kern van haar hart was verloren. Dat was ook wel een heuse ervaring geweest, al zei hij het zelf. “Ik weet nog dat toen ik voor het eerst uit de Cave kwam, ik overwonderd was door de schoonheid van de bergen”, vertelde hij. “En Shadowclan heeft zo ook zijn eigen wonderen… maar het is altijd wel een ervaring om een nieuw stuk van de wereld te zien, en alle variaties ervan”. De wereld was groot. Niemand zou ooit de volle honderd procent zien van alles wat de wereld met zich meebrengt, en dat was wat alles zo mysterieus maakte. ‘Ik ben daar ook blij om’, miauwde de leader warm op zijn mededeling dat Shinypaw blij was hier te zijn gekomen. ‘Om eerlijk te zijn, ik was een beetje sceptisch toen Acornstar je liet halen. Maar ik realiseer me nu dat de sterren gelijk hadden.’ Het was ook wel logisch geweest. “Ik snap u wel. Het is totaal onverwacht om een medicine cat te hebben in een clan die oorspronkelijk uit de bergen komt”, grinnikte hij. “Maar ik vertrouw de keuze van de sterren. En ik ben hier om te helpen waar ik maar kan, altijd.”

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Samen spraken ze over hun eerste herinneringen. Het was grappig. Hij zou hier de oude man moeten zijn en hij de jonge spring in 't veld. Maar Shinypaw was niet zo jong meer als hij leek. Hij had al een heel leven achter de rug en meer meegemaakt dan de gemiddelde elder in de clans. En toen hij sprak over ShadowClan's wonderen, grinnikte hij. ‘‘Wacht maar eens tot het leafbare wordt en je echt tot je oksels in de modder zit.’’ Hij glimlachte warm. ‘‘Maar ja. Ik hou ook van mijn gebied. Ik hou van de dennen en de duisternis. Ben je al mee geweest op patrouille 's nachts?’’ Hij keek de jonge kater met geïnteresseerde ogen aan. Toen ze het hadden over de medicine cat, glimlachte hij kleintjes. ‘‘Je bent inderdaad de meest rare in onze collectie. Maar ik zal je een geheimpje verklappen. Peppermint is WindClan, ik ben half RiverClan en Wolfblood is.. wel technisch gezien is die ShadowClan geloof ik.’’ Hij grinnikte zachtjes. ‘‘Wat ik wil zeggen is, je afkomst is niet belangrijk. Het is wie je nu bent. En ik geloof wel dat we veel kunnen leren van katten buiten onze clan.’’

Shadowclan was voor Shinypaw nog steeds een groot mysterie. Nou, niet echt zo groot op het vlak van gebied, maar hij vond dat elke plek en elk klein detail wel zijn eigen wonderen had. Zelfs als het betekende dat je soms tot je oksels in de modder kwam te zitten tijdens leafbare zoals Settledstar zei. Hij vond het eigenlijk wel amusant om te horen wat dat de leader zelf van zijn gebied vond  - en er werd ook aan hem gevraagd of hij ooit eens meegeweest was op een nachtelijke patrouille. “Hmm… Nee nog niet. Maar ik zou wel eens graag meewillen! Lijkt me erg leuk om het gebied te verkennen in volle duisternis”, want soms werden dingen verscholen overdag en kon je ze enkel ’s nachts zien. En de duisternis bracht ook een ander beeld op een gebied weer… Hij wist nog hoe overdag de bergtoppen bijna verblindend straalden door het zonlicht en hoe ’s nachts de sneeuw zachtjes glinsterde zoals de sterretjes in de lucht. Hij hield van beide momenten… Alhoewel hij een voorkeur had aan de kleurrijke dagen kon hij ook wel genieten van de stille nachten. En de rust die het met zich meebracht na een lange dag. Hoe dan ook, de leader verklapte hem een geheimpje: dat grotendeels van de hoge rangen in deze Clan allemaal niet puur Shadowclan waren. En het gaf hem een gevoel, dat hij er perfect binnen paste – zelfs als hij niet uit een clan kwam. Het maakte hem blij op een manier die hij niet heel vaak meer voelde laatste tijd. “Uiteindelijk zijn we allemaal maar katten… de acties die je volbrengt zijn het belangrijkste!”, sprak hij goedgezind. “Ik heb tot nu toe ook al veel geleerd over jullie en de Clans sinds ik hier ben gekomen. En ik vind die kennis heel waardevol” Er glinsterden pretlichtjes in zijn ogen terwijl hij aan het praten was. “Ik hoop ook dat ik jullie ook dingen kan leren zoals jullie mij elke dag dingen leren”

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Settledstar keek naar de jonge kater, die waarschijnlijk nog nooit een dag in zijn leven in het donker gepatrouilleerd was. Zonder daglicht konden ze hun natuurlijke vijanden in de bergen natuurlijk niet zien. Of wellicht was het wel juist veiliger in de nacht in de bergen. Settledstar kon zich er niet genoeg van herinneren, hij wist enkel dat hij geen stap uit de grot mocht zetten, of de monster vogels kwamen je halen. Acornstar had dat nog op zijn oude dag gedemonstreerd. ‘‘Natuurlijk. Ik leer je wel te sluipen als een echte ShadowClanner,’’ sprak hij met een knipoog.
Het paste in het verhaal dat hij daarna vertelde, en ook wat de jonge kater vervolgens beaamde. Ja, ze waren enkel katten en acties spraken luider dan woorden. ‘‘Ðat is precies wat ik mijn clan wil leren. Ja, we hebben hier duidelijke grenzen en regels, maar zelfs StarClans wetten kunnen buigen als het voor het grotere goed is.’’ Shinypaw sprak verder, over hoe dankbaar hij was en wat hij leerde, en wat hij hoopte ooit hen te kunnen leren. Settledstar keek weer neer op de jongen. ‘‘Ik durf te wedden dat er duizenden dingen zijn die je ons kan leren,’’ sprak hij met een kleine glimlach. ‘‘Dingen die de clans nog nooit van hebben gehoord. Maar ook hoe de tribe leefde en overleefde, er is zoveel wat ik nog niet weet waar ik vast van kan leren.’’