Daddy~

Het naarste aan de koudere seizoenen was dat de dagen zo kort werden. Teleurgesteld moest Ambersand nu al toezien hoe de laatste paar zonnestralen binnenkort achter de horizon zouden verdwijnen. Het donker was niets voor haar, dat liet ze lekker aan de vervelende, gluiperige shadowclanners over. Nee, de nacht betekende dat ze snel genoeg weer terug zou moeten keren naar het kamp. Naar de ziekte, naar haar leader, naar alles wat haar leven de laatste tijd nogal op z'n kop had gezet. Maar voordat dat zo ver was, wilde ze de zonsondergang nog zien. De poes had met haar poot het kleine laagje ijs van de boomstam afgeveegd, waarna ze erop was gaan zitten. Zij was nooit bij de gathering geweest waar deze boom was afgebrand, en voelde er ook weinig verdriet bij. Voor haar was het een prachtig uitkijkpunt over het Riverclangebied, en de grens met Shadowclan. In gedachte verzonken keek ze de stille avondzon in. Nog eventjes, nog héél eventjes

& alleen settled

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

De zon ging onder en dat was het perfecte moment voor de ShadowClan leider om erop uit te gaan. Hoeveel klein prooidieren wel niet nog even 's nachts uit hun hol kwamen, denkende de roofdieren te vermijden. En nu de prooistapel kleiner en kleiner slonk, had hij geen andere keus dan ieder moment van de dag proberen voor zijn clan te zorgen. Waarom hij zo ver afdreef naar Fourtrees was hem ook niet duidelijk, misschien omdat hij hart hem naar zijn kinderen trok, onbewust toch altijd verbonden. En hij zag haar daar zitten. Hij moest eenmaal met zijn ogen knipperen omdat zijn hart een sprongetje deed, denkende dat het Seamist was. Zijn verraderlijke gevoelens, terwijl hij juist zo ver was om haar te vergeten. Het bleek maar hoe wreed de spelletjes van StarClan waren, toen hij Ambersand zo statig zag zitten.
De leider wist dat hij moest omkeren en de schaduwen in moest vluchten voordat hij haar zag. Hij had hun band verpulverd en dat was voor het beste zo. Maar eer zijn verraderlijke hartje die naar zijn dochter bleef staren. Bij de sterren, achteraf was het misschien zo stom van hem geweest. Hoe makkelijk het was voor haar om de liefde die hij voor haar voelde te vergissen met iets anders. Want natuurlijk hield hij van zijn dochter, hoe kon hij niet? Hij wilde niets liever dan hun gezin op één plek te hebben, weg uit die verschrikkelijke plek waar ze verstrikt zat in het web van de meest wrede misbaksels in dit woud. Dus in een vlaag van verstandverbijstering, misschien domme hoop om het goed te maken, liep hij op de stronk af. ‘‘Ambersand?’’ Settledstar bewoog op zijn hoede, bang om haar weg te jagen, want ze had alle reden toe. ‘‘Ik- sorry. Kunnen we praten? Ik heb wat uit te leggen.’’

De zon zakte nog iets verder, waardoor het precies onder een tak vandaan kwam en op haar gezicht viel. Tevreden keek ze over het landschap, dat nu schitterde en straalde door de kou en het kleine laagje frost overal op. Het was zo koud, maar zo mooi. Binnenkort kon ze hopelijk weer op het ijs staan, en dan stiekem ergens een sneeuwpop maken, waar niemand die zou zien. In gedachte verzonken dacht ze over die leuke herinneringen van vorige winter na. Totdat een stem haar uit haar fantasie haalde. Het was pas toen ze zich omdraaide naar de bron van het geluid dat ze zich realiseerde waarom die stem zo bekend was. Even was ze als een hert in de koplampen van een monster, volledig versteend van angst en schrik. Het duurde echter niet heel lang totdat die oude, ontzettend pijnlijke woede en gêne terugkwam vloeien. Ze sprong van de stronk af en zette enkel stappen van hem vandaan, haar oren boos in haar nek. "Laat me met rust! Ik ga je niets meer zeggen over Riverclan, zoek maar een ander dom kind uit!" haar stem klonk lang niet zo vast en boos als ze had gewild, eerder zo verdrietig als ze zich nog voelde. Ze rechtte haar rug, maar in plaats van weg te rennen zoals ze zou moeten, bleef ze toch waar ze stond. Hij had wel gelijk. Stiekem was ze nog altijd een dom kind, wist ze. Want ergens bleef ze hopen dat hij zijn sorry meende, en dit alles niet niets was geweest.

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Natuurlijk was ze kwaad. Natuurlijk wilde ze niet praten. Hij wist niet eens waarom hij het probeerde. Settledstar stond als de geslagen hond aan de grond genageld, niet wetende hoe hij dit ooit nog goed kon praten. De waarheid? Nee, dat maakte alles waarschijnlijk alleen maar slechter, gecompliceerder, onnodig stom. Hij draaide zijn oren naar achteren en hij zette zijn kaken strak. ‘‘Je bent niet dom, Amber,’’ begon hij eerst. Waarschijnlijk maakte hij het daar niet veel beter op. Oké, opnieuw beginnen. Het was niet alsof hij het vader zijn had kunnen oefenen. ‘‘Het spijt me voor alles wat ik heb gedaan, oprecht. I-ik, ik weet dat ik het niet goed kan praten.’’ Hij zette een stap dichterbij en keek haar voor een tel aan. Hij ging nu een sprong in het diepe maken, die hopelijk het kon verklaren. Maar...pfft. ‘‘Ik maakte me gewoon zorgen om je moeder. Ooit waren we vrienden en sinds die..-’’ schurfthond? eikel? met muizengal gevulde kloo- ‘‘-Arcticwolf is ze anders. Ik heb fouten gemaakt, het spijt me.’’

Haar staart zwiepte wild van links naar rechts. Ze was echt pissig, en dat mocht hij weten ook. Niemand had ooit zo op haar hartje gestompt, en het deed echt pijn dat hij het was van iedereen. Hij had haar zo bedrogen. Al die momentjes, al die liefdevolle glimlachen  - het was allemaal één groot spelletje, één grote leugen en ze had het allemaal geloofd. En stiekem, heel stiekem, schaamde ze zich zo ontzettend. Dom, dom, dom kind dat ze was. Dat was de enige waarheid die hij haar ooit had verteld. De eerste de beste charmante shadowclanner had haar zonder enige moeite erin geluist, en alle informatie uit haar getrokken dat hij maar wilde. En zelfs nu nog, wilde ze hem ergens weer zo graag geloven. Hem vergeven en de momentjes die ze zo koesterde weer terug krijgen. Maar verdomme ze weigerde, ze was oud en groot genoeg om niet meer zo ontzettend naïef te zijn. Hij moest weten dat ze hem niet nodig had, hij mocht absoluut niet weten hoe erg hij haar had gesloopt. "Nee! Dat kan je inderdaad, niet, dus waarom hou je niet gewoon je mond!" sprak ze hem een stuk emotioneler en kleiner toe dan ze had gewild. Nee, echt gewoon niet, ze ging niet huilen hier. Die satisfaction verdiende hij niet een tweede keer. Zelfs al sprak hij verder over haar moeder. Zelfs al voelde ze haar kleine hartje daardoor alleen nog maar verder breken.Natuurlijk was het haar moeder, was dat niet altijd het geval? Crystalstar had hetzelfde, en nu ook weer bleek dat ze enkel een afwerpsel was van haar moeder. Geen perfecte kopie, enkel een slechte namaak. Ambersand slikte, en zocht wanhopig naar een manier om van zich af te bijten. Ze voelde zich zo ontzettend machteloos, en wilde niets liever dan hem pijn doen - hem gewoon iets te laten voelen, net zoals zij zich had gevoeld. Teurgpakken voor alles. "Wat heeft mijn moeder hier in Starclansnaam nou weer mee te maken!" brieste ze, en een klein, duivels idee begon zich in haar hoofd te vormen. De poes hief haar kop. "Als je denkt dat je met hangende pootjes bij mij terug kan komen heb je het fout hoor! Ik-, ik heb al iemand anders gevonden!"ze klemde haar kaken kort op elkaar, maar voordat ze het wist was het er al uit. "Crystalstar zorgt een stuk beter voor me dan jij ooit zou kunnen,"

you're afraid to let yourself be happy
because you know that it never lasts

Waarschijnlijk de wijze keuze, om nu zijn smoel te houden en om te keren. Maar Settledstar was geen opgever. Hij was koppig, maakte impulsieve keuzes over dingen die hij al lang geleden had uitgedacht en nog steeds wist te verprutsen. En als iemand hem had kunnen leren wat het was om vader te zijn, oh graag, helemaal als je kinderen niet wisten wie nu hun echte vader was. Dat ze volledig geloofden dat een schurfthond hun vader was. En als je kinderen in een andere clan zaten. En oh ja, jij was leider van een andere clan. Oh, en het aller slechtste: één van desbetreffende kinderen had ooit een oogje op je. Ja, kon iemand hem dat even leren? Want hij tastte in volledige duisternis nu.
Settledstar beet op de binnenkant van zijn lip, de complete machteloosheid die hij bezat. Hij kon nu de waarheid vertellen, gewoon zijn bek openen en alles tussen hen inliggen, haar zelf de keuze laten maken die hij niet kon. En toen ze vroeg wat haar moeder ermee te maken had, wilde hij bijna zeggen "alles". Maar god, ze zou zelf dan ook wel één en twee bij elkaar weten te voegen. En wat boeide het eigenlijk? Crystalstar wist het al, Arcticwolf wist het al. Iedereen die haar pijn kon doen wist het al, nu maar kijken of ze genoeg lef hadden om iemand in hun eigen clan te pakken om bij hem te komen. Hij leefde de pijn iedere dag al, wat konden ze hem nog aandoen? Zijn reputatie kon nog naar de klippen, maar hij begon er steeds minder waarde aan te hechten, want iedere leider deed maar waar ze zin in hadden en leden nauwelijks de consequenties. Waarom zou hij ook gewoon niet dat doen? ‘‘Ik probeer gewoon uit te leg-’’ Maar Ambersand stopte niet daar, ze ging door. En wat probeerde ze, hem jaloers te maken? Oh meisje, ze wist niet hoe verkeerd ze zat. Maar om vervolgens Crystalstars naam te noemen, zorgde ervoor dat zijn mondhoeken naar beneden afdropen en een diepe frons op zijn voorhoofd kwam. ‘‘Crystalstar?’’ herhaalde hij met een toon van ongeloof. Daarna een spottende geluidje maakte hij. ‘‘En je denkt dat ze voor je zorgt? Ze is gewoon de volgende die gebruik maakt van je goedheid.’’ Naïviteit. Impuls. Ze leek echt op dat front op haar moeder, die zich te snel in de poten van een ander gooide, alleen maar gelovende - op hopende - in goeie intenties. Hij daarentegen zou zo goed voor haar kunnen zorgen. Ze zou in ShadowClan kunnen leven, bij hem, en niemand zou haar ooit meer wat aan kunnen doen. Niet Arcticwolf, niet Crystalstar, niemand niet. Bij de sterren, hij wilde dat hij dat gewoon kon uitleggen. Het was zo onnodig complex geworden.

De leugen was er zo makkelijk uit. De implicaties daarvan duidelijk nog niet helemaal tot haar doorgedrongen. Nee al haar aandacht was op hem gefocust en zijn reactie. Maar hij keek alleen even verbaad, en spotte met haar. De volgende. De volgende na hem. Ze zag het in zijn ogen, hij vond haar nog even erg een dom kind als de vorige keer. Hij viel door de mand. Er was geen jaloezie in zijn ogen, geen hartstocht - enkel spot. Starclan, hij was hier echt alleen om haar weer om zijn pootjes te wikkelen en gebruiken, was het niet? Dat deed pijn. Meer dan ze wilde toegeven. Meer dan hij ooit mocht weten. "Je probeert helemaal niets uit te leggen" siste ze. "Je probeert alleen precies hetzelfde te doen als je vorige keer hebt gedaan, als je al die keren hebt gedaan, nou ik val er geen tweede keer voor!" Ze was zo boos, en zo verdrietig. Hoe had ze nooit doorgehad hoe doortrapt en naar deze vent was? Omdat ze een dom naïef kind was herhaalde haar eigen stem zijn woorden.
De poes rechtte haar rug. Ze wilde hier weg. "Blijf uit m'n buurt, ik hoef je nooit meer te zien jij eikel! Ik ben veel gelukkiger zonder jou en je stomme- stomme praatjes!" des te meer zijn woorden binnen kwamen, des te meer het gevoel groeide dat hij een volledige geheime agenda had. En om welke reden dan ook speelde zij daar een rol in, net als haar ouders. Was het echt toeval geweest, die ene avond dat ze elkaar hadden ontmoet? Een huivering trok over haar rug. Wat hij ook wist, wat hij ook van plan was, ze wilde er niets meer mee te maken hebben. Ze voelde zich misbruikt."En blijf verdomme weg van mijn familie, wat je ook van plan bent het gaat niet lukken. Anders zorg ik ervoor dat Crystalstar je oren eraf bijt, en met die woorden draaide ze zich om om weg te rennen, net zoals hij de vorige keer had geflikt.