Spiders [open]

Vrolijk duwde Thornkit zijn neusje in een struikje. Hij had de ochtend al doorgebracht met slapen en rondhuppelen en nu wilde hij dit mooie struikje bewonderen. Het is al wel duidelijk dat de zwart witte kitten net zoals zijn moeder groot zou worden, maar vanbinnen was hij alles behalve dat. Hij wilde erg graag een sterke en coole warrior worden, maar vanbinnen blijft hij verlegen en een tikkeltje angstig. Het eerste wat Thornkit zag in de struikjes was een groot, zwart beest met acht poten. Het katertje knipperde met zijn ogen. Hij had nog nooit zo'n grote spin gezien! Nieuwsgierig probeerde de kitten zijn neus iets dieper de struik in te duwen in de richting van de spin. Daar kreeg het katertje meteen spijt van toen het achtpotige ding op zijn gezicht sprong. Geschrokken kukelde kater achteruit terwijl een klein gilletje zijn bekje verliet. Waar was dat nou weer voor nodig?

- Open

In zijn ooghoek ving hij hoe een kitten in een struik ging en na enkele seconden opeens naar achteren schoot en een kreetje uitliet. Natuurlijk was zijn eerste instinct om te gaan kijken of de kitten oké was en wandelde er naartoe. Toen hij dichterbij kwam, zag hij dat er een spinnenweb in de struik zat – en niet veel later, dat er een spin op het gezicht van de kitten liep te kruipen. “Het doet je niets”, merkte hij vriendelijk op en wachtte af. Hijzelf was nooit echt bang geweest voor spinnen, hij had ze altijd al heel schattig gevonden met hun acht coole pootjes. Natuurlijk was het een ander verhaal als ze op je kropen, maar hij vond het gekietel van die pootjes stiekem wel leuk.

Hijzelf had spinnen altijd al leuk gevonden. Spinnetjes waren zijn vrienden geweest in de bergen, hij vond ze geweldig. Ze weefden webben in allerlei vormen, ze hadden acht schattige pootjes, en ze waren razendsnel als ze dat wilden zijn. Hij had ze behandeld als kameraadjes, iets wat sommigen echt niet zouden durven. Hoe dan ook. De kitten deed zijn best om het spinnetje van hem af te krijgen, maar het leek erop dat hij hardnekkig was. ‘Haal hem weg, haal hem weg!’, piepte de kitten ietwat angstig en Shinypaw knikte kort. “Het komt wel goed, geen zorgen”, probeerde hij de kitten gerust te stellen terwijl hij poogde zo snel mogelijk de spin met zijn zwarte poot van de kittens gezicht af te halen, en kijk, het was alweer gelukt. De spin kroop van schrik heel snel over Shinypaw heen, maar zoals al gezegd vond hij het gekietel van de pootjes best wel leuk. Hij maakte zich er niet teveel zorgen over. “Kijk, hij is al weg”, glimlachte hij naar de kitten waarna de spin de grond weer vond via Shinypaw’s gevlekte staart. Gezellig!

Met grote ogen keek Thornkit naar Shinypaw die na het spinnetje van hem afgehaald te hebben, het beestje over zich heen liet lopen. Ergens vond de kitten spinnen wel cool, maar deze had hem laten schrikken. Als die dat nou niet had gedaan, hadden ze misschien vriendjes kunnen worden. Maar het spinnetje koos duidelijk voor het andere. "Dankje, Shwinypaw," miauwde Thornkit. "Mag ik u iets vragen?" vervolgde de kitten terwijl hij de zwart witte medicine cat apprentice met een schuine kop aankeek. Nu het spinnetje weg was, kon hij zich veel beter op de rest concentreren. En nu Shinypaw voor hem stond, kon hij de ander net zo goed een paar vragen stellen.

Het spinnetje was nu mooi van hem weggekropen en Shinypaw hoopte dat de kitten nu wat meer op zijn gemak was. Het spinnetje was waarschijnlijk geschrokken van de plotselinge snuit in zijn web dus de zwart-witte kater kon wel begrijpen waarom die op het gezicht bleef hangen van de kitten, maar nu was die mooi weg. ‘Dankje, Shwinypaw’, bedankte Thornkit hem, waarop de apprentice een klein glimlachje vertoonde als een soort van ‘geen probleem!’ reactie. ‘Mag ik u iets vragen?’, hmm. Mocht de kitten dat? Natuurlijk! Shinypaw beantwoordde graag alle duizenden vragen van kittens, had hij altijd al graag gedaan. “Tuurlijk mag je dat”, hij keek de kitten met een warme blik aan. Hij had toch eventjes tijd nu.

Thornkit probeerde altijd zo voorzichtig en lief mogelijk naar anderen te zijn, maar hij had er niet aan gedacht dat zijn snuit natuurlijk heel erg eng kon zijn voor het spinnetje. Het verschil in grote was immers erg groot. Zou hij ook iemand durven aan te vallen terwijl hij diegene eng vond? Waarschijnlijk niet. Eigenlijk was het spinnetje best dapper, maar op deze manier waren ze geen goede match. "Hoe is het in de bergen?" vroeg de zwart witte kater nieuwsgierig toen Shinypaw hem toestemming gaf om zijn vraag te stellen. Hij had gehoord dat de kater die voor hem stond uit de bergen kwam. Thornkit wist eigenlijk amper wat de bergen waren. Enkel dat het ver weg en gevaarlijk was. Dat zeiden sommige katten dan. Een gevaarlijke plek was niks voor Thornkit, maar wie weet wat er daar allemaal wel niet was.

De kitten wilde iets aan hem vragen en hij was eigenlijk benieuwd wat het was. Hij gokte dat het waarschijnlijk iets met spinnetjes te maken had, of iets simpels. Maar nee: hij kwam aanzitten met een grote vraag. Voor andere Shadowclanners zou die vraag heel standaard klinken, maar voor hem had het véél betekenis. De bergen. Hoe waren de bergen? Hij keek even omhoog om terug te denken. “De bergen… het is er fris maar mooi. Overal om je heen zie je hoe het zonlicht elke prachtige boom kleur geeft, hoe de bergtoppen glinsteren en hoe dat de rivieren stromen en de vissen er af en toe eens uit springen. Er zijn vele mooie dieren, vele mooie dingen, het is er geweldig…”, begon hij nogal wat te ratelen. Hij vergat dan ook halverwege dat hij tegen een kitten bezig was. Echter fronste hij lichtjes toen hij dacht aan alles wat er recent gebeurd was. “Of nou ja… was…”