Oranje

Het enige wat goed gegaan was; was het einde van haar geweest. Ze had Blazestar zowel als haarzelf van de grose weten te krijgen. Wat dan ook haar het leven had gekost. En die van haar ex-partner ook. Enkel had hij het geluk dat hij er een kon missen. Maar de rest; haar kittens waren gevonden. En in veiligheid gebracht. Dat was niet de bedoeling. Toen ze dat zag gebeuren. Vanuit de duistere cel waarin ze nu opgesloten zat. Kon ze alleen maar schreeuwen van woede.

Toen ze al haar wilde emoties uit haar lichaam verbannen had. Voelde ze weer een soort kalme leegte, eentje die ze ook voelde op haar laatste uren op aarde. Het gaf haar de kans om na te denken. Over haar volgende stap. Want ze mocht dan wel dood zijn, maar zelfs from beyond the grave. Zal ze haar mate het leven zuur blijven maken. Hij zal nooit van haar afkomen. Dus had ze hem naar haar toe gebracht. In zijn zwakke stand, had ze zijn bewustzijn tijdig gekaapt en naar hier toe geleid. Het was de eerste keer dat ze hem zou zien na het hele gebeuren bij de gorse. En hij, Blazestar. Zag er nog altijd het zelfde uit. Met zijn vuur rode vacht, en geel als goud Zij levendigheid stond in sterk contrast tot haar eigen uiterlijk. Haar vacht was onverzorgd, nat. Haar kleuren waren donker, net zoals haar ogen. Die bijna zwart leken. Maar het ergste, het ergste moest wel het bloed zijn die constant uit haar wonden leken te vloeien. Fawnleap had altijd gedacht, dat het maar een fabel was. Dat de katten van de dark forest, hun wonden waarmee ze stieveren voor eeuwing met zich mee zou dragen; maar dat was het dus niet. "De kittens" Haar stem was niet haar eigen. Het was zacht, en het echode. Het was precies de stem die je van een geest zou verwachten. "Ze zijn niet van jouw."

Ze had de kater flink toegetakeld. Ze had hem het ijs-koude water in gegooid. Maar het had niks gedaan om de kater, en zijn vurige karakter te beteugelen hij was nog steeds zo pittig en vel zoals altijd. Of misschien was hij gewoon koppig; waarschijnlijk beide. Fawnleap bleef kalm, liet al zijn vuile woorden die hij naar haar toe gooide over haar heen vliegen. Wat hij nog te zeggen had; maakte toch niet meer uit. Zolang ze hem maar aan de in een staat van wantrouw kon krijgen. Zolang ze maar zaadjes van twijfel in zijn brein kon zaaien. Dan was ze al tevreden. Hij wankelde, toen hij naar haar toe stapte. Maar Fawnleap bleef standvastig op haar plek zitten. Alsof ze een standbeeld was. Ze keek zonder enkel gevoel toe hoe de kater in een hoestbui uitbarstte. Ze kon duidelijk zien aan zijn gezicht dat het hem veel leed bezorgde. "Schijn bedriegt." Was haar simpele antwoord. Maar oh; het was iets waar de kater zelf ook achter was gekomen.

Blazestar schreeuwde; hij schreeuwde net zoals een kind die zijn zin niet kreeg. Het enige verschil tussen een kleuter, en de kater was het ampel gebruik van scheldwoorden. Alsof dat zijn slappe woorden kon versterken. Alsof beledigingen haar ooit zouden kunnen raken. Ze was een kattin die haar eigen leven had genomen, die van haar mate. En haar kinderen har achter gelaten om te sterven. Nee; woorden deden haar niks. Niet meer in ieder geval. Want ze zou niet liegen; het stak, toen de kater aankondigde dat hij haar niet meer wilde. Dat had zoveel pijn gedaan. Waarschijnlijk meer dan toen ze van de gorse af sprong. Meer dan toen ze de nagels van de leader in haar pelse voelde. Meer dan toen ze haar kinderen op de wereld had gebracht. Ze keek toe hoe de kater naar haar uithaalde. Maar zijn poot ging recht door haar heen. Want ze was niet meer van vlees en botten gemaakt. Ze was enkel een schim. "Je moet geen beloftes maken die je niet kan nakomen, Blazestar." Waarschuwde ze hem op een donkere, en duistere toon.

Hij leek eindelijke door te hebben, hoe weinig invloed hij op d'r had. Hij kon haar niet raken, niet letterlijk of figuurlijk. Ondanks die realisatie, leek de kater het niet op te geven. Blazestar was koppig, maar dat was hij altijd al geweest. Fawnleap keek stilletjes toe hoe de show van emoties zich voor haar neus afspeelde. Woede, werd gevolgd door gelach. En die vol haat en minachting was. De leader schoot viel toen weer door de mand en brieste kwaad haar kant op. En tot slot barstte hij in het hoestte uit. Wat een opvoering, werkelijk; hoe kon zo iemand die totaal geen controle had over zijn emoties ooit succesvol een clan leiden? Het antwoord was niet, hij zou snel genoeg zijn voorganger achterna gaan. Het was een lot dat al voorbestemd was, maar Fawnleap hielp het graag een handje waar ze kon. Want ze was nog lang niet klaar met hem, nee ze zou hem altijd achtervolgen. "Het enige wat mij uitmaakt, is jouw leven verzieken, Blazestar." Sprak ze, zonder enkele emotie in haar stem of ogen. "Wat mijn kinderen wel of niet van mij denken laat mij koud." Net zo koud als hij lichaam niet was, rottend in he grond. Hoe kon hij überhaupt verwachtten dat zulke dreigingen haar iets zou doen? Haar originelen plan bestond uit de moord van haar eigen kinderen. Ze dacht niks over de leven van haar kroost. Dus hun mening; was al helemaal van geen consequentie.