[FINISHED] You broke all your promises a hundred times

Het was een goed ding dat ThunderClan er weer nieuwe apprentices bij had, zeker met de aankomende oorlog met ShadowClan. Hopelijk zou er genoeg tijd zijn om ze wat vechttraining te geven. Als de mentors allemaal slim waren, zouden ze daarmee beginnen. Al hoopte hij ergens ook wel dat de apprentices niet te snel in de strijd werden gegooid. Hij begreep dat ThunderClan apprentices nodig had voor te vechten, maar het had geen zin om ze te snel in de strijd te gooien met het risico om te kwijt te raken. Dat zou Coldstreak nooit toelaten en hij dacht Eveningstar ook niet. De kater liet zijn gele blik over het territorium glijden. Newleaf brak aan dus dat wilde zeggen dat prooi weer uit hun holen tevoorschijn kwam, iets wat de Clan wel ten goede kwam en zeker op dit moment. Coldstreak luisterde naar zijn omgeving en dook in een sluiphouding, waarna hij naar voren sloop. Met een snelle beet doodde hij de muis die bijna letterlijk in zijn poten kwam gewandeld. Zijn kopje schoot naar boven toen hij pootstappen hoorde en hij draaide met zijn oortje naar achteren, maar ontspande toen hij de geur van zijn leader rook. Hij liet de muis op de grond vallen en zette er zijn poot op, waarna hij zijn kopje in de richting van Eveningstar draaide. Zou ze iets zeggen of niet?

Ze begroette hem enkel kalm. De ernstige blik in haar ogen die altijd aanwezig was, verdween niet en ze liep gestaag langs hem heen. Coldstreak onderdrukte een zucht waarna hij snel een klein holletje groef met zijn poten en daar de prooi in duwde, waarna hij zich met een ruk omdraaide en achter zijn leader aan ging. ”Hulp nodig?” bromde hij naar haar, wat dan ook het enige was wat dat hij wilde zeggen. Het was een indirecte manier om hulp aan te bieden voor eventuele taken, maar ook als ze ergens over wilde praten. Je zou het misschien niet van hem denken, maar Coldstreak was weldegelijk begaan met zijn Clanmates. En als hij eerlijk was, maakte hij zich de laatste tijd wel wat zorgen over Eveningstar. Het begon allemaal te veel te worden voor de poes en dat was nooit goed. En wat voor een warrior zou hij zijn als hij er niet voor zijn leader was, hm?

Coldstreak ontmoette kalm de blik van zijn leader en gaf een knikje toen dat ze aangaf dat ze enkel een ommetje aan het maken was. ”Vind je het oké als ik je vergezel op dat ommetje of wil je liever alleen zijn?” vroeg hij aan haar. Hij was nooit echt iemand geweest die rond de pot draaide en dus ging hij er ook niet te veel woorden aan vuil maken. Als ze aangaf dat hij mee kon gaan dan was dat goed en als ze liever alleen wilde zijn, dan was dat ook prima. Voor Coldstreak was alles prima.

De leader zag er geen probleem in. En als dat ze dat wel had gedaan, dan was Coldstreak gewoon de andere kant op gegaan. No hard feelings. Hij begon een beetje te oud te worden om zich verontwaardigd te voelen over dat soort onbenullige zaken. De kater draaide zijn kopje om zijn leader aan te kijken toen ze aan hem vroeg hoe zijn leven ging. ”Ik heb Hollykit geadopteerd omdat haar moeder te erg aan het rouwen is om zich iets van haar aan te trekken,” bromde hij. ”Dus ik zal haar opvoeden totdat haar moeder dat weer kan.” Hij liet een stilte vallen. ”Of niet.” Hij haalde zijn schouders op. Hollykit leek qua uiterlijk behoorlijk hard op hem, dus hij kon er makkelijk mee wegkomen met de leugen dat hij haar vader was. Voor nu dan. Uiteindelijk zou hij haar de waarheid wel vertellen, maar voor nu vond hij het belangrijker dat ze nog even kitten kon zijn. Ze had straks nog tijd genoeg om de verantwoordelijke volwassene uit te hangen. ”En voor de rest gaat het gewoon zijn gangetje. Net als de rest van ThunderClan ben ik met smacht aan het wachten op Settledstar’s volgende dwaze beslissing,” zei hij op een licht sarcastische toon. Daarna richtte hij zijn blik naar zijn leader. ”En jij?” Hij deed het nonchalant af, maar de zorg was onmiskenbaar in zijn ogen te lezen terwijl hij zijn gele ogen op haar liet rusten. Ze kon aan hem alles vertellen wat ze maar wilde. Of niet. Het maakte hem niet zo veel uit. Hij was er voor zijn Clanmates als het moest, maar het was geen verplichting.

Coldstreak besloot om wijselijk te zwijgen toen dat hij de binnensmondse opmerking van Eveningstar hoorde en gaf enkel een knikje op het complimentje dat ze gaf. Zijn blik gleed naar haar toen ze het over Settledstar had en hij trok met zijn oortje. ”Het scheelt al wel dat er al enkele apprentices zijn die op leeftijd zijn gekomen om vechttrainingen te doen,” zei hij op een kalme toon. Zijn blik gleed traag naar Eveningstar. ”Daar op aansluitend zou ik het fijn vinden als ik Hawkpaw’s training op me zou mogen nemen. De kater toont veel potentieel, alleen komt dat niet echt naar voren omdat hij met groepjes mee moet gaan. Hij heeft nog geen vaste mentor.” Hij zei het allemaal op een rustige toon, want dit was geen keuze die hij aan haar op wilde dringen. Hij had echter wel wat manen dienst erop zitten, bijna even veel als haar, dus hij achtte zichzelf zeker capabel om van de kater een sterke warrior te maken. Maar de eindbeslissing lag natuurlijk nog altijd bij haar. ”Je zult vast veel aan je kop hebben,” zei hij op een sympathieke toon tegen haar, hierbij aanleiding gevend om erop in te gaan als ze dat zou willen. Als ze haar hart eens wilde luchten tegen één van haar senior warriors. Maar uiteraard lag ook die eindbeslissing bij haar. Hij vond het allemaal wel prima.

Coldstreak gaf een rustig knikje. Dat was één ding dat zeker was. ThunderClan kende wel enkele capabele warriors die zichzelf zeker konden verdedigen tegen ShadowClan als dat zou moeten. Of tegen welke Clan dan ook. Zijn blik gleed naar Eveningstar toen ze aangaf dat het met Spottedrain zou bespreken en hij gaf haar een dankbaar knikje. ”Dat stel ik op prijs,” zei hij op een rustige toon. Ze leek zijn interesse in haar te ontwijken en Coldstreak was niet zeker of het een teken was dat hij erover op moest houden of dat ze stiekem wenste dat hij juist wél meer interesse zou tonen. Hij kon zijn leader op dat vlak nooit goed peilen, maar het leek hem niet slecht als hij een tweede poging zou wagen. Iets minder subtiel nu. ”Het kan zijn dat het nooit saai is, maar soms kan het ook wel te veel worden,” sprak hij op een rustige toon, zijn gele blik naar haar richtend. ”Ik hoop dat je weet dat je in dat geval best wel wat katten in je Clan hebt zitten op wie je kunt steunen als dat het geval is.” Meer aanleg dan dit kon hij niet geven. En nu zou hij een snauw kunnen krijgen of ze zou er op in gaan. Of niks zeggen. Hij zou het wel zien. Hij had zijn plicht gedaan, vond hij zelf.

Hij wist dat hij een risico nam door zo aan zijn leader te trekken. En dat een snauw wellicht snel zou volgen als hij zou door zou blijven gaan. Maar was het juist soms niet goed om aan iemand te trekken totdat de diepste frustraties er uit zouden komen? Hij merkte heus wel op hoe zijn leader een muur om zich heen had gebouwd die alleen met veel zorg naar beneden gehaald kon worden. En Coldstreak was geen kater van zachte woorden, van toespelingen die zo fragiel waren dat hij op die manier de muur van zijn leader naar beneden kon halen. Nee, hij was direct en bars. Wat bij Eveningstar wel de juiste aanpak leek te zijn: ze gaf stukje bij beetje meer prijs over hoe dat ze zich voelde. Over hoe dat ze zich écht voelde, niet het front dat ze opzette voor haar Clan. Niet de rol die ze moest vervullen van StarClan. ”Waarin word je niet geloofd?” vroeg hij dan ook, zijn kop naar haar richtend. Ze waren samen opgegroeid, zij aan zij. Van kittens naar apprentices, van apprentices naar warriors. En zij zelfs nog verder dan dat. En toch had Coldstreak het idee dat hij op dit moment te weinig over haar wist, dat er te veel langs hem heen was gegaan. Maar misschien had ze dat juist wel nodig. Iemand die er een beetje buiten stond. Iemand die er een neutralere kijk op kon hebben. Zijn blik bleef die van zijn leader vasthouden terwijl hij wachtte op een antwoord.

Coldstreak dwong zijn blik onbewogen te houden toen dat ze uitlegde dat ze in Settledstar hetzelfde zag als Stagtine. Hij wist dat de kater een enorme indruk op haar achter had gelaten. Dat hij haar een onzichtbaar litteken had nagelaten. Maar de kater was er nu niet meer en Coldstreak kende Settledstar niet goed genoeg om af te gaan op de woorden van zijn leader. Hij wist eerlijk gezegd ook niet of hij haar nu klakkeloos moest geloven. Hij begreep dat een trauma veel met een kat kon doen, maar hij zag Eveningstar er ergens ook niet voor aan om roekeloos een oorlog aan te gaan. Hij besloot dat een steunende houding voor nu het beste was. ”Wat heeft hij dan gedaan wat je aan Stagtine deed denken?” sprak hij op een rustige toon. Uit zowel zijn toon als zijn houding was niet op te maken of hij haar geloofde of niet. Als ze hem die woorden vroeger had verteld, dan zou hij klakkeloos met haar ingestemd hebben. Dan zou hij elke kans om zichzelf te bewijzen aan zijn leader aangegrepen hebben en dan zou hij een oorlog aangemoedigd hebben. Maar met leeftijd kwam wijsheid en Coldstreak was gelukkig over die fase heen. Nu resteerde enkel de vraag of een naderende oorlog echt wel de moeite was.

Newtspark. Om eerlijk te zijn, had hij nauwelijks interactie met de poes gehad die tijd dat ze in ThunderClan was verbleven. Hell, hij kende heel het verhaal er zelfs niet achter. Het zou handig zijn geweest als hij zich er genoeg in verdiept had nu om dat wél te weten omdat hij dan beter kon peilen of Eveningstar in haar recht was om Settledstar te beschuldigen van moord, maar hij nam aan dat hij dat toch niet zou kunnen, zelfs als had hij de poes wel gekend. ”Weet je dat zeker?” vroeg hij met een frons. ”StarClan zou zo iemand toch niet negen levens hebben gegeven?” Hij trok haar woorden niet met de nodige voorzichtigheid in twijfel zoals hij dat waarschijnlijk had moeten doen. Coldstreak was direct in heel zijn communicatie en hij ging zijn woorden nu niet zalven om het zijn leader naar de zin te maken. Hij gaf enkel zijn mening, zoals een goede senior warrior dat zich betaamde.

Coldstreak besloot om wijselijk de irritatie te negeren die zich kenbaar maakte op het gezicht van zijn leader. Het deed hem ook niet zo heel veel om eerlijk te zijn. Hij was niet het soort kat dat in een goed blaadje wilde staan bij anderen, ook als diegene een high rank had. Hij gaf gewoon zijn mening en hij vond dat hij prima het recht had om vraagtekens te zetten bij haar accusatie, want het klonk ook bijna te absurd voor woorden. Waarom zou StarClan een kat die moordde negen levens geven? Zijn gele blik gleed terug naar Eveningstar toen ze aangaf dat Newtspark het haar zelf had laten zien. ”Het is moeilijk te geloven dat StarClan zo iemand negen levens zou geven en over zijn Clan laat regeren,” zei hij met een bedenkelijke blik in zijn ogen. ”Of misschien kan het zijn dat ze er niks van wisten.” Dat laatste klonk meer als gemompel tegen zichzelf dan dat hij het echt hardop zei tegen zijn leader. ”En wat is nu de volgende stap?” vroeg hij aan zijn leader, haar aankijkend. Hij kon moeilijk geloven dat Eveningstar geen verdere stappen zou ondernemen als ze daadwerkelijk geloofde dat Settledstar een moordenaar was. Hij hoopte alleen dat ze verstandig genoeg zou zijn om haar warriors te vertrouwen en het niet alleen aan te pakken eer dat het zo ver was om actie te ondernemen.