Guileless 'paw... Your spirit will hate her, the flower who married my father the traitor.. [Acornpaw, training]

_{Hush, child
The darkness will rise from the deep
And carry you down into sleep

Guileless 'paw,
Your spirit will hate her
The flower who married my father the traitor
And you will expose his puppeteer behavior
For you are the proof of how he betrayed mother's loyalty

Loyalty loyalty loyalty loyalty
Loyalty loyalty loyalty only to me}

De strengen mist die de droomwereld scheidde van het Duistere woud, de plek zonder sterren. Ze deden ondertussen zo vertrouwd aanvoelen. Zo vaak had hij hier nu al z'n poten neergezet, als test en één keer als daadwerkelijke stap die hij gemaakt heeft. Eén zieltje was gewonnen, de tweede zou snel komen... Als hij het goed had. Maar dit zieltje was anders. Tegen deze koesterde hij enkel wrok... De overgroot moeder van deze apprentice was immers Bitternsong... En de overgrootvader.. Over Cloudtear wou hij het niet eens hebben. Deze Thunderclan apprentice had geen puur Thunderclan bloed en daar kon hij mooi op uitspelen.

Zonder moeite stapte hij in op de droomwereld. Het was er nacht en het bleke sterrenschijnsel liet zijn vacht ietwat zilverig oplichten. Aparte droom, heel anders dan die van Tigerpaw. Deze had meer iets angstaanjagends... Misschien zeiden de dromen wel iets over de gedachten werelden van katten... Het maakte ook niet uit, het was nu niet de tijd om te gaan filosoferen. Weer liet hij zijn stem lonkend over de droomgronden uitvloeien. "Acornpaw..."

.: Acornpaw only, Fireheart zal Sabrefang na deze post spelen :.

_{Loyalty loyalty loyalty only to me}

Uitgeput sjokte Acornpaw naar zijn lonkende nestje toe. Zijn poten sleepten ietwat over de grond heen en zijn staart was vermoeid over de grond heen gedrapeerd. Hij was moe, hij was zeer moe. Hij was het apprentice zijn beu. Hij miste de nursery. Maar hoe kon hij dit in starclan's naam toegeven aan ook maar iemand? Hij schaamde zich er dood voor deze neigingen en durfde ze dan ook niet uit te spreken. Maar het apprentice zijn benauwde hem, al die nieuwe verantwoordelijkheden... Met een zucht plofde de apprentice neer in z'n nestje en krulde hij zich rillend op. Het was koud... In de nursery was het nooit koud. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en probeerde gedachten zoals die van net helemaal uit z'n kop uit te bannen. Hij mocht niet zo denken, of niet dan? Het was slecht om zo te denken... Niet denken dus... Uiteindelijk overspoelde de slaap hem en zonk hij weg in zijn dromen.

De nacht strekte zich boven hem uit terwijl hij z'n ogen weer open deed in zijn droom keek hij rond. Het was leeg.. Uitgestrekt. Z'n angst en paniek vloeide gewoon verder in z'n dromen. De angst om alleen te zijn en te blijven. Maar goed... Wie hield daar nou rekening mee? Al wist hij dat hij dat niemand kwalijk mocht nemen. Hij sprak het immers ook nooit uit... Een plotselinge stem liet hem opkijken. Wie riep er zijn naam...? Hij bleef rillend stil staan, maar uiteindelijk liep hij naar de stem toe. Hij wist niet eens wat zijn poten tot beweging maande, alleen dat hij liep. Hij kon zichzelf ook niet stoppen. Het was net alsof hij aan het slaapwandelen was. Uiteindelijk stond hij voor de donkere kater en legde hij zijn oren plat in z'n nek. "Waar ben ik? Is dit Starclan?" Piepte hij verschrikt, zijn hazelaar kleurige ogen wijdopengesperd.