Two steps forward, one step backwards

Het was gek om nu opeens aan de andere kant van alles te staan. Om de patiënt te spelen, en niet de dokter. Ze had het geluk gehad altijd redelijk gezond te zijn geweest, en omdat ze nooit mee deed aan gevechten had ze ook nooit hulp zoals dit nodig gehad. Opeens begreep ze het gemekker van haar vroegere patiënten een stuk beter, bedacht ze zich wrang terwijl ze haar pijnlijke lichaam overeind forceerde. Hoelang was het ongeluk inmiddels terug? Een kwart moon, een halve moon? Langer? Ze wist het niet precies. Peppermint en haar nieuwe apprentice waren fantastisch, en omdat ze wist hoe ze met haar medicatie en verband om moest gaan heelde alles netjes. Maar tot op vandaag had ze nog niet gelopen. Met ondersteuning van Peppermind had ze wat stapjes gezet en waren ze langzaam aan het opbouwen, maar vandaag werd ze echt haar nest uitgeforceerd. Dat was goed voor haar, ze wist het. Maar ergens wilde ze het uit blijven stellen. Voor eeuwig in dit nest liggen met haar gedachten vol onweer. Hier leek de realiteit een stuk verder weg.

De poes zuchtte, en met een gezicht verwrongen van pijn luisterde ze toch. Wankel forceerde ze haar lichaam overeind, en kwam er meteen achter dat haar rechterachterpoot nutteloos was. Ze had geprobeerd er niet naar te kijken, zichzelf wijsmakend dat het beter zou worden en ze alleen zou schrikken. Maar nu kon ze de realiteit niet meer ontlopen. Wankel hinkelde ze richting de uitgang van de den en probeerde de tranen te onderdrukken. Ze moest blij zijn dat ze nog leefde. Blij zijn dat ze goed genas. Blij zijn dat er progressie in zat. Ze wist het, ze wist het zo goed. Maar het enige waar ze aan kon denken waren de velden van windclan, en hoe ze daar nooit meer doorheen zou kunnen rennen. Wat nu? Waar kon ze nog heen? Ze dwong zichzelf sterk te houden en probeerde blij te zijn toen voor het eerst in weken frisse lucht naar neusje streelde, maar eenmaal voor het eerst buiten de medicine cats den vroeg ze Peppermint haar even alleen te laten. In stilte keek ze naar de katten, en wist ze dat sommige katten terugkeken met rare blikken. Routnose was echter te erg in gedachte verzonken om ze op te merken. De realiteit van kwam steeds harder aan.

&Bluejay

Routnose deed haar best om het briesje op haar neus te voelen. Om dankbaar te zijn, om er van te genieten. Maar de toekomst knaagde aan haar, en haar gebruikelijke positiviteit kon ze nergens meer vinden. Dat was, totdat ze haar favoriete stem haar naam hoorde zeggen. En het briesje viel in het niets hem. Hij was genoeg om alles even te vergeten, zoals altijd.  Routnose dook al met haar kopje naar voren om haar neus in zijn vacht te begraven, zoals ze zo ontzettend graag deed. Maar op het laatste moment trok ze zich terug, als gestoken door een wesp. Ongemakkelijk keek ze de andere kant op en kneedde de grond. In dat korte momentje van blijdschap kon ze even vergeten wat hun situatie was, maar de brandende ogen om hen heen zouden dat niet doen. Ze had hem al teveel aangedaan, ze zou hem niet ook nog eens de titel 'verrader' opschrijven. En toch kon ze niets anders dan een klein beetje naar hem toe leunen, net genoeg om de puntjes van hun vachten elkaar aan te laten raken. "Ik ben ook zó blij jou weer te zien," sprak ze en spinde net iets te luid. En voordat ze het wist wilde ze hem weer hetzelfde zeggen wat ze een aantal nachten geleden tegen hem had bekend, maar ze beet op haar tong. Een schuldgevoel borrelde op in haar borstkas. "Hoe is het met je? Ik zie dat je bent afgevallen?" sprak ze met oprechte interesse en deed een poging om de sfeer te verlichten met een grap. Maar in haar stem was een verdriet te vinden die ze niet helemaal kon verbergen. Niet van hem.

Zijn staart viel naast de hare. Ondanks alles willen ze glimlachen, en als ze een net iets slimmere kat was geweest zou ze hem hebben beleerd. Want hoeveel smoesjes ze ook konden bedenken, katten spraken altijd - en waar zouden ze liever over spreken, dan hun warrior die 'toevallig' zijn staart over die van een wind-... Van een rogue liet vallen? Maar Routnose vond het genoeg om even doof te zijn, en mee te doen met de mentale hoepels waar hij doorheen sprong. Het puntje van haar staart tikte tegen die van hem aan. Warmte sprong door haar lichaam heen, maar het was niet genoeg, het was nooit genoeg. Ze wilde in zijn omhelzing smelten en aan zijn vacht plakken als de modder van het gebied. Ze knipperde met haar ogen bij die rare gedachte en dwong zich te focussen op zijn woorden, en niet op zijn zachte vacht op de hare. "Ocharme, als je maar genoeg slaap krijgt hoor, ander krijg je rimpels, meneer beste warrior van Shadowclan," plaagde ze hem zachtjes terug, maar ze kon de glimlach niet heel lang op haar gelaat houden. Oh, hij moest eens weten. In een andere wereld misschien. Daar zouden ze iedere zonsondergang door de velden rennen en drinken uit de rivier van Riverclan. Maar in deze wereld was de waarheid pijnlijk over haar lippen te krijgen. Toen ze uiteindelijk sprak was haar stem klein. "Blue, het gaat niet veel beter meer worden dan dit," ze staarde voor zich uit en wenste dat iedereen gewoon zou verdwijnen, zodat ze tegen hem aan kon leunen en doen alsof alles oké was. "Maar h-hey, de naam Crookedleg klinkt zo gek nog niet, toch?"

Pf, hij moest eens weten. Ze lachte heel zachtjes. "Jij bent de enige die dat voor elkaar krijgt," lachte ze hem toe, maar had daar snel spijt van. Was dat wel een opmerking die ze kon maken, eigenlijk? Wat ongemakkelijk schoof ze heen en weer. Eerlijk gezegd wist ze de situatie niet zo goed na... Nuja, die avond. Had hij alleen hetzelfde gezegd, omdat ze zo ziek was, om haar beter te laten voelen? Ze dacht van niet, maar wie kon het zeggen? En had het überhaupt zin, wanneer ze uiteindelijk weer zou vertrekken? Een zure smaak kwam in haar mond, die enkel naarder werd terwijl hij optimistisch verder sprak over hun avonturen. Ze konden dromen, maar zou het ooit verder komen dan dat?
Om zijn woorden wist ze heel zachtjes te lachen. Zelfs in de meest afschuwelijke situaties wist hij haar nog te vleien, de mooie dingen in haar te vinden. Ze wilde zijn gezicht aanraken en die bedekken met kusjes, voor zolang ze hier nog samen zouden zijn. Want zelfs al waren zijn woorden zo mooi en zo hoopvol... Dit was niet haar thuis. Wat als ze uiteindelijk moest vertrekken? Dan moest ze ergens gaan waar hij haar niet kon volgen, dan zouden al hun avonturen in duigellen vallen. Routnose slikte en keek hem aan, maar zijn blauwe ogen waren zo mierzoet. En voor eventjes was dat genoeg om haar te overtuigen dat het kon, als een kind in diens dromen. "Heh, zie je het al voor je, mij op je rug?" sprak ze zachtjes terwijl ze hem met glimmende oogjes aankeek. Hij gaf haar hoop. "De avonturen van Crookedleg en haar nobele vervoerder, Bluehorse. De elders zullen generaties lang over onze verhalen vertellen,"