Spit On A Stranger

Met een warm gevoel in zijn buik paradeerde de jonge kater langs de grenzen. Alles ging momenteel zo.. goed. Hij durfde het haast niet te benoemen, zelfs niet in zijn gedachten. Voor het eerst in zijn leven was alles een soort van oké. Misschien was het gewoonweg Cotton, want zoveel was er nou ook weer niet veranderd, maar ze maakte hem zo gelukkig. Een beschaamde grijns verscheen op zijn snoet toen hij zich bewust werd van hoe erg hij nu leek op al die andere verliefde idioten. Met die gedachte stapte hij de open plek van Fourtrees op, waar zo te zien al iemand was. En niet zomaar iemand. Nee, dit figuur herkende hij. Het was lastig om zo'n gezicht níét te onthouden. Voor even was hij zijn lieftallige vriendin helemaal vergeten. "Hé, jou ken ik van de oorlog." Merkte hij op zonder verder waardeoordeel, waarna hij zijn blik allesbehalve subtiel over haar heen liet glijden. StarClan, ze was nog enormer dan Spottedrain en Wolfblood. Een klein, minachtend glimlachje ontstond op zijn lippen. Hij had zijn poezen liever vrouwelijk.

[Cobaltstorm]

Fourtrees was een bijzondere plek voor Cobaltstorm. Ze had er als kitten ontelbare verhalen over gehoord, en wist nog steeds velen ervan woord voor woord te herhalen. De poes wist precies wat voor bijzondere dingen er hier allemaal gebeurd waren, en nog steeds gebeurden. Daarbij was het een goede plek om langs te komen tijdens een grenspatrouille. Vanaf de open plek kon je alle andere grenzen zijn, en soms een goed idee krijgen van wat er zich in de andere clans afspeelde. Soms was er zelfs een kat van een andere clan aanwezig, maar dat leek nu niet zo te zijn. Cobaltstorm deed een rondje over de heilige plek, en keek bewonderend op naar de hoge eiken en de enorme steen, die zelfs haar zich klein deed voelen. Ze zorgde er voor dat ze beide niet aanraakte, die waren immers niet voor haar weggelegd. Plotseling hoorde ze een stem achter zich, en ze draaide zich met een ruk om. Cobaltstorm kende de kater niet bij naam, maar wist dat hij een Riverclankat was. Hij kende haar van de oorlog. Dat deed haar blik verharden. Die oorlog was een vuile daad geweest van zijn clan, het had haar laten zien dat ware Warriors ook slecht konden zijn, als hun Leader bevuild was. Ze opende haar mond, waarbij haar scheve tanden zichtbaar waren, om iets te zeggen, toen ze merkte hoe zijn lichtblauwe ogen over haar heen gleden. Dat zorgde ervoor dat ze zich kwetsbaar en geraakt voelde, en ze liet haar schouders wat hangen. "Wat wil je van me? Zeg op!" Commandeerde ze dan maar, terwijl ze zichzelf dwong geen stap van hem vandaan te zetten. Ze zou het niet gezegd laten worden dat Shadowclankatten lafaards waren.

Op spottende wijze liet hij zijn ogen groot worden, alsof ze zojuist iets heel bizars had gezegd. "Wow, doe even rustig." Suste hij haar. Er was geen reden om vriendelijk te doen tegen een ShadowClanner, al helemaal niet een van haar kaliber. Als er één ding was waar die moerasbewoners goed in waren, dan was het wel het rechtvaardigen van hun achterlijke gedrag. "Ik zei alleen maar dat ik je ken. Je bent niet zo makkelijk te missen." Ze zag eruit alsof ze kon vechten. Dat moest hij toegeven.

De gedachte dat ze misschien wat te fel was geweest kwam net in haar op toen de kater zijn volgende smalende opmerking naar haar kop slingerde. Cobaltstorm beet haar kaken op elkaar toen hij benadrukte dat ze niet makkelijk te missen was. "Ik heb twee van jullie warriors verslagen, alleen. Jij intimideert mij niet." Eén van de twee was grauwend ten onder gegaan, met een diepe snee door zijn schouder, de ander was bewusteloos geraakt, en zich niet meer verroert nadat ze tegen de grond was geslagen. Cobaltstorm kon zich hun gezichten niet herinneren, alleen vaag hun kleur. De strijd had haar zo in zijn greep gehad. Ze ontblootte haar scheve tanden even, om duidelijk te maken dat ze het meende. "Wat moet je van me?" Vroeg de grote kattin opnieuw.

Een spottend lachje verliet zijn bek. "Wat ga je doen, mij neerhalen?" Het is geen oorlog, schat." Dat laatste kwam er nog minachtender uit dan eerder. In feite kon ze hem niks maken, niet als ze zichzelf niet in de problemen wilde werken. De crèmekleurige kater rolde vermoeid met zijn ogen. "Ben je altijd zo pissig? Ik zei alleen dat ik je herkende." Wat een snol.

Zonder dat ze het doorhad, had Cobaltstorm lange halen door het zand gehaald met haar enorme klauwen. De kater was een misselijkmakend figuur, maar ze kon hem niet aanpakken op de enige manier die ze kende. "Je probeert me boos te maken." Gromde ze zachtjes, wetend hoe dom dat klonk. Ze was allang boos, en dat was duidelijk van haar hoekige gezicht af te lezen. "Was dat het dan, je herkend me.. Ga je nu weer?" Vroeg ze, haar diepblauwe ogen op de zijne gericht.

Daar had hij haar. Een laaghartige uitdrukking van genot tekende zijn gelaat. Normaal genoot hij niet zo van de simpelen pesten, maar met haar overdreven reactie vroeg ze er gewoon om. "Nee.." Mauwde hij koppig als een opstandige apprentice. "Ik denk dat ik liever blijf. Ga jij weg?" Het was eerder een suggestie dan een vraag. Dat hij dit misschien te ver doortrok, had de kater nog niet bedacht.

Wat een kinderachtig gedrag, zeg. Hij moest wel ouder zijn dan zij, maar hij gedroeg zich als een verse apprentice. Zijn mentor had er duidelijk nooit discipline in weten te krijgen, besloot Cobaltstorm. Ze richtte zich uitdagend op, neerkijkend op de crèmekleurige kop. "Jij eerst, ik wil zeker weten dat je teruggaat naar je eigen territorium. Ik zal geen Riverclankat achterlaten op onze grens." Mauwde ze, het effect versterkend door te gaan zitten.

Een overdreven zucht verliet zijn getuite lippen. "Allemachtig, denk je dat ik echt zo achterlijk ben? Dat gore moeras is wel de laatste plek waar ik wil zijn." Natuurlijk was hij er nog nooit geweest, maar dat kon die snol vast niet raden. Ze leek hem geen bijzonder groot licht. "Bovendien stel je nu voor dat ik jou achterlaat bij mijn grens. Vind je dat soms wel eerlijk, hm?" Vroeg hij haar, alsof ze een apprentice met een leerachterstand was.

Met opeengeklemde kaken luisterde Cobaltstorm naar zijn woorden, terwijl ze met haar klauwen de aarde in haar poten kneedde. Oh, wat zou ze er niet om geven om hem de Shadowclangrens over te zien rennen, zodat zij achter hem aankon, en hem kon leren wat een Shadowclanwarrior waard was tegen zo'n visvreter. "Ons territorium is prachtig, je gewoon te gelimiteerd om het te zien." Siste ze, tussen haar scheve tanden door. Hier had toch niemand tijd voor? Maar ze zou ook niet opgeven door de eerste te zijn die wegging. "Wie ben jij eigenlijk? Is je mentor niet naar je op zoek?" zing.

Een frons vormde boven zijn ogen. Dacht ze dat ze hem daar had? Als ze eens wist wat Crystalstar voor plannen met hem had. "Ik snap het. Je bent oncreatief." Zuchtte hij overdreven. "Wat zou Settledstar ervan vinden als hij je nu zo zag?" Hermits blik ging nogmaals over haar geen. Wat een gespannen Foxdung.

De naam van haar ster deed Cobaltstorm opnieuw verstijven, hoewel ze probeerde haar uitdrukking zou egaal mogelijk te houden. Deze vreemdeling, die ook nog eens een naarling was, hoefde echt niet te weten met wat voor een moeite zij nadacht over de leader van wie ze zo veel hielt. "Ik spreek niet voor mijn leader, maar ik verwacht dat hij zou zeggen dat ik de grens goed bewaak." Ze vroeg zich af of Crystalstar hetzelfde zou denken over dit figuur voor haar, en betwijfelde het.

De verstijving in de poes tegenover hem was Hermitshell niet ontgaan, maar waar deze vandaan kwam wist hij niet te zeggen. De observatie verliet zijn geest even snel als het gekomen was en de kater ging weer vol in de aanval. "Zou hij dat? Volgens mij ziet hij enkel een bitter wicht dat ruzie zoekt met onschuldige voorbijgangers." Een hypocriete opmerking, maar dat maakte het niet minder waar.

Dit ging nergens naartoe, schreeuwde een stemmetje in haar kop. Maar Cobaltstorm was koppig als maar zijn kon, en ze bleef zitten. Dat deze visvreter woorden in de mond van haar ster legde maakte haar humeur alleen nog maar duisterder, en haar frons verdiepte vervaarlijk. "Waag het niet om te veronderstellen te weten wat Settledstar zou denken. Hij is niet zoals jullie, niet zoals jouw leader." Ze spuugde die laatste woorden bijna, en boorde haar intense blauwe blik in de zijne, een stap naar voren onderdrukkend.

Het besef dat ze hem verdedigde alsof ze close waren kwam later dan hij van zichzelf had gehoopt. Als hij ooit de hoge rangen wilde beklimmen, dan moest hij scherper zijn dan dit. Waarom had hij nooit van dit wijf gehoord? Als Settledstar met haar had liggen rollen, dan hadden de roddels zijn oren al wel bereikt. "Wat is hij dan wel?" vroeg hij, met diezelfde neerbuigende toon, maar zichzelf inhoudend. Ja, ShadowClanner, wat is hij?

Koppig zette ze haar kaak strak, terwijl ze haar blauwe ogen tot spleetjes samenkneep. Cobaltstorm had niet genoeg lessen in intrige gehad om te merken dat hij naar een opening zocht, dat hij haar probeerde te porren en meer informatie uit haar probeerde te krijgen. "Hij is een gracieuze en zorgende leider, gekozen door Starclan en geaccepteerd door zijn clan. Hij heeft de seizoenenlange problemen van zijn voorgangers opgelost," mauwde de grote kattin, met schrille emotie in haar stem. "en hij zal alles blijven doen om.. om.. om vijanden zoals jullie buiten onze grenzen te houden." Het idee dat ze misschien veel te emotioneel was geworden, kwam pas binnen nadat ze klaar was met tieren.

Was ze sociaal en emotioneel gestoord, of enorm van haar leader gecharmeerd? Hermitshell besloot dat het één het ander niet uit hoefde te sluiten en keek de lelijke kattin met een schuine blik aan. "Vind je hem leuk ofzo?" mauwde hij, zijn blauwe ogen in de hare. Wat het antwoord ook was, dit werd ongetwijfeld vermakelijk.

Het was een talent waar ze best trots op was geweest: haar gezicht stil als een steen houden, zonder enige emotie te tonen. Nu bleek het dat ze een stuk minder getalenteerd was als ze gedacht had. Cobaltstorm voelde haar hart tegen de binnenkant van haar borst kloppen toen hij vroeg of ze Settledstar soms leuk vond. Die stomme kater, waarom moest hij het nou weer zien, waarom was ze zo geëmotioneerd geweest? "Poh, ik waardeer hem. Dat hoeft niet altijd liefde te betekenen, jij kleinzielige.." Ze stopte zichzelf, en keek van hem weg, toen ze plotseling een brok in haar keel voelde.

Hermits bek gleed open toen alles erop duidde dat ze hem inderdaad leuk vond. Een lachje verliet zijn keel. Hij voelde haast met haar mee. Die arme poes werd of voor altijd aan het lijntje gehouden, of werd binnenkort een keer afgewezen. Ze was er in ieder geval niet bijzonder subtiel over.. Zelfs hij had het door. "Luister, hoe je ook heet. Denk jij dat Settledstar ervan gecharmeerd is als je op Fourtrees warriors van andere clans staat te provoceren?" Inderdaad. Hoepel op.

Met wat moeite lukte het haar de brok weg te slikken, en als een soort comeback viel ze hem snel in de reden: "Cobaltstorm," toen hij haar hoe je ook heet noemde. Het vervelende was dat hij een punt had. Ze stond hier een beetje niets te doen, ruzie te zoeken. Maar hij deed hetzelfde, en degene die als eerste wegging zou toch de 'verliezer' zijn, hoe kinderachtig hun kleine woordenduel ook was. "Het gaat me niet om waardoor hij gecharmeerd is," grauwde ze naar het crèmekleurige gezicht. "Het gaat om het principe." Wat?