∆ Task [two] Moros

Oh, hoe fijn hij het vond om de zwaarste klusjes te mogen opknappen. Het was in zijn ogen een blijk van vertrouwen uit het hart van zijn General, tenslotte zou Orchis vast niet ieder zielige Young-One uitkiezen om het beste materiaal uit te kiezen voor zijn slaapplek. Moros was, inmiddels bijna tegen volwassene aan, ook niet bepaald meer klein. Zijn spieren waren ondanks zijn dikke en lange vacht redelijk goed te zijn, er was door de zware trainingen een hoop kracht gekomen in de jonge kater. De grote boerderij van de mensen kwam al zicht en zijn ogen waren in de verte aan het turen op zoek naar schapen. Een van de wensen van Orchis was schapenwolf en hoewel hij niet wist hoe hij het van de schapen zelf moest plukken, had Moros al eens geleerd dat ze het konden verliezen als ze bleven haken. Moest de omheining wel van prikkeldraad zijn natuurlijk. De Young-One hield er in zijn achterhoofd rekening mee dat de mensen hem niet moesten spotten of in elk geval dat ze niet te dichtbij moest komen. Hij kon zich nu nog redelijk verstopt houden in het hoge gras, maar de velden hierna werden goed bijgehouden door de mensen. Hij hoorde ook niet echt tot de kleinere katten, met zijn grootte was hij al sneller een stuk opvallender. Ook als hij zich laag bij de grond zou houden.

Na een stukje te hebben gelopen, gelukkig zonder onnodig gedoe, kwam Moros echt aan bij de boerderij. De velden waarin ze normaal gesproken hun gewassen groeiden stonden nu bijna allemaal leeg, al waren sommige nog wel in gebruik. Erg opvallend waren de grote oranje vruchten die op een klein veldje leken te groeien. Dikke groene planten met vruchten onder waarvan sommige even groot waren als hem, een enkeling zelfs groter. Hij liep er door heen om zich nog even wat langer verstopt te kunnen houden, de bladeren waren daar uitstekend voor. De chocolate point zette zijn klauwen eens in van de pompoenen en merkte dat ze niet gemakkelijk kapot te krabben waren. Misschien waren die bladeren trouwens? Nee, bladeren vergaan, dus dat was niet handig. Moros schudde zijn kop en liep verder, zoekend naar het beste materiaal. Stro was ook goed, maar waar ze dat bewaarden hier? In elk geval moest het zacht en warm zijn, plus hij moest het mee kunnen nemen. Moros besloot het pompoenenveldje te verlaten en koers te zetten naar een van de houten gebouwen. Hij rende een stukje over het open veld heen, klom over een van de hekken heen (natuurlijk kon hij er ook onder doorgaan, maar klimmen was meer training) en kwam aan bij een kleine openstaande schuur waar hij zijn kop naar binnen stak.

Zijn koperen ogen gluurde de hoek om, kijkend in zwarte holle ogen of monsters. Of tenminste dat was wat hij ze zou noemen, bij gebrek aan een betere naam. Moros was behoorlijk dapper, maar zelfs hij schrok bij zo'n verschijning. Zijn nekharen vlogen omhoog en zijn mond opende in een blaas. Toen het licht echter meer naar binnen scheen, zag hij dat het pompoenen waren, enkel met lelijke gezichten erin. Hij bedaarde weer wat en was blij dat dit een opdracht was voor hem alleen, plus in een afgelegen gebied. Anders had hij nu behoorlijk gezichtsverlies gehad. Moros tuurde verder, maar zag dat hier enkel de pompoenen zich bevonden. Dus besloot de kater weer verder te gaan, ergens moest iets te vinden zijn voor nestmateriaal. Hij sloop langs de wei met koeien, grote dikke beesten met hoorns, waarna hij eindigde bij een grote open schuur. De Young-One zag al meteen van een afstandje dat hij beet had. Het stro werd bewaard in deze schuur zo te zien. En wie weet wat nog meer. Moros maakte wat vaart, voordat hij in de schuur stond. Grote balen stro en hooi, netjes opgestapeld. Dat ging lastig worden om iets van af te krijgen. Gelukkig lag er nog genoeg los op de grond. De chocolate point sprong op een van de balen en keek tussen de spleet. Dat zag er knus uit trouwens. Hij hoorde plots geritsel onderin en nieuwsgierig spitste zijn oren naar voren. Zulke plekken had vast muizen. Extra prooi was altijd welkom of niet soms.