Potato harvest

Mensen leken altijd in de weer zijn, altijd bezig met wat ze zich geëigend hadden. Aan de ene kant was het fascinerend op een bepaalde manier, tegelijkertijd zorgde het het voor een bepaald angstgevoel bij haar. Mensen werden immers niet gestopt door de natuur, hun dodelijke creaties zorgden daar wel voor. Ook hier hadden ze het hun thuis gemaakt weer, het land in hun controle genomen. Vandaag waren ze bezig met een groot monster, anders dan die over de harde paden reden. Het was langzamer en het nam mee wat de mensen daar zelf hadden laten groeien, het vernietigde hun creaties om een leeg veld achter te laten. En de mensen lieten het toe, zij waren degene die er achter zaten. Hilda hield het in de gaten vanaf een veilig afstandje, ze was genoeg van mensen gewend om daar niet tussen te gaan lopen. Bovendien, die apparaten stopte niet voor een simpele poes. Hilda was inmiddels wel wat gewend, maar desondanks kon ze toch niet haar blik losrukken van de gebeurtenis voor haar. Het was alsof ze zeker wou weten dat de machine stopte, zodat ze haar rug er naar kon keren. Maar toen het haar voor een paar seconden lukte opzij te kijken, op zoek naar een uitweg misschien, zag ze opeens dat ze niet alleen was. Wat verderop zat een grijze cyperse poes, wie met een behoorlijke interesse naar het gebeuren aan het kijken was. Ze leek er zo ongeveer op in te gaan, maar anders dan Hilda straalde zij geen angst uit. In elk geval was dat niet het gevoel wat de zwart-witte poes van haar kreeg, maar er was nog een redelijke afstand tussen hun dus het kon anders zijn als ze wat dichterbij was. De rogue kon zichzelf bewegen en met een schuine blik op het monster liep ze richting de andere. De sterke geur van het hardwerkende monster overheerste de anderen geuren in de buurt, waardoor Hilda echt vlakbij de poes moest zijn om de geur van Thunderclan te ruiken. Al kende ze wel een enkele Thunderclanner, deze kon ze niet direct plaatsen. Geen naam die in haar opkwam, dus dan hadden ze elkaar vast nooit ontmoet. Wel, voor alles was een eerste keer. "Zulke monsters kunnen veel schade aanrichten''merkte ze op, wat misschien een beetje vreemde conversatiestarter was maar wel het onderwerp van waar ze beide naar keken. Intussen hield ze een gepaste afstand tussen haar en de Thunderclan kat, haar houding was rustig en zelfs een beetje terughoudend op een bepaalde manier. Alles aan haar wees dat ze niet uit was op gedoe, dat de andere niks van haar te vrezen had. Ze bleef kijken naar hoe de mensen verder aan het werk gingen, haar oor half gericht op de kat naast haar.