Shimmers

Net na de sharing tongues liep ze het kamp in. Normaal gezien babbelde ze maar al te graag met iedereen die haar aandacht wilde geven, maar daar voelde ze op het moment weinig voor. Ze was moe en haar hartje voelde nog altijd loodzwaar - ze had nergens zin in. Stilletjes liep ze de prooistapel voorbij, honger had ze toch niet. Het enige waar ze nog puf in had was het wassen van haar vacht, want het idee om warrig na een jacht erbij te lopen was niet acceptabel voor haar. Ze ging zitten op haar gebruikelijke plekje, waar het laatste beetje zon haar vacht liet schitteren als de schubben van de vissen in de twoleg place.

&Bramble

Hij had zich vandaag kunnen aansluiten bij twee apprentices die maar al graag naar zijn verhalen wouden luisteren. Wat een stuk vriendelijker was dan wanneer men waagde te vertellen dat ze geen zin hadden in zijn onzin nu. Onzin? Hoe belachelijk, geloofde ze werkelijk nou dat alles van hem komend niet meer dan een leugen was. Gelukkig hadden nu twee wat meer vertrouwen in hem, dus kon hij gezellig met ze kletsen tot men langzaam weer terugkeerde naar nog eventuele taken of hun nesten opzochten. Zelf was hij dat ook net van plan toen een gekleurde verschijning hem liet omkijken naar de ingang. Ambersand, die nu pas binnenkwam. Wat vreemd, zover hij oplette was de poes meestal wel aanwezig bij de dagelijkse sharing tongues. Deze zonlaag leek ze het een keertje te hebben overgeslagen. Ze ging zitten in het laatste zonlicht van de dag nog, waarna ze zichzelf een wasbeurt begon te geven. Bramblefrost, wie eigenlijk al wou gaan slapen, zag hierin een mooie gelegenheid. "Ambersand, ik mistte je al''begroette hij haar met enthousiasme in zijn stem, zichzelf naast de poes een plekje gegeven. Het was rustig buiten, hier en der waren nog wat katten wat aan het nakletsen, maar de meesten deden al een poging tot een nachtrust. Hij en de dochter van Seamist en Arcticwolf waren nou niet bepaald grote praatbuddies, maar daar kon vast verandering in komen.

Ze had net een vervelend plukje op haar borst plat gelikt toen een zilveren kater zich bij haar aansloot. Wat verrast keek ze op bij zijn woorden. Was ze daadwerkelijk zo erg deel van het meubilair? Eén avondje was ze later dan normaal en haar afwezigheid werd schijnbaar al opgemerkt door katten anders dan haar familie en vrienden. Ze wist niet zeker of ze zich gevleid moet voelen, of lichtelijk ongemakkelijk. Vooral gevleid, besloot ze, dat andere katten die ze amper sprak schijnbaar wel een oog op haar hadden. Ze zette een vriendelijke glimlach op haar gelaat. Eigenlijk had ze absoluut geen zin in gezelschap, maar dat zou Bramble niet merken. "Dag Bramblefrost! Ja, beetje een lange dag vandaag," sprak ze zachtjes.

Voor de meeste anderen wie hij kende zou het niet goed overkomen wat hij deed. Een leugentje om wiens bestwil eigenlijk? Het was altijd de zijne, zoekend naar een manier om zichzelf in een beter daglicht te zeggen tegenover de rest. De voordelen wie anderen mochten ervaren door zijn woorden kwamen nooit zo bij hem op. Hij luisterde netjes naar het excuus van Ambersand, een simpele reden voor haar afwezigheid. Lang doorwerken, dat was hem niet gezien. Hoewel Bramblefrost niet direct onder lui te plaatsen was, plaatste hij wel zijn eigen grenzen voor hoe lang hij door wou gaan. Ambersand was daar anders in blijkbaar, wie weet was dat gevoel om jezelf voor je clan te geven gewoon een stuk sterker voor haar. Als een best wel nieuwe Warrior. Niet dat Bramblefrost daar nou direct zoveel omgaf, het kon hem eigenlijk zeer weinig schelen wat anderen uitspookten meestal. "Ah..Niet te veel werken hoor''sprak hij zogenaamd lichtelijk bezorgd, al mocht er wel wat waarheid doorheen zitten. Zelfs iemand zoals hij had er niet perse behoefte aan een andere zich kapot zien te werken.

Zou het onbeleefd zijn om zichzelf te excuseren? Ambersand beet op haar lip, en toen ze zijn licht bezorgde stem hoorde besloot ze van wel. Ergens klonk zijn stem wat hol, wat haar het onbehagelijke idee gaf dat het hem eigenlijk zeer weinig uitmaakte wat ze deed. Maar waarom zou hij dan dit gesprek aan knopen? Ze negeerde het gevoel en besloot dat het haar eigen paranoia was. Brambleforst was een vriendelijke kater, en zij was onbeschoft dat ze überhaupt zoiets dacht, en van hem af wilde komen. Dus forceerde ze de glimlach terug op haar gelaat en stopte haar vermoeidheid en treurige humeur ergens diep weg in een hoekje. "Oh, geen zorgen hoor, dat komt wel goed," wuifde ze hem wel met en glimlach. "En jij? Heb jij een goede dag gehad?"

Ambersand had niet bepaald veel enthousiasme om dit onnodige gesprek te voeren, dat was wel redelijk duidelijk. Eerlijk gezegd hoefde het voor hem ook niet persé, hij had zijn zegje immers wel gedaan en al bleef hij vaak langer rondhangen dan nodig, ging hij niet de grens te ver over. Daarnaast, inmiddels begon hij wel wat slaap te krijgen. Desondanks hield de gevlekte poes het nog even vol om ook naar zijn dag te vragen en Bramblefrost haalde zijn schouders op. "Grotendeels van de dag doorgebracht met het vinden van levend prooi''merkte hij wat droogjes op, de plotselinge prooisterfte had al gevolgen en als het er niet beter op werd zouden die gevolgen vast nog een stuk erger worden. Hij gaapte eens, maar werd al snel ondergebroken door een vreemd geluid wat steeds dichterbij leek te komen. Wat in Starclan's naam? Het geluid was overigens niet persé onbekend voor hem, maar zo dichtbij had hij het nog nooit gehoord. De kater keek op om te zien waar het vandaan kwam en sprong half overeind blazend naar dat ding. Niet zijn trotste moment. Het ding, een soort van misvormde monstervogel verdween echter weer zo snel als het gekomen was. Bramblefrost kwam weer overeind en kuchte lichtjes. "Ik was even bezorgd dat het ons ging aanvallen''sprak hij wat binnensmonds kijkend naar de horizon waarin het verdwenen was. Wel, als dat vliegende monster Riverclan had aangevallen waren ze nu allemaal dood geweest. Was de prooi-schaarste ook geen probleem meer geweest.

Ze gaf hem een sombere glimlach. "Ja, het is niet best nu," verzuchtte ze. Dat ook nog, de grootste bron van hun prooi was opeens niet meer beschikbaar. Alsof alles nog niet erg genoeg was met de naderende leafbare. Ze vouwde haar pootjes onder zich. Anders dan de meeste Riverclanners ging het jagen op landprooi haar vrij gemakkelijk af. Allemaal door die hufter van een Settledstar, ze was hem er allang niet meer dankbaar voor. Liever had ze hem nooit ontmoet en zou ze nu honger moeten leiden, dan dat ze dit had moeten meemaken. Ambersand sprong haast uit haar vel toen een belachelijk hard geluid plots de lucht doorkliefde. Angstig dook ze in één, het wit van haar ogen zichtbaar terwijl ze het witte monster door de lucht volgde. We gaan allemaal dood, was het enige dat ze zich kon bedenken, maar zo plots als het monster kwam verdween het alweer. Pas nu merkte ze dat ze haast in Bramble was gekropen. Met een sprongetje nam ze iets meer afstand. "S-sorry," mompelde ze wat angstig en probeerde het monster in de lucht te vinden. "Ik heb nog nooit zo'n vogel gezien," ze huiverde

Teveel opgegaan in zijn eigen angst had hij niet eens doorgehad dat Ambersand tegen hem aan was gekropen wegens haar angst. Pas nu hij weer wat bijgekomen was en tegen haar sprak merkte hij dat ze zo ongeveer in zijn vacht zat. Wel, dat was het dichtste wat een poes ooit bij hem is geweest. Het was niet van lange duur zodra de mooie calico naast hem haar blunder doorhad en meteen weer de gepaste afstand nam. Ah ja, de vogel. Of wat het dan ook mocht zijn. Daar waren ze mee bezig. Bramblefrost knipperde even met zijn ogen om weer tot de werkelijkheid te komen. Intussen was hij al redelijk gekalmeerd, waardoor zijn hersentjes begonnen te kraken. Zou hij misschien? "Ik heb ze vaker gezien, maar nooit zo laag en dichtbij''vertelde hij haar met een vaste stem, de angst van zonet was allang weer verdwenen. Het was niet eens zo ver van de waarheid vandaan. Deze rare vogels, soms zag hij ze hoog in de lucht. Heel ver weg. Zelfs dan maakte ze wat lawaai en ze lieten strepen achter, alsof ze zelf wolken konden maken. Wolkenmakers? "Ze zien er erg krachtig uit, nog meer dan de monsters die op het Thunderpath jagen''besloot hij hardop voor zichzelf nu hij er een echt van dichtbij gezien had. Maar man, hij begon nu echt wel moe te worden. De plotselinge verschijning had hem redelijk wakker geschud, alleen nu het gevaar geweken leek te zijn kwam de slaap langzaam weer terug.