Dead Boy Walking

Mizzlecloud had er eerst niet veel van gedacht. Het was begonnen met een jeukende plek op zijn rug; een vervelende plaats om aan te krabben, maar op zich niets ernstigs. Hij had er niet bij stil gestaan. Toen kwam de uitdroging. Hij dronk meer, van het water rond het camp, want 's nachts werd hij uitgedroogd wakker en ver wou hij dan niet moeten lopen. De dode prooien door het territorium hadden misschien een signaal moeten zijn dat er iets mis was. Maar ook toen had hij niet verder nagedacht. Misschien bewust niet; er was niet veel dat hij er aan kon doen, immers, en hij was veel te koppig om ziek te worden. Maar nu kon hij amper ademhalen tussen de hoestbuien door. Zijn keel was kurkdroog en leek wel dichtgeknepen; geen enkele hoeveelheid hoesten en kuchen wist verlichting te brengen. Hij zat aan de rand van het camp, niet te dicht bij iemand anders uit angst dat hij misschien iemand aan zou steken. Maar hij ging ook niet naar de medicine cat's den; hoewel hij anders zou springen op de kans om met Mousepaw om te kunnen gaan, bracht haar aanwezigheid hem de laatste tijd altijd een raar vervelend gevoel. Maar hij was duizelig van ademnood en zijn ribbenkast deed pijn van het hoesten. Misschien moest hij wel.. Misschien kon in ieder geval Shrimpnose hem helpen. Mizzlecloud stond op. Hij schraapte zijn keel even, voelde een nieuwe hoestbui opkomen, maar wist die tegen te houden. Hij voelde zich duizelig. De jonge warrior zette een paar stappen richting de medicine cat's den, maar raakte niet verder dan dat voor een nieuwe luide hoestbui hem de adem benam. Zijn poten trilden en zwarte vlekken tintelden in zijn gezichtsveld. Hij voelde zich alsof hij geen zuurstof kreeg, ongeacht hoe vaak hij adem haalde. De lichtgekleurde kater kneep zijn ogen toe, zodat hij de zwarte vlekken niet meer zag, en probeerde zijn lichaam weer onder controle te krijgen en het hoesten te stoppen.

+ OPEN

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower voelde zich de laatste dagen absoluut niet top. Maar kennelijk zat het in de familie om geen seconde ook maar een beetje zwak te lijken. Ze had die tijd gehad toen haar moeder was overleden. En een beetje ziek zijn ging geen roet in het eten gooien. En hoezo ziek. Ze droeg iets anders bij zich wat erger was dan die koorts die haar wangen deden gloeien. Maar toen ze zag dat haar kleine broertje bijna in elkaar stortte van een hoestbui, sprong ze in de houding. Oh nee. Oh nee, nee. Ze kon niet nog iemand verliezen. Direct ging haar brein alle rampscenario's die er maar bestonden bedenken, en ze kwamen allemaal op dezelfde conclusie: Mizzlecloud ging hier voor haar ogen dood. Dus met paniek die haar bij de keel gegrepen had, holde ze op haar broertje toe en greep zijn gezicht in haar poten. ‘‘Mizzle.. Mizz, kijk me aan,’’ beval ze hem. Lief doen was nooit haar grootste sterkte geweest, helemaal niet als het haar tot hier zat. ‘‘Ademen, Mizzle, alsjeblieft.’’ Het klonk heel erg hypocriet van haarzelf, die al nauwelijks meer een ademhaling kon afronden. Haar blauwe ogen stonden vol angst en ze smeekte de sterren dat Mizzlecloud nu in een oogwenk even beter werd.}

Ze zag het wel gebeuren, hoe kon ze niet? De twee maakte er nog wel een hele show van. Mousepaw keek toe, ze keek hoe Mizzlecloud instortte en hoe zijn zus zich om hem bekommerde. Shrimpnose, (of een ander normale medicine cat) zou vast en zeker gelijk naar hun toe gerend zijn. Maar Mousepaw bleef staan waar ze stond. Recht voor de uitgang van het kamp; ze stond eigenlijk al met een poot buiten. Het zou zo makkelijk zijn om gewoon weg te gaan nu; zoals ze op zoveel andere dagen deed. En Shrimpnose de boel laten regelen. Zij was had alle vertrouwen van Starclan toch? Zij was de gene die voorbestemd was om de reddende engel te zijn toch? Dat moest wel; ze speelde die rol zo goed. Met ziekmakende lieve houding, en haar zachte uiterlijk. Als zij de "goede" van de twee was maakte dat Mousepaw automatisch de "slechterik." Het was een sentiment die als ze het ooit in woorden zou uitbrengen gelijk ontkracht zou worden. Ondanks dat het de waarheid was. Want het was werkelijk hoe ze zich voelde. Zij was slecht, en Shrimpnose was goed. Daarbij; het zou eigenlijk niet zo slecht zijn als Mizzlecloud iets zou overkomen toch? Haar leugens zouden dan geen gevaar meer lopen. Mousepaw ademde in en begon langzaam te grijzen, een idee had zich gevormd in haar kop. De cream kleurige kattin mocht misschien wel een goede medicine cat zijn- maar misschien was ze toch niet de beste mentor. Mousepaw trok een verschrikt gezicht en rende naar de twee toe. Haar houding net zo paniekerig als die van Cottonmouth. Ze legde haar poten op de verzwakte kater en probeerde wat dingen uit; Al was het duidelijk dat ze geen idee had wat ze aan het doen was. Want zou je het geloven? Dit had Shrimpnose haar nooit geleerd. "Ik blijf bij hem, jij moet Shrimpnose zoeken, nu."

Hij kreeg geen lucht, hij kreeg geen zuurstof. Het hoesten stopte, even, maar elke ademhaling leek niet te helpen. Zijn hoofd tolde. Hij hoorde de stem van zijn zus, maar het voelde ver weg. Hij voelde zich alsof hij te lang onder water bleef, alsof hij aan het verdrinken was op het droge. Mizzlecloud kuchte nog eens, maar het was halfslachtig. De energie gleed uit zijn botten de grond in. Waarom bleef hij vechten? Opeens leek de grond wel heel zacht, zachter dan zijn nest. Hij ontspande zich. Zijn ademhaling stopte toen gewoon; als hij toch geen zuurstof binnenhaalde, tsja, wat was het nut van te ademen dan? De jonge warrior voelde zich alsof hij boven zijn lichaam zweefde. Hij keek neer op zichzelf, zag hoe hij daar lag te liggen, zwak en nutteloos zoals hij altijd geweest was. Hij had nooit een verschil kunnen maken. De tijd tikte verder. Het camp liep in chaos uiteen en hij zweefde daar maar, tussen de aarde en Starclan, of zo voelde het toch. Hij zag zonder te kijken, hij luisterde zonder te horen. Misschien was het allemaal maar een illusie, een hallucinatie. Eén minuut tikte voorbij, twee, drie- en toen was het alsof hij boven kwam. Hij opende zijn ogen en haalde happend adem, luid kuchend - een hoop donker slijm half uit hoestend en half uitbrakend. Daarna viel hij opnieuw bewusteloos neer, maar dit keer ademde hij wel, oppervlakkig, maar hij ademde. Wat die paar minuten zonder zuurstof met zijn brein gedaan hadden, tsja, dat zouden ze pas weten als hij wakker werd..