How they approach it[open]

Hij had getwijfeld of hij het moest doen. Vissen in de rivier. Nu er overal dode vissen opdoken. Maar goed, RiverClan kon niet zonder vis en hij was één van de betere vissers in de Clan. Dus had hij gevonden dat hij dat wel moest doen. Helaas had het noodlot dan toch toegeslagen. Hij merkte direct dat het mis was. Toen hij helemaal beroerd wakker werd. Inmiddels wist iedereen wel, dat als die zich niet lekker voelde. Dat de kans groot was dat de mysterieuze ziekte ook hem of haar te pakken had. Even haalde hij diep adem en stond op. Hij wist wat hem te doen stond. Die opdracht was alleen al vrij zwaar. Zijn maag draaide zich bijna direct om en trillend op zijn poten bleef hij nog maar net staan. Met een grom van inspanning dwong hij zichzelf naar de medicine cat’s den. Naar de den van zijn dochter en zusje. “Shrimpnose, Mousepaw?” Miauwde hij terwijl hij even ging liggen. Als dat kleine stukje lopen al een hele opgave was, hij wilde er niet te veel bij nadenken wat hem te wachten stond.

[Open, mogelijk voor @Shrimpnose & @Mousepaw]

Mousepaw vernauwde haar ogen toen haar oudere half-broer haar den binnen kwam stappen. Hij zag er niet al te best uit. Dat was duidelijk. Maar veel medelijden met de kater had ze niet, ze kon het gewoon niet opbrengen. Puur en enkel omdat ze hem niet mocht. En ze kon haar persoonlijke gevoelens niet apart van haar werk zetten. "Icecream." Bromde ze geïrriteerd terwijl ze een hoop kruiden die ze aan het sorteren was aan de kant gooide. Het was toch allemaal verrotte troep, ze had geen idee waarom Shrimpnose het überhaupt mee had genomen. "Als je geholpen wilt worden door je lieve dochter dan zal je even moeten wachten."

Hij keek op. Toen hij zijn naam hoorde. Die best geïrriteerd werd uitgesproken door zijn zusje. Hij wist nooit zo goed wat hij verkeerd had gedaan. Hij was er juist veel voor ze geweest toen ze kitten waren geweest, zijn halfsiblings. Toch leek Mousepaw hem niet uit te kunnen staan. Terwijl hij juist een zacht ei was. Of misschien was dat het probleem. Geen idee. Hij kon er zijn poot niet op leggen in ieder geval. “Waarom denk je dat ik perse door Shrimpnose geholpen wil worden? Ik maak echt geen onderscheid tussen jullie. Jij bent even goed als haar.” Zo veel zeggen had hij beter niet kunnen doen. Hij verviel in een hoestbui. Snel stopte hij zijn kop tussen zijn poten om het zo veel mogelijk bij zichzelf te houden. Het ging wel een poosje door, voordat hij weer wist te stoppen. Hijgend bleef hij liggen.

Onderwerp: Re: How they approach it[open]