You’re not special for winning a game

Hij had haar gespot in de verte, lopend over het heuvelachtige gebied. Vast denkend dat ze veilig zou zijn in het territorium binnen de grenzen. Ze was nog wat gegroeid, nu niet meer de apprentice van toen wie hij ondanks haar wantrouwen zo makkelijk had kunnen meekrijgen. Een volwassene poes. Misschien zelfs wel al een Warrior. Haar moeder was vast trots op haar. Die dag was ze een waarschuwing geweest voor Crystalstar en de rest. Hij was een vijand geworden van zijn eigen clan en Thistlepaw zou enkel de start zijn. Natuurlijk had hij daarna de benen genomen, maar ze waren nog zeker niet van hem af. Hoe goed zou ze hem nog herinneren? Vast wel goed, tenslotte vergat je niet het gezicht van degene die je verraden heeft. Ze zou hem haten, haten voor een simpele actie. Die dag had ze geluk gehad, geluk dat hij haar levend nog had. Hij wou angst opwekken en niet de woede voor een verloren kind. In het struikgewas verscholen op de grens hield hij haar nog verder in de gaten, om te ontdekken waar ze naar toe ging. Grimestripe bevond zich achterin bij het territorium en hoe grappig was het dat ze allebei niet al te ver van die boerderij af waren. Maar daar kwam zij vast niet meer in de buurt of misschien kwam ze er wel eens op bezoek en vond ze er nog plezier in ook. Met het geloof dat de kwade boeman er niet meer was en haar daar niks meer kon overkomen. Plots leek het erop dat ze meer dichterbij kwam en had hij wat beter zicht op haar. Vanaf daar merkte hij al op dat ze groter dan hem was geworden, maar dat vertelde niet veel. Grimestripe voelde een drang in zijn lichaam, niet de woede wat hem altijd begeleidde. Het was sterker en hij voelde het steeds vaker de laatste tijd. Woede was onbeheerd, woede was wat voor harde schade zorgde maar geen goed vervolg. Hij wou wraak hebben op ze, op iedereen. En dat kon hij niet bereiken met woede. En zij, zij kon hem vast vertellen hoe zijn naam gesproken werd. Zo stilletjes mogelijk stapte hij uit het struikgewas. Ze was nog klein eindje verderop met haar rug naar hem toe. Kort trok er een grijns over zijn gezicht. Oh, hij wou het besef in haar ogen zien als ze de zijne weer zou ontmoeten. Met die gedachte trok hij zijn mond open en zijn stem was gevaarlijk kalm.

"Je bent goed gegroeid''

-Thistlechaser

Thistlechaser was ver naar de grenzen gedwaald. Ver weg van de rivier, ver weg van de gorge, het was aan de uitstreken van hun gebied, maar de tweebenen maakten het onmogelijk om hun gebied nog verder uit te breiden. Voor nu bleef ze in de bescherming van de struiken, zachtjes bijtend om de binnenkant van haar wang terwijl haar felblauwe ogen over die onzichtbare grens heen rijkten. Ze hoorde de spottende woorden van haar moeder nog in haar kop echoën. "Wil je leider worden van twee clans?" Misschien wel! Misschien wel van iedere, verdomde clan in dit stinkende bos. Ze kon verder denken, grootser, dat moest wel, wilde ze ooit uit de schaduw stappen van haar moeder. En ze kreeg direct haar eerste uitdaging op haar bord. Een beproeving, wilde je het zo zeggen, want uit de schaduwen, kwam één van de monsters van haar jeugd. Niets meer dan een banneling, een rogue die buiten de code leefde. Even greep angst haar weer bij de keel, toen ze het moment herbeleefde dat ze uren in die put zat, geen mogelijkheid om eruit te kunnen komen. Maar dat was Thistlepaw geweest. Een kind. Ze was nu, zoals hij zo slim opmerkte, gegroeid. Ze was geen klein, naïef meisje meer die hij om zijn klauwen kon winden.

‘Groot genoeg om je strot eruit te trekken,’ blafte ze naar hem. Ze meende het, dacht ze. Ze had er geen voorstelling bij hoe het echt was om iemand te vermoorden. Maar hij verdiende het. Hij was een monster, en monsters werden in de verhalen ook altijd gedood. En zij zou de held zijn in dit verhaal. Ze zou zijn excuus van een kattenlijk meeslepen naar het kamp en dansen op zijn lichaam. Zo zou dit verhaaltje aflopen, want zo ging het altijd. De held ging van een diep dal naar de piek waar ze alle geesten van haar verleden zou overwinnen en aanbeden zou worden. Vurig keek ze haar belager aan, haar haren overeind en tanden ontbloot. Ze was niet bang voor hem. Voor niemand niet.

De poes had praatjes gekregen, met een grote brutale mond. Wel, hoe interessant kon iemand zich ontwikkelen. Ze was vast wel een Warrior nu, sterker en misschien ook verstandiger dan die dag. Maar wat kon ze toen doen, weglopen en een Warrior negeren? Oh nee, ze was zo braaf geweest, dat ze zelfs naar hem had geluisterd. Had ze een belangrijke les geleerd die dag of gaf hij zichzelf dan teveel credit in haar levensverhaal. Het was allemaal niet meer belangrijk meer, hun wegen waren gescheiden. Tot vandaag. "Heeft je moeder je zo geleerd te praten?''hij probeerde het uit haar te trekken, de woede die ze al zo duidelijk toonde. Hij wist als geen ander hoe het was om beheerst te worden door je eigen emoties en hij was benieuwd hoeveel controle zij er over had. Ze haatte hem, misschien nog wel meer dan anderen. Maar ze maakte een fout, ze begreep haar rol niet. Hij was de slechterik en zij zou het slachtoffer blijven.

Thistlechaser verachtte de manier waarop hij naar haar keek. Alsof ze niets meer was dan een interessant experimentje wat hij had gehad. Ze weigerde om de trauma haar bang te maken. Nee, ze zou het onder ogen komen zonder angst. Dus staarde ze hem recht aan, klauwen al ontbloot, klaar om bij de het minste of geringste zichzelf te beschermen. Ze zou zijn kop aan de voeten van haar moeder moeten gooien. Dan zou ze wel snel realiseren wie ze was en waar ze toe in staat was. Dus toen hij miauwde of ze die woorden van haar moeder had geleerd, snoof ze schamper. ‘‘Ik heb mezelf geleerd.’’ Haar moeder kreeg niet de eer van alles wat zij deed. Nee, ze had zichzelf gemaakt. Ze had wel gemoeten, om zichzelf te onderscheiden van de rest. Misschien moest ze niet kwaad zijn op de situatie waarin ze zich nu in bevond. Misschien mocht ze StarClan wel op haar blote knieën bedanken voor de kans die ze haar nu gaven. Kans op wraak. Kans op glorie. ‘‘Wat moet je, hond? Denk snel, voordat het jouw beurt is om weg te rotten in een put.’’

Intussen begon zijn ademhaling langzaam zwaarder te worden, bijna tot aan hijgend toe. Hij beet op zijn eigen lip en spande zijn spieren aan, zijn klauwen groeven in de aarde. Alles om de opkomende woede te kunnen onderdrukken, want dit was nog niet het moment. Niet de juiste plek zelfs, al was dat niet het punt. Hij wou haar vandaag geen pijn doen, met anderen had hij er geen enkele moeite mee. Enkel niet bij haar vandaag nu. Nee, zij was meer waard dan een simpele moord om zijn woord te verspreiden. Luisterde naar hoe ze praatte, Grimestripe moest toegeven dat hij er zelfs een beetje onder de indruk was van haar woorden. Was het niet interessant hoe verschillend men op trauma kon reageren. Blijkbaar wou ze niet met haar moeder vergeleken worden. Jammer, want hoewel het een rotwijf was was Crystalstar wel een van de sterkste poezen die hij kende. "Maar jij bent niet bepaald weggerot''merkte hij droogjes op, want de poes voor hem zag er redelijk levend uit. Voor een kort moment verdween de woede weer uit zijn lijf en keerde er een bepaalde nieuwsgierigheid voor terug. "Ik had je ook meteen kunnen vermoorden en toch liet ik je leven. Heb je je nooit eens afgevraagd waarom?''