Starlight with whispers of hope [Open]

Remnantwolf had Jasminepaw verzorgd en Maskheart gevraagd een oog op de Apprentice te houden terwijl zijzelf naar planten zou gaan zoeken. Zelfs al was het donker, zelfs al hadden de sterren de macht over de lucht gekregen en deze bezaaid met een zacht licht dat normaal haar dieper deed ademen. Fennelpaw en de andere kittens van Mistgaze en Acefray vertrouwden haar nooit op haar kennis en oordeel. De pijn die het haar deed dat ze niet eens echt straf hadden gehad en haar halve den overeind hadden gehaald en haar nu niet haar taak deden doen. Die pijn was allesomvattend. Zo hevig dat ze enkel kon vluchtten, kon rennen. Vechten kon ze niet meer. Niet meer tegen de tranen die over haar wangen dropen. De angst dat ze niet voldoende zou zijn, nooit voldoende zou zijn. De pijn dat niemand haar eens een knuffel gaf, en het feit dat ze zo extreem snel had op moeten groeien. Ze deed zo haar best maar elke keer werd ze met haar neus op de pijnlijke waarheid gedrukt. Wellicht was ze niet nodig.

Tranen bleven druppen terwijl ze snikte. Windclan was direct op haar vluchtroute geweest. Ze was niet zo snel als de Clan die in dit harde gebied leefde maar ze was sneller door de adrenaline door de woede en onmacht die ze voelde. Zoveel sneller. Ze struikelde in haar haast en door haar wazige blik over haar eigen poten heen, of was het een kuil van een konijn die al lang weer gevlogen was. Het maakte niet uit, ze registreerde de pijn toch niet. Haar ogen gleden naar een plateau die ze nog niet eerder had mogen bewonderen. Remnantwolf klom zonder aarzelen omhoog waarna ze zich snikkend opkrulde onder de sterren.

Wellicht dat ze zich even een nacht niet zo eenzaam, zo alleen hoefde te voelen. Ze wilde geloofd en vertrouwd worden. Ze wilde gezien worden, geaccepteerd om wie ze was. Ze wilde vrienden en familie. Familie die haar zou steunen als ze het druk had. Familie die begreep dat zijzelf ook slechte dagen had. Ze wilde... Ze wilde liefde. Iets anders voelen dan de pijn die haar hart in haar keel deed bonken. Een harde, ijselijke gil verliet haar bek, gevuld met pijn, verdriet en angst. Een gil, een om even haar geest te legen van alles dat haar was overkomen. Daarna viel ze stil, doodstil terwijl haar amberkleurige ogen overvloeid met tranen naar de sterren staarden. Niemand zou het weten toch? Niemand.... Zouden haar Clangenoten haar al missen?

Vervolg op Poison en Stink

Remnantwolf had voor haar leeftijd volwassen ogen, oude ogen. Ze was geforceerd om snel op te groeien, om haar Clan altijd op de eerste plek te zetten en daarna pas zichzelf. Wat was de laatste keer geweest dat ze zorgeloos had kunnen genieten van de zon op haar vacht. Remnantwolf kon het zich niet herinneren, wellicht was de herinnering eraan ook te pijnlijk. Toen had ze nog vrede gekend. Vrede, de oorlog die Eveningstar dreigde te gaan voeren. Wellicht het verraad dat ze misschien zou moeten plegen; verraad in de ogen van haar Leader. Spottedrain had een rustigere verstandhouding met de andere Leaders wellicht omdat ze diplomatiek beter was. Aan de andere kant, Remnantwolf werd door niet elke kat gedoogd. Wellicht door haar Mentor en wellicht door het feit dat ze enorm jong was. Het feit bleef, ze was een Medicine Cat en aldoende deed het haar zeer als anderen haar niet vertrouwden op haar kennis. Kennis die ze door haar intelligentie snel had opgenomen en omdat ze gedwongen was om haar Clan eerst te zetten. Altijd eerst. Hoeveel langer kon ze dat doen als de Apprentices het haar met de dag moeilijker maakten zonder dat ze ooit gestraft werden. 'R-remnantwolf?' Klonk een verbaasde en bekende stem van Mottleshroud; een Windclan Warrior die ze al eens eerder had gesproken. Er kwam geen reactie van de Medicine Cat die uitgeput, emotioneel vermoeid bleef liggen. Haar ogen naar de hemel gewend en de tranen vrijuit laten stromend. 'Wat is er aan de hand?' Ze miste een vader, een moeder of gewoon een kat die haar kon vertellen dat alles ooit goed zou komen. Ooit.

Remnantwolf voelde een neus kort tegen haar aan gedrukt worden waardoor ze hapte naar adem, kort gleden haar ogen naar hem, door de waas heen zag ze enkel het groen van zijn ogen en de vlekken, het unieke patroon op zijn gezicht voordat ze haar kop af wende en naar de sterren staarde. Nog steeds verliet geen woord haar lippen, hoe zou ze uit kunnen leggen wat er was. Daarnaast, hij was geen Clangenoot enkel toevallig degene die haar hier trof terwijl ze haar leven vervloekte. Het was altijd een moment voordat ze zichzelf weer herpakte en weer verder ging alsof er nooit een vuiltje aan de lucht hing. Eveningstar zou ze wellicht vragen om Fennelpaw en de andere kittens van Mistgaze op hun kop te geven. Jasminepaw. Haar vriendin. De tranen stroomden sneller, ze had haar niet kunnen beschermen tegen de harde buitenwereld. Ze snikte terwijl ze haar lichaam kort opkrulde. Vandaag wilde ze onder de sterren zijn. ''Starclan...' Prevelde ze enkel terwijl ze kort smekend naar de kater keek. Ze wilde dicht bij Starclan zijn.

Remnantwolf had wellicht als ze ouder was geweest het wel ironisch gevonden hoe zijzelf Newtspark had gezien als moordenaar en zijzelf nu werd benoemd als moordenaar of begrip tonend voor een moordenaar. Iets dat natuurlijk niet het geval was, Fennelpaw nam te snel een conclusie voordat ze alles wist. Daar waar zijzelf meer kennis had gehad van gif, natuurlijk had ze dat. Ze was een Medicine Cat, opgeleid om haar Clangenoten te helpen, altijd te helpen maar het werd zo ongelofelijk onmogelijk als ze tegen gewerkt werd door katten die niet dezelfde kennis hadden. Ze wist zeker dat de Bloodclanner ervoor had gezorgd dat Jasminepaw haar poten levend had bereikt. Jasminepaw, haar vriendin een van de enige van het nest van Mistgaze die ze nog kon waarderen. Wat moest ze zonder de zachtaardige kattin? Wat moest ze als haar vrienden langzaam allemaal de harde wereld ontdekten en zij hen niet kon beschermen? Een staart werd op haar rug gelegd waardoor ze kort haar kop even hief, al bleef ze zo strak mogelijk opgekruld om zichzelf te beschermen tegen de pijn, her verdriet en de wanhoop die centraal stonden op dit moment. 'Shhh,' Deed de kater een poging om haar te sussen. Kort werd een neusje tegen haar aangedrukt waardoor de tranen enkel sneller vielen. 'Het komt vast wel weer goed,' Mauwde Mottleshroud waardoor Remnantwolf trillend inademde. Ze wist enkel een woord uit te spreken. Het lot van Jasminepaw lag nu in de poten van Starclan. Hoe zeer ze de Clan ook vertrouwde, Chivysniff lief had om haar woorden, haar vertrouwen en de taak die haar toe was vertrouwd. Het idee dat ze Jasminepaw kon verliezen ondanks alles, dat deed zeer. 'Wat is er met Starclan?' Vroeg de kater voorzichtig voordat hij slikte. 'Als je dat wilt vertellen, het hoeft niet.' Voegde hij er aan toe. Ze hoopte nog steeds dat ze misschien een plant kon vinden die het gif onschadelijk kon maken maar de kans was nihil. Ze had al alles gegeven wat ze kon geven, het was nu enkel wachtten totdat Jasminepaw zou herstellen. Alleen maar wachtten. Ze wilde niet wachtten, ze wilde de stralende ogen van de ander zien. Ze was te jong om dood te gaan. Remnantwolf slikte moeizaam, ze was zelf ook te jong om te weten hoe ze met Fennelpaw en de andere afschuwelijke Apprentices om moest gaan. Het was dat ze niet wist wat haat was maar ze voelde een enorme afschuw. Was dit wat Newtspark naar haar had gevoeld. Zou Starclan haar vriendelijk toelachen en helpen om hieruit een weg te vinden. Ze zou enkel ervaren wat ze aan kon maar nu voelde ze zich zo ongelofelijk klein en smal. Remnantwolf begroef haar neus tussen haar poten terwijl de tranen bleven stromen en ze snikkend haar lichaam voelde verkrampen van de emoties die erdoorheen raasden.

Remnantwolf had geen woorden om haar angst en pijn te omschrijven. Die woorden zaten simpelweg niet in haar vocabulaire. Ze was vaak degene die voor anderen zorgde, er voor anderen was maar zelden werd ze voldoende serieus genomen. Wellicht ook omdat zijzelf nog zoekende was naar haar eigen poten, naar haar eigen zijn. Ze kon wellicht de taken van een volwaardig en volwassen Medicine Cat uitvoeren maar dat maakte niet dat ze niet nog steeds een opgroeiend kind was. 'Shhh, het is goed,' Murmelde Mottleshroud zachtjes tegen haar terwijl de tranen steeds sneller begonnen te stromen en de jonge kattin zich duidelijk met al haar emoties uitputte. Ze leunde zwaar tegen de ander aan terwijl ze haar ogen tot spleetjes dicht kneep. Als ze nog had na kunnen denken had ze wellicht de ander om kamille gevraagd, iets dat ze zichzelf normaal gesproken niet zou geven. Het was haar wereld, haar wereld die overhoop lag. Haar angst dat ze Jasminepaw, een van de twee kittens van Mistgaze die ze nog mocht, dat die het niet zou halen. Ze moest dan zoveel uitleggen, uitleggen dat de Bloodclanner in dit geval niet de moordenaar was. Zou zijzelf weer als moordenaar uitgemaakt worden terwijl ze niemand ooit een poot kwaad had gedaan; in ieder geval niet bewust. Newtspark had ze wel boos gemaakt, keer op keer en soms was ze bang dat ze net zoals haar zou worden als ze haar stem zou verheffen. 'Kan ik iets voor je doen?' Vroeg de kater zachtjes terwijl de jongere kattin haar kop plat op de grond liet liggen en haar staart langzaam over haar poten heen zwiepte. Haar oortjes leken kort zijn kant op te bewegen maar de emotie zat nog zo hoog dat ze bleef zwijgen en enkel hard op haar lip beet. Ze wilde zichzelf zo snel mogelijk weer onder controle hebben. Alsof er niets was gebeurd, alsof niets haar kon raken.

Remnantwolf bleef stil terwijl ze daar zat. Er waren geen woorden die ze kon gebruiken om te beginnen met het uitleggen van haar emoties. De angst dat ze altijd eenzaam zou blijven, de angst dat ze nooit voldoende kon doen voor haar Clan. Ze was wellicht ook gewoon te hard voor zichzelf en de talloze fouten die ze onbewust maakte. Het was niet dat ze niet sterk genoeg was, ze hield zichzelf af en toe gewoon wellicht klein. Aan de andere kant was ze zo krachtig als een wolf. De kater zweeg, terwijl hij haar zo goed mogelijk probeerde te kalmeren. Zijn staart lag zacht over haar rug heen en zijn neus drukte in haar nek. Remnantwolf haalde diep adem voordat ze haar kopje hief en hem vermoeid aan keek. Soms wilde ze gewoon dat de Clan haar begreep, dat er meer katten waren die samen met haar zouden zitten, samen naar de sterren zouden kijken. De sterren, de sprankelende hemel deed haar op kijken en even leek er een siddering door haar lichaam heen te gaan. Daar boven was Chivysniff. Ze kon de kattin niet teleurstellen waardoor ze haar ogen sloot. Ze zou haar Guide beloven dat ze sterk zou blijven, altijd het beste zou proberen te doen. Ze zou zich niet laten verslaan door een tegenslag. Ze knipperde met haar vochtige ogen voordat ze diep in ademde. Ze moest verder, voor Jasminepaw. Voor haar Clan en voor haarzelf.