Unwanted

De helderheid kwam maar zelden tot haar. Het waren korte momenten, korte fragmenten van hoe ze eigenlijk was. Haar blauwe ogen scherp en intelligent, al niet een beetje koel. Ze was iemand met vuur en pit, maar zelfs nu was dat kort gedoofd. Misschien was dat deel van de vervreemding, de manier hoe haar lichaam en geest niet meer de hare waren. De manier hoe alles ineens anders was geworden. Hoe ze niet meer Sacredwish kon zijn… Sacredwish. Ze kantelde haar kop over haar schouder bij het horen van haar naam, en daar liep de kater die dit allemaal haar had aangedaan. Ze was boos op hem geweest, ze had hem vervloekt van hier en terug. Maar het had geen verschil gemaakt. Ze bleef pijn hebben, en dingen bleven maar rond haar heen draaien alsof ze er geen zeggenschap over had. Het was niet alsof ze het niet wilde begrijpen, maar het was oprecht onmogelijk op dit moment… het duurde lang voordat ze sprak. Ze liet de schok bij de Riverclanner indalen voor ze zichzelf volledig omdraaide en enkel knikte. “… Ik weet niet wat ik moet zeggen” Biechtte ze op. Ze had normaal overal een antwoord voor klaar, altijd wat te zeggen en wat te geloven. Maar nu niet. Nu wist ze het niet meer. Maar haar houding vroeg wel naar hem, zelfs al waren ze niks meer dan vreemde. Misschien was dat juist het veilige eraan, het feit dat ze niks waren voor elkaar.

Ze kon de avond nog zo goed voor zich brengen. Avonden, eigenlijk. Nu ze hem daar zag staan trokken haar gedachtes terug naar de koele nacht die hadden verwarmd met elkaar. Ze was nooit een heilige geweest. Ze had altijd geloofd dat ze moest doen wat haar gelukkig maakte. En dít had nooit moeten gebeuren. Manen van haar leven had ze geprobeerd om kittens te krijgen. Manen had ze alles eraan gedaan om jongen te dragen. En nu, nu ineens? En niemand had haar ooit vertelt hoe verschrikkelijk dit was. Ze zeiden altijd de mooie verhalen over hun gevulde buik en hun moederlijke liefde. Ze voelde het niet. Ze voelde enkel de pijn, de verwarring- Ze was niet langer zichzelf. Sacredwish roerde zich niet, bang om nog meer van zichzelf te verliezen aan deze ziekte mocht ze bewegen. Enkel toen de kater dichterbij kwam en contact maakte, drukte ze haar eigen neusje terug tegen zijn wang, een gebaar dat overliep in een kopje. Ze ontspande iets bij hem, simpelweg omdat ze samen die intimiteit hadden gedeeld, omdat ze elkaar op een manier beter kende dan een clangenoot. “Nee” Klonk er eerlijk vanuit de poes. “Het is niet- Het is niet zo mooi als dat ze zeggen Carrioncough. Het maakt me gék. Ik ben niet meer mezelf” Ze klonk bang, niet wetende of er ooit een einde kwam uit deze hell. “Ik weet niet waarom ik dit ooit wilde” fluisterde ze zachtjes, de misplaatsing hoorbaar ondanks dat het meer naar zichzelf was bedoeld.

Ze had dit zo graag gewild. Naast haar eigen genot was dit de reden geweest waarom ze zichzelf zo open had gezet voor mannelijk gezelschap. Ze had gehoopt op jongen, jongen waarvan ze niet eens de vader hoefde te kennen… zolang ze maar kinderen had gekregen. Een hoop die ze al manen geleden had opgegeven toen het tot niks leek uit te komen. En nu ineens… nu ineens dit. “Ik hoop het..” Zuchtte ze naar de kater, het gebaar vol met zorgen terwijl ze haar vermoeide lijf voelde trillen. Ze stond op klappen maar haar kop kon er maar niet bijkomen. “Wat als het niet zo is?” Ze probeerde zijn ogen te ontmoeten zonder hun contact te verbreken. Wat als dit nooit meer over ging?

Ze wist het niet. Alles leefde langs haar heen en ze wist het niet meer. Ze wilde dat alles terugging naar hoe het was. Ze wilde dit niet. Maar zelfs nu voelde ze haar lichaam samenkrimpen bij een nieuwe pijnscheut van kramp. Je kon de natuur niet stoppen, maar ze was verdomd goed bezig om de natuur op haar te laten wachten. Haar ziekte was misschien rijp, maar zij nog niet. Op de manier hoe je wond met rust zou moeten laten maar toch niet kon laten om het te blijven likken. “… Ja… misschien” Mompelde ze terwijl ze haar kop zacht tegen zijn borst duwde. Misschien was dat het beste. “Vertel me iets” Vroeg ze aan hem, duidelijk in pijn. Ze wilde zijn stem horen, ze wilde het idee hebben dat ze niet alleen was en dat iemand haar steunde. Misschien wilde ze ook meer van hem weten, Sacredwish kon het zelf niet zeggen terwijl ze meer in elkaar kromp bij de scherpe krampen. Ze vocht ertegen met alles wat ze had. Ze kon dit niet.

Contact hielp. Ze wilde zo dicht mogelijk tegen hem aan kruipen. Het deed haar denken aan toen ze jong was. Als klein meisje volgde ze haar moeder en vader overal naar toe en ze kon helemaal in hun pels kruipen, enigskind dat ze was. Al was dat dit niet gebleven voor lang, met haar vaders vele bastaarden. Carrioncough vervulde haar verzoek en begon te praten. Het gaf haar iets om op te luisteren, iets om haar aandacht op te verleggen. Hij was bang om te zwemmen. Zij zelf niet. Ze hielt van water. Sinds ze een warrior was bezorgd ze zo vaak als dat ze kon het water. Het koude gevoel leek haar altijd een nieuw leven te geven. “Ik hou van zwemmen” Kreunde ze van de pijn. Maar ze zou niet werpen, niet hier, niet nu. Ze weigerde. En zo begon de pijn weg te ebben, tergend langzaam. “Mijn vader was half Riverclan” Deelde ze terug. Een poging tot contact terwijl ze al zijn handelingen en gebaren ontarmde. Ze vond zijn aanwezigheid prettig, het was een troost. Ze had haar ogen gesloten terwijl ze diep ademhaalde, luisterend naar alle namen die hij noemde. Ergens vond ze het lief, dat hij namen had bedacht. Typische Riverclan namen. “Ik vind Minnowkit mooi, en Reedkit, voor een tom” Stemde ze in, misschien omdat de klank overeenkwam met meadow. Nog een diep teug adem, en de spieren in haar lichaam ontspande zich meer. “Ik wilde ook altijd kittens, maar het lukte nooit” Ze was niet iemand die gelukkig was met een partner, dat hielp zeker niet. “Dovekit, Canyonkit…” Haar gedachtes vonden het moeilijk. “Swiftkit. Rainkit. Cloudkit.” Ze keek nu weer op naar hem. “Of iets naar mijn moeder”  

Ze wisten niet veel van elkaar, het was nooit nodig geweest voor wat hun waren. Maar nu vond ze er troost in. Sacredwish wist alles over haar clanmates, ze was een clankat door en door. Windclan was haar alles, ze leefde en ademde het. En toch waren ze zo gekomen. “Dinfur” Zei ze zacht. “Ze was een donkere she-cat, is overleden toen ik nog heel jong was. Maar ze was de perfecte warrior. Mijn vader en zij hielden veel van elkaar.” Haar vader zou het vast fijn vinden, als een van de kittens naar haar waren vernoemd. “Misschien een naam met wat donkers, als we een donkere kit hebben” Dit leek een moment te zijn waarin ze weer helderder was, haar toon krachtiger en haar woorden weer intelligent. "Als je graag vader wilt zijn... mag je ook een kit nemen naar Riverclan?" Bood ze aan. Neem ze allemaal, dacht een deel van haar. Maar haar intenties hier waren goed. Ze wilde hem ook niet ontnemen wat hij had gewenst, en er was zeker geen dwang in deze woorden. Het leek eerder te zijn uit een soort schuldgevoel.