Over comming fear will make you stronger. (Trainings topic)

Ze had besloten Rimepaw even wat tijd te gunnen. Ze had de angst van haar eerste leerling gezien en was niet van plan om haar nog banger te maken dan ze al was. Ze herinnerende zich hoe haar mentor dit aangepakt had en besloot dit met zachte, maar toch ferme poot aan te pakken. Hoewel ze haar leerling geen dingen direct zou af dwingen te doen. Dus had ze Rimepaw voorgesteld om de dag na de ceremonie te starten. Al zouden ze eerst langs de grens gaan natuurlijk. Zo wist haar leerling straks ook tot waar ze zou moeten lopen om te kunnen jagen dadelijk. De ochtend beloofde dat het een warme dag zou worden. Aurorastream had haar nacht van stilte achter zich en rekte zich even uit toen de wissel van de wacht over genomen werd. Het was rustig geweest en de nachtelijke stilte waar de zilverpels zo prachtig in door scheen. In stilte had ze een trotse gedachten naar Starclan gestuurd naar haar pleeg tante Shivysniff. Maar nu wilde ze eerst naar de leerlingen den. Hoewel wat slaap inhalen ook fijn klonk. Toch wilde ze eerst Rimepaw beter leren kennen. Ze trippelde met rustige gang naar de leerlingenden en ging langs de ingang liggen en stak haar kop naar binnen. Het gat was eigenlijk een paar manen geleden al te klein voor haar. Ze was een flinke poes die gemakkelijk voor een kater had door kunnen gaan. Zelfs haar kop was breder dan bij de meeste kattinnen. 'Rimepaw kom je?' riep Aurorastream zachtjes, maar dringend genoeg zodat de nieuwe leerling het kon horen. In stilte wachten Aurora af. Ze hoopte maar dat Rimepaw weer wat tot rust was gekomen? Het leek haar allemaal te veel te zijn geweest gisteren. Misschien dat vandaag beter ging? Rustig bleef de nieuwe warrior met haar kop in ingang van de leerlingenden liggen. Zo kon ze elke beweging goed zien. Mocht er een andere leerling uit de den willen of er weer in dan trok ze gewoon haar kop weer even uit het gat om daarna weer in de ingang te komen. Ze wist dat de meeste mentoren direct naar de ingang van het kamp zouden lopen, maar Aurorastream had het gevoel dat zij dit niet moest doen. Dus bleef ze in alle rust naast de den liggen in afwachting van Rimepaw.

@Rimepaw

Rimepaw

Rimepaw had slecht geslapen. De angst en spanning; en daarnaast het feit dat ze Aurorastream niet warm had begroet, hadden haar doen stressen. Rimepaw wist dat ze Bellpaw had moeten beschermen en hoewel ze haar Mentor niet kende; kon ze toch niet afschuwelijk zijn? De jonge kattin haalde diep adem. Ze kon niet slapen, de hele nacht had ze wakker gelegen. Haar tweekleurige ogen staarden een beetje afwezig naar de wanden van de onbekende den. Waarom was alles nieuw en onbekend? Waarom kon ze niet meer bij haar papa liggen en hem smeken om verhalen of samen met hem zwemmen? Ze haalde ongemakkelijk adem voordat ze de stem van haar Mentor hoorde. 'Rimepaw kom je?' Riep de kattin waardoor de jonge Apprentice een beetje sloom en vermoeid in beweging kwam en door de ingang van de Apprentice Den naar buiten stapte. Ze knipperde met haar tweekleurige ogen terwijl ze zwijgend naar haar mentor keek en onrustig met haar staart zwiepte. Wat als de ander boos op haar was? Ze had haar tanden immers laten zien. De angst deed haar trillend in elkaar kruipen waarna ze ongemakkelijk met haar kop draaide. Ze wilde overal heen kijken behalve naar haar Mentor. Ze wilde diens blik niet zien.

Infos here

Aurorastream zag hoe haar leerling sloom en vermoeid overeind kwam en kreeg al direct weer medelijden met haar. Toch liet ze deze emotie niet in haar ogen door komen en trok haar kop terug uit de ingang van de leerlingen den zodat Rimepaw eruit kon komen. Ze ging eerst gewoon zitten, maar dook al snel rillend in elkaar en ze durfde Aurora niet aan te kijken. Ze voelde zich als een grote bullebak die net om ongeldige reden een van de kittens had afgeblaft had. Even slikte ze. Natuurlijk had Aurorastream dit niet gedaan. Ze had zelfs een onwelkome reactie gehad toen ze met haar leerling had willen praten. Maar daar voelde Rimepaw zich vast schuldig over voelde? Dus deed ze iets wat Icecream altijd bij haar gedaan had en hoewel ze zelf niet veel staart had. Had het niet veel effect daardoor. Dus kroop ze om Rime heen en likte tussen haar oren op een troostende manier. Daarna keek ze haar leerling kalm en warm aan. 'Alles is goed Rimepaw. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Je wilde enkel Bellpaw beschermen en helpen toch?' miauwde ze even vriendelijk en zacht, maar duidelijk hoorbaar. Haar gevoel zei dat ze even wat troost moest bieden. Anders zou ze misschien bang blijven. iets dat wel tijd nodig zou hebben, want angst kende zij ook al was het op een andere manier. Ze bleef rustig zo liggen in afwachting op wat haar leerling zou reageren. Hopelijk goed...

Rimepaw

Rimepaw durfde nauwelijks te hopen dat de ander haar zou vergeven voor het feit dat ze behoorlijk heftig had gereageerd. Het was immers niet haar bedoeling geweest de ander zo ruw aan te spreken. Het was zelfde dat Rimepaw een ruggengraat liet zien. Meestal hield ze zich afgezonderd van de anderen, voornamelijk omdat haar huid zo snel jeukte. Aan haar vacht was het nog niet altijd te zien maar ze krabde dikwijls haar huid kapot door de huidziekte waarmee ze geboren was. Haar mentor boog zich om haar heen voordat ze haar kop likte en zich duidelijk niets aantrok van de angstige houding van de jonge Apprentice. Een angstige houding die gevolgd werd door zachte snikken. 'Alles is goed Rimepaw. Je hoeft nergens bang voor te zijn. Je wilde enkel Bellpaw beschermen en helpen toch?' Beduusd knikte de Apprentice terwijl ze langzaam met haar staart zwiepte. Ze sprak verder nog geen woord terwijl haar oortjes bedroefd naar beneden zakten. Haar blik ontmoette voorzichtig die van haar mentor voordat ze een zacht bedroefd geluidje maakte. Natuurlijk had alles een indruk op haar gemaakt; dat terwijl ze haar eigen ceremonie ook al eng genoeg had gevonden. Dit was haar oudere zus; familie maar wat betekende familie als ze die niet kende. Ze miste nu al haar vader. Hun vader. Het gesnurk werd wel minder en heel even, onhandig, drukte ze haar neusje tegen de hals van haar mentor aan. Voordat Rimepaw zichzelf op trillende poten overeind hees. Het spannendste moest nog komen. Het kamp uit. Het trainen, ze kon toch niet anderen zeer doen! De afschuw aan die gedachten deed Rimepaw haar kop schudden alsof dit alles op zou lossen. Ze was geen Warrior in hart en nieren. Ze was een angstige kat die groot genoeg was gevonden om de Nursery en diens veiligheid te verlaten maar mentaal; mentaal had ze voldoende klappen gekregen om er duidelijk tegenop te zitten.

Infos here

Hoewel Rimepaw niets meer zei, vond ze dat helemaal niet erg. De angstige houding deed haar meer dan dat ze wilde toegeven. Het deed Aurorastream aan zichzelf denken die aan de rand van de rivier stond die haar onder zou willen trekken en verzwelgen! Gelukkig was ze daar nu overheen, maar toch dat beeld zou haar voor altijd bij blijven, zeker als de angst van de kittens of leerlingen zag. Dat was nog iets waar ze nog overheen moest komen, maar dat kon Aurora al redelijk snel weer weg steken voor andere het in haar blauwe ogen zagen. De actie van haar leerling liet haar een nog warme glimlach doen verschijnen. Ze voelde hoe Rimepaw probeerde te zeggen dat ze verder wilde dus stond ook zij op en knikte even rustig voor ze naar de uitgang liep. Daar bleef Aurorastream weer even staan wachten. 'Je zult niet direct diep in het water terecht komen, want we hebben een klein plateua onder water liggen voor je na een paar staart lengtes van jezelf in dieper water pas zult komen.' miauwde ze bemoedigend en ging alvast voor. Zelf voelde ze het koele water net over haar tenen rollen, maar voor Rime zou het vast dieper aan voelen. Toen zij pas begonnen was als leerling kwam het water tot de helft van haar poten, maar elke leerling was anders in grote dus misschien zou het water hoger of lager langs haar poten komen? Aurora wachten geduldig op haar leerling tot zij klaar zou zijn om haar poten in het water te zetten.

Rime and cold

Rimepaw had het geluk gehad dat haar papa de tijd had genomen om haar in ieder geval de beginselen van het zwemmen aan te leren. De zes Moons oude kattin was immers duidelijk nog niet zelfverzekerd genoeg om het leven als Warrior te zien zitten. Dat was aan haar hele houding te zien. Ze wilde niet naar buiten toe en doen alsof alles perfect was; ze miste haar vader meer dan ze onder woorden kon brengen en dat was ook te zien aan haar ogen. Ze zocht naar iemand die ze vertrouwde, die ze kende. Aurorastream kon nog zo warm en vriendelijk zijn maar het was niet haar vader. Ze was een echt papa kindje. Rimepaw wist zich echter wel te herpakken terwijl de tranen nog in haar ogen stonden. Zelfs als ze zich helemaal terug trok zou ze het niet uit kunnen blijven stellen. Ze had daarnaast ook een oma die ze trots moest maken; als ze ooit trots gemaakt kon worden door een kattin zoals zijzelf. Bij de rand van het kamp bleef haar mentor even staan. 'Je zult niet direct diep in het water terecht komen, want we hebben een klein plateua onder water liggen voor je na een paar staart lengtes van jezelf in dieper water pas zult komen.' Rimepaw knikte enkel voordat ze zonder echt te twijfelen zich in het water liet zakken. Immers was ze wel gewend geraakt aan water. De koelte en vocht hielp vaak als ze enorm veel jeuk had. Ze schudde zich even goed uit terwijl ze zonder echt lang na te denken zich in het water liet zakken en opgelucht in ademde. 'Papa heeft mijn leren zwemmen.' Mauwde de kattin zachtjes. Haar tweekleurige ogen stonden niet helemaal enthousiast maar ze sprak over de kater alsof ze er enorm veel van hield.

Elvira

Ze zag wel dat Rimepaw eigenlijk liever niet wilde gaan, maar ze moest haar ook weer niet te veel bemoederen en meer op haar eigen kracht vertrouwen. Toen haar leerling der gevolgd was en zich in het water liet zakken tot ze bijna kon gaan zwemmen vertelde ze dat Icecream haar al de beginselen voor het zwemmen had bij gebracht. Vanbinnen kromp haar maag even samen. Dat had hij haar ook willen leren toen ze per ongeluk in het water was gevallen en daardoor een gehele periode bang voor het water was geweest. 'Ja dat heeft hij mij ook willen aan leren, enkel door een ongelukje tijdens het spelen met een ander kitten toen ik nog klein was. Ben ik in het water gevallen geweest en daarna was ik erg bang voor het water geweest voor lange tijd. Gelukkig is dat nu al enige periode voorbij.' vertelde Aurorastream eerlijk en volgde Rime tot waar ze zelf zou moeten zwemmen en om het haar leerling gemakkelijker te maken zou ze naast haar te gaan zwemmen. Dan zou de stroming iets minder sterk zijn...