But I couldn't help it

Stonekit deed moeite om tegen de slaap te vechten. Hij had zojuist melk gedronken en zijn buikje was lekker vol, maar hij wilde nog niet gaan slapen. Hij lag dan ook op zijn buik, steunend op zijn voorpoten terwijl zijn oogjes steeds dichtvielen en daarna door een hard geluid weer even opengingen. Zijn zintuigen begonnen zich steeds meer te ontwikkelen en hij begon bepaalde queens aan hun geuren te herkennen. Hij was licht in de war omdat de queen waar hij melk bij dronk niet dezelfde kat was die altijd naar hem toe kwam en hem hielp met kleine dingetjes zoals wandelen en praten, maar hij stelde zich er voor nu geen vragen bij. Daar was hij nog te jong voor. Stonekit knipperde weer koppig met zijn oogjes toen hij weer dreigde om in slaap te vallen en het feit dat hij pootstappen hoorde naderen, maakte het iets makkelijker om zijn oogjes te openen en op te kijken. Was dat soms zijn moeder?

Soms kwam Lionpaw hier nog wel eens. Niet alleen om de queens en kittens voedsel te bezorgen, maar ook om de kittens wat meer te leren kennen. Lionpaw wilde dat iedereen hem vriendelijk vond en dat iedereen zich ook veilig bij hem voelde. Dat was wat de apprentice het allerliefste wilde: zijn familie en Clan beschermen en helpen. Natuurlijk wat het ook zijn doel om warrior te worden, want dat hielp natuurlijk een hoop, maar dat was niet zijn prioriteit. Naast dat hij wilde dat de kittens hem lief vonden, zouden deze rakkers waarschijnlijk ook zijn dengenoten worden. Het zou dan wel handig zijn als je elkaar een beetje kent, right? En anders misschien mogelijk apprentices! Als iemand een apprentice verdiende, was hij dat wel. De rood-witte kater stapte voorzichtig op een grijze kitten af. Hij hoopte niet dat de kitten zou schrikken van zijn dikke pluizenvacht en grote. Er waren vele katten zoals hem in RiverClan, maar Lionpaw was natuurlijk één van de sterksten en belangrijksten. "Hallo," begroette Lionpaw de kitten vriendelijk terwijl hij door zijn poten zakten om op de hoogte van de kitten te komen.

Stonekit’s hartslag ging omhoog toen hij een kat hoorde naderen. Niet omdat hij bang was, maar omdat hij het simpelweg niet had verwacht dat een kat die hij niet kende hem wilde begroeten, ook al gebeurde dat wel vaker. Hij richtte zijn blik naar de rood-witte kater met een enorm pluizige vacht die hem tegemoet kwam lopen. Stonekit wiebelde met zijn oortjes toen de kater zich zodanig verlaagde dat Stonekit hem zonder moeite aan kon kijken. Hij begreep nog niet veel woorden, maar een simpele begroeting kon hij wel onderscheiden en hij opende zijn bekje. ”Lo,” kopieerde hij de woorden van de kater, al leek het in de verste verte niet op wat dat de kater had gezegd. Maar hé, wat verwachtte men dan ook van hem? ”Wa…” Wat doe jij hier wilde hij nieuwsgierig vragen, maar hij kende de woordenschat niet. En dus keek hij maar met een vragende blik naar de kater voor hem.

Lionpaw snorde zachtjes toen er een klein geluidje uit de mond van Stonekit kwam. Het klonk als 'lo'. Als hij eerlijk was, wist hij niet precies wat de kitten probeerde te zeggen, maar goed. Dat maakte Lionpaw niks uit. Toen Stonekit nog iets leek te vragen, keek hij de kitten iets wat onbegrijpelijk aan. Het was voor hem duidelijk dat hij iets wilde vragen, maar het kon zoveel zijn. Wa....t doe je hier? Wat is jouw naam? Waarom spreek je mij aan? Het kon alles zijn! "Eh well eh... Wat?" hakkelde de pluizige kater. Het was echt niet de schuld van Stonekit, maar hij hoopte niet dat de grijze kitten verwachtte dat Lionpaw precies wist wat hij bedoelde. De rode apprentice wilde immers niet gemeen of dom overkomen.