Plague

Rotzooi, afval van de mensen. Ze stortten hier hun etensresten en andere rotzooi neer, alles wat zij niet meer nodig hadden. Het was mooi dat ze het ver van hun wereld konden brengen. Heel toevallig in het gebied waar de clan zat die zichzelf Shadowclan noemde, wonend in een moeras met een afvalberg in hun territorium. Had het nut voor ze? Cassandra stond aan de rand van de berg, kijkend naar een dikke rat die druk bezig was met lekkere hapjes zoeken. Ratten waren gevaarlijk, ze hadden venijnige tandjes en konden je ziek maken. Zij had gelukkig mensen die voor haar konden zorgen, maar ze ging zich niet aan rattenbeten wagen. Er zaten meer hier, samen met de kraaien. Thuis waren zoveel ratten een plaag, maar hier was het doodnormaal. Plus met de ijzige kou van afgelopen dagen twijfelde Cassandra of die beesten de winter doorkwamen. De ratten bleven in hun eigen gebied, alles wat ze zich toegeëigend hadden. Hoeveel voedsel bood het hun aan, voordat ze besloten ze meer nodig hadden? Welke gebruiken die de ratten mochten hebben werden aan de kant gezet voor hun eigen belang. Ze was verkeerd hier, dat wist ze allang. Te ver doorgelopen. Ratten hadden vast geen medelijden met een arme huispoes zoals haar.

-Oakpaw

Ondanks dat zijn mentor had gezegd dat hij niet alleen het kamp mocht verlaten, was Oakpaw toch op onderzoek uitgegaan. Hij was nog maar jong en hij had nog niet veel training gehad, maar hij vertrouwde erop dat als hij binnen zijn territorium zou blijven, dat er hem niet al te veel slechts kon gebeuren. Het katertje vertrouwde er ook op dat hij zichzelf instinctief prima kon verdedigen als er iets zou gebeuren. En dat was dan ook de reden waarom hij vol overtuiging in de richting van het carrionplace liep, de plek die hij volgens zijn mentor moest vermijden als hij alleen was. Het was net een soort uitdaging: hoe meer iemand zei dat hij iets niet mocht, hoe nieuwsgieriger hij ernaar werd. Zijn ogen werden groot toen dat hij bij de plek aankwam. Zijn blik gleed naar het vuil dat overal op de grond lag en hij trok zijn neus op tegen de stank. Daarna keek hij naar de vreemde kat die vlakbij het huisvuil stond en zijn hart ging sneller kloppen. Was dat een kittypet? Wat deed die hier zo in hun territorium? ”Wat doe jij hier?” vroeg Oakpaw meer op een verbaasde toon dan een vijandige, zijn blik onderzoekend richtend naar de huiskat.

Haar grote oren draaide naar achteren toen ze een nieuw geluid opvingen, de vacht in haar nek ging wat omhoog staan. Ze mocht dan de grenzen aan het opzoeken zijn, ze begreep prima dat ze altijd in een minderheid was. De slanke kittypet draaide zich volledig om naar de Shadowclanner, wie juist eerder verbaasd leek te zijn dan kwaad. Een reactie die ze hem maar weinig kwalijk kon nemen, tenslotte waren de meeste kittypets niet snel te vinden in een verdorde plek zoals zijn thuis. "Ik loop graag en de gebieden achter mijn thuis zijn..''-een korte pauze viel in haar uitleg terwijl ze zocht naar het juiste woord-''Opvallend''besloot ze uiteindelijk. Deze Shadowclanner was nog jong, ergens tussen de vijf en zeven maanden zou ze hem gokken. Hoeveel wisten deze jonge clankatten al, welke kennis was hen meegegeven in hun nog korte leventje. Cassandra bleef alert op de ratten achter haar, terwijl ze haar blik vast hield op de kater voor haar.

Oakpaw luisterde aandachtig naar wat de kittypet zei en gaf een begrijpend knikje. Het moest vast behoorlijk vermoeiend zijn om de hele dag opgesloten te zitten in een den en er enkel uit te mogen wanneer de Twolegs dat toe zouden laten. Hij kon zich voorstellen dat een kat zoals haar verlangde om haar benen zo nu en dan eens te strekken, ook al kon hij zich moeilijk voorstellen dat ze het zomaar accepteerde dat ze aan de wil van haar Twolegs over werd gegeven. Het leek hem vreselijk om enkel naar buiten te mogen wanneer iemand anders zou zeggen dat hij dat kon. Zelfs zijn mentor liet hem vrij in zijn doen en laten zolang hij maar niet te ver afdwaalde en hij altijd zou zorgen dat er een patrol in de buurt was die hem kon helpen als dat zou moeten. ”Ik kan me voorstellen dat je zo nu en dan eens je poten moet strekken,” zei hij op een sympathieke toon tegen haar. ”Alleen weet ik niet of het zo verstandig is om dat op Clangebied te doen. Ik zal je niet verlinken en je niet wegjagen, maar helaas zijn niet al mijn Clanmates zo.” Oakpaw haalde zijn schouders op alsof hij wilde zeggen: wat kun je eraan doen? Hij was echter te nieuwsgierig om haar te verzoeken om weg te gaan. En dat wilde hij ook helemaal niet. Het liefste wilde hij graag vrienden worden met iedereen en zo veel mogelijk kennis van alles opdoen. Dat hij daarmee soms hier en daar eens een regeltje brak, liet hem niet wakker in zijn nest liggen ’s nachts.