dirty laundry

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

<sub>Cottonflower zat al eeuwen te azen op het perfecte moment om haar kleine vriendinnetje weer eens te spreken. Inmiddels was ze niet zo klein meer. Ambersand, het was haar eindelijk gelukt. En nu was ze een mooi meisje op een mooie leeftijd, zo groot en sterk al. Zou ze nog steeds zo onschuldig en verlegen zijn als de laatste keren dat ze met haar had gesproken? Tijd om dat eens onder de loep te nemen. Dus toen ze het kamp uit kwam lopen, dook ze op haar af, een brede lach op haar gezicht. ‘Oh, Ambersand! Ik heb nog helemaal geen tijd gehad om je te feliciteren,’ kirde ze uitgelaten. Ze viel direct in pas langs haar vriendin en sloeg haar staart over haar rug heen, waarbij ze giechelend haar mond dichter bij haar oor bracht. ‘Maar ik heb belangrijkere dingen uitgevonden,’ fluisterde ze in haar oor. ‘Hét grootste schandaal in RiverClan! Maar niet iedereen mag het weten, kom mee,’ fluisterde ze enthousiast, terwijl ze moeite deed om haar stemniveau laag te houden. Ze kruiste een veelbetekende blik met de poes en snelde toen richting het enige bos en één van de weinige plekken waar ze zich een beetje zouden kunnen verstoppen.

&Ambersand</sub>

Ze moest echt haar best doen om niet als een kitten te stralen toen Cottonflower naar haar toe kwam. De laatste tijd had ze haar favoriete grote vriendinnetje niet zo vaak meer gezien, en zeker toen ze haar niet kwam feliciteren na haar benoemingsceremonie had ze het donkere voorgevoel gekregen dat er iets mis was, maar ze had geen idee wat. Even kreeg ze hoop dat dat niet het geval was toen ze op haar af kwam met een brede glimlach en lieve stem. Natuurlijk had ze dan ook ja gezegd terwijl ze haar best deed om wel cool te blijven en niet té enthousiast over te komen. Samen weer roddelen zoals vroeger, ze wilde niets liever. Alleen lag er een addertje onder het gras, ze voelde het. Als iemand die uit een gebroken huishouden kwam, was ze er extreem goed in geworden om te weten wanneer er ergens spanning verstopt lag. Wanneer het eigenlijk niet goed was, terwijl het wel zo leek. Amber deed haar best het te negeren, waarschijnlijk zat het allemaal in haar hoofd. Ze moest gewoon blij zijn dat Cotton haar weer kwam opzoeken. Dus zette ze haar oren naar voren en green ze. "Bedankt! En jij gefeliciteerd met je siblings," sprak ze nog op haar initiële felicitatie. "Oeh! Vertel! Is het over Crystalstar? Oh nee, toch niet over m'n broer hé?"ze deed haar best het enthousiasme van de poes te spiegelen, maar iets bleef verkeerd voelen terwijl ze naar Small forest liepen

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Oh, dat naïeve, knappe gezichtje zou haar niet meer twee keer voor de gek houden. Ergens wist ze dat de bron van dit verhaal ze niet aan moest trekken. Brimstone was een eerste klas bitch, maar ze hadden haar nog niet gezien als ze kwaad was. Nee, ze was veel achterbakser, veel gehaaider dan domme Brimstone. En ze wist nu ook wat er achter Ambersand haar knappe gezichtjes school. Ze glimlachte opgewonden naar de jongere poes en sloeg haar staart nog even om haar heen. ‘Oh nee, het is niet Crystalstar, en al zeker niet je broer,’ miauwde ze zoetjes. Ze wachtte totdat ze echt een beetje verscholen zaten in wat steviger struikgewas. Ze bracht haar kop dichter naar Ambersand en bleef in haar passen haken. ‘Oh nee, het gaat over iemand veel meer out there. Van iemand waarvan je het nooit zou verwachten,’ spinde ze. Ze ging tegenover de gevlekte poes staan, en in een oogwenk veranderde Cottonflowers hele gelaat. Haar oren drukte ze naar achteren en ze duwde de poes ruw tegen haar borst aan. ‘Jou,’ siste ze pislink.}

Normaal gezien zou ze smelten van de aanraking van de ander, maar vandaag voelde het plots verstikken. Normaal gezien zou ze haar overal volgen, maar vandaag voelde dit bosje wel heel erg eng afgelegen. Amber probeerde niet nerveus haar lippen te likken terwijl ze de ander toch volgde
tegen beter weten in. Het was namelijk niet haar broer, noch Crystalstar. Meestal waren dat wel de katten van hun gespreksonderwerpen, als het niet... Oh Starclan, als het niet Hermitshell was. "W-wie dan?" vroeg ze terwijl ze toch iets achteruit deinsde voor de poes. Voordat ze het zei, wist Amber eigenlijk het antwoord al - maar de duw kwam uit het niets. Met een kreetje verloor ze haar evenwicht en tuimelde achterover. "Cotton! Wa-, wat, waar heb je het over? Wat is er aan de hand?" met haar oren diep in haar nek keek ze angstig omhoog naar wat haar vriendin zou moeten zijn. Oh wat had Brimstone in godensnaam tegen haar gezegd? "Ik-, ik-"

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Cottonflower haar ruwe duw werkte. De jonge warrior viel achterover en het geschrokken gezichtje deed haar even glimlachen, totdat ze besloot dom te doen. "Waar heb je het over". "Wat is er aan de hand". Ja ja, ze geloofde er geen woord van. Ze wist dondersgoed waar het over ging, en ze zou hier direct korte metten mee maken. Ergens in haar achterhoofd was ze spijtig dat ze weer een vriendin zou verliezen. Maar je had niets aan vrienden als ze je keer op keer in je rug staken. Maar ze was bang. Goed. ‘Alsjeblieft, Amber. Skip the bullshit,’ snauwde ze in haar knappe gezichtje. Ze had nooit moeten zeggen dat ze knap was. Dat de jongens voor haar in de rij zouden staan. Ze had er vast hoogmoed van gekregen en naar de enige kater gestapt waar ze niet heen mocht. Ze was kwaad. Echt kwaad. Want Ambersand had haar vertrouwen geschaad en ze moest direct ophouden met stoken in het enige wat goed was in haar leven. ‘Dacht je nou echt dat ik er niet achter zou komen?’ Ze snoof schamper. ‘Domme, domme, Amber. Je hebt de verkeerde gekozen,’ siste ze kleinerend.}

Ze had nog nooit deze kant van Cotton gezien, en ze wilde het ook nooit, nooit meer zien na vandaag. Haar vriendin had een reputatie in de clan, en Amber had haar wel eens horen spreken bij ceremonies en tegen de deputy natuurlijk, maar nooit, nooit had ze zo tegen haar gedaan. Ze herkende niets van hun gebruikelijke vriendelijkheid in de ogen van de poes, en ze vond het afschuwelijk. Opeens begreep ze de verhalen. "Cotton ik heb niets gedaan, ik weet niet waar je het over hebt!" riep ze wanhopig. Iets in haar wist het natuurlijk wel, maar dat iets wist net zo goed dat ze het absoluut, absoluut niet zelf op moest brengen. Er was niets gebeurd, verzekerde ze zichzelf. Ondanks dat ze wist dat het de waarheid was, leek Cotton zo boos dat ze bijna over zichzelf ging twijfelen. "Cotton alsjeblieft, je maakt me bang," smeekte ze haar.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Amdersand was een klein, bang meisje. Een mooi prinsesje met een perfect leventje. Ze hoefde maar te lachen en ze kreeg wat ze wilde. Nou, nu niet. Al die onschuld en schattigheid was één groot toneelstuk kennelijk. Ze wist precies wat ze deed. Gehaaid rotkind. En dan ook nog ontkennen ook! Wat Cottonflower woester en woester maakte. Ze probeerde nog eronderuit te komen door te zeggen dat ze haar bang maakte. Ja, dat was de bedoeling. ‘‘Je moet bij mijn vriendje uit de buurt blijven,’’ snauwde ze naar haar, waarbij ze dichterbij haar kwam, ze boven haar uit torende. ‘‘Hij is van mij. Dus duw je sletterige reet onder iemand anders z'n neus.’’ En daarbij was de vriendschap ook officieel over, waarschijnlijk. Ze hoefde ook niets meer van dit kind te weten. Zo spijtig, maar het was niet Cottonflowers schuld. Ze was heel eerlijk, en ze was vriendelijk totdat je stom tegen haar deed. En zo genaaid worden door iemand die je dacht te vertrouwen, dan was ze heel makkelijk.}

Oh, ze had het al geweten. Als ze kon, zou ze die Brimstone grijpen en heen en weer schudden totdat ze zich verontschuldigde. Het was niet eerlijk, het was starclanverdomme niet eerlijk! Ze had niets gedaan, helemaal niets. Maar de boze toon van Cotton zorgde er al bijna voor dat excuusjes als een waterval uit haar mond kwamen, maar ze hield zich in. Hield zich vast aan de waarheid; namelijk dat er niets was gebeurd! Tranen schoten in haar ogen, ze wilde niet dat haar beste vriendinnetje zo tegen haar deed. "Dat is niet eerlijk Cotton!" riep ze boos, of beledigd, of verdrietig of allemaal tegelijk - ze wist het niet. "Ik weet niet wat Brimstone je allemaal heeft verteld, maar er is helemaal niets van waar!" oneerlijk, ze had niets verkeerd gedaan! "Waarom zou je in Starclansnaam haar geloven in plaats van mij, je vriendin?" wie sprak de waarheid, zei, of die vieze stomme vervelende rot kat. Ze had niets gedaan, helemaal niets. En als ze dat vaak genoeg tegen zichzelf zou zeggen, hoefde ze niet na te denken wat ze had gedaan als Hermit wel op haar was ingegaan.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Mousedung eerlijk. Het leven was niet eerlijk, prinses. Oh, ze had het eerder moeten zien. Perfecte meisjes zoals haar namen nooit genoegen met wat ze kregen. Nee, ze waren nooit voldaan met alles wat makkelijk was. Ze moesten net een stapje meer, kijken waar hun gratie in het leven ze zou krijgen. Cottonflower lachte humorloos terwijl Ambersand zich probeerde te verdedigen. ‘‘Als jij zo heilig was, waarom zou ik het dan van fvcking Brimstone moeten horen?’’ Ambersnad had zich weer versproken. Ze wist duidelijk van het probleem. Het bewees maar meer en meer dat er iets in dat koppie goed mis was. ‘‘Als we vrienden waren, dan had je naar me toe kunnen komen en het me zelf kunnen vertellen!’’ Misschien lag het daarin nog wel het meest. Dat gevoel van verraad. Dat ze dacht dat ze iemand onschuldigs wel zou kunnen vertrouwen. StarClan, misschien was het ook zelf wel haar eigen schuld om niet in te zien dat haar vriendinnetje een slang was. ‘‘Dus als je eerlijkheid wil. Toe dan: je hebt één kans.’’ Eén kans om op te biechten.}

De haartjes op haar rug sprongen wat overeind, net als dat er kleine traantjes in haar ogen sprongen. "Waarom zou je van alle katten in Starclansnaam Brimstone geloven?" brieste ze beledigd. Was dat alles wat nodig was? Iedereen wist dat Brimstone een beetje een freak was, ze had dit gewoon lopen door vertellen omdat ze een verschrikkelijke poes was die schijnbaar alleen maar ruzie wilde veroorzaken. En toch geloofde Cottonflower haar? Na hoe lang ze al vrienden waren, was dit genoeg om haar in.. in zo'n bitch te veranderen! Ambersand had altijd alles gedaan om in haar gratie te staan, en dit deed meer pijn dan het zou moeten. Dus toen ze om de waarheid vroeg, zou ze die geven. "Je hebt de waarheid al! Er is niets gebeurd. Ik was met Hermit aan het praten en die stomme trut heeft er een heel ander verhaal van gemaakt, dat is alles!" dat Hermit haar hartje een klein beetje liet fladderen iedere keer dat ze met hem sprak, hoefde ze helemaal niet te weten. Ze had nooit iets bij hem écht geprobeerd, en dat zou ze ook nooit doen. Waarschijnlijk.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Natuurlijk was het door haar hoofd gegaan waarom ze in hemelsnaam Brimstone zou geloven. Maar door omstandigheden konden dingen veranderen. En ze kon het beter checken, toch? Dat was precies wat ze nu deed. En om eerlijk te zijn, Ambersand gaf haar nog weinig om het tegendeel te bewijzen. ‘‘Niets, hm?’’ miauwde ze daarna met ongeloof. Ze wilde het gewoon niet geloven. Ze wilde gewoon een reden hebben om alles en iedereen bij Hermitshell uit de buurt te houden en haar veilige haventje helemaal van al het onkruid te ontdoen. Het was van haar en enkel haar, dus iedereen die dat bedreigde, moest dan maar met grof geweld overboord worden gegooid. ‘‘Ik dacht dat ik je kon vertrouwen, Amber,’’ miauwde ze tussen haar tanden door. ‘‘Je hebt het verneukt door niet direct het te komen vertellen. En nu weet ik niet meer wie ik moet geloven.’’}

De realisatie kwam met een klap binnen. Het maakte niet uit. Het maakte niet uit wat ze zou zeggen, ze zou haar toch niet geloven. Zelfs al zou ze Brimstone zo ver krijgen om de waarheid te zeggen, dan alsnog zou het niet genoeg voor haar zijn, was het niet? Amber haar lip begon te trillen. Wat was er met haar vriendin gebeurd? Waarom was ze opeens zo... zo'n... "Bitch!" het was eruit voordat ze er erg in had, en ze wilde niet weten hoe haar ouders zouden reageren als ze het haar ooit hoorden zeggen. Maar Amber was furieus en verdrietig genoeg om haar gebruikelijke manieren in de wind te slaan. "Je weet heus wie je moet geloven, en als je er al voor kiest om een woord uit Brimstone's mond serieus te nemen dan... Dan is deze vriendschap je kennelijk niets waard!" riep ze met haar schelle stem. "Jij hebt het verneukt! Jij bent het probleem!" ze wist dat als ze langer zou blijven dat ze alleen nog harder zou gaan huilen, dus met die woorden draaide ze zich om en wilde ze er vandoor stormen.

she has that whiskey sipping
skinny dipping smile

_{Zij durfde. Cottonflower hief haard kop woest en drukte haar oren diep in haar nek. Zij? Ze handelde compleet logisch. Zij begreep het gewoon niet, want zij wist niet hoe het was om haar te zijn. Zij was degene met het perfecte gezin, het favoriete meisje van de clan. En dan was ze jaloers op het enige wat Cottonflower had wat zij niet had. ‘‘Hoe ben ik de bitch?! JIJ praat met mijn vriendje.’’ Dat was het al. Hoe simpel was het? Girl-code. Ze mocht rondsletten met iedere andere gozer op de wereld en ze zou 't toejuichen. En ja hoor, ze rende weg. Lafaard. Ze snoof schamper. Ergens wilde ze haar nog een mep geven voor die opmerking. Maar hopelijk wist ze nu beter, dat Cottonflower alles behalve lief was als je een mes in haar rug stak. Het kwam terug in tienvoud. ‘‘Ja ren maar! Ga janken bij je mammie! Verklik me maar door aan Crystalstar, lafaard!’’}