Little bird

Met een moeilijk gezegd probeerde ze zich verder op te heven, maar haar achterpoot gaf weinig mee. Haar gelimiteerde mobiliteit was iets waar ze nog maar slecht aan kon wennen, en om eerlijk te zijn was het meestal ronduit frustrerend. Nu was geen uitzondering, terwijl ze haar best deed om bij een hoger stukje van de eldersden te komen. Er was weinig wat ze kon doen tijdens haar revalidatie, maar simpelweg in het kamp zitten en de prooi op eten van anderen maakte haar eindeloos depressief. Ze had zichzelf nooit gezien als een druk iemand, maar pas nu ze weinig meer kon doen merkte ze hoe druk haar dagen eigenlijk altijd waren geweest als Medicine cat. Stil zitten zorgde er alleen maar voor dat ze dacht aan het feit dat ze nooit meer door haar geliefde velden zou kunnen rennen, de katten die ze had verloren en haar onzekere toekomst - weinig goeds dus. Daarom dat ze de ongelukkige apprentice taken maar op zich was begonnen te nemen. De enorme deputy had haar aangekeken alsof ze een irritante vlieg was, maar een afwezige zwaai van haar poot had Routnose er van overtuigd dat het oké was dat ze dit deed. En het hielp, ookal was het frustrerend, op het moment was ze in uiterste concentratie de wand van de eldersden aan het fixen, en dat was het enige waar ze aan kon denken.


&Cobaltstorm

Het was vreemd, een gast uit een andere clan hier. Cobaltstorm liep met langzame, zware passen het den van de elders binnen, en keek vanuit de opening toe hoe Routnose werkte aan de muur van de ruimte. Ze leek compleet in haar taak op te gaan, en de reusachtige kattin had goed de kans om haar te bestuderen. De voormalige medicine cat was véél kleiner dan zei, en bewoog wat ongemakkelijk door haar verwonding, toch was ze hard aan de slag, wat Cobaltstorm altijd wel kon waarderen. Toen ze lang genoeg had gekeken schraapte ze beleefd haar keel, voordat ze een stapje het verder lege den in zette. Ze liet de prooi die ze voor hun gast had meegenomen op de grond vallen, zodat ze kon spreken. "Goedemorgen. Ik ben Cobaltstorm, ik heb eten voor u.. voor je meegebracht, Routnose." Ze sprak plechtig en beleefd, met een knikje van haar grote kop, en haar brede schouders wat ingetrokken. Nieuwe katten maakten haar altijd nerveus en wat ongemakkelijk, en iemand als Routnose was natuurlijk nog veel erger. "Ik zal weer gaan, je bent hard aan het werk, zie ik." Vervolgde ze, wat binnensmonds pratend om de scheefheid van haar tanden zoveel mogelijk te verhullen.

Met een zucht gaf ze het op. Haar poot deed te veel pijn, en ze kon hem simpelweg niet verder forceren dan dit. De spieren hadden teveel moeten lijden, en zelfs al ging ze tot het uiterste en brandde alles van de pijn, dan alsnog kwam ze niet verder omhoog dan dit. Met een diepe frons keek Routnose op naar het gat toen pootstapjes haar aandacht trokken. Ze keek op in de blauwe ogen van een enorme poes. Verbaasd keek ze van Cobaltstorm naar het prooidier tussen haar kaken, en ze moest haar best doen om niet weer de tranen in haar ogen te laten springen. Al moons voelde ze zich alleen een burden tot deze clan, en alsnog bleven ze voor haar zorgen en behandelen als een gast. Waarschijnlijk waren het de hormonen en het slaaptekort, maar dit kleine gebaar raakte haar meer dan het zou moeten. "Cobaltstorm, je hoeft je niet voor te stellen, ik weet nog wie je bent," ze gunde de ander een warme en dankbare glimlach. "Ontzettend bedankt," haar mond begon te wateren bij het aanzicht van de prooi, maar toen Cobalt aanstalten maakte om alweer weg te lopen liet ze het eten toch even voor wat het was. "Oh, wacht! Uhm, zou ik je misschien nog één ding mogen vragen?" wat nerveus kneedde ze met haar poten de aarde. "N-niet iets groots hoor, maar kijk-" ze gebaarde met haar poot naar een gat in het dak van de elders den. "Hier moet één klein takje nog tussen, maar ik.. Nouja, ik kan er niet helemaal meer bij. Zou je...?"

De warme, verwelkomende glimlach die Routnose haar schonk verbaasde Cobaltstorm, die nooit heel goed was geweest in het doelwit van vriendelijke woorden spelen. Natuurlijk wist de medicine cat – was ze dat nog? – wie ze was, een enorm gevaarte als zij was niet makkelijk te missen, noch te vergeten. Stijfjes knikte ze, haar harde spieren gespannen onder haar dunne vacht. Ze had enkel haar taak gedaan. Toen ze zich om wilde draaien hoorde ze Routnose haar echter terugroepen. Cobaltstorm draaide zich abrupt om, alsof ze een vijand achter zich had gehoord, en stond weer paraat. Ze kon zich niet voorstellen wat Routnose precies van haar zou willen. Toen de kleinere kattin gebaarde trokken Cobaltstorm’s mondhoeken onvrijwillig wat omhoog. Haar scheve gebit werd zichtbaar door de glimlach, en ze keerde haar kop snel toen ze dat doorhad. ”Maar natuurlijk, ik repareer vaker de daken van dens.” Wie was er beter bestemd voor die taak dan deze reuzin? Ze nam één van Routnose’s takken tussen haar kaken en richtte zich op, tot op haar achterpoten. Hierdoor werd ze zeker reusachtig, minstens twee keer zo hoog als de medicine cat, en een en al spieren en pezen. Met gemak wist ze het laatste takje op de juiste plek te zetten, en ze liet zich met een plof weer op vier poten vallen. ”Is het je poot? Waardoor je niet verder kon, bedoel ik.” Vroeg Cobaltstorm, ietwat bruusk maar met een eerlijke uitdrukking op haar scherpe gelaat.

Tot haar opluchting leek de grote poes het geen probleem te vinden om haar nog even te helpen. Er was een heftig contrast tussen hier en Windclan, waar ze plots zo vijandig werd beschouwd door de meerderheid. Hier voelde ze zich een soort geliefde gast, en hoewel ze nog niet zeker wist of ze dat verdiende - kon ze niets anders dan zich erdoor verwarmd en thuis voelen. Toen de poes dan ook naar haar glimlachte kon ze niets anders doen dan terug glimlachen, en het verwarde haar een beetje dat ze zo snel zich weer leek te willen verstoppen. Haar scheve tanden had Routnose weldegelijk gezien, maar na alle gevallen die ze in haar medicine cat's den had gehad, na alle elders die ze had gezien, was dat niet echt meer iets wat haar heel erg opviel. "Oh, ontzettend bedankt!" sprak ze haastig en schuifelde wat onhandig aan de kant om haar de ruimte te geven. Met een mond vol tanden keek ze toe hoe de ander op haar achterpoten ging staan en plots nóg meer boven haar uittorende. Routnose was altijd al klein geweest, maar nu voelde ze zich wel héél klein. Routnose vond het stiekem prachtig, had dat altijd al van lange poezen gevonden. Snel stelde ze zichzelf terecht. "Oh, uhm, nou ja, ik ben nooit erg groot geweest," haar groene ogen vonden de hare. "Windclanners, hé? Maar... Ja, de poot helpt helaas niet, nee," de lach op haar gelaat was wat wrang. Ze probeerde er niet te veel mee bezig te zijn, maar alles bleef een pijnlijke herinnering van wat ze nooit meer zou kunnen, en wat dat in Starclansnaam met haar toekomst zou doen. Routnose probeerde die gedachte van zich af te zetten. "Heel erg bedankt trouwens, dat ging een stuk soepeler dan toen ik het probeerde,"

Goed, het leek er in ieder geval op dat Routnose haar dankbaar was. Even vroeg ze zich af of het nú dan tijd was om te gaan, maar het leek er niet op dat de ander al klaar met haar was. Natuurlijk bekroop het bekende gevoel dat Routnose alleen met haar praatte uit medeleven of ongemak haar nu ook weer, maar Cobaltstorm wist het genoeg van zich af te zetten om er niet compleet door verslonden te worden. Haar oren trokken zelfs wat geamuseerd toen Routnose er op wees dat ze nooit erg groot was geweest. "Ah, nou, voor mij is iedereen klein." Ze zei het zonder er bij na te denken, en schaamde zich toen een beetje. Wat was dat nou weer voor opmerking? Domme, domme Cobaltstorm, die beter haar mond kon houden als ze intimiderend of indrukwekkend wilde overkomen. Routnose bedankte haar nog een keer, en ze knikte haar respectvol toe. "Geen dank," murmelde ze zachtjes, weer verlegen. Ze wilde het gesprek zo graag voortzetten, komen met een goede vraag, een slimme opmerking, maar ze wist niet te zeggen.  

Haar woorden deden haar lachen, een zacht gegrinnik. Wel, dat was inderdaad logisch. Er liepen veel grote katten rond in Shadowclan, maar Cobaltstorm stond uniek hoog op haar poten. Lang en met een korte vacht, maar overduidelijk gespierd en taai. Ze deed haar ergens aan een Windclanner denken, alleen dan een stuk groter. "En voor mij is iedereen groot," voegde ze geamuseerd toe. Haar ogen gleden over de rest van de den. Stiekem zocht ze naar een reden om haar nog langer hier te houden. Cobalt leek niet helemaal op haar gemak te zijn, maar ze was vriendelijk en een aangename gesprekspartner. Routnose miste dat. Na alles in Windclan hadden haar vorige clangenoten zo kil en afstandelijk geleken, dit was een verademing - en een gewenste afleiding van de toekomst die boven haar kop hing. "Uhm, als je het niet te druk hebt met je taken, zou je anders samen willen lunchen..?" probeerde ze voorzichtig. "Als je daar zin in hebt, natuurlijk!"

Gelukkig redde Routnose haar, en Cobaltstorm bewonderde maar weer eens hoe gemakkelijk andere katten praatten, hoe gemakkelijk ze dingen voorstelden. Het viel haar totaal niet op dat Routnose ook wel een beetje verlegen had geklonken, en zeker niet helemaal zeker van haar zaak was geweest toen ze de lunch voorstelde. Opnieuw neeg ze haar grote kop, en ze nam voor de ander plaats. "Ik heb het niet erg druk vandaag," mauwde ze ter uitleg. Nu had ze tijd om de ander eens goed te bestuderen. In een menigte zou ze haar misschien niet opgevallen zijn, maar nu zag ze die kleine, mooie details die elke kat had: Het mintgroene van haar ogen, ogen waarin ze zich voorstelde dat je je zo kon verdwalen; het vlekje op haar wang in de vorm van een hart. Ook de onzekere houding viel haar nu voor het eerst op, hoewel Routnose zeker wat was ontspannen. "Sorry ik.. Ik ben niet erg goed in.. ehm.. Ik vind het moeilijk een gesprek te beginnen," gooide ze er plotseling uit, waarna ze haar kopo weer beschaamd liet hangen. Och Starclan, wat was dat nou weer?

Haar ogen schitterden toen de ander zei dat ze weinig te doen had vandaag verder. In de periode dat ze hier was geweest had ze aardig wat banden gesmeed, maar niet met haar. Wellicht omdat ze haar eerst wat intimiderend had geleken, maar dat was een vreemde clan überhaupt. Het was een aangename verrassing om te zien dat achter haar enorme, afgetrainde fysiek toch iets zachtaardigs lag, dat maakte haar wel anders dan de deputy. Met enige, niet al te charmante moeite, verdeelde ze de prooi in twee stukken en schoof de andere helft naar Cobaltstorm. Tevreden vouwde ze haar pootjes onder haar lichaam en maakte kort oogcontact met de ander. Dat voelde plots wel vrij intiem, nu ze zo dichtbij de jongere poes zat. Haar woorden kwamen wederom als een verassing. Rout haar oortjes sprongen naar voren en ze keek de ander met een zachte glimlach aan. "Ik ook niet, eigenlijk," gaf ze toe met een opgelaten lach. "Of nuja, vooral vroeger niet, toen ik jonger was. Ik had altijd een stotter, en wanneer ik nerveus was kon ik niet stoppen met praten,"ze veegde met haar poot haar snorharen schoon. "Beetje onhandig voor een medicine cat," grinnikte ze, al stak de gedachte aan vroeger een beetje. Ze had nooit kunnen bedenken dat ze hier zou eindigen, zonder werkende poot in het kamp van een vreemde clan. "Zo heeft iedereen wel iets, denk ik zelf," wat twijfelachtig keek ze de ander aan. "Maar als je het vervelend vindt, snap ik dat natuurlijk ook hoor! Ik hoop dat je je niet verplicht voelt,"

Langzaam trok ze haar helft van de prooi naar zich toe. Terwijl ze at, netjes en langzaam, zodat ze zich niet verder zou beschamen, luisterde Cobaltstorm naar Routnose. Ze keek op met haar ogen wat samengeknepen; zei de kleine poes dit om haar een beter gevoel over haarzelf te geven, of meende ze het echt? Snel verwijdde ze haar blik weer, en ze wist zelfs een kleine glimlach op haar gelaat te toveren. Het had geen zin om zo enorm wantrouwig te zijn, daar kwam ze ook niet verder mee. "Hah.. Nee, ik vind het niet erg. Ik vind het fijn om met je te praten. Ik ehm.. oefen eigenlijk niet genoeg." Het was een poging tot een grapje, maar haar altijd zo serieuze gezicht zou het misschien moeilijk maken dat af te lezen, en daarnaast was het ook niet een enorm goed grapje. Ze trok met haar lange staar en beet even op haar onderlip. Plotseling, ongewild, kwam het beeld van Settledstar voor haar geestesoog tevoorschijn. Ze probeerde het beeld weg te duwen, maar het lukte niet, en ze liet haar kop weer hangen, Routnose niet aankijkend. "Ik zou je binnenkort het territorium kunnen laten zien.. Als je weer kunt lopen," mompelde ze na een korte, ongemakkelijke stilte. Ze besefte dat ze niet eens wist of Routnose wel weer bovenop haar mankement zou komen, zo weinig had ze van de situatie meegekregen.