The kids love my words

Kittens waren tenminste nog een stuk begripvoller tegenover zijn rijke fantasie dan de meeste Warriors en Apprentices wie geloofden dat ze het achter zich moesten laten. Het was wellicht daardoor dat Bramblefrost een bepaalde vorm van populariteit mocht genieten als hij eens zijn kop in de nursery stak. Ook de Queens konden de afleiding wel gebruiken, al waarschuwden ze de kits wel van te voren als wat hij zei met een korreltje zout te nemen. Eigenlijk was het anders met het verzinnen van verhaaltjes dan wanneer hij weer de zoveelste leugen aan het weven was. Zijn verhalen hadden een veel rijkere fantasie immers, daarmee kon hij veel verder komen. De zilverkleurige Warrior wou net de den binnenstappen toen er vlakbij de ingang al een grijs kopje verscheen. Oh, meteen al publiek. "Hallo daar, op de eerste rij?"begroette hij de kitten, al was deze vast nog niet bekend met Bramblefrost prachtige verhalen. Het was alweer eventjes terug sinds zijn laatste bezoek hier.

-Stonekit

Nu dat Stonekit ouder begon te worden, begonnen zijn zintuigen behoorlijk wat vorderingen te maken. Zo kon hij de meeste geuren wel onderscheiden van elkaar en begonnen zijn tandjes al door te groeien, waardoor het niet meer lang zou duren eer dat hij van melk over kon gaan naar fresh-kill. Hij was ook ietsje groter geworden, al was die bevordering nog niet heel erg zichtbaar. Het katertje stak zijn grijze kopje naar boven toen dat hij pootstappen hoorde en werd al meteen begroet door een warrior die hij niet kende. Hij bewoog met zijn oortjes en keek om zich heen, maar zag dat er geen kittens in de buurt waren. Dat betekende dat de warrior het dus tegen hem had. ”Hallo,” piepte hij en hij bewoog wat ongemakkelijk met zijn pootjes. Hij wist niet waar hij het over moest hebben en snapte ook niet zo goed waarom de warrior hem aan had gesproken, want ze waren geen familie van elkaar en voor zover hij wist kenden ze elkaar nauwelijks. En dus wachtte hij maar af op wat de ander ging zeggen.

Om eerlijk te zijn had Bramblefrost altijd al een zwakte voor kittens gehad. Misschien was dat simpelweg omdat ze nog zo nieuw in de wereld waren, onschuldig en onwetend. Zij zouden hem niet oordelen wegens de verhalen die hij vertelde, een verschil met het dagelijkse leven en de steun die hij nodig had. De grijze kitten voor hem leek nerveus te zijn bij het ontmoeten van een Warrior, hoogstwaarschijnlijk was Bramblefrost een van de weinige nog onbekenden wie deze kleine kotter gezien had in zijn korte leventje. De redelijke forse kater ging voorzichtig zitten terwijl hij diep nadacht over hoe de naam van de kitten voor hem luidde. Bij nieuwe kittens gingen de namen altijd wel rond, maar het was niet perse zo dat hij het als een plicht voelde het allemaal te onthouden. Een grijs vachtje, welke naam die hij gehoord had zou daar bij passen. "Ik ben Bramblefrost, een sterke en hardwerkende Warrior van Riverclan''stelde hij zichzelf voor, maar wel op een zachte toon zodat de Queens hem niet zouden horen. Hun correcties hoefde Bramblefrost vandaag niet. Het leek daardoor net alsof hij stiekem met de kitten wou overleggen, een tactiek dat hem niet de verkeerde aandacht gaf en waardoor de kittens zich belangrijk voelden. Intussen groef hij nog steeds diep in zijn geheugen naar of de naam van de kitten of een goed excuus om het niet te weten. Leugens om namen niet te kennen zaten toch wel minder in zijn repertoire.

Stonekit bewoog met zijn oortjes toen de kater zijn woorden sprak. Een hardwerkende en sterke Warrior van RiverClan, hm? Hij had zeker wel spieren verscholen zitten onder die dikke pels en hij was vergeleken Stonekit ook wel behoorlijk oud, dus het zou goed kunnen. Het was aannemelijk, maar Stonekit was goed genoeg bij zijn verstand om te weten dat hij niet alles moest geloven wat anderen hem zeiden. Misschien kon het ook zijn dat de Warrior gewoon wat wilde opscheppen, zoals een paar oudere kittens in de nursery dat ook deden. Maar het kon ook goed genoeg waar zijn. Stonekit kon daar nu nog niet over oordelen, dus hij besloot om er niet te veel over te zeggen. Dat leek hem de veiligste optie. ”Ik ben Stonekit en ik wil ook graag een hardwerkende Warrior worden,” zei hij maar, Bramblefrost een beleefd knikje gevend. ”Is uw pels altijd zo dik?” Omdat hij nog maar een kitten van twee manen was, kon hij natuurlijk niet overal even volwassen in zijn. De woorden verlieten zijn bekje voordat hij ze tegen kon houden, maar hij hoopte dat de Warrior begreep dat hij het niet slecht bedoelde. Het leek hem met de komende koude maanden wel beter om zo’n pels te hebben dan hetgeen wat hij zelf had.