Starboy

Met haar poot wreef ze over haar rouwe ogen en haalde haar neus op met een snik. Alles ging helemaal mis, en Amber was druk bezig met verdrinken in haar eigen verdriet en zelfmedelijden. Cotton, Settled... was er dan niets dat ze goed kon doen? En het was allemaal niet haar schuld... Of misschien juist wel? De gedachtes ramden onherroepelijk in ol haar hoofd en ze werd er helemaal gek vab. In het kamp kon ze nog wel doen alsof, maar ze wist dat er bepaalde katten waren die recht door haar heen zagen, hoe miserabel en zielig ze zich wel niet voelde. Dus de laatste paar dagen was ze vaak buiten het kamp; vaak hier. De lilypool was altijd haar favoriete plek geweest, vooral in de zomer. Dan bloeiden haar favoriete bloemen zo mooi, en wanneer de zon onderging was het zo magisch dat ze zichzelf vroeger wijs maakte dat het een klein stukje Starclan op aarde was. Maar die stomme kinderfantasie was allang vervlogen, en Amber was te diep in gedachten verzonken om überhaupt nog te zien dat ze zon al begon te zakken en haar vacht in vuur en vlam zette.

&Hermit

Met de schemering in zijn rug stapte Hermitshell langs de oever van de Lilypool, diep in gedachten verzonken over alles wat de laatste tijd zijn aandacht opeiste. Rose, Serpent, Cotton en haar vreemde gedrag wat hij maar niet leek te kunnen begrijpen, Amber.. Amber. Als in een sprookje zag hij de poes zitten, haar vacht brandend in de avondzon, met een glinsterende bloemenzee tussen hen in. Voorzichtig begon hij om de poel heen te lopen. Sinds zijn vriendinnetje hem had verteld dat de gevlekte poes hem leuk vond en dat ze dat had 'geregeld' had hij haar nog niet gesproken, meer omdat ze zelf duidelijk ergens mee zat dan omdat hij dat niet wilde. Als je er eenmaal op lette, zag je zo door de vrolijke façades heen. Maar wat er aan de hand was? Een ongemakkelijk gevoel bekroop de crèmekleurige kater. Wat als het allemaal door Cottonflower kwam? Of door hem? Voorheen had hij niet eens naar haar omgekeken, niet naast de enkele keren dat ze elkaar écht spraken. En zelf dan.. "Gaat het?" klonk het toen hij enkele staartlengten van haar was verwijderd, maar waar de kater normaal altijd zo zelfverzekerd overkwam, lag er nu een kleine trilling in zijn stem en trok hij met één van zijn voorpoten cirkels in het zand.

Haar kleine momentje van alleen zijn werd al heel snel weer verstoord. Even dacht Amber blij te zijn met gezelschap, totdat ze zijn rossige hoofd herkende. Ze ontmoette zijn blik, maar keek snel weg. De zonsondergang kleurde zijn knappe gezicht net zo rossig als de eekhoorns waar Thunderclan op jaagden. Ze begreep zo goed waarom Cotton voor hem was gevallen, en waarom hij haar wangen altijd liet tintelen... Anders dan Settledstar dat deed. Met een ruk keek ze van hem weg. "Oh, ga toch weg Hermit," Sprak ze pinnig en zeer onkarakteristiek voor het normaal zo lieve meisje. Alsof het hem zou uitmaken hoe het met haar ging. Haar oren lagen bijna in haar nek terwijl ze het water over keek, en het puntje van haar staart zwiepte van links naar rechts. Ze voelde zich verschrikkelijk, en het laatste waar ze op wachtte was het vriendje met wie zijn beschuldigd was vreemd te gaan. Cotton was boos op haar geworden, maar zij twee waren nog samen. Dat betekende of dat Cotton eindelijk geloofde dat het een stomme leugen was, een kleine kans, of dat Hermit zich eruit had weten te praten. Hoe dan ook had ze geen zin in om dat gesprek met hem aan te gaan, en nog minder om weer betrapt te worden door Brimstone en wie dan ook. Cotton zou haar staart eraf bijten. Ambersand zette haar pootjes in het water en waadde dieper de lilypool in, weg van hem.

Beduusd keek hij toe naar hoe de knappe poes zich van hem afsloot. Dit was niks voor haar. Althans, dat dacht hij. Pas nu besefte hij hoe pijnlijk weinig hij over haar wist. Twijfelend zette hij een paar stappen naar voren, tot hij niet verder kon zonder natte poten te krijgen. "Ik heb hier ook niet voor gekozen-" brak zijn stem, waarna hij besefte hoe raar dat klonk, wat voor een drama hij hier zélf van maakte. Nu hij zich niet meer kon verschuilen achter de leugen dat hij hier helemaal niks van wist, voelde hij zich heel naakt. Een rilling ging door zijn rug. "Doe niet alsof je boos bent op mij," riep hij haar na, met een mengelmoes van woede, verlangen en voornamelijk verwarring in zijn buik.

. Haar oren trokken wat verward zijn kant op. Waarvoor gekozen? Voor deze situatie? Of voor haar? die gedachte vouwde ze op en duwde ze zorgvuldig in een hoekje, al voelde ze zich er een stuk minder schuldig over dan voordat Cotton haar had afgekaft. En om helemaal niets, bleef ze zichzelf wijs maken. Ze had niets gedaan. En ze was weldegelijk boos op hem. Maar met een zucht moest ze toegeven dat dat misschien ook niet helemaal  eerlijk was. Maar ze was wel boos en verdrietig en ze wilde dat gewoon op iemand kunnen schuiven, dat zou het zoveel makkelijker kunnen maken. Maar wanneer ze naar Cotton en Hermit keek, naar haar ouders, naar Settled... de enige gemeenschappelijk factor bleef zij. Amber slikte om niet weer te gaan huilen. Ze wilde gewoon een knuffel van iemand, maar van Hermit zou ze die niet krijgen.
De poes draaide zich half zijn richting op, waarbij de beweging kleine kringetjes over het spiegelgladde water heen stuurde. "Wat heb je tegen haar gezegd?" had hij haar zwart gemaakt om zijn eigen haagje te redden? Dat was waar ze bang voor was. Hij kon zo makkelijk een verhaal op hangen dat het alleen Amber was die vanalles had geprobeerd om hem voor zich te winnen. Dat zou de reactie van Cotton verklaren. "Want Cotton lijkt er heilig van overtuigd te zijn dat ik.. dat wij...dat er iets is gebeurd, alleen omdat die stomme rot Brimstone er een mooi verhaaltje van heeft gemaakt. Maar mijn oren beet ze er bijna af, en tegen jou is ze nog net zo lief als altijd," ze schopte wat druppels op uit frustratie, maar niet naar hem toe. "Het is niet eerlijk, ik heb niets gedaan, maar ze doet alsof het allemaal mijn fout is!"

Weer had hij even de tijd nodig om deze situatie op hem in te laten zinken. Wat had Cotton in StarClans naam tegen deze poes gezegd? Voor het eerst walgde hij van iets wat zijn vriendin had gedaan. "Ik heb haar verteld dat er niks tussen ons is gebeurd.." hakkelde hij, niet goed wetend welke toon hij aan moest nemen, wat de situatie beter of juist erger zou maken. "Maar weet dat ik niet boos ben op jou. Je hebt niks verkeerd gedaan." Hij had ervoor gekozen om haar zijn warmere kant te laten zien. Ze was immers nog steeds Cotton's vriendin.. Over het volgende twijfelde de kater even, maar hij besloot dat het niet erg was om hier eerlijk over te zijn, om misschien de pijn voor haar te verzachten. "En ik voel me gevleid.." mauwde hij warm, zachtjes, want deze woorden waren alleen aan haar bestemd.

Haar oren lagen nog in haar nek terwijl ze boos maar vooral verdrietig over het water keek. Ze wilde dat het weer zoals vroeger was, dat haar ouders nog lief waren, dat ze geen escapades met leaders had, dat Cotton nog haar beste vriendinnetje was en ze niet dit gesprek met Hermir hoefde te hebben. Zelfs al was hij zoveel liever dan zijn vriendin, ze wilde het gewoon allemaal ongedaan maken. Welke sukkel had dan ook een crush op het vriendje van je vriendinnetje. Ambersand zuchtte en dwong zichzelf wat van haar woede los te laten. Ze draaide zich half om en keek hem aan. "Sorry, ik had niet zo naar je uit moeten vallen," op z'n minst was hij niet boos, op z'n minst nam hij het haar niet kwalijk. Dat was al een pak van haar hart. Bij zijn volgende woorden viel Amber even verward stil, totdat het besef binnen kwam. Met een ruk draaide ze haar hele lichaam naar hem om, waarbij kleine druppeltjes opvolgen. "I-ik, wat- uhm," hakkelde helemaal van haar apropo, ze voelde haar hoofd gloedheet worden terwijl al het bloed naar boven stroomde. "Ik weet niet wat, het is- dat is- zoiets heb ik nooit gezegd!" sprak ze flustered. Zei ze dat het niet waar was? Nee, en aan haar stammelende uitspraken zou hij wel het een en ander kunnen opmaken. Oh Starclan, ze wilde in het water en wegzwemmen als een vis

De stilte die volgde was zo luid dat de twijfels in zijn kop leken te schreeuwen. Ze hadden het al goedgemaakt voordat hij dat zei. Waarom had hij in StarClans naam zoiets gezegd? Een oncontroleerbare glimlach trok zijn lippen omhoog, gevolgd door een zachte, nerveuse gegiechel. "Oh Amber.." begon hij. De woorden die hij al die tijd niet eens zelf had gevonden, vloeiden plots uit zijn mond. "Ik weet het al lang." Nu kleurde zijn kop rood.

Het werd haar helemaal warm, en honderden vlindertjes leken alle woorden uit haar mond te vervormen tot één grote brei. Wat had Cotton hem nu weer gezegd? En vooral, hoe had ze dat ooit kunnen weten? Hoe had hij het kunnen weten? Ambersands snorharen trilden en ze durfde hem niet aan te kijken, vooral omdat ze vanuit haar ooghoek hem nog zo zag grijnzen. Ze had zo stiekem nog gehoopt dat dit moment ooit zou komen, dat ze zo romantisch bij het water zouden zitten, dat hij een poot om haar heen sloeg, een kus op haar wang... Maar nee, natuurlijk niet. In plaats daarvan giechelde hij. Ze kon wel door de grond zakken.  "L-Lach me niet uit!" viel ze beledigd uit, maar vooral ook een beetje verdrietig. "Je weet helemaal niets! Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik heb-, wij hebben- ugh!" gefrustreerd draaide ze zich van hem om en stapte het water in, zodat hij niet de kleine traantjes in haar ogen zou zien. Het was oneerlijk. Dit moment was helemaal niet zoals het in alle romantische verhalen werd verteld. De ondergaande zon tuurde nog een laatste stukje over de horizon, en kleurde haar rug en de omgeving goud. "Jullie zijn allebei een stelletje pestkoppen,"

Daar stond hij dan, knalrood, terwijl alles in hem schreeuwde om weg te rennen. Maar als hij dat deed, dan zouden ze nooit meer tot elkaar komen. Dat wist hij zeker. Wat de kater niet begreep, was waarom dat idee hem zo tegen stond. Zonder erbij na te denken, maar voorzichtig, zette hij een paar stappen in het water, tot ze slechts een staartlengte van elkaar waren verwijderd. "Ik lach je niet uit," begon hij, in trance van haar prachtige, door de zon getekende vacht. "En ik vind het helemaal niet erg." Een aangename warmte gleed over hem heen en hij opende zijn bek. Het was alsof hij de oranje gloed van haar vacht opdronk. Dit was niet verkeerd. Hij deed niks verkeerd. Het was gewoonweg de waarheid, en die mocht hij uitspreken.

Ze haalde haar neus op en knipperde boos de tranen weg. Ze had al om Cotton gehuild, ze zou het niet ook nog om haar vriendje doen die zo op haar hart stampte. In iedergeval niet waar hij bij was, die goeddoening zou ze hem niet gunnen. Stomme clangenoten, stomme katers, stomme, knappe, gespierde Hermitshell...Die toch plots heel dicht naast haar kwam te staan. Ambersand slikte, maar wendde toen haar kop met een ruk van hem af, haar oren in haar nek. Kon hij niet gewoon weggaan? Haar in haar miserie achterlaten? Ze had genoeg stof om even in haar zelfmedelijden te gaan baden.
"En ik vind het helemaal niet erg."
Bijna verslikte ze zich in haar eigen adem. Langzaam draaide ze haar kop naar hem om, de stilte plots warm en dik tussen hen in. Was dit haar verbeelding weer? Was het het prachtige zonnetje, die haar de situatie anders in liet lezen? Haar kop duizelde er van. Of was dit weer een stom geintje van hem? Ze durfde bijna niet te geloven, maar die blauwe ogen... De blik daarin herkende ze. Met bijna trillende pootjes stapte ze één voorzichtig, aftastend stapje dichter naar hem toe. Ze deed nog steeds niet verkeerd, vertelde ze zichzelf. De vlinders die in haar hele kop rondfladderden waren luid genoeg om alle zorgen een beetje te overschaduwen. Ze durfde niet eens toe te geven hoe vaak ze dit specifieke moment had uitgedroomd, dat was eigenlijk een beetje genant. Maar goed, voordat ze zich liet vallen in zijn armen was ze tenminste slim genoeg om zich te herinneren hoe Settledstar haar had laten vallen. "En wat... Vind je allemaal niet erg?" Sprak ze afstastend, haar stem stiekem hoopvol. Durfde ze nog meer de afstand tussen hen te overbruggen? Oh Cotron zou hen vermoorden... Maar misschien was dit ergens ook wel karma, toch? Hun vriendschap was toch al stuk.

De manier waarop ze zich omdraaide en hem met die enorme, mooie ogen aankeek was alleszeggend. Alle twijfel die hij nu nog over haar gevoelens had gehad, was in één klap verdwenen. Zijn adem stokte toen ze dichterbij kwam. Het besef dat het niet oké was dat hij het jammer vond dat ze stopte, speelde slechts ergens ver achterin zijn hoofd, evenals de rest van zijn rationale brein. De gedachte aan vanavond met Cotton opkrullen was plotseling zo onaantrekkelijk, zo aliën voor de jonge kater die een veel lievere poes voor zich had staan, die geen spelletjes met hem zou spelen. Langzaam zette hij nog twee stapjes in haar richting. "Dat je me wilt," ademde hij in haar gezicht.

Het voelde erg onwerkelijk, alsof dit één grote test was en Cottonflower ieder moment uit de bosjes kon springen en 'aha! Betrapt!' zou roepen. Bijna had ze gecontroleerd of dat niet het geval was, maar ze was te getransfixeerd in zijn blauwe ogen om nog weg te kijken. Ze had zijn ogen altijd al zo mooi gevonden, van het moment dat ze er als kleine apprentice in had gekeken. Wie had ooit gedacht dat hij haar op zo'n manier terug aan zou kijken. Ambersand slikte, maar deinsde niet van hem terug toen hij de laatste centimeters tussen hen overbrugden, en slechts de puntjes van hun haren elkaar aanraakten. Ze zou hem laten zien dat ze geen apprentice meer was, maar een volwassen poes. Bovendien deden ze nog niets verkeerd, en hij was degene, hij was... Oh Starclan, hij was zo dichtbij. In een soepele beweging bracht ze haar mond dicht genoeg bij zijn oor dat haar warme adem hem zou strelen. "Betekend dat, dat je ook mij wilt?" haar stem was sensueel, maar bezat nog het trillerige, nerveuze randje van een hopeloos verliefde tiener. "J-je hoeft het me maar te zeggen..." ze wist niet precies wat ze daar mee bedoelde, maar had het idee dat hij het wel zou begrijpen.

Zijn adem stokte, want hij wist plots niet meer of hij haar wel wilde. Dacht hij niet ooit dat hij Cotton wilde? Dacht hij dat niet nog een halve dag terug? Hij was het oprecht vergeten. Wat hij wel wist, was dat het ook ooit zo met Cotton had gevoeld als met Amber nu, en dat dat het nu niet meer deed. Een aangename rilling ging door hem heen toen ze voor de tweede keer in zijn oor fluisterde, één waardoor de schuldgevoelens achterin zijn hoofd plotseling leken te verdoven. De kater trok zijn kop langzaam terug en keek haar met grote ogen, gebiologeerde ogen aan. Wat was ze toch mooi, en onzeker, maar op een aandoenlijke manier. Wat was ze toch lief, betrouwbaar, zacht, en alles wat Cotton nooit zou zijn. "Ik wil jou, Amber," mauwde hij met een warme, volle stem, alsof hij zijn hele leven voor dit moment had gerepeteerd, waarna hij zijn neus en voorhoofd zachtjes tegen de hare drukte.

Een rilling trok van haar staart tot de puntjes van haar oren. Zijn blik, en de warmte van zijn stem... het was genoeg om al haar twijfels weg te laten smelten als sneeuw voor de zon. Haar poten trilden lichtelijk terwijl hij de woorden zei die ze stiekem al zo lang had willen horen. Het had soms gemogen in haar dromen, daar kon toch niemand haar betrappen. Niet had ze ooit gedacht dat zoiets werkelijkheid kon worden. En zag haar nu, met de jongen die ze al zo lang leuk vond, en hij vond háár leuk. Ze smolt in zijn aanraking. Hij was plots zo dichtbij, zijn geur overal tegelijk en zijn adem tegen haar gezicht. Even dacht ze dat ze uit elkaar zou spatten. Dapper als ze was liet ze haar neus afdwalen naar zijn nek, haar ademhaling iets te snel. Ging ze dit echt doen? Ging dit echt gebeuren? Haar hoofd twijfelde, maar haar hart was allang overgehaald. "Waar wacht je dan nog op?" durfde ze te zeggen, zijn lichaam zo onmogelijk dichtbij de hare. Zachtjes duwde ze zich alleen nog maar meer tegen hem aan. Haar lichaam gespannen, maar hoopvol.

Alles voelde tegelijk zo nep, maar kwam toch zo hard binnen. De sensatie van haar neus in zijn nek voelde vreemd, maar zo, zo aangenaam. Gebeurde dit echt? Haar woorden deden hem lachen, op de zachte, ongemakkelijke manier. Hij liet zijn neus rusten op de bovenkant van haar hoofd en ademde haar zoete lucht in. Daar stonden ze dan, met de ondergaande zon in hun vacht en hun poten in het water. Voor even hield hij dat perfecte plaatje vast. "Kom," fluisterde hij in haar oor, waarna hij een stapje naar achteren deed en met een speelse blik naar de kant gebaarde. Ja, dit ging gebeuren.

Ze wilden giechelen, en springen en huppelen door het ondiepe water hier. Dit was anders dan alle andere keren. Zo vaak had ze gehoopt dat iemand haar leuk zou vinden, of zelfs al leuk genoeg. En nu was het echt zo, en ook nog eens met de jongen die ze stiekem al moons lang leuk vond. Anders dan Settledstar, die haar had laten zitten. Anders dan Crystalstar, want nu wist ze ook 100% zeker dat ze het zelf ook wilde. Maar alle gedachtes aan anderen, zelfs an Cottonflower, vervaagden toen hij zijn kop op de hare liet rustten. Amber spinde zachtjes, ondanks dat ze het stiekem echt heel spannend vond. Ze had dit nog nooit eerder gedaan. Zou hij dat wel hebben? Ja maar, wat als- Oh Starclan, het maakte niet uit. Het water onder haar pootjes voelden als wolkjes en met sprankelende oogjes volgde ze hem. Ze volgde hem naar waar hij haar maar wilde hebben, en liet zich smelten in zijn aanraking

Een welbekende warmte verspreidde zich over zijn lichaam en zijn hart bonkte zo hard in zijn keel dat hij bang was dat Amber het zou horen. Met een spanning die hij zelfs bij Cottonflower niet had gevoeld leidde hij haar het water uit, blind voor alles wat na deze avond ging komen. Hij liet zich verdrinken in haar omhelzing, in die mooie, zachte vacht waar hij stiekem zo vaak naar had omgekeken. Alles voelde zo wazig en ging zo snel, maar tegelijk brandde elke aanraking, elke zucht zich vast in zijn geheugen. Toen het voorbij was lagen ze beiden op hun rug met de sterrenhemel boven zich. Langzaam werd zijn kop weer helder, en hij voelde minder spijt dan hij had verwacht. Met een tevreden zucht rolde hij dichter tegen haar aan. "Laten we hier slapen," fluisterde hij zachtjes, haast liefkozend. Als ze teruggingen dan moest hij naast Cotton liggen. Het idee alleen schoot een koude rilling door hem heen. Nee, dit moment mocht voor eeuwig voortduren.

Dat was... Goed. Ja, dat was fijn. Dacht ze. Amber probeerde te genieten van het feit dat zijn grote, sterke poten om haar geslagen waren, maar kon dat opeens niet meer zoals ze ze dat 5 minuten geleden kon. Inmiddels waren de sterren aan de hemel verschenen. Normaal gezien kon ze genieten van een heldere hemel, maar vandaag voelde ze zich alleen maar bekeken. Zouden ze haar beoordelen? Boos zijn? Een rilling trok over haar rug, en toen ze naar hem keek kwamen opeens alle zorgen die ze eerder had weggestopt boven water. Starclan, hoe lang waren ze hier al? Wat als ze gesnapt werden? Oh nee - wat als Cottonflower hen zou vinden? Haar hart begon sneller te kloppen terwijl de trance van eerder plaats maakte voor haar gebruikelijke paniek. Wat als ze zwanger was? Wat überhaupt nu? Zou hij Cottonflower laten liggen, zou hij eindelijk voor haar kiezen? Dan konden ze samen zijn, dan zou alles vast wel goed zijn. Had ze spijt? Nee. Of toch wel. Niet van hem, alles aan hem voelde altijd al zo goed... Maar wat als hij hetzelfde zou doen als Cottonflower, en haar voor de haaien zou gooien? Amber slikte. Ze wilde het hem vragen, maar was te bang om het antwoord te horen. "Uhm, eigenlijk, ik had een afspraak met, uhm," wat antsy kwam ze overeind en maakte geen oogcontact. "Met mijn mentor, uh, ik bedoel, vriend... -in. Ja, ik wil haar niet laten wachten, het is al laat," was dit het moment dat je iemand vertelde dat je van ze hield? Was dat te vroeg, te raar... was het überhaupt waar? Amber voelde haar oren suizen van alle gedachtes die als muggen in haar hoofd rond zoemden, maar slikten die drie woorden in. "Ik, uh, bedankt - ik zie je snel!"

Beduusd keek hij naar hoe ze opstond, luisterde hij naar haar vage excuses om deze situatie zo snel mogelijk te verlaten. Het moment, net nog zo zoet en warm en oh- viel plots in scherven uiteen. Had ze spijt? Zou ze dit uit schuldgevoel aan Cotton vertellen? Een knoop vormde in zijn maag. Hij wilde haar. Dat wist hij zeker. Maar het was zo plots gekomen. Wat als dit gevoel morgen weer was verdwenen? Was het het waard geweest? Niet in staat om in volzinnen te spreken krabbelde hij overeind, zijn ogen geen moment van haar afgewend. "Graag.. gedaan-" Sprak hij zonder zijn mond vervolgens te sluiten. "Zie ik je.. later?" De gloeiende ogen in zijn blik smeekten om een antwoord.