Je Moeder Heet Henk

"Weet je Coacaze, ik moet zeggen dat dit me veel beter bevalt dan afhankelijk zijn van een rare groep katten," miauwde de rood gestreepte kater terwijl hij een hap nam van een dikke vette muis. Hij was nu al ongeveer twee manen bij zijn beste vriend. Bosbes was niet de aller slimste, maar Tauro kon zich wel bij hem vermaken. Kon hem stiekem zelfs wel een beetje respecteren. Ja, Coacaze was niet de slimste, maar hij was wel altijd vriendelijk en kon gewoon jagen. Dus wat was er mis mee? Wat was er mis mee om anders te zijn? Zijn moeder zou waarschijnlijk erg teleurgesteld zijn geweest als ze zag wat Tauro met zijn leven had gedaan, maar dat boeide de kater geen ene zak meer. Hij was gelukkig bij Coacaze. Hij mocht dan misschien een idioot zijn, maar hij was zeker een goede vriend. Iemand waar Tauro zichzelf durfde te zijn en zich kon ontspannen.

Hij was al een tijdje niet volledig alleen meer. Hij had tegenwoordig die eekhoorn pieper bij zich die hem overal volgde en noemde hem een vriend. Coacaze had nooit eerder een echte vriend gehad dus hij zag het wel zitten, ook al hield hij nooit echt van piepers. Tauro leek een uitzondering te zijn, hij was anders. ‘Weet je Coacaze, ik moet zeggen dat dit me veel beter bevalt dan afhankelijk zijn van een rare groep katten’, sprak het joch tegen hem waarna hij een hap nam van een dikke vettige muis. Ergens had hij manen lopen zoeken naar Bloodclan en wilde hij heel graag weer bij ze horen, maar langs de andere kant was dit beter. Er waren geen orchidee katten die op hem liepen te zagen, er waren geen katten die hem beschuldigden van moord. En niemand zei nog dat hij dom was. Dus eigenlijk had hij het veel beter nu. “Wij zijn te cool en te almachtig om bij een groep rare saaie katten te horen”, grijnsde hij trots terwijl hij toekeek naar hoe de piep liep te eten. Oké hij was niet echt een pieper meer, al iets groter, maar bosbes weigerde hem anders te zien.

Tauro greens licht bij de woorden van bosbes. Zijn vriend had zekers een punt. Zij waren veel cooler en sterker. Misschien werden ze niet gevreesd, maar ze overleefden zonder enige hulp. Naja alleen die van elkaar, maar zelfs zonder elkaar zou het nog mogelijk moeten zijn geweest. Echter was dat iets wat de eekhoorn niet graag zou willen. Hij voelde zich gelukkig hier. "Mag ik je iets vragen, Bosbes?" vroeg Tauro nadat hij een hap had doorgeslikt. Met zijn ogen keek hij Coacaze vragend aan. Ze leefden nu al wel een tijdje samen en misschien was het tijd om elkaar nog iets beter te leren kennen, niet?

Natuurlijk zouden ze allebei op hun eentje kunnen leven. Hij had afgelopen maanden voor hij de piep had leren kennen zelfstandig geleefd. Moeilijk, maar het was hem gelukt. Hij leefde nog steeds nu, zelfs al zouden vele denken dat hij geen dag zou overleven. Hij was getekend door vele littekens, ieder van hen een fout aanwijzend die hij heeft gemaakt, maar hij was gegroeid. Hij leerde misschien niet veel bij maar hij werd innerlijk sterker. Zeker nu hij een vriend aan zijn zijde had. ‘Mag ik je iets vragen, Bosbes?’, de grijswitte kater keek hem aan en trok nieuwsgierig met zijn oor. “Ja”, antwoordde hij. Zolang het maar geen super irritante vraag was waarvoor je een IQ van 999 nodig had, want die kon hij niet beantwoorden.

Tauro had het zeker in zijn eentje kunnen leren. Zijn moeder had hem van jongs af aan al veel geprobeerd te leren zodat hij zelfs op een jonge leeftijd de basis zou kennen. Zodat hij zonder zijn moeder zou kunnen overleven. Alsof ze het wist. Het was eerst moeilijk geweest voor de pieper voordat hij er gewend aan raakte, maar toch voelde hij zich altijd eenzaam. De rode kater was misschien niet wat zijn moeder had gehoopt, maar gelukkig was hij zeker. "Jouw jeugd. Hoe was ie?" vroeg Tauro zachtjes. Het begin van zijn leven was nooit makkelijk geweest. Hij had geen siblings gehad wat wel voor extra voedsel zorgde, maar met z'n tweeën was het niet echt gezellig en makkelijk. Geen vader, geen siblings. Enkel een moeder die hem vanaf jongs af aan al klaarstoomde voor de harde wereld. Te jong. Hij was haar dankbaar, want hierdoor had hij het gered, maar het was ook zwaar geweest. Waarom ze het deed, kon hij respecteren, maar als hij er aan terugdacht, had hij er een hekel aan. Het was gewoon te zwaar. Nooit praatjes van 'Hey Tauro, hoe gaat het?' of 'Je bent altijd veilig hier,' Nee, dat was het niet. 'Sta op, ooit moet je het zelf kunnen!' en 'Stel je niet zo aan!' De bedoelingen waren goed geweest, maar mentaal was dat niet goed geweest voor hem.

Hij had meer dan de helft van zijn leven in Bloodclan gezeten en had geprobeerd te leven zoals de anderen maar hij was jammer genoeg nooit goed genoeg voor ze geweest. Hij was niet intimiderend genoeg, hij was niet slim genoeg, hij was eenvoudig weg gewoon niet perfect voor ze geweest en dat was waarom hij hier nu was. Hij had in het begin heel erg veel spijt gehad van het feit dat hij de Elite niet meer kon terugvinden na dit alles, maar op zich vond hij het zo erg ook weer niet. Hij en de pieper waren te goed om in zo’n stomme clan te leven. ‘Jouw jeugd. Hoe was ie?’, vroeg de pieper uiteindelijk waardoor hij even zijn brein aan het werk moest zetten. Zijn jeugd, hoe was die nu eigenlijk? Hij had altijd zijn best gedaan en zijn alles gegeven, maar niemand had het goed genoeg gevonden. “Het was vreselijk”, miauwde hij sip. Als hij er nu echt naar terugkeek, dan waren het ware woorden. “Mijn mama was de enigste die er voor mij was en zij ging poef... Al de rest vonden me dom en zwak… Ik heb alles geprobeerd! Maar al die littekens die Bosbes heeft, komen door alle keren dat ik had geprobeerd om erbij te horen” het was heel zielig voor hem geweest. Destijds dat hij al die krassen kreeg en veel had geleden had hij niet door gehad dat het eigenlijk zijn prijs was van gewoon niet perfect te zijn. Maar als hij een beetje nadacht erover, dan was het niet moeilijk om te ontrafelen dat iedereen hem gewoon had gehaat.

Stil en geïnteresseerd luisterde hij naar zijn beste vriend om wie Tauro zoveel gaf. Deze kater had zijn jeugd veel beter gemaakt. Eindelijk had de rode pieper gewoon een vriend gehad. Er was wel wat leeftijdsverschil en ook aardig wat verschil in IQ, maar goed, wat maakte dat nou uit? "Dat klinkt naar," mompelde Tauro toen zijn vriend was uitgesproken. Ergens begreep hij de anderen wel, want Coacaze was anders, maar wat maakte dat nou uit? Niemand was perfect en daarnaast is het zijn beste vriend alsnog gelukt om een halsband voor elkaar te krijgen. Plus Coacaze was een enorm goede vriend. Niet slim, maar wel aardig. "Mijn moeder wilde altijd het beste voor me, maar daardoor was de start van m'n leven hard. Toen ik drie moons was, moest ik al leren jagen en vechten in plaats van spelen en liefde vond ik ook niet snel bij haar. Tenzij ze tevreden was." miauwde de eekhoorn. "Ze bedoelde het goed, echt waar, maar het was gewoon niet de goede aanpak." Tauro keek zijn vriend aan met een lichte glimlach. "Ach ja, iedereen maakt fouten."