If you told me you need me

Er was veel gebeurd op korte tijd. Coldsteak had een apprentice gekregen, Hawkpaw, waardoor hij minder tijd overhield om in het kamp te zijn omdat er van hem werd verwacht door Eveningstar dat hij zijn apprentice klaar zou stomen voor de strijd. Het was iets wat hij niet wilde. Waarom konden apprentices niet gewoon nog even apprentices zijn? Hij hoopte dat de oorlog tussen ShadowClan en ThunderClan gesetteld zou zijn eer dat Hollykit apprentice zou worden. En anders zou hij er wel een stokje voor steken dat ze vechttraining kreeg. Zes manen was veel te jong om zich met vechttrainingen bezig te houden, wat Eveningstar daar ook van dacht. Zijn pleegdochter mocht niet ten strijde trekken. Niet als ze nog steeds zo jong was. De kater checkte zijn omgeving toen hij het kamp binnenkwam en merkte tot zijn tevredenheid op dat Hollykit het niet in haar kopje had gehaald om rond te dwalen door het kamp. Mooi zo. Hij wist hoe de queens hun poten soms vol konden hebben aan zijn pleegdochter en hij respecteerde hun des te meer omdat ze er zo goed mee om konden gaan. Hij ging de nursery binnen en een zacht gesnor ontsnapte hem toen dat hij het bundeltje zwarte vacht zag liggen. Hij boog zich naar voren zodat hij haar met zijn neusje aan kon raken. ”Ben je wakker, Hollykit?” vroeg hij op een ongewoon zachte toon aan haar.

Ze had zich in haar nest opgekruld, nadat ze toch wel in het kamp was geweest om wat rond te kijken, maar er was niet zoveel te doen geweest, dus was ze terug gegaan. Het enige jammere was dat er in de nursery ook niks te doen was naast proberen wat te slapen. Ze had zich daarom ook opgekruld, hopende dat slaap gewoon voor even zou komen, maar voor ze echt weg kon zakken voelde ze een neusje in haar vacht en hoorde ze een bekende stem. Haar oortjes gingen meteen overeind staan en ze kwam overeind om naar Coldstreak te kunnen kijken. "Gaan we iets doen?" Misschien was het vreemd om dat meteen te vragen, maar ze hoopte dat hij hier was gekomen met een reden.

Coldstreak onderdrukte een zucht toen dat Hollykit overeind kwam met de vraag of ze iets gingen doen. Natuurlijk. Natuurlijk zou ze er geen genoegen nemen om hier net als elke andere kitten rustig te blijven liggen. Ze was een drukke kitten die altijd wel wat wilde doen en het was erg jammer voor haar, maar ze zou pas over vier manen uit het kamp mogen gaan. Stiekem hoopte Coldstreak dat de naderende oorlog tussen ShadowClan en ThunderClan gezakt zou zijn of al gestreden zou zijn zodat ze er geen deel aan hoefde te nemen. Ondanks dat ze niet zijn dochter was, was Coldstreak wel als een vader om haar gaan geven en het laatste wat hij wilde, was haar naar een strijd zien vertrekken met de gedachte dat ze daar niet levend terug van zou keren. Hij knipperde met zijn ogen. Nee, daar mocht hij nu niet aan denken. ”Als je me belooft dat je dichtbij me blijft, kunnen we wel even het kamp in gaan,” bromde hij tegen haar, zijn gele blik op haar laten rustend. Hij wist dat ze geen genoegen zou nemen met enkel het kamp, maar hij kon haar net zo snel weer in de nursery droppen als dat hij haar daar vandaan had gehaald als ze te ver zou gaan. Daar was hij zeker niet te beroerd voor om dat te doen.

Ze keek Coldstreak verwachtingsvol aan. Natuurlijk kon hij er ook gewoon alleen zijn om bij haar te controleren, maar ze hoopte dat dat niet zo was. Toen hij dan ook aangaf dat ze wel rond het kamp konden gaan kwam ze meteen overeind. ”Is er iets interessants?” Dat was waar ze voornamelijk op hoopte, ook al vond ze het zeker ook niet erg om tijd met Coldstreak te besteden. Ze was allang blij dat hij een van de katten was die haar aandacht wilde geven. Er waren er tenslotte genoeg die haar negeerden, ook al begreep ze niet goed waarom.