Hollystar's decision to The Blood Cat

Eerst Angelvoice en Whitenose reageren, dan mogen er andere katten.
En graag geklaag en opstand tegen Holly please, dat maakt spanning|>33

De Ingang van Windclan was voor haar neus. Een gewonde Bloodclan cat in haar mond, samen met Angelvoice. deze kat die ling aan hun stevige kaken was een intruder, a Thief, a filthy Noblood to all the cats of the forest. But it was still a beating heart. Ze liet een miauw uit haar keel gaan als teken om door te lopen. De katten zouden raar kijken, vooral omdat Hollystar dit meebracht. Somige zullen de geur van de witte poes al ruiken en zich afvragen waar dat vandaan kwam, nou hier kwam het antwoord. Halfdichte ogen staarde ze voor zich uit naar Highroch, haar spreekplaats en tevens haar Den. Ogen waren op hun gericht, blikken keken verbaast en geschokt. Sommige afscheuwde de bloeddende poes in haar mond. Kittens kwamen nieuwschierig uit hun Den gekropen met gespitste oren en ogen ter groote van The Moon. De somali swiepte haar staart heen en weer dat ze zich stil moesten houden, ookal negeerde de meeste. dat was begrijpelijk in hun positie. Ze leidde Angelvoice met haar mee naar Highrock en liet de poes los voor de groote steen. Haar blik richte zich op haar Medicine Cat, een van de weinige aanwie ze alles kan vertellen, ookal wist ze dat alle katten van windclan loyaal aan haar waren. Ze gaf een klein knikje dat ze meemoest op The Highrock. Sierlijk sprong ze in de lucht naar het puntje waaruit ze alles zag wat er gebeurde. Iedereen kwam tevoorschijn. met angelvoice aan haar zijde, haar linkerpoot, haar vriending, beste vriendin. 'Regel oor haar wonden na deze Clan Meeting.' Miauwde ze kort en onhoorbaar voor iedereen behalfe de tabby Tom poes naast haar. 'Laat iedereen die oud genoeg is om zijn eigen prooi te vangen, zich hier verzamelen voor een Clan Meeting!' Ze verhiefde haar stem om door het gemompel heet te komen. De oproep hoefde eigenlijk niet toegepast te worden, bijna iedereen was er, de laatse verscheen uit de Warrior Den. Fel groene ogen raaste door het Camp heen, elke kat keek ze aan op stilte. 'Cats from Windclan, jullie zien wat ik en Angelvoice hebben meegebracht. Deze poes was in ons Territorium aan het jagen op onze prooi.'Hollystar wist niet of De poes al wakker was, toch ging ze verder. 'Niet alleen heeft ze prooi van ons gestolen, ze is een kat van Bloodclan.''Gejoel en gesnouw kwamen uit de kelen van de katten. Haar blik keen streng en geirriteerd over de katten heen. 'Stilte!' Haar gesnauw kwam boven de katten uit, kittens keken bang en kropen terug naar de Queens. 'Deze poes verdient het om te sterven. Vele Bloodclan katten weten van ons bestaan en de warrior Code. Deze indringer moet boeten voor haar daden.'Ze nam een lange adem. Protesteerende stemmen kwamen uit de kelen van de warriors. Haar vacht kalm als het eruit ziet ging ze verder. 'Laten we niet de Warrior Code vergeten: Wij doden niet, totdat we het risico lopen zelf gedoodt te worden. Wij zijn niet bloodclan. Wij doden niet als hun doen. Wij verlagen ons niet tot hun niveau.' Haar blik raaste het kamp nogmaals door, de meeste waren het met haar eens, dat was voldoende voor haar.'Ik geef Angelvoice de taak om voor haar te zorgen. Ze heeft het recht om een Warrior of apprentice erbij te halen en haar dan te helpen totdat deze Bloodclan Cat genezen is en weer verdwenen is. Tot nu wil ik dat jullie mijn besluit accepteren en verder wil ik er niks over horen, dat is een bevel.' Ze sprong snel van de Highrock af en ging voor haar nest staan, wachtend totdat iedereen weer terug ging met wat die mee bezig was of dat er iemand naar haar toe zou gaan.

Whitenose opende haar ogen moeizaam, ze voelde zich zwak. Ze keek even omhoog en zag dubbel van duizeligheid, meteen drukte ze haar ogen weer dicht. Ze kwam in een vreemd gebied terecht met vreemde katten. Dit was zeker het Windclan Camp. Al snel opende ze haar ogen, ze lag tegen een grote rots aan. Whitenose voelde zich niet meer zo duizelig. Hollystar en Angelvoice stonden op de rots. 'Laat iedereen die oud genoeg is om zijn eigen prooi te vangen, zich hier verzamelen voor een Clan Meeting!' Galmde het over de plaats. 'Cats from Windclan, jullie zien wat ik en Angelvoice hebben meegebracht. Deze poes was in ons Territorium aan het jagen op onze prooi. Nietalleen heeft ze prooi van ons gestolen, ze is een kat van Bloodclan.' Whitenose begon na te denken. 'Deze poes verdient het om te sterven. Vele Bloodclan katten weten van ons bestaan en de warrior Code. Deze indringer moet boeten voor haar daden.' Daar schrok ze van, wilde hun haar vermoorden? Ze gaf hun wel gelijk, ze had nagedacht over alles wat ze hier gedaan had. 'Laten we niet de Warrior Code vergeten: Wij doden niet, totdat we het risico lopen zelf gedoodt te worden. Wij zijn niet bloodclan. Wij doden niet als hun doen. Wij verlagen ons niet tot hun niveau.' Hollystar's wijze woorden brachten haar goed aan het nadenken. Nieuwe vragen stroomde haar hoofd binnen. Waarom had ze dit gedaan? Waarom was ze eigenlijk in hun territory gelopen? Waarom had ze een clannaam? De laatste vraag schrikte haar af, waarom had ze nou een clannaam? Dat hebben Bloodclan cats toch niet? 'Ik geef Angelvoice de taak om haar te helpen en het recht om een Warrior of apprentice erbij te halen en haar dan te helpen totdat deze Bloodclan Cat genezen is en weer verdwenen is. Tot nu wil ik dat jullie mijn besluit accepteren en verder wil ik er niks over horen, dat is een bevel.' Whitenose zuchtte diep, het verraste haar dat de katten haar niet gewoon vermoord hadden. Maar nu wist ze een beetje wat de warrior code inhield en dat bracht haar meer aan het nadenken. Wat zal er nog meer gedaan worden met de warrior code?

Wind guurde over het hele clangebied heen. Zijn bruin-oranje haren waaiden soepel mee onder het gewicht van de wind. Zijn gele ogen tuurden voor zich uit uit zijn den waarna hij sloom zijn poten op de grond plaatste en zo zijn lichaam van de grond tildde. Zijn poten één voor één verplaatsend, liep hij zo zijn den uit. Zonnestralen priktten in zijn ogen. Lavenderfeather knipperde enkele keren waarna hij zich tot de Highrock wendde, dicht genoeg bij zijn clanleider, en mede familielid. Zijn oren spitste hij om het minste geluid te kunnen opvangen. Wind streek door zijn oranje vacht heen. Lavenderfeather sloot gelijdelijk zijn ogen waarna hij voor een moment lang genoot van de wind. Zodra zijn clanleider begon te spreken opende hij opnieuw zijn gele ogen.' 'Cats from Windclan, jullie zien wat ik en Angelvoice hebben meegebracht. Deze poes was in ons Territorium aan het jagen op onze prooi. Niet alleen heeft ze prooi van ons gestolen, ze is een kat van Bloodclan. Deze poes verdient het om te sterven. Vele Bloodclan katten weten van ons bestaan en de warrior Code. Deze indringer moet boeten voor haar daden. Laten we niet de Warrior Code vergeten: Wij doden niet, totdat we het risico lopen zelf gedoodt te worden. Wij zijn niet bloodclan. Wij doden niet als hun doen. Wij verlagen ons niet tot hun niveau. Ik geef Angelvoice de taak om voor haar te zorgen. Ze heeft het recht om een Warrior of apprentice erbij te halen en haar dan te helpen totdat deze Bloodclan Cat genezen is en weer verdwenen is. Tot nu wil ik dat jullie mijn besluit accepteren en verder wil ik er niks over horen, dat is een bevel.' Lavenderfeather knikte rechtvaardig naar zijn leidster. Een tevreden glimlachje sierde zijn lippen. Ze had er goed aan gedaan deze beslissing te nemen. Ookal zou ze het niet zo goed gedaan hebben, hij zou in haar blijven geloven. Zijn trots ging helemaal naar haar uit. Zijn geweldige overheersende leidster. Lavenderfeather volgde, net als Hollystar haar pad, en ging weer zo vlug mogelijk zijn den in. Na enkele minuutjes van stilte kreeg hij toch wel wat honger te krijgen. Sloom opende hij zijn ogen waarna hij zichzelf naar de prooistapel toe hielp, en er een klein muisje van af nam. Deze at hij later weer op in zijn den waarna hij eventjes zijn ogen sloot en uitrustte.

-Flutje-

De Ingang van Windclan was voor hun. Angel keek recht naar het kamp. Een lap vacht in haar mond terwijl ze de ademhaling van de geflekte poes onder haar bleef controleren. Een levende ziel hoe smerig en verachtend Bloodclan dan ook was. Toch bleef het een levende ziel. Hollystar liet een miauw uit haar keel gaan als teken om door te lopen. Ogen waren op hun gericht, blikken keken verbaast en geschokt. Sommige afscheuwde de bloeddende poes in hun mond. Kittens kwamen nieuwschierig uit hun Den gekropen met gespitste oren en ogen ter groote van The Moon. Hollystar Zwiepte haar staart heen en weer dat ze zich stil moesten houden, ookal negeerde de meeste. dat was begrijpelijk in hun positie. Ze leidde Angelvoice met haar mee naar Highrock en liet de poes los voor de groote steen. Haar blik richte zich op haar Medicine Cat, Angelvoice keek haar recht aan toen zij de poes ook los had gelaten en nog even een duwtje met haar neus gaf zodat deze niet op haar wonden rustte. Ze gaf een klein knikje dat ze meemoest op The Highrock. Sierlijk sprong ze in de lucht naar het puntje waaruit ze alles zag wat er gebeurde. Iedereen kwam tevoorschijn. met angelvoice aan haar zijde. 'Regel haar wonden na deze Clan Meeting.' Miauwde ze kort en onhoorbaar voor iedereen behalfe de tabby Tom poes naast haar. Angelvoice knikte zacht. In de vriendschap die zij met Hollystar had hoefde woorden niet aan bod te komen om haar te laten weten wat ze voelde en wat ze wou zeggen. 'Laat iedereen die oud genoeg is om zijn eigen prooi te vangen, zich hier verzamelen voor een Clan Meeting!' Ze verhiefde haar stem om door het gemompel heet te komen. 'Cats from Windclan, jullie zien wat ik en Angelvoice hebben meegebracht. Deze poes was in ons Territorium aan het jagen op onze prooi.' Stuk voor stuk liet Angel haar ogen op elke kat neerkomen. Dit zouden ze niet leuk vinden. En wat hierop ging volgen gingen ze al helemaal niet leuk vinden. Doch was het zo, doch was dit de waarheid en diende de Windclankatten naar hun leader te luisteren. Angel had volste vertrouwen in Hollystar, maar of de andere Windclanners dat zouden hebben durfde Angel nu eigenlijk niet op te wedden. 'Niet alleen heeft ze prooi van ons gestolen, ze is een kat van Bloodclan.''Gejoel en gesnouw kwamen uit de kelen van de katten. 'Stilte!' Holly' gesnauw kwam boven de katten uit, kittens keken bang en kropen terug naar de Queens. 'Deze poes verdient het om te sterven. Vele Bloodclan katten weten van ons bestaan en de warrior Code. Deze indringer moet boeten voor haar daden.'Ze nam een lange adem. Protesteerende stemmen kwamen uit de kelen van de warriors. Haar vacht kalm als het eruit ziet ging ze verder. 'Laten we niet de Warrior Code vergeten: Wij doden niet, totdat we het risico lopen zelf gedoodt te worden. Wij zijn niet bloodclan. Wij doden niet als hun doen. Wij verlagen ons niet tot hun niveau. Ik geef Angelvoice de taak om voor haar te zorgen. Ze heeft het recht om een Warrior of apprentice erbij te halen en haar dan te helpen totdat deze Bloodclan Cat genezen is en weer verdwenen is. Tot nu wil ik dat jullie mijn besluit accepteren en verder wil ik er niks over horen, dat is een bevel.' Ze sprong snel van de Highrock af en ging voor haar nest staan, wachtend totdat iedereen weer terug ging met wat die mee bezig was of dat er iemand naar haar toe zou gaan. Angelvoice knikte zachtjes terwijl ze zich licht richting haar den bewoog om de Bloodclan kat mee te nemen. Nog een maal keek ze over alle katten. Jong en oud.. Alsof ze haar aankeken wachtend op antwoord. Even slikte ze. Uiteindelijk opende ze langzaam haar mond. Keek nogmaals elke kat aan. "Wie mij wil helpen met de verzorging van deze gewonde poes. Meld je bij mijn den!" Met die woorden sprong ze ook van Highrock af om te landen naast de poes wiens ogen al open waren. Zachtjes glimlachte ze even maar greep toen haar nekvel in haar mond en sleepte de poes voorzichtig naar haar den. Snel maakte ze een mosbed voor haar klaar waar ze haar op legde. Zachtjes glimlachte ze even en zuchtte nogmaals. "Het komt wel goed met je, laat Angel maar het werk doen." Ze grinnikte even maar zuchtte toen weer om haar kruiden te gaan pakken.

-opend u topic in Med. cat den

Wat was die stank...? Meteen schoten Sparkkit's goudkleurige oogjes open en zijn vachtje stond recht overeind. Was dat... Die stank herkende hij uit duizenden. Bijna sprongen er weer tranen in zijn ogen. Net was hij weer wat aangedikt, aangesterkt, na zijn traumatische ervaring in het Bloodclan kamp. Ontvoert door een ziekelijk angstwekkende rogue. Uitgemergeld door het kraaienvoer dat hij daar gehad had. Net was het als een donkere nachtmerrie weggeslopen in zijn geheugen, net was het ietwat weggetrokken als een geheeld litteken. Nu was de geur er weer, en sterker dan ooit. Meteen draaide hij zich om naar zijn moeder, maar het nest was leeg... "MAMA!" Jammerde hij luidt. Hij wou het niet toegeven, maar hij was bang, erg bang. Zijn oren plat in zijn nek, klauterde hij zijn nestje uit en kwam hij half struikelend de nursery uit. Zijn goudgekleurde ogen waren wijd open gesperd door zijn angst en hij beefde op zijn pootjes. Daar stond de poes, hij had haar zelfs wel eens zien lopen in het Bloodclankamp. Eventjes bleef Sparkkit als bevroren staan en luisterde ze naar Hollystar's woorden. "Cats from Windclan, jullie zien wat ik en Angelvoice hebben meegebracht. Deze poes was in ons Territorium aan het jagen op onze prooi. Niet alleen heeft ze prooi van ons gestolen, ze is een kat van Bloodclan. Deze poes verdient het om te sterven. Vele Bloodclan katten weten van ons bestaan en de warrior Code. Deze indringer moet boeten voor haar daden. Laten we niet de Warrior Code vergeten: Wij doden niet, totdat we het risico lopen zelf gedoodt te worden. Wij zijn niet bloodclan. Wij doden niet als hun doen. Wij verlagen ons niet tot hun niveau. Ik geef Angelvoice de taak om voor haar te zorgen. Ze heeft het recht om een Warrior of apprentice erbij te halen en haar dan te helpen totdat deze Bloodclan Cat genezen is en weer verdwenen is. Tot nu wil ik dat jullie mijn besluit accepteren en verder wil ik er niks over horen, dat is een bevel." Wanhoop groeide in Sparkkit terwijl hij naar de woorden luisterde. Niks zeggen? Een bevel? Maar ja, sinds wanneer had Sparkkit ooit naar een bevel geluisterd? Hij klapte zijn doornscherpe klauwtjes uit en zijn stem sloeg hoog over terwijl hij sprak. "Hoe kunt u dit doen!" Schreeuwde hij, zijn hele vacht overeind. Zijn staart zwiepte woest door de lucht heen. "Hoe kunt u zo'n misbaksel in het kamp brengen! Na alles wat ze gedaan hebben!" Duidelijk was Sparkkit erg aangeslagen door Hollystar's keuze. Zijn ogen waren wijdopengesperd van angst, en hij bleef op een zo groot mogelijke afstand van de Bloodclan kat, zo ver mogelijk zolang hij zichzelf nog verstaanbaar kon maken. Die bloodclan katten hadden hem mishandeld, ontvoert en opgesloten. Hoe kon Hollystar van hem verwachten dat hij in één kamp zou leven met de Bloodclan katten? Nee, dan zou hij nog liever vertrekken.

Leopardkit lag opgekruld te slapen in de Nursery. Ze werd echter gewekt door een vreemde geur die als dorens in haar neus prikte. Verward, opende ze haar gele ogen en ging rechtop zitten. Nog een beetje duf van de slaap, strekte ze haar voorpootjes uit en ontvouwde haar nageltjes. Ze was inmiddels heel snel gewend geraakt aan het feit dat haar ouders dood waren, dat ze niet eens meer op haar omgeving lette die vol zat met kits die nog wel hun moeder hadden. Leopardkit trippelde achter Sparkkit aan die ook wakker geworden leek door de geur. Toen merkte ze Hollystar op die een toespraak hield voor de Clan. Met haar oren gespitst, opzoek naar een geluid die hier niet thuishoorde- verliet ze de Nursery en trippelde naar de open plek. Ze wurmde zich tussen alle andere katten door, tot ze haar zag.. een witte poes! Een BloodClan poes! Met een dikke vacht en haar klauwtjes ontbloot, luisterde ze naar Hollystar die al snel werd ondersteund met woorden door Angelvoice. Vol afgrijzen luisterde ze naar de twee katten, en toen ze klaar was opende ze haar bekje om tegenspraak te roepen maar Sparkkit was haar voor. Met een dikke staart luisterde ze naar Sparkkit en herinnerde zich toen weer dat hij meegenomen was door BloodClan. Troostend sloeg ze haar staartje om die van Sparkkit en murmelde zacht: ”Het komt wel goed, Sparkkit. We jagen haar zelf er wel uit” Ze keek met een duistere blik naar de BloodClan kat en riep toen luid: ”BloodClan katten verdienen geen medeleven! Ze hebben het zelf nauwelijks, waarom laten we haar niet gewoon sterven bij de grens?” Woedend sprong ze op en keek boos naar Hollystar, vervolgens naar Angelvoice. Hoe kon dat mormel voor een BloodClan kat willen zorgen? Het was om ziek van te worden. Met de zorg die ze gebruikte om dat misbaksel op te pakken sprak duidelijk dat ze het graag deed. Getver, waarom zou Hollystar zo’n beslissing nemen? Was ze niet goed snik?

Angelvoice sprong ook van de rots af en liep naar Whitenose toe. Gek genoeg stond er een glimlach op haar gezicht, Whitenose toonde ook een glimlach. Angelvoice hielp haar omhoog en ze probeerde mee te strompelen. Angelvoice maakte een mosbed waar Whitenose op ging liggen. Ze glimlachtte naar haar. "Het komt wel goed met je, laat Angel maar het werk doen." Grinnikte Angelvoice. Weer kwam er een glimlach op het gezicht van Whitenose. "Bedankt. En weet je? Hollystar's woorden hebben me aan het nadenken gezet." Whitenose dacht weer even na. Een twijfelend gevoel stroomden door haar heen. Waarom twijfelde ze? Was het niet goed genoeg? Een vreemde gedachten, dat was het enige in haar hoofd. Maar waarom? Twijfelde ze over de Bloodclan? Haar gedachten sloeg zowat op hol van de vragen. De Windclankatten waren aardig genoeg om haar nie te vermoorden, maar waarom leefde de Bloodclan niet ook volgens de warrior code? Dat was toch een veel beter bestaan?

Sidderen van absolute woede, dat deed hij. Vanuit zijn staartpuntje tot aan het tipje van zijn oren. Alles trilde. Zijn goudkleurige blik was gefixeerd op de roestgekleurde leider hoog boven hem. Hij zette nog een pasje naar voren. Zijn ogen leken wel te vlammen. Het was sowieso al algemeen bekend dat Sparkkit een temperament had dat niet voor de poes was. Het was alsof de gloeiende sintels van Emberstorm's karakter veel te veel brandstof hadden gekregen in Sparkkit's koppie. Want die sintels had hij zeker wel van haar over gekomen. Maar nee, agressiviteit was dit. Pure agressiviteit. Zijn doorscherpe nagels krasten in de grond. Woede, gevoed door angst en door onmacht, de gevaarlijkste woede die je kon hebben. Zijn staartje zwiepte gevaarlijk heen en weer. Hij verstarde toen hij een staartje rond de zijne voelde en zwiepte zijn kop naar de zijkant. "Raak me niet aan!" Snauwde hij terwijl hij zijn staart wegtrok. ”Het komt wel goed, Sparkkit. We jagen haar zelf er wel uit” Werd er een gemurmeld door een andere kitten. Zijn bovenlip krulde omhoog, "Ik heb jouw hulp niet nodig..." Grauwde hij zachtjes, zijn oren plat in zijn nek gelegd. Daarna wierp hij nog een boze blik op Angelvoice en Hollystar. Hoe konden ze dit doen! Hoe konden ze dit maken! Langzaam zette hij een pasje achteruit, zijn gezicht vertrokken door walging, angst en woede. Hoe konden ze... Hoe kunnen ze... het bleef als een mantra door zijn kop spoken. Hij hoorde Leopardkit nog iets roepen naar Hollystar en Angelvoice. Zijn stem sloeg over toen hij zelf nog iets schreeuwde, "Ik wil niks te maken hebben met een clan die vuile kraaienvoer vreters verzorgt!" De tranen waren in zijn ogen gesprongen. Paniek begon zijn handelingen voort te leiden. Met een ruk draaide hij zich om en stormde hij het kamp uit, het territorium in. Hij moest hier weg, weg weg weg!

[Sparkkit out]