[EVENT] In the shadow of ghosts

<sub>De laatste dagen waren niets minder dan bizar geweest. Niet vaak zag je je vader sterven voor je ogen en weer tot leven zien komen. Twee keer. Sparkpaw had zich duizend en één dingen gevoeld die dagen. Angstig, kwaad, verdrietig, trots (al was dat maar van korte duur geweest), vastberaden, beschaamd. Vooral dat laatste, heel erg. Maar sindsdien voelde hij zich maar niets. Hij voelde zich overrompeld, zo kon hij het beste beschrijven. Alsof hij was overreden door een monster en daarna een marathon had moeten rennen, om daarna terecht te komen in een gekkenhuis. Door zoveel prikkels, kwam er nauwelijks meer wat binnen. Misschien was het.. shock? Trauma? Maar zijn brein stond uit, zijn oogleden waren zwaar als lood, en zijn poten kreeg hij nauwelijks meer van de grond.

Maar er was moord geweest, op een elder. Een laffe daad, en papa had de dader gevonden. Zijn adrenaline voorraad was wonderbaarlijk gezien nog niet uitgeput. Hij wist niet hoe zijn vader de woede nog kon meesteren. En toen uiteindelijk de naam van de dader over de open plek galmde, leek de laatste pilaar waar Ploverpaws en Sparkpaws vriendschap op balanceerde, omver gestoten.

Zo moeder, zo zoon. Hij keek niet eens naar Daintywhiff. Hij luisterde niet eens meer naar zijn vaders bedreigingen, noch de schok die door de clan ging. Hij zocht Ploverpaw in de menigte en wierp hem een moordende blik toe. Zijn groene ogen waren donker, diepe rimpels ontstonden boven zijn neus terwijl hij zijn kaken op elkaar moest houden. Wat had zijn moordende moeder tegen hem gezegd? Moest hij Blazestar doden in haar opdracht? Sparkpaw groef zijn nagels diep in de grond. Hiervoor, ergens in zijn achterhoofd, had hij medelijden met Ploverpaw gehad toen hij alleen achter in die tunnel lag, koud en onwelkom. Maar nu verdiende hij het. Hell, hij had dood mogen vriezen in die tunnel. Zijn hartslag bonsde in zijn oren, zijn ademhaling zwaar. Eén verkeerde stap, en Sparkpaw zou ervoor zorgen dat Plover zijn moeder zou volgen.

Tag: @Ploverpeep</sub>

De laatste drie dagen waren mega bizar geweest. Hij had geprobeerd het positieve van de situatie in te zien maar dat ging toch wel een beetje moeilijk zo. Het was koud, dit gebeurde, dat gebeurde, en er was ook nog eens een moord. Hij had zich niet echt al teveel zorgen gemaakt. Oké, het was wel eng, en de sfeer was absoluut intens, maar hij kwam er niet mee verder met zich superveel zorgen te maken zoals zijn moeder meestal zou doen. Hij bleef gewoon rondgrappen hopend dat dingen beter zouden worden, uiteindelijk. En er was alvast een verandering. Blazestar riep de clan samen en hij met zijn nieuwsgierig koppie kwam dichterbij, alleen maar om zijn oren te laten zakken des te meer de woorden vorderden. Normaal was de verwachting iets van ‘joepie, jij bent moordenaar dus jij vliegt eruit’ maar dit was anders. Want de dader van deze moord was ook wel bekend als: Zijn mentor. Hij en zijn mentor hadden twee verschillende werelden en toch hadden ze overeen moeten komen voor zijn trainingen, en nu verraste het hem eigenlijk wel om te horen dat zij de moordenaar was. Van alle katten hier. Zo close waren ze nu niet, maar dit was dan toch wel krankzinnig. In zijn kop schoten duizenden vragen zoals, ‘waarom zij, waarom nu, waarom mijn mentor, waarom moest zij moorden, hoe zou ik eruit zien als ik een rode vacht had-?‘ en hij begon zijn overladen brein een beetje te haten nu. “Maar… maar… dat is mijn mentor!”, sprak hij ietwat boos en teleurgesteld. “Dit doet pijn. Dit doet heel veel pijn. Ik kan niet geloven dat ik deze kant van haar nog nooit gezien heb! Ik voel me zo… zo… ZO…” hij stampte even op de grond maar kon zijn overlijk dramatisch zinnetje niet afmaken. Hij wilde die moordenaar van een Daintywhiff nooit meer zien.

Thawrage vernauwde zijn ogen toen Blazestar de aandacht van de Clan trok. De kleine kater stond in het midden van het kamp, maar was meteen het aandachtspunt van iedereen. Thawrage voegde zich met een kille blik in zijn ogen bij de rest van de katten en liet zijn blik op Blazestar rusten. Zijn kille blik ging van kil naar koud en daarna naar ijskoude woede naarmate Blazestar zijn verhaal vertelde. Zijn blik bleef rusten op Daintywhiff en hij vernauwde zijn ogen. Zijn klauwen jeukten om naar haar uit te halen en het gaf hem een gevoel van voldoening dat Blazestar zich niet inhield. En hij wilde zijn vriend graag joinen, maar deed het niet. Nog niet. Als die verraadster, die moordenaar, haar bek open zou trekken, zou hij dat wel doen. ”Die eer neem ik maar wat graag op mezelf,” zei hij op een dreigende toon tegen haar. ”Als ik je na Blazestar’s deadline op ons territorium vind, dan wordt dat je dood.” En hij ontblootte zijn tanden naar haar. Zijn rijzende pels liet hem twee keer groter doen lijken dan hij effectief al was en het kostte hem alles om niet op haar rug te springen, om haar te vermoorden. Zijn blik gleed traag van Daintywhiff naar Blazestar. Misschien moest hij straks eens nachecken bij zijn vriend wat voor effect dit op hem had. Het zou jammer zijn als Blazestar zou beginnen te denken dat elke dwaas – uitgezonderd hemzelf uiteraard – in deze Clan een moordenaar en een verrader was.

Ploverpeep voelde zijn hart in twee stukken breken, recht naar beneden door het midden. Zijn ruzie met Sparkpaw had al krassen en deuken achtergelaten, maar deze nieuwe informatie over zijn moeder was het breekpunt geweest. Hoe kon zijn moeder dit doen? Zijn grote, groene ogen gevuld met tranen zochten naar de poes. Al weken hadden ze elkaar niet meer gesproken, zelfs niet in de ogen aangekeken, maar hij bleef een mama’s kindje, ook al hield zijn moeder niet van hem. Plover kon alleen maar met zijn kop schudden. Het was niet waar. Blazestar was aan het liegen tegen de clan omdat hij twee levens door hem verloren had.

”Dat niet waar.” Zijn stem trilde en even keek hij naar de leader. ”Ik heb het gedaan. Ik- ik was het.” Met zijn oortjes die plat in zijn nek gevouwen zaten liet hij zijn blik weer afglijden. Deze keer naar Sparkpaw. Nogmaals voelde hij het steken in zijn borstkas en hij wist dat zijn hart nu in vier stukken op de grond lag. “Ik heb haar vermoord.” Hij had Blazestar al vermoord. Hoe gek was het als het nog een keer zou gebeuren?

Zijn beste vriend wilde hem hier niet meer hebben, de enige vriend die hij nodig had kotste op hem en Ploverpeep kon hem geen ongelijk geven. Op deze manier kon hij de confrontaties die zouden komen misschien uit de weg gaan. Misschien kon hij zo het leven weer een beetje leuker maken voor Spark. Een eenzame traan rolde over zijn wang welke hij boos wegveegde. Zijn recht op tranen was verdwenen als sneeuw voor de zon.

Daarna keek hij naar zijn moeder, speurde hij de koppen af totdat hij die van haar gevonden had. Was ze eindelijk trots? Had hij, voor het eerst in maanden, weer wat goeds gedaan? Of was hij nog steeds de titel van haar zoon niet waardig?

Een verdrietig glimlachje sierde zijn snuitje. Alleen Ploverpeep zou de schuld van een moord op zich nemen als dat betekende dat iemand anders die lasten niet zou dragen. Waar iemand anders je het zwaard in de handen zou duwen gaf Ploverpeep je het schild om jezelf te beschermen en hield hij zelf het zwaard. Hij was de ridder die zijn leven zou geven voor zijn geliefden, ook als ze dit niet meer waard waren.

Met zijn oren in zijn nek geduwd bekeek hij het hele tafereel. Hij hield zich wat afzijdig, hield eerlijk gezegd niet van publiekelijke bejegeningen als deze; wel voelde hij dezelfde boosheid in zich als ogenschijnlijk de hele clan. Zijn blik gleed richting zijn apprentice, Crowpaw, die felle woorden uitsprak die precies bij haar karakter paste. Het verbaasde hem niet, al was hij het misschien niet met haar eens. Wellicht was hij ook soft. Hij had snel medelijden voor de underdog. Zijn staart verdikte wat toen hij Plover's stem hoorde. Hij schudde zacht zijn kop op de naïeve woorden van de jonge kater. "Plover, je was met ons toen de moord gebeurde. We weten allemaal dat jij het in ieder geval niet was." Hoe honorabel het ook was van de kit om het voor zijn moeder op te nemen, hij zou er niet voor staan.

<sub>Sparkpaw zag het gebeuren hoe Ploverpeep zijn bek open deed en de meest domme uitspraak van zijn leven maakte. Hun blikken kruisten en Sparkpaw gunde hem niets meer dan afgunst. Puur vergif dat uit zijn uitdrukking kwam. Iedereen hier wist dat hij loog. Kon hij zelf niet verzinnen dat hij buiten kamp was geweest? Hawkchase zei het direct. En dat alles voor zijn moordlustige moedertje? Hij was nog lager dan Sparkpaw dacht. Het onderste van de samenleving. Sparkpaw wist niet waarom hij hem überhaupt nog een blik waardig gunde.

‘‘Als je er zo op gebrand bent verbannen te worden, ga toch lekker met je moeder mee!’’ Sparkpaw zijn stem was schor van het weinige gebruik de afgelopen dagen, maar ondanks dat klonk hij nog zo erg als een kind, terwijl hij een man wilde zijn. Dus nu ook probeerde hij stoer te zijn. Zo kwaad als zijn vader, zo nonchalant zelfverzekerd als zijn zus. En toch trilde zijn onderlip een beetje, voelde hij een brok in zijn keel opkomen. Ergens, diep van binnen, wilde hij dat namelijk helemaal niet. Hun vriendschap was als een donderslag op de heldere hemel kapot gegaan. Sparkpaw had nog geen tijd gehad om daarover te rouwen. En dus wond hij zijn blik verwoed af van Ploverpeep en draaide zich van hem weg, en vond hoe zijn klauwen zich in de grond boorden.</sub>