[♔ RIVERCLAN CEREMONIE JUNI] Viper arise

De ochtendgloren waren verstreken, de zon kwam op en was net op weg naar het midden van de hemel toen een grote zwart-witte kater op de verhoging sprong. Hij schraapte zijn keel. Dit was de tweede keer dat hij een volledige ceremonie mocht geven. Crystalstar had hem goed voorbereid, de namen van de nieuwe warriors doorgegeven, maar hij had zelf zijn brein moeten breken over de apprentices en mentoren. Het was zoveel meer werk dan hij had verwacht. Hij moest de juiste karakters bij elkaar zetten, maar ook talenten. Crystalstar had hem natuurlijk geholpen, tips en tricks gegeven, maar het oordeel lag bij hem. Daarom tikte zijn teentjes ook een beetje nerveus tegen het oppervlakte onder hem. Het voelde alvast minder eng aan dan de vorige keer. De kater haalde even diep adem.

"Laat alle katten die hun eigen vis kunnen vangen zich verzamelen voor een ceremonie," schalde hij met zijn bekende schelle stem. Hij kuchte even beleefd. "Riverclan brengt goed nieuws. Drie apprentices hebben zich bewezen voor het warriorschap!" Hij keek even naar de twee apprentices die al helemaal opgeboend waren en trots zaten te wachten op hun naam. "Stormpaw en Aurorapaw mogen al naar voren komen." Aurorapaw was al iets langer apprentice, ze had het nodig gehad, maar nu mocht de geadopteerde dochter van Icecream en Chivysniff dan toch haar naam ontvangen. Carrioncough richtte zijn ogen naar de twee jonkies en riep de bekende woorden: zweren jullie dat blabla bla. Nu keek hij naar de leerling van Stoatfur. "Stormpaw, Starclan eert jouw spitsvondigheid en je scherpe tong. Jouw naam laat deze kwaliteiten doorschijnen." Hij richtte zijn lichtblauwe ogen even op de wolkloze hemel boven hem. "Dan sta jij vanaf nu bekend als Stormbriar, warrior van Riverclan." Hij glimlachte breed en zwiepte even met zijn staart om de massa terug het zwijgen op te leggen. "Aurorapaw, Riverclan ziet in jou een ijverige en intelligente kant. Je bent aanpassend en net zoals het water een krachtige, betrouwbare warrior. Daarom kent Starclan je vanaf nu als Aurorastream," miauwde hij scherp. Prachtige namen al zei hij het zelf. Dat had hij Crystalstar ook meerdere keren gezegd. Misschien net iets te veel, want hij wist dat hij fouten aan het maken was. Carrioncough schudde even met zijn hoofd om de gedachten te verdrijven. Nadat de twee nieuwe warriors hun neus tegen zijn schouder hadden geduwd sprong hij weer op de verhoging. Er was nog een apprentice die hij moest benoemen. Deze was voor hem extra speciaal.

"Dan wil ik een apprentice benoemen die mij en Riverclan heeft getoond dat ze een betrouwbare warrior is geworden. Ze heeft mijn leven gered van een giftige waterslang en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor." Zijn blik richtte zich op Agatepaw. Hij wenkte haar naar voren. "Agatepaw, Crystalstar en ik vinden dat jouw naam niet meer bij je past, daarom vraag ik aan Starclan om je naam te ontemen." Zijn blik werd iets serieuzer. Ze stond nu naamloos, naakt voor hem. Het was een gek en vreemd gevoel. "Riverclan eert jouw acties om je deputy en je clangenoot te redden met gevaar op eigen leven. Je bent meedogenloos, temperamentvol en vrijmoedig, net zoals de waterslang die je met bijzondere kundigheid hebt gedood. Daarom kennen wij je nu als Serpentguise." Hij sprong de rots af en legde zijn zwarte kin op haar voorhoofd. Vond ze het mooi? Hij had het zelf voorgesteld aan Crystalstar.

Nadat de clan weer rustig was geworden was het tijd voor de kittens. Er zaten er vier naast hun ouders of pleegouders, helemaal opgepoetst en klaar voor hun avontuur. Hij riep ze naar voren. Eerst de twee minst nerveuze kittens: "Wolfkit, Riverclan hoopt in jou een goede jager te vinden en daarom zal jij getraind worden door Drizzlefall." Hij was even stil, maar besefte toen dat hij vergeten was de kitten te benoemen met zijn apprentice naam. "Jij zal tot je je bewezen hebt bekend staan als Wolfpaw. Ook Lionkit zal nu bekend staan als Lionpaw. Icecream is een expert in vissen en we hopen dat hij jou dit talent kan overbrengen." Hij glimlachte even om zijn foutje en liet de apprentices en mentoren kennis maken. Dan nu voor de meest nerveuze apprentices. Deze keuze was extra moeilijk geweest. "Rimekit, kom maar naar voren. Vanaf nu sta jij bekend als Rimepaw met als mentor Aurorastream. Jouw mentor zal je alle kneepjes van het vak leren." Hij knikte en gaf even een knipoog naar de nieuwe warrior die nu ook een apprentice kreeg. Ze was al iets ouder en verdiende het. Hij rechtte zijn rug eventjes. Dan nu voor de kitten die doodsbang was. Deze keuze was extra speciaal geweest. Bij Rimepaw zag hij in dat een zachte hand het nog goed kon trekken, maar Bellkit had een hele andere soort mentor nodig. Hij hoopte dat deze hardleerse en ietwat vreemde kater haar een sterke warrior liet worden. "Bellkit, Riverclan ziet je nu als Bellpaw en jij zal getraind worden door Fleckhound, hij zal zijn jaren ervaring aan jou doorgeven." Hij liet het koppel neusjes aanraken en keek dan even om zich heen op zoek naar Shrimpnose. Ze hadden besloten om nog niets te zeggen, om geen ongerustheid te wekken. Hij liet even een zuchtje horen en keek dan de clan weer aan. "Voordat jullie weer mogen gaan jagen en trainen is er nog een apprentice die een mentor nodig heeft. Lightningpaw zal vanaf nu getraind worden door Mintfur." Hij glimlachte even bemoedigend naar Mintfur toe. Lightingpaw was geen gemakkelijke apprentice, maar hij hoopte dat de zachte poes door de harde kern kon komen.

"Dat was alles! May the river provide and the fish swim in our dreams!"

♔ Lijstje:

♝ carrioncough

De dag van haar warrior ceremonie was eindelijk daar! Nou ja niet enkel voor Aurorapaw natuurlijk, maar ook voor Stormpaw. Ze zouden beide Warrior worden vandaag. Ze had zichzelf al helemaal opgeboend en nu zat ze lichtjes toch nerveus te wachten tot ze naar voren geroepen zou worden. Om zichzelf nog een beetje houding te geven probeerde Aurora nog het stukje staart dat ze had beter te poetsen. Het was niet veel. Hooguit 3 tot 4 kootjes lang, maar ze wilde toch dat hij niet te piekerig eruit zag. Toen de woorden geroepen werden keek de leerling direct op en kwam snel naar voren. Ze wist heel goed waarom ze wat langer had moeten trainen dan andere. Dit was mede haar eigen schuld, doordat ze te als kitten te dicht bij het water gespeeld had. Door haar angst voor water had Aurorapaw langer de training uit gesteld en probeerde ze wegen te vinden die haar droog aan de oever had kunnen brengen, maar het geheime paadje in het water zou haar nog nat laten worden tot aan haar buikvacht, plus de stenen die in het water lagen waren te glibberig om zonder nat te worden niet mogelijk was. Dus was leren zwemmen de enigste oplossing geweest. Maar dat had ze nu overwonnen en er was zelfs geen zeurend gevoel meer dat aan haar knaagde als ze haar lichaam bloot stelde aan het water. Nu zat ze hier en luisterde ze naar Carrioncough en haar borst zwol van trots. 'Dat beloof ik!' misschien miauwde ze het wat te luid en te enthousiast, maar daar merkte ze momenteel weinig van zo nerveus was Aurora die nu haar Warrior naam had gekregen. Aurorastream! Prachtig. Ze luisterde naar het gescan van de clan die haar naam noemde en die van Stormbriar. Ze deed alles verder zoals traditie was en nam haar plaats in bij Icecream haar pleegvader en straalde vol trots. Maar er werd nog een leerling tot warrior benoemd. Agatepaw. Al werd haar naam tijdelijk ontnomen en werd ze later benoemd met haar Warrior naam. 'Serpentguise! Serpentguise, Serpentguise!' Scande ze vrolijk mee en zweeg tot de kittens tot leerlingen benoemen. Ze was blij voor hen. Zelf was ze erg blij geweest om eindelijk het kamp uit te kunnen, maar ze bemerkte ze dat het kamp omringd was door water. Toen Rimepaw genoemd werd samen met haar naam keek ze heel even vol verbazing. Zij een mentor net nu ze nog niet zo lang geleden nog zelf een leerling was geweest kreeg Aurora nu zelf haar eerste leerling. Ze stond op en liep naar Rimepaw toe en drukte haar neus tegen die van haar leerling. Ze wist dat dit een van haar pleegvaders jongere pleegkittens was. Ze had ze wel eens gezien, maar nog nooit kennis gemaakt. Doordat ze zichzelf geen ander moment van rust gaf dan als dat ze haar nest opzocht. Nou ja op een paar andere dingen na dan. Zullen we straks meteen beginnen?' vroeg ze nog steeds onder de indruk dat ze haar eerste leerling had gekregen en ging daarna weer langs Icecream zitten om naar de rest van de ceremonie te luisteren. Vannacht zou ze de wacht moeten houden met Stormbriar dus meer dan het territorium te laten zien zat er nog niet in.

Met een warm, trots gevoel in zijn buik stapte hij de open plek op, waar Carrioncough voor het eerst een ceremonie hield. Hoewel hij het nooit aan iemand zou toegeven - al helemaal niet aan zijn lieve vriendin - begon hij de kater steeds minder te haten. Hermit was niet achterlijk en zag ook wel hoeveel moeite de deputy in zijn clan stak. Dat maakte echter niet dat hij hem waardeerde. Nee, daar zou de ander nog veel voor moeten doen. Ongeduldig luisterde de crèmekleurige kater naar hoe twee nobodies tot warrior werden benoemd, tot eindelijk zijn eigen apprentice naar voren werd geroepen. De twee hadden allesbehalve een goede relatie. Ze had het hem immers onnodig lastig gemaakt. Desondanks was hij blij voor haar. Waar hij echter niet overeen kon, was de naam Serpentguise. Ze verdiende alle lof van de wereld voor hoe ze Carrion had gered, maar er was toch niks mis met de naam Agate? Na afloop van de ceremonie stapte hij direct op haar af. "Gefeliciteerd, Aga- jij." Hakkelde hij onwennig, maar met twinkelende ogen. "Dan hebben we toch niet voor niks zes moons lang ruzie gemaakt." De gebruikelijke grijns tekende zijn gelaat, die waar Agatepaw zich duidelijk zo mateloos aan had geërgerd.

she was destined to burn in Hell I Only Think of You

The Serpent in the Garden of Eden

Agatepaw had niet veel stil gezeten de laatste tijd. Iets wat niet helemaal bij haar paste als je naar enkele weken geleden keek. Van een luie, opstandige Apprentice naar toch zowat Warrior waardig. Natuurlijk was alles met opzet gedaan, want van binnen was Agatepaw geen streek veranderd. Haar slechte punten waren zelfs dieper in haar gegroeid als glibberige wortels waar ze steeds minder uit kon wringen. Slechte dingen dat alsmaar haar blik verduisterde van de al zo donkere wereld. Het was voor Agatepaw vermakend hoe makkelijk het altijd was geweest om alles om haar heen zo te manipuleren. Hoe ze iedereen kon laten denken dat ze begon te veranderen, dat ze goed was, terwijl er al bloed aan haar poten begon te kleven op z´n vroege leeftijd. Hoe ze de Deputy in een val kon lokken, hoe ze valse scenes opzette en als een held naar voren kwam. Nu was het enkel nog even wachten tot ze zeker wist als haar plan geheel had gewerkt. Ze wist al dat Carrioncough haar zou belonen met haar daad en als het meezat zou hij haar verlossen van de gore gedoopte naam die haar ouders haar hadden gegeven. Ze had zijn brein onbewust beïnvloed met inspiratiebronnen die hij hopelijk zou voegen aan haar nieuwe naam. Een naam dat in de ogen van de clan een eerbetoon was, terwijl het eigenlijk de ware haar betekende: Een slang dat vermomd tussen de rest kroelde. En niemand die het door zou hebben. Want wie zou nu nog ooit haar verdenken terwijl ze de Deputy had gered? Een ´echte´ slechterik had hem laten sterven.

Geduldig had Agatepaw gewacht na de gebeurtenis. Het zou max enkele daagjes kostte voor er een officiële ceremonie gehouden werd en ze wettelijk haar naam zou verkrijgen. Ze had tegen iedereen nog haar mond gehouden over haar beloning. Ze wou dat iedereen het tegelijk wist, dat iedereen zou horen wat ze had gedaan voor Riverclan in de mond van de Deputy. Toen ze Carrioncough´s lichaam dan ook richting de verhoging zag stappen wist ze hoelaat het was. Eindelijk. Agatepaw was net klaar met het wassen van haar vacht toen de Deputy zich op de verhoging bracht. Haar gitzwarte lichaam kwam overeind en net als de rest sloot ze zich rondom de aanspreekpunt aan. Ze koos verstandig een plek vooraan, want ze wist natuurlijk al wat er aan zat te komen. Op haar gezicht was een kalme blik te zien maar van binnen voelde ze haar lippen trokken om te grijnzen. Kriebels vormde in haar buik toen Carrion sprak. Hij benoemde nog twee andere Apprentice tot Warrior maar dat ging over haar heen. Ze wou alleen haarzelf horen. Dit was nu haar moment. Oogcontact werd gemaakt en dat was het teken. Nu was zij. De eerste stappen naar haar toekomst weg werden geopend.

"Dan wil ik een apprentice benoemen die mij en Riverclan heeft getoond dat ze een betrouwbare warrior is geworden. Ze heeft mijn leven gered van een giftige waterslang en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor."Dan wil ik een apprentice benoemen die mij en Riverclan heeft getoond dat ze een betrouwbare warrior is geworden. Ze heeft mijn leven gered van een giftige waterslang en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor."

Agatepaw hief haar kin iets omhoog. Ze voelde nog hoe haar genezende wond op haar gezicht wat trok. Haar borstkas stak breed uit door de trotse houding die ze aannam. Tuurlijk was ze trots. Trots op haarzelf hoe gemakkelijk ze de touwtjes aan de poten van iedereen bond en ze bespeelde als poppen.

"Agatepaw, Crystalstar en ik vinden dat jouw naam niet meer bij je past, daarom vraag ik aan Starclan om je naam te ontemen." Nu kon ze haarzelf niet meer weerhouden om haar lippen in vorm te houden. Een grijns sierde haar snuit en in haar blik was kort een glans van ... te vinden. Haar plan had gewerkt en nu was het alleen nog de vraag als Carrioncough inderdaad zo slim, of beter gezegd dom, genoeg was om ook echt de naam in elkaar te steken waar ze op gedoeld had. De Apprentice sloot haar ogen en luisterde met oren die nooit zo open hadden gestaan naar iemand anders zijn woorden. Riverclan eert jouw acties om je deputy en je clangenoot te redden met gevaar op eigen leven. Je bent meedogenloos, temperamentvol en vrijmoedig, net zoals de waterslang die je met bijzondere kundigheid hebt gedood. Daarom kennen wij je nu als Serpentguise."

Het was alsof haar lichaam gevuld werd met nieuwe kracht. Een boost van al het slecht waar je iemand juist voor wou behouden. Grootheidswaanzin, arrogantie, controldrang, en wel meer. Serpentguise. Ze had het verdomme geflikt. Ze waren zo in haar plan gehapt als onweerstaanbare zoetheid. Ze had de naam gekregen waar ze al weken aan had gedacht. Ze had gekregen wat ze wou, en door dit was ze nog meer overtuigd dat ze alles kon krijgen wat ze wou. Dat ze alles kon flikken wat ze wou. Dit was pas het begin en ze had nu de hulpmiddelen in haar hand toegeschoven gekregen om veder te gaan. Carrioncough verliet de verhoging en kwam naar haar toe. Ze boog lichtjes haar kop, al voelde ze diep van binnen er haat voor, haar dominantie moest ze even slikken. De Deputy legde zijn kin op haar kop. Normaliteit werd de schouder gelikt van de Leader of Deputy maar Serpentguise verroerde niet. Ze keek strak voor haar uit, naar de gelittekende borst van Carrion. Toen de Deputy weer van haar weg stapte keek ze weer op en knikte ze eervol. ¨Bedankt Carrioncough. Ik zal me nieuwe naam dragen met trots en de clan beschermen zoals ik jou beschermd heb.¨ Sprak ze nog tegen hem voor hij weer plaats nam op de verhoging. In de tussentijd hoorde ze Riverclan haar nieuwe naam vreugdig en trots roepen. Serpentguise, Serpentguise, Serpentguise. Haar gelaat vertelde wel hoe ze haar voelde bij het horen van haar nieuwe naam.

De rest van de ceremonie vloog weer net zo over haar heen als het begin. De rest interesseerde haar niet. Serpentguise trok haarzelf weer weg van de groep en wachtte tot alles voorbij was. Genoot van het moment in haarzelf. Pas toen de ceremonie volledig voorbij was drong ze haarzelf terug op aarde. Gelukkig maar, want binnen wel enkele secondes stond wel één van meest gehaatte maar ook geliefde katten voor haar. Hermitshell. Serpentguise greens toen hij zich even versprak met haar nieuwe naam. Ze lachte even over zijn opmerking over hun oude ruzies. ¨Ik was geen makkelijke leerling nee, maar jij had er ook een petje van.¨ Kaatste terug terwijl ze even met haar schouders rolde. Hoewel ze hem nog altijd kon uitkotsen, ze zag ook nu de moeite die hij gedaan had, de waarde die hij kon zijn voor haar. Het werd tijd dat hun band wat zou versterken. Ze besloot hem te verassen. ¨Ik wil je bedanken voor het doorzetten Hermit. Ik denk dat er maar weinig katten het met mij hadden volgehouden. Door jou ben ik een minder verloren zaak geworden dan verwacht werd.¨ Ze gaf hem een dankbare knik. ¨Ik hoop, ondanks ik nu misschien geen leerling meer ben, je me soms nog wat lesjes wilt bijleren.¨ Vroeg ze hem. Haar lichaamstaal was ondertussen wel wat afgeleid ondanks ze met haar Mentor sprak. Ze zocht namelijk onbewust naar iemand langs Hermitshell heen. Iemand waarvan ze van binnen stiekem meer van had gehoopt dat ze naar haar toe zou komen. Pipitpaw.

MONTY

Bell

De stress rees hem al naar zijn hoofd. Angst, paniek, pure terror. Het greep hem bij de keel en de spanning die hij de afgelopen dagen en de slapeloze nachten mee had gesleept in een pure nachtmerrie van pijn, kwam nu voor een grootse overwinning. Hij meende geen adem te kunnen halen, hij meende geen poot te kunnen bewegen. Alsof zijn voetjes met de aarde een waren geworden. Het trok aan hem. En het zware gevoel, dat hem van keel tot borstkas belemmerde. Het was alsof hij veel te hard was gevallen, om vervolgens een steen op zijn borst te krijgen. Eentje die hem leek te wurgen, vast te grijpen, te verpulveren. Hij kon dit niet. Hij kon dit echt niet. Hij was niet ok. Maar daar hield niemand rekening mee. Want hij werd uit de nursery geforceerd. Een plek die hij niet eens aanzag als een veilige plaats. Het was dat de bekende den nu veel veiliger aanvoelde als het vijandige terrein van het kamp. Waar hij normalitair altijd op dit uur te vinden was tussen het riet, zijn pootjes rustende in het ondiepe water, was er enkel een blik van shock en pure angst in de ogen van de jonge kater. Zijn staart zat kordaat tussen zijn poten. En hij probeerde met al zijn macht zijn gewicht op zijn achterhand te zetten. Hij was groot, het was een van de weinige dingen die hem meezat. Maar een warrior was nog altijd sterker dan een kitten. En dus was hij al snel op de open plek, de ceremonie al druk aan de gang.

Het was al bezig. Dat besef liet zijn hersenpan overtoeren draaien. Zijn ogen angstig opgericht naar de deputy. Onbewust zijn ademhaling versnellende meende hij het gevoel te hebben dat hij elk moment geen lucht meer zou hebben. DIt was het. Hier zou hij ten onder gaan. Zijn hele wereld duizelde, maakte hem nog meer gespannen dan hij al was. En zijn lijfje, die al heel de tijd als een rietje aan het beven was, verloor stabiliteit. Hij wankelde en dus zakte hij door zijn achterpoten. Zijn lange staart tussen zijn achterpoten gewenteld. Zijn grote oren in zijn nek geklapt. Angstig, paniek. Alsof hij door een vijand bedreigd werd. Want in zijn ogen was dit de vijand. De befaamde verandering waar hij zo naar had uitgekeken. En niet op de goede manier. Oh zeker niet op de goede manier, verre van. HIj wilde dit niet. Hij wilde niet daarbuiten gegooid worden. Hij wilde die verandering niet ondergaan. Het onbekende tegemoed gaan, ondanks dat zoveel anderen het voor hem hadden gedaan, was pure terror. Dit wilde hij niet.

Zijn oren suizden en dus kon hij niet veel opnemen van wat er gezegd werd. Het gejuich van katten rondom hem, ontging hem. De benoeming van nieuwe namen, nieuwe warriors, ontging hem. Alles dat veranderde, ontging hem. Zijn gejaagde adem dwong hem zijn focus op zijn pootjes voor hem te houden. Een hopeloze actie die weinig deed. Het kalmeerde hem niet. Het zorgde er juist voor dat hij meer doemgedachten toeliet in zijn fragiele hersenpan. Als een echte jager zocht de paniek naar zwakke punten in zijn gedachten. Het sloeg toe, greep hem bij de keel en verdrong zijn volledige manier van functioneren en denken. DIt was het einde, was het enige dat hij kon waarnemen in zijn gedachten. En ondanks dat dat niet rationeel was, was dat hetgeen dat hem in de grip had. De stem ging echter verder, buiten zijn kop, buiten zijn paniek, buiten het feit dat hij elk moment kon instorten. Het benoemde de eerste apprentice, de tweede, de derde. Er kwam geen einde aan. En ondanks dat de geluiden te horen waren. Was het gesuis te luid om te weten wat er juist werd gezegd. Wat er juist gebeurde. ZIjn wereld draaide. Zijn hele wereld stond op instorten.

Zijn naam was misschien het enigste dat bij hem doordrong. En bij het horen van wat de ander maakte van zijn naam, tussen de vage geluiden en gesuis door, draaide zijn maag samen. Zijn voorpoten spreidde zich meer, de angst zich van zijn borstkas opwerkende naar zijn keel en zijn snuit. Een gevoel die als een vuur vlam vatte op zijn gezicht, die van angst vertrok. Hij was niet ok. Hij kon dit niet aan. De overreactie die hij gaf was buiten proportie, maar dit alles was voor hem buiten proportie. Het was te vroeg. Hij was hier niet klaar voor. En dus... Bleef hij doodstil zitten, zijn grote lijf bevende en trillende terwijl zijn mond wat openviel. Echter was het enigste dat hij wist uit te brengen een lichte snik, gevolgd door stilte. Tranen welden op. De emoties die teveel waren voor een kater die dit niet gewoon was, kwam om zijn tol. Dikke tranen ontsprongen in zijn ogen en vonden al snel een weg naar de grond. Snel ademend. HIj kon geen adem meer halen. En het feit dat ademen zo moeilijk ging, verdrong zijn functie om geluid uit te brengen. Hyperventilleren, paniek. Het was teveel. Dit was teveel. De drukte was teveel.

Dit werd z'n ondergang.

[♔ RIVERCLAN CEREMONIE JUNI] Viper arise Dai4whc-9feb4360-f3ae-4107-b310-511f06a500f0.gif?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzBjYmZiZTQ0LTdhMmUtNGQ4ZS05NDdjLTA5YmY4M2E5MzQyNlwvZGFpNHdoYy05ZmViNDM2MC1mM2FlLTQxMDctYjMxMC01MTFmMDZhNTAwZjAuZ2lmIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Met opgeheven kin zat Stormpaw aan de rand van de menigte met katten. De Deputy had een clanmeeting georganiseerd en Storm wist wat er te wachten stond. Het had al veelste lang geduurd. Wellicht als ze wat meer steun van haar idiote mentor had gehad dan had ze deze ceremonie eerder gehad. Maar eindelijk was het zover. Eindelijk zou ze van die verschrikkelijke kleinerende naam af zijn. Wellicht zou iedereen haar dan met het respect gaan behandelen wat ze verdiende. En dat was veel. Want Storm had veel ambitie. Meer ambitie dan menig katten uit de clan. Ambitie die haar tot dingen kon drijven die wellicht niet volledig in de warrior code paste. Maar de dingen die ze soms wou doen hoefde niemand te weten. Die zou ze lekker toch zich zelf houden. Ze probeerde het wraakzuchtige in haar in te houden, puur zodat ze het enkel kon gebruiken wanneer het echt nodig was. Zoals enkele dagen terug toen ze op het punt stond een jonge Thunderclan apprentice te verdrinken. Haar lippen krulde zich in een grijns toen de ceremonie begon. Het voelde alsof de wereld voor haar voeten lag. Ze zou de clan laten zien wat ze wel niet allemaal kon. Ze ging bewijzen dat ze geen zwakkeling was zoals haar moeder. Niemand had dat geloofd terwijl ze apprentice was. Haar scherpe tong zorgde ervoor dat katten met hun ogen rolde het moment dat ze de hoek omkwam en elke warrior op haar neer keek. Ze had zelfs het respect van de andere apprentice niet weten te winnen. Ookal had ze overduidelijke betere skills als hun. Ze was snel en behendig, maar sterk. Ze was niet groot, maar dat was wel haar grootste voordeel. Niemand leek het te zien wat voor kracht er in haar poten zat. Tot haar genot werd ze als eerste opgeroepen en hoefde ze niet nog tien andere naam ceremonies af te wachten met snotterende kittens. Helaas moest ze haar moment wel delen met een ander. Maar daar kon ze wel overheen komen. Ze legde haar groen gele ogen op de deputy. Vol lust luisterde ze naar zijn woorden. "Dat beloof ik," mauwde ze plechtig. Al wist ze dondersgoed dat er maar een greintje van waarheid in zat. Ze nam de warrior code al haar hele leven met een korreltje graan. Altijd had ze zich voorbeeldig gedragen om haar warrior naam niet op het spel ze zetten. Ze wou niet eindigen als Agatepaw die met weet ik veel hoeveel manen nog apprentice was. Nee, ze wou het snel klaar hebben zodat ze daarna haar eigen weg kon. Ze werd minder nauwlettend in de gaten gehouden. Geen spuug vervelende mentor die de hele dag in haar nek hijgde: vrijheid. Al snel volgde het geroep van haar nieuwe naam. Het galmde na in haar oren hoe de clan haar naam riep. Oh het voelde zalig. Ze hief haar kin en keek rond. Stormbriar. Dat klonk als muziek in haar oren. Haar ogen bleven hangen op Stoatfur. Haar mentor. Al zag ze hem niet als dat. Hij was enkel een extra gewicht aan haar poot waar ze niet vanaf kon komen: tot nu. Ze wende haar blik weg van hem. Ze gaf een kort knikje naar de deputy en ze draaide zich weg zodat de rest van de ceremonie zich voort kon doen. Haar poten tintelde. Ze wist dat er veel kittens waren op het moment. Heel veel. Maar er was maar een pootvol met warriors die geschikt waren als mentor. Wat betekende dat Carriorcough en Crystalstar zich moesten werpen op de jongere warrior. En daar was zij er nu een van. Ze wou maar al te graag een apprentice. Ze hield niet van kittens, ze haatte ze zelfs. De enige die ze kon tolereren van een afstandje was Honeykit maar enkel omdat ze verbonden waren door bloed. Zwak bloed wellicht, maar het was en bleef bloed. Waardoor Stormbriar een kameraadschap zag dat zeer nuttig kon zijn voor de toekomst. Daarom wou ze ook een apprentice. Zodat die op kon leiden op haar manier. Als katten zoals Stoatfur mentors bleven dan zou de hele clan verzwakken tot er geen kat meer over was. Storm wou dat niet zien gebeuren. Ze moest de volgende generatie leren wat het betekende op warrior te zijn. En ze wist dat ze daar uitermate geschikt voor was. Natuurlijk wist iedereen dat ze een scherpe tong had en geen Queen zou haar te dicht bij haar kits laten daardoor maar dat maakte haar enkel een perfecte mentor die discipline kon overbrengen. Ze luisterde aandachtig hoe elke kit een mentor kreeg aangewezen. Er waren niet veel kits over. "Rimekit, kom maar naar voren. Vanaf nu sta jij bekend als Rimepaw met als mentor Aurorastream. Jouw mentor zal je alle kneepjes van het vak leren." galmde er door het kamp. In een ruk trok Stormbriar haar oren naar achter. Haar groen gele ogen spoten vuur. Aurorastream werd verkozen boven haar? Die tabby was veel jonger en minder skilled als zij. Ze ontblootte haar nagels en boorde ze diep in de grond onder haar. Het was allemaal fvcking vriendjes politiek. Aurora's adoptie vader was Icecream, de zoon van de leader. Natuurlijk werd ze voorgetrokken. Natuurlijk verkoos de clan familie boven kracht en de katten die oprecht hun werk deden in de clan. Het was allemaal fvcking foxdung. Er was nog een kleine vlam van hoop in haar dat de laatste kit voor haar werd. Al hoefde ze dat mormel niet eens. Die kit hoorde nog lang thuis in de nursery. Hij rilde bijna uit zijn velletje. Zwak. Maar ook die kreeg een ander aangewezen. Ze boorde haar nagels nog dieper in de ondergrond. Oh ze ging wel even een hartig woordje doen met Carriorcough of Crystalstar. Dit moest recht gezet worden. Het was onzin dat die domme tabby boven haar verkozen werd. Toen de ceremonie afgelopen was verspreidde de menigte zich weer over het kamp. Storm fixeerde haar ogen op de deputy. Ze liep op hem af zonder haar ijzige blik van hem te breken. "Carriorcough," siste ze. Ze probeerde niet al te gefrustreerd en boos over te komen. Maar het leek bijna onmogelijk de kalmte te bewaren. "Ik moet je spreken," mauwde ze iets rustiger. Al pompte haar woede nog steeds snel door haar lichaam heen. Ze wist dat ze hiermee de traditie dat een nieuwe warrior niet mog spreken brak maar dat boeide de grijze kattin niet. Ze wou een reden hebben dat die domme apprentice mentor was geworden en zij niet. Een goede verklaring. Al was het al zo helder als daglicht dat die er helemaal niet was. Ze hadden haar puur gekozen omdat het familie was. Het was oneerlijk, zij was de gene die het wel verdiende!

Mentioned: Stoatfur, Serpentguise(Agatepaw), Aurorastream.
Tag: @Carrioncough.

RIMEKIT • RIMEPAW

Rimekit had angstvallig afgewacht tot vandaag. In plaats van vol enthousiasme hoopte ze dat haar papa bij haar kon blijven terwijl het spannendste deel van haar leven aan zou breken. Het worden van een Apprentice. De zon kwam op en scheen op haar verzorgde maar nog steeds jeukende vacht. Ze probeerde zich een beetje achter papa te verstoppen zodat ze onzichtbaar kon krabben, en haar voormalig nette vacht overhoop haalde. Ze wilde helemaal niet vertrekken uit de Nursery en met een vreemde kat op pad moeten. Ze wilde veilige papa, al helemaal nadat Agatepaw haar zo had beangstigd. Niet dat ze papa had durven vertellen dat de kattin haar weg had gejaagd van haar prooi. Haar had gezegd dat de familie nep was. Papa was háár papa. De traantjes sprongen al in haar ogen bij die gedachte. Wat als Agatepaw papa weer pijn zou doen. Ze haalde onrustig adem terwijl ze de vertrouwde blik van haar papa zocht.

Ze slofte een beetje achter haar papa aan toen de schelle stem van Carrioncough door het kamp heen klonk. Oma zou deze keer dus niet de ceremonie doen. Immers was de kattin de Leader dus een beetje angstig bleef Rimekit staan. Wat als Carrioncough nog steeds boos op haar was omdat ze papa had willen beschermen? 'Laat alle katten die hun eigen vis kunnen vangen zich verzamelen voor een ceremonie,' De kater kuchtte beleefd terwijl Rimekit zich zo verborgen mogelijk op probeerde te stellen terwijl haar blik naar Bellkit gleed. Zij zouden samen blijven, in deze drukte. Zover ze dat kon doen, hij zou niet alleen zijn. Dat had ze hem beloofd en Rimekit ging niet op haar belofte terug. Ze keek dan ook maar met een half oog naar Carrioncough die verder sprak. 'Riverclan brengt goed nieuws. Drie apprentices hebben zich bewezen voor het warriorschap!' Hij keek even naar de twee apprentices die al helemaal opgeboend waren en trots zaten te wachten op hun naam. Rimekit beet angstig op haar lip, want het zou enkel langer duren. Ze hoopte dat papa haar Mentor werd. Dan was ze in ieder geval bij een Mentor die ze vertrouwde. 'Stormpaw en Aurorapaw mogen al naar voren komen.' De laatste naam was een van haar adotpiezussen. Papa had ook voor haar gezorgd. 'Stormpaw, Starclan eert jouw spitsvondigheid en je scherpe tong. Jouw naam laat deze kwaliteiten doorschijnen.' Hij richtte zijn lichtblauwe ogen even op de wolkloze hemel boven hem. Rimekit volgde zijn blik, papa had haar wel verteld over Starclan en dus wist ze dat haar voorouders, misschien haar andere papa en mama ook mee zouden kijken. Dat was nog enger, ze had ze immers nooit echt gekend. 'Dan sta jij vanaf nu bekend als Stormbriar, warrior van Riverclan.' Carrioncough glimlachte breed en zwiepte even met zijn staart om de massa terug het zwijgen op te leggen. Rimekit bleef de kater met zijn littekens toch wat spannend vinden. Zelfs als wist ze dat Crystalstar geen slechte Deputy zou kiezen. 'Aurorapaw, Riverclan ziet in jou een ijverige en intelligente kant. Je bent aanpassend en net zoals het water een krachtige, betrouwbare warrior. Daarom kent Starclan je vanaf nu als Aurorastream,' Aurorastream leek enorm trots en bij papa te gaan zitten nadat ze benoemd was waardoor Rimekit iets naar achteren schuifelde en in paniek rond keek. Dit waren teveel ogen, teveel katten. Een angstig geluidje verliet dan ook haar mond terwijl ze trilde op haar poten.

'Dan wil ik een apprentice benoemen die mij en Riverclan heeft getoond dat ze een betrouwbare warrior is geworden. Ze heeft mijn leven gered van een giftige waterslang en daar ben ik haar eeuwig dankbaar voor.' Zijn blik richtte zich op Agatepaw. Hij wenkte haar naar voren. 'Agatepaw, Crystalstar en ik vinden dat jouw naam niet meer bij je past, daarom vraag ik aan Starclan om je naam te ontemen.' Zijn blik werd iets serieuzer. Ze stond nu naamloos, maar dat maakte de kattin niet minder eng. Een nog angstiger geluidje verliet haar mond terwijl de tranen over het gezicht van Rimekit liepen. Niet Agatepaw, die kattin was nog enger dan eng. 'Riverclan eert jouw acties om je deputy en je clangenoot te redden met gevaar op eigen leven. Je bent meedogenloos, temperamentvol en vrijmoedig, net zoals de waterslang die je met bijzondere kundigheid hebt gedood. Daarom kennen wij je nu als Serpentguise.' Een heel andere naam en een naam die ze weigerde uit te spreken. Rimekit begon te trillen als een rietje. Hopende dat de kattin haar niet zou zien.

Het was tijd voor het spannendste deel van de Ceremonie. Rimekit bleef zo ver mogelijk van de rest van de katten vandaan. Durfde niet in beweging te komen terwijl haar twee broers naar voren werden geroepen.'Wolfkit, Riverclan hoopt in jou een goede jager te vinden en daarom zal jij getraind worden door Drizzlefall.' Drizzlefall was een aardige kattin als papa haar Mentor niet had kunnen worden had ze het nog met haar gekund. Carrioncough was even stil, maar besefte toen dat hij vergeten was de kitten te benoemen met zijn apprentice naam. 'Jij zal tot je je bewezen hebt bekend staan als Wolfpaw. Ook Lionkit zal nu bekend staan als Lionpaw. Icecream is een expert in vissen en we hopen dat hij jou dit talent kan overbrengen.' Hij glimlachte even om zijn foutje en liet de apprentices en mentoren kennis maken. Rimekit voelde zich een beetje jaloers worden om het feit dat Lionpaw hun papa als Mentor had, want dat wilde zijzelf zo graag. Angstig keek ze van Lionpaw naar Icecream en weer terug naar Carrioncough. Nee, ze wilde niet. 'Rimekit, kom maar naar voren. Vanaf nu sta jij bekend als Rimepaw met als mentor Aurorastream. Jouw mentor zal je alle kneepjes van het vak leren.' Schuchter en struikelend over haar eigen pootjes met tranen in haar ogen die ook over haar wangen liepen stapte ze naar voren. Aurorastream wie was dat, was dat haar onbekende adoptiezus. Ze liet nauwelijks de ander haar met de neus aanraken voordat ze naar Bellkit rende. Die had ze nodig en hij haar.

'Bellkit, Riverclan ziet je nu als Bellpaw en jij zal getraind worden door Fleckhound, hij zal zijn jaren ervaring aan jou doorgeven.' Carrioncough liet het koppel neusjes aanraken en keek dan even om zich heen op zoek naar Shrimpnose. Rimepaw had dat niet door, ze was enkel naast Bellpaw gaan zitten en drukte haar lichaam beschermend tegen die van hem. Ze begon tegen zijn haren in te likken terwijl ze haar betraande kop verborg in zijn lange vacht. Carrioncough liet even een zuchtje horen en keek dan de clan weer aan. 'Voordat jullie weer mogen gaan jagen en trainen is er nog een apprentice die een mentor nodig heeft. Lightningpaw zal vanaf nu getraind worden door Mintfur,' Ze hoopte dat er geen ogen op haar en Bellpaw waren gericht. Elke keer als ze een blik voelde verstarde ze iets maar ze ging stug door met het likken van Bellpaw's vacht terwijl hij verstijfd van angst bleef zitten. 'Dat was alles! May the river provide and the fish swim in our dreams!' Riep de stem van Carrioncough. Dat Aurorastream haar had gevraagd direct te beginnen had Rimepaw niet eens gehoord. Zo gefocust was ze op Bellpaw. In plaats van dat Bellpaw en Rimepaw elkaar angstiger maakte, maakte ze elkaar sterker. Ze liet haar tweekleurige ogen snel van Bellpaw weg glijden naar papa en hun mentoren voordat ze haar vacht op zette en haar kop onder de kin van de ander drukte. 'Bellpaw we blijven samen. Zoals beloofd.' Mauwde ze zachtjes in zijn oor. Hij was niet alleen en wie hem durfde aan te spreken zou een angstige maar woedende Rimepaw krijgen. 'We gaan naast elkaar liggen met onze nesten. Dan zijn we veilig. Samen.' Murmelde ze zachtjes. Ze zou hem niet verlaten en ze wist zeker dat Bellpaw haar ook niet in de steek zou laten.

Tag: @Icecream @Aurorastream @Bellpaw

��

Bell

Het nare was dat hij gewoon geen besef meer had met wat er rond hem gebeurde. Was dit echt? Of was dit maar iets dat in zijn gedachten speelde? Een slechte droom? Maar als het zo slecht was, waarom was hij dan nog niet ontwaakd? Het was erger dan hij had kunnen verwachten, liet zijn haren omhoog rollen en bracht een rilling over zijn ruggengraat. Het was duidelijk dat hij dit nog niet aankon. En in realiteit als men hem aanzag, dan misschien was hij er nooit klaar voor. Hij knipperde vluchtig, maar zijn grote lijf, dat bleef beven, kon niet bijhouden wat er gebeurde. Hij was niet goed, voelde zijn maag in pure angst samentrekken. Hij wist niet goed waar het vandaan kwam, of juist wel heel goed waar het vandaan kwam. Het was dat de hoorns recht op hem gericht waren en de stier die hij zichzelf paniek en angst had vernoemd, had hem tegen de muur gepind. Hij kon geen kant meer op en als hij heel eerlijk was wist hij niet zeker of hij hier ooit nog uit kon komen. Was dit normaal? Was hij normaal? In het moment kon hem dat vrij weinig schelen. Immers was dit meer dan de angst die hij op een dagelijkse basis voelde. Hij had gevoel dat iemand hem de luchtpijp toekneep en geen toegeven gaf. Een benauwd iets dat hem in het nauw dreef.

Het feit dat de ceremonie op een einde was gekomen ontging hem compleet. Hij was nooit naar voren gegaan om zijn mentor te leren kennen en bleef zitten waar hij zat. Zijn achterhand op de grond geplaatst was het het feit dat de wereld als een wilde rond elkaar draaide. Hij vond geen stabiliteit en onbewust waren zijn kittenscherpe nageltjes uit hun hulsel gekomen. Alsof hij zocht naar grip op de aangestampte aarde van het kamp. Maar niks was minder waar, het hielp niet. Het hielp helemaal niet. Gesuis en geraas in zijn kop bracht hem meer dan alleen pijn en angst, maar het sloot hem ook in. Het gevoel dat hij zo alleen stond in het midden van een druk kamp was dan ook angstaanjagend reëel. Want hier was de realiteit, waar hij vage gezichten voorbij zijn blik voorbij zag komen. En waar hij ze herkende, maar wederom geen naam erop kon plakken. Hij wilde nu terug naar de nursery. Terug naar zijn moeder. Het feit dat hij bijna even groot als haar was ontging hem compleet. Hij was te groot geworden voor het leven als een kitten. En zelf als hij dat wilde, ook te oud. Maar dat waren de clanstandaarden, niet de standaarden die hij voor zichzelf wilde. Waarom. Waarom forceerden ze hem iets te doen dat hij niet wilde doen?

Een zachte aanraking liet de haren in zijn nek rijzen, helemaal tot zijn rug en het puntje van zijn staart. Verbaasd knipperde de grote kater met zijn ogen. Zijn levendige, ronde ogen langzaam wat stabiliteit terug vindende. Hij keek op, tranen in zijn ogen. Vochtig van het huilen dat hij niet had kunnen weerhouden door de paniek die hem overspoeld had. Rimekit was hem aan het likken, kalmerende halen die zijn moeder ook zo vaak had gedaan toen hij nog heel jong was geweest. Maar hoe ouder hij was geworden hoe minder hij het was gaan handhaven. Hij mistte dat gevoel van veiligheid zo enorm erg, vooral op nu. Op tijden van zwakte waar hij geen weg wist met zichzelf. Hij kon dit niet. Hij kon geen apprentice worden. Hij wilde geen katten pijndoen en hij wilde geen prooi dood doen. Hij wilde niet jagen op de schattige eendjes die hij aan de oever zag... Of de kleine visjes die hij altijd om zijn poten zag draaien. Hij kon dat gewoon niet. Hij kon het echt niet. Hij kon geen... Geen leven nemen.

De stem van Rime kwam tot bij zijn oren en zijn maag trok samen. Pure misselijkheid van angst en paniek die door zijn tranen en beven heen eindelijk meer druk vond op zijn lijf. HIj werd hier echt niet goed van. Het idee dat hij zometeen oog in oog zou staan met iemand die hij niet kende. Zijn nieuwe mentor, waarvan hij de naam niet eens had gehoord. Nee, dit kon hij echt niet. Maar Rime beloofde hem iets dat hem wel aansprak, maar de angst jammer genoeg niet wegnam. Samen blijven. Het was iets dat regelmaat zou brengen. Iets dat ze de afgelopen dagen hadden gedaan. Samen zijn, samen rustige dingen doen. Samen praten. Het was iets dat ze beide veiligheid kon bieden. De grote kater snikte even en haalde even diep adem. Hij voelde zich echt niet goed. Misschien... "I... Ik moet naar de medicine cat, ik voel me niet lekker," sprak hij zachtjes, amper hoorbaar, voordat hij weer naar adem hapte. Nieuwe tranen vonden een weg naar buiten. Hij duwde zijn kopje teder tegen haar schouder aan en sloot zijn ogen. Hij probeerde een poging te wagen zichzelf te kalmeren, maar het werktte niet. Het was chaos in zijn hoofd.

[♔ RIVERCLAN CEREMONIE JUNI] Viper arise Dbl6hi8-a10f09a7-53a0-4afc-9921-33177fc8267f.png?token=eyJ0eXAiOiJKV1QiLCJhbGciOiJIUzI1NiJ9.eyJzdWIiOiJ1cm46YXBwOjdlMGQxODg5ODIyNjQzNzNhNWYwZDQxNWVhMGQyNmUwIiwiaXNzIjoidXJuOmFwcDo3ZTBkMTg4OTgyMjY0MzczYTVmMGQ0MTVlYTBkMjZlMCIsIm9iaiI6W1t7InBhdGgiOiJcL2ZcLzY1MmI3Nzc0LTI1ZWYtNGRiMS1iMTIxLTM5MGIzMTI3NTQzNVwvZGJsNmhpOC1hMTBmMDlhNy01M2EwLTRhZmMtOTkyMS0zMzE3N2ZjODI2N2YucG5nIn1dXSwiYXVkIjpbInVybjpzZXJ2aWNlOmZpbGUuZG93bmxvYWQiXX0

Met aarzelende stapjes volgde Wolfpaw zijn papa en broertje en zus. Vandaag was de grote dag. Hij zou apprentice worden. Een dag waar hij altijd zo ontzettend erg naar had verlangd en naar uit had gekeken. Al die tijd had hij niks anders gewild. Hij wou zich bewijzen. Iedereen om hem heen bleef maar zeggen dat hij nooit apprentice of ook maar warrior zou worden. Het had hem zo verschrikkelijk veel pijn gedaan. De enige katten uit de clan die in hem leken te geloven waren zijn siblings en papa. Verder niets. Geen steun, geen bemoedigde kopjes of pep talks. Enkel haat en vernedering. Er was wellicht een enkeling die hem wel leek te accepteren. Maar zelfs hij zag hun blik als hij weer eens te veel stotterde of zijn staart een rare beweging maakte. En zo'n blik sprak boekdelen. Hij wist dat ze het vreemd vonden. Hij was anders dan de andere katten. En dat zou altijd zo blijven. Hij haatte het zo verschrikkelijk erg. Al die tijd in de nursery had hij alleen in een hoekje gezeten en elk moment hoopte hij dat of op magische wijzen zijn tics zouden verdwijnen of dat hij op een of andere manier zichzelf zou accepteren. Het leek onmogelijk. En al helemaal nu. Er waren zo verschrikkelijk veel katten. Natuurlijk had hij wel meer ceremonies gezien maar het leek wel alsof er nog meer katten als anders waren vandaag. Zijn oortjes waren plat in zijn nek gedrukt. Zijn pupillen waren groot gegroeid van angst. Het was allemaal opeens zo verschrikkelijk snel gegaan. Hij had maar hoeven knipperen met zijn ogen. Het ene moment lag hij tegen zijn papa aan in de nursery en het andere moment stond hij hier met trillende knietjes. Met al die ogen die op hem gericht waren. Het voelde zo verschrikkelijk eng aan. Het was veelste snel. Was hij hier wel klaar voor? Hij slikte toen de ceremonie begon. Het liefst wou hij tegen zijn papa's vacht aankruipen maar de priemende ogen herinnerde hem er aan dat hij in de spotlight stond. Hij werd apprentice. Hij was geen kitten meer. Enkele apprentices werden tot warrior benoemd. Maar alles was een waas voor de kitten. Hij luisterde wel maar het was het ene oor en het andere oor uit. Ooit zou hij daar ook komen te staan. Hij hief zijn kin iets. Ooit zou hij daar ook staan. Een nieuwe golf van moed trok door hem heen. Hij ging ze allemaal wel wat laten zien. Dat hij dit kon. Dat hij niet de zwakkeling was die iedereen dacht dat hij had. Wellicht was hij nog niet helemaal klaar voor dit nieuwe avontuur. Maar hij ging in ieder geval zijn best doen. Hij zou niet zomaar gelijk zijn kop laten hangen. De laatste apprentice werd benoemd. Kort vernauwde Wolfkit zijn ogen. De nu nieuwe zwarte warrior mocht hij niet. Hij snapte nog steeds niet goed wat er gebeurt was tussen papa en haar. Maar het verwarde hem en gaf hem een onbehagelijk gevoel. Papa had iets verkeerds gedaan dat was zeker. Want zelfs oma was boos op hem geweest. Maar alsnog had, nu Serpentguise, hem pijn gedaan. En ook had ze Lionkit pijn gedaan. Er was niet veel wat Wolfkit tegen haar kon doen. Maar hij wist een ding zeker: hij voelde zich niet veilig met het feit dat zij hier ook in de clan sliep. Er was gewoon iets aan haar hele houding waar Wolfkit de kriebels van kreeg. Het liefst ging hij zo ver mogelijk bij haar uit de buurt. Hij was dan ook blij toen haar deel van de ceremonie afgelopen was. Kriebels kropen door zijn buik heen. Nu was het zijn beurt. Hij haalde diep adem. Kort keek hij papa aan met een bemoedigende blik. Alsof hij zijn papa wou vertellen dat het allemaal wel goed kwam al was hij juist de gene die dat eigenlijk moest horen. Hij slikte toen de zwart witte deputy zijn naam noemde. Met knikkende pootjes liepen hij naar voren. Van dichtbij vond hij Carrioncough toch wel een beetje eng met al die littekenes. Met grote oogjes luisterde hij naar de woorden van de kater. Nu ging het echt gebeuren. Er was geen weg terug. Hij ging nu naar de apprentice den. De nursery lag nu in het verleden en daar zou het altijd blijven. Een groot gevoel van somberheid overheerste hem terwijl hij terug dacht aan alle leuke momenten die hij daar had gehad. Het waren er niet veel. Maar het waren er genoeg om hem verdrietig te maken dat er geen nieuwe memories van de nursery bij zouden komen. Hij beet hard op zijn lip om de traantjes binnen te houden. Hij wou graag naar het volgende hoofdstuk. Maar hij liet zoveel achter zich. Hij haalde nogmaals diep adem. Het ging wel goed komen. Een warrior zijn was ook leuk. Daar kwamen ook weer nieuwe herinneringen. Hopelijk meer leuke dan slechte. Hopelijk genoeg leuke zodat hij de warme nursery iets minder zou missen. De woorden van de deputy galmde na in zijn grote zwarten oren. Drizzlefall. Die kat kende hij niet. Maar al snel bleef zijn blik hangen op een witte kattin die naar voren stapte. Ze deed hem een beetje deed denken aan de lieve Blossomhail waardoor hij gelijk een goed gevoel bij haar had. De kattin straalde vriendelijkheid uit. Gelukkig. Een rilling liep over zijn rug, stel dat hij Serpentguise als mentor had gehad? Snel herinnerde hij zich wat hem verteld was te doen bij de ceremonie. Hij liep naar zijn nieuwe mentor toe terwijl de clan zijn nieuwe naam riep. Zijn poten voelde verschrikkelijk zwaar aan. Hij merkte nu pas weer op dat de hele clan naar hem keek. En het was alsof hun blikken als gewichten aan zijn lichaam hingen. Hij gaf Drizzlefall kort een aarzelende blik voordat hij zijn zwarte neus tegen haar flank aan duwde. Snel zette hij weer een paar stapjes naar achteren. Nog steeds overweldigd door het alles. Hij hoorde hoe Lionkit ook benoemd werd als Lionpaw. Een grote glimlach verscheen op zijn bek. Hij was niet alleen. Hij ging dit doen met Lionpaw en Rimepaw. Met z'n drieën. Samen konden ze het aan. Ze zouden elkaar helpen waar dat kon. De angst die hij net had gevoeld ging weg en nam plaats voor een gevoel van geluk. Al volgde jaloezie snel. Lionpaw kreeg papa als mentor! Zijn bek was licht geopend in verbazing. Natuurlijk had hij ook graag papa als mentor gehad. Maar er was maar 1 papa en er waren er 3 van hun. Hij drukte weer een glimlach op zijn gezicht. Hij wist zeker dat hij wel een keer met zijn papa zou kunnen trainen. Hij voegde zich weer bij zijn familie. Nog even kort gleed zijn blik over zijn nieuwe mentor. Zijn hoofdje liep over van gedachtes en vragen. Wat zouden ze als eerst gaan doen? Hij duizelde hem allemaal een beetje. Hij keek toe hoe zijn zusje ook benoemd werd tot apprentice. Hij joebelde haar naam hard mee met de rest van de clan. Hij barste van trots om haar zo te zien. Hij was niet de enige uit het nest geweest die een beetje anders dan anders geweest. Zijn zusje had een beetje een aparte vacht. Dat was natuurlijk iets totaal anders als plots uithalen met je poot of dergelijke maar toch zorgde het ervoor dat de kleine zwarte kater zich iets minder alleen voelde. Al voelde hij zich wel slecht voor haar. Het was duidelijk dat zij een stuk meer moeite had met dit hele gebeuren dan hij. Hij slikte even en hield zich voor haar zo snel mogelijk te troosten wanneer het kon. Hij zou niet wijken van de zijde van zijn siblings. Daarna volgde Bellkit. Wolfpaw voelde zich bijna slecht voor de fragiele kitten. Hij was zo klein en priel. Meteen nam hij zich voor om de jonge kat zoveel mogelijk te helpen als hij kon. Bellkit werd Bellpaw en kreeg Aurorastream als mentor. Hij kon zien dat het een zachtaardige kat was. Carrioncough had een goede keuze gemaakt voor de onzekere apprentice. De ceremonie kwam tot een einde. Langzaam liepen alle katten terug naar hun den en gingen verder waarmee ze mee bezig waren. Kort beet de nieuwe apprentice op zijn lip. Hij zag hoe Rimepaw Bellpaw trooste. Aarzelend liep hij op hun af. Hij gaf Bellpaw een bemoedigende glimlach. "Ik kan ook bij je b-b-blijven als je wilt?" vroeg hij zachtjes. Zijn blik gleed even kort naar zijn zus die behoorlijk beschermend over hem leek. "Het komt wel w-w-weer goed," mauwde hij zachtjes ook gericht op zijn zusje die zo overstuur was geweest tijdens haar eigen ceremonie. Twijfel klonk in zijn stem. Hij wist dat alles wel weer op zijn pootjes terecht kwam. Daar niet van. Het gewoon dat hij niet zeker was of dat de woorden waren die Bellpaw en Rimepaw nu nodig hadden. Kort drukte hij zijn neus tegen zijn zus haar flank aan om haar te laten weten dat hij trots op haar was. Hij liep van het tweetal vandaan en zocht zijn broertje op. Hij kon ze beter even alleen laten nu. Nog meer heisa en vreemde katten kon Bellpaw niet gebruiken nu. Tevens leek het erop dat ze al genoeg steun aan elkaar zouden hebben. Wolfpaw zocht in de menige naar de rode vacht van zijn broertje. Al snel bleven zijn ogen hangen op het gestalte van het katertje. "Lionpaw!" miauwde hij blij. Ook bij zijn broer duwde hij neus tegen diens flank aan. Een grote glimlach lag op zijn lippen. Hij probeerde alle stress en angst van net vanzich af te laten glijden en enthousiast te zijn over dit nieuwe avontuur. "Zullen w-w-we samen een n-nest uit zoeken?" vroeg hij toen. Het lieft wou hij zo veel mogelijk bij zijn broertjes en zusje blijven en niet van hun zijden wijken. Hij was ook onzeker over dit alles. Enkel probeerde hij het nog een beetje van de goede kant te bekijken. Maar hij wist dat hij dat niet zou kunnen zonder hun hulp. Ze waren twee van de meest belangrijkste katten uit zijn leven. Zij waren de enige die hem zo goed als normaal behandelde. Het was familie. En dat was iets wat Wolfpaw heel erg koesterde. Hij hield van hun. Met heel zijn hart. Plots leek de gedachtegang van verdriet van de nursery zo ver weg. Want hij realiseerde zich nu dat hij dat helemaal niet achter zich liet. Totaal niet. Hij liet alleen alle nare kittens en pesters achter zich. Hij nam de twee katten, de twee goede herinneringen die hij, de twee licht puntjes uit zijn leven met zich mee naar het volgende hoofdstuk. Een grote glimlach sierde zijn lippen. Wellicht was dit toch nog niet zo slecht als hij eerst had gedacht dat het zou zijn. Al het gevoel van onzekerheid was verdwenen. Hij kon nu alleen nog maar enthousiast zijn voor wat er ging volgen.

Tag: @Rimepaw, @Lionpaw, @Drizzlefall, @Icecream @Bellpaw
Mentioned: Serpentguise, Blossomhail, Carrioncough

OOC: waarschijnlijk staan er echt verschrikkelijk veel spelfouten in. Sorry hiervoor. M'n dyslexie in combinatie met hoofdpijn gaat niet lekker haha.

De angst die ze zag toen Aurorastream naar haar eerste leerling liep maakte dat ze zich ongemakkelijk gevoelde. Angst was niet fijn, helemaal niet en daar wist ze zelf alles van. Ookal hadden ze hun neuzen tegen elkaar moeten komen zoals zijzelf met jaar mentor had gedaan gebeurde nu niet. Rimepaw schoot er vandoor nog voor dit kon gebeuren. Aurorastream keek haar met ogen na die vol stonden van medeleven. Ze zou straks wel even met haar gaan praten dus liep ze terug en zag nog net hoe Serpentguise met een woedende blik in haar richting keek. Oei! Was ze nu jaloers op Aurora? Ach ze zou vast snel een leerling krijgen. Aurorastream dacht er nu even niet verder over na, maar ze vond 1 ding wel raar. Ze had nog nooit van waterslangen gehoord nog een gezien. Maar ze Ou voorlopig wel even beter opletten als ze het water weer in ging. Toen de ceremonie afgelopen was zag ze hoe een van de andere nieuwe leerlingen naar Rome en Bellpaw liep. Dus besloot ze nog even te wachten tot Wolfpaw weer weg liep. Aurorastream stond op en liep op hen af en glimlachte zacht en vriendelijk. ' Rimepaw?' starten ze met kalme en warme stem, maar luid genoeg dat ze te horen was. Misschien had ze eerder zachter gesproken en had haar leerling het toen nog niet gehoord? 'Zullen we een ander voor jullie gaan uitzoeken? Dan beginnen we morgen en kunnen jullie nog even samen alles laten bezinken?' stelde ze voor in dezelfde toon in haar stem als toen ze Rimepaw's naam noemde. Ze wilde haar niet dwingen zeker niet met de angst die ze nu voelde. Dat zou eerder averechts werken, dat wilde ze niet. Ze wilde het vertrouwen van haar leerling winnen door haar in rust alles bij te brengen. Zo had Stormflight het ook bij haar gedaan. In rust wachten Aurorastream op het antwoord van Rome en Bellpaw.

https://www.warriorcatsnl.com/t49288-over-comming-fear-will-make-you-stronger-trainings-topic#914573

Er was een ceremonie. Fleckhound keek met een glazige blik mee. Hij had weinig feelings bij dit soort aankondigen. Na zoveel jaar werd het een beetje een saai ritueeltje die hij best kon missen in zijn routine. De slankere kater vestigde zich aan de rand en priemde wat met zijn staart. Er was weinig nieuws om aan te horen bij het begin. Pas toen een bepaalde Apprentice naar voren werd geroepen was hij wel een beetje nieuwsgierig. De Senior rekte zijn rug en nekwervels zodat hij over de menigte kon gluren. Hij zag de rug van Agatepaw die naar voren was geroepen. He, werd ze nou eindelijk Warrior. Als iemand het nu verdiende dan was zij het wel vond de oudere kater. Ze had zich goed bewezen met het akkefietje met de rogue. Het was jammer dat ze zichzelf had moeten terugtrekken. Flechhound had wel willen zien hoe het lichaam van de voormalige Riverclanner naar binnen werd gesleurd. Hij knipperde met zijn ogen toen Carrion zijn verhaal deed. Agatepaw had blijkbaar zijn leven gered en werd ontnomen van haar naam om daarna vernoemd te worden naar haar actie en kundigheid. Zoiets maakte je weinig mee. Hah. Waren die ceremonies toch nog eens leuk. Hij knikte instemmend en riep zelfs een keertje de nieuwe naam mee van de kersverse Warrior.

Daarna gebeurde er nog iets waar hij een beetje van opkeek. Na al die jaren werd hij weer mentor. De kater keek er wel van op. Het was al lang geleden sinds hij een leerling getraind had. Haar naam was Prairefox. Hij had haar erg gemogen maar door bepaalde redens niet meer dicht met elkaar. Fleckhound hoorde de rest van de ceremonie af, daarna wou hij zijn gloednieuwe leerling ontmoette. Eventjes wachtte hij nog af, daarna liep hij op de andere kater af. De Senior keek het joch met een zielloze blik aan toen hij hem gevonden had. Zijn kop hing wat naar beneden voor betere oogcontact. Hij bedoelde niet om eng over te komen. Zo was zijn houding nou eenmaal. Hij was zelfs wel een beetje enthousiast weer om iemand te trainen. Hij mistte iemand om hem heen. Iemand waarmee hij zijn honger weer wat mee kon stillen. Het kind was wat minder enthousiast, want toen hij voor hem stond leek hij al een tijdje te janken. Bellpaw was zijn naam als hij het goed had gehoord. Ook een andere kind stond bij hem. Hij zei tegen haar dat die niet lekker was en naar de Medicine cat wou. Fleckhound keek met lege oogkassen naar de tweetal. ¨Waar heb je last van dan?¨ Vroeg hij plat. Ook in zijn stem was er geen emotie. Het was gewoon een stem.

Ze wist niet goed wat te verwachten van deze ceremonie. Ze wist wat haar te doen stond, ook al maakte haar dat niet minder nerveus. Ze wachtte dan ook af tot haar naam gezegd zou worden en luisterde ondertussen naar de rest van de ceremonie. Ze hoorde haar naam, maar was voor een moment verward waarom Carrioncough Wolfkit nog niet zijn naam had gegeven, maar dit corrigeerde hij al snel. Ze liep dan ook naar voren toe en drukte haar neus tegen die van haar apprentice en glimlachte zachtjes. Ze kon het begrijpen als de apprentice nerveus was, dat was ze zelf ook wel een beetje. Ze nam haar plek weer terug in en wachtte de rest van de ceremonie af. Ze liet haar nieuwe apprentice kort met zijn leeftijdsgenootjes praten, voor ze nog een keer naar hem toe liep. "Morgen gaan we beginnen met de eerste training eenmaal de zon op is." Verder zou ze hem zijn gang laten gaan. Hij moest tenslotte nog een nest en alles maken in de apprentices den.

Rimepaw

Rimepaw probeerde zelf rustig te blijven. Zelfs al voelde ze haar eigen hartje ook in haar keel bonzen. Bellpaw had haar nodig, en dus hield ze zichzelf sterker dan ze zich voelde. Samen zouden ze de wereld vast wel aan kunnen. Wolfpaw en Lionpaw zouden vast ook wel willen helpen; maar haar broers waren niet haar beste vriend. De enige kat die haar volledig begreep, ook al was Bellpaw natuurlijk niet de veiligheid die haar papa aan haar kon geven. Ondanks het feit dat Bellpaw eerst van haar aanraking schrok, leek hij al snel iets te kalmeren toen ze ritmisch over zijn vacht begon te likken; zoals haar papa ook altijd had gedaan. Rustig, sterk, kalm. Iets dat ze zelf niet was, echter leek ergens het feit dat ze hem rustig moest krijgen, het feit dat ze tegen iemand aan was gekropen die bekend was, ook al iets te helpen. De grote kater snikte enkel bij haar worden, en al leek het iets te helpen hij was nog steeds niet rustig. Ze had zich beschermend bij hem gevoegd, beschermend; zodat hij niet alleen was. Niet alleen in dit grote, enge nieuwe. 'I... Ik moet naar de medicine cat, ik voel me niet lekker,' fluisterde hij zachtjes terwijl hij onhandig naar adem hapte. Rimepaw knikte terwijl ze door bleef likken en enkel nog dichter tegen hem aan kroop in de hoop hem te kunnen helpen naar de den. Ze hoopte maar dat Mousepaw niet aanwezig was, en enkel Shrimpnose hen zou kunnen helpen. De kater sloot zijn ogen, waardoor Rimepaw een bemoedigend geluidje maakte.

Ze bleven echter niet alleen, en hoewel Rimepaw normaal vriendelijk en warm naar haar broer was, rees een zacht waarschuwend geluidje uit haar keel omhoog toen Wolfpaw dichterbij kwam. Ze was nu een keer de beschermende in plaats van haar vader. 'k kan ook bij je b-b-blijven als je wilt? vroeg hij zachtjes. Zijn blik gleed even kort naar zijn zus die behoorlijk beschermend over hem leek. Rimepaw schudde snel haar kop al scheen er een dankbaar lichtje in haar ogen. 'Het komt wel w-w-weer goed,' Zou het goed komen zonder de geborgenheid van papa die ze nog zo hard nodig had? Wolfpaw leek echter te begrijpen dat teveel katten rondom haar en Bellpaw niet verstandig was waardoor hij enkel een neusje in haar flank drukte. 'Dankje broer,' Mauwde ze kort voordat ze haar volledige aandacht weer op Bellpaw richtte. Wolfpaw leek nu een andere vacht te zoeken, die van hun broer Lionpaw en verdween in de menigte. Rimepaw haalde diep adem terwijl ze haar mentor op zich af zag komen. De kattin die ze nauwelijks had begroet voordat ze naar Bellpaw was gerend.

Rimepaw hees zichzelf half overeind terwijl ze haar kop naar Aurorastream draaide en haar tanden iets liet zien in een grimas. Een waarschuwing dat de ander haar nu niet mocht storen terwijl ze snel weer een lik over de rug van haar beste vriend gaf. 'Rimepaw?' Klonk er vriendelijk waardoor ze haar houding iets verzachtte maar nog steeds beschermend hield. 'Nu niet!' Mauwde de kattin krachtig, en wellicht ook een beetje smekend. 'Zullen we een ander voor jullie gaan uitzoeken? Dan beginnen we morgen en kunnen jullie nog even samen alles laten bezinken?' Rimepaw haalde diep adem terwijl ze Aurorastream twijfelend aan keek. 'Wil je Shrimpnose halen. Zeg dat Bellpaw haar nodig heeft.' Haar stem klonk gehaast terwijl ze Bellpaw een neusje gaf. Enkel om hem te tonen dat ze er nog was, dat hij veilig was.

Een enge kater kwam op hen af gelopen waardoor Rimepaw haar haren overeind zette. Hij was koud, zo koel als ijs. Wellicht had hij wel de naam van haar of haar vader moeten krijgen, want hij leek alles behalve vriendelijk. Wellicht was een naam niet altijd passend bij een kat want hoewel ze naar Icecream was vernoemd, was ze niet koel of koud te noemen. Ze was een van de zachtste eitjes in de Clan. 'Waar heb je last van dan?' Vroeg de kater plat en zonder emotie waardoor Rimepaw hem met gespannen ogen aan keek. 'Wilt u ons met rust laten?' Mauwde ze, een verzoek die angstig maar ergens ook dwangmatig overkwam. Ze wilde alleen bekende katten, geen Fleckhound. Misschien had ze hem naar de Medicine Cat moeten sturen in plaats van Aurorastream. Echter was het daar nu al te laat voor.

@Bellpaw @Aurorastream @Fleckhound @Wolfpaw'

Infos here

Deze reactie had ze niet verwacht. De tanden die Rimepaw liet zien duiden aan dat ze liever niemand in de buurt had nu. Aurorastream verstarde even, maar herstelde snel weer en stelde zacht haar vraag. Haar leerling veranderde wat van houding al zat ze wel nog beschermend bij Bellpaw en vroeg Aurora of ze Shrimpnose wilde gaan halen. De Young warrior knikte en zag Fleckhound op hen af komen. Zijn vraag zonder enige emotie liet haar der kop schudden. 'Alsof je dat niet kunt zien Fleckhound. Het zijn vast de zenuwen, maar ik zal Shrimpnose voor de zekerheid even halen voor als het iets ergers is. Wees alsjeblieft aardig voor hen?' miauwde Aurorastream en liep op andere warrior af en legde even haar staart tegen zijn schouder in de hoop dat hij zou begrijpen dat de twee leerlingen het eng vonden al dit gebeuren, daarna sprong direct langs Rimepaw en Bellpaw heen. Op weg naar de medicijnden. De andere katten hielden haar een beetje op, maar Aurora glipte tussen hen door alsof ze zelf het water was dat rond hun kamp kabbelde. Ze kwam bij de medicijnden aan en ging direct naar binnen. 'Shrimpnose, ben je hier? Er is iets met Bellpaw. zou je even willen komen kijken, hij lijkt geen poot te kunnen verzetten.' riep ze licht in paniek. Al die tijd had ze Bellpaw wel wat horen zeggen, maar hij had zich niet bewogen. Als het maar niets ernstigs was, dat zou ook niet leuk voor de jonge leerling zijn.

@Bellpaw @Rimepaw @Fleckhound @Shrimpnose

Enthousiast stond Lionkit te wachten totdat het zijn beurt was om apprentice te worden. Hij vond dat hij al een tijdje klaar was om apprentice te worden, maar iedereen had zei telkens dat hij nog te jong was. Maar vandaag was dat niet zo. Vandaag zou hij eindelijk een apprentice worden en een mentor krijgen. Warrior worden was zijn droom, maar zijn allergrootste droom was om de beste warrior ooit te worden. Zelfs om leader te worden! Daarvoor had hij natuurlijk de beste mentor nodig. Een deel lag natuurlijk ook aan hem zelf, maar een deel lag ook aan de mentor. Lionkit had al dagen lang aan StarClan gewenst voor een goede mentor, want als je die kreeg, moest dat wel een goed teken zijn toch? Samen met Wolfkit en Rimekit zouden zij de beste warrior van RiverClan worden. Zouden ze geschiedenis schrijven. Maar Lionkit zou natuurlijk de sterkste en beste worden. Hoe moest hij anders leader worden en zijn familie en Clan beschermen? Hij zou super hard trainen en oefenen. Iedereen zou verbaasd zijn over zijn technieken en kunsten. Zelfs al zou zijn mentor niet de beste zijn. Eigenlijk zouden ze dan juist extra verbaasd zijn, toch? Ach ja.
Eerst werden twee apprentices naar voren geroepen: Stormpaw, eentje die Lionkit niet echt kende, en Aurorapaw. Ook haar kende hij niet erg goed, maar hij wist natuurlijk wel dat zij één van zijn 'zussen' was. Toen zij haar prachtige warriorname ontving, riep de kitten, ondanks hij zat te trappelen voor zijn moment, haar naam met de rest mee. Daarna was het de beurt aan Agatepaw om warrior te worden. Lionkits bruine ogen verduisterden. Dat beest verdiende die naam niet! Ze had een eigen Clangenoot aangevallen en daarbij een kitten pijn gedaan! Dat was alles behalve heldhaftig. Stomme rot slang dat ze was. Lionkit rolde met zijn ogen bij het verhaal over haar 'heldhaftige redding van Carrioncough'. Tjonge, die deputy had zichzelf vast wel kunnen redden. De rood witte kater kon het niet laten om met zijn ogen te rollen en een kleine "Kssst" te laten ontsnappen toen Serpentguise zei dat ze haar naam met trots ging dragen en bla bla bla... NOBODY CARES! Pffft. Gelukkig werd de kater al snel weer vrolijk toen het eindelijk hun beurt was om te shinen. Hij zou nu apprentice worden! Sterk en nobel. Iedereen zou zich veilig voelen met hem en hun vijanden zouden geen stap meer op hun territorium durven te zetten. Daar zou hij wel voor zorgen! En toen werden ze eindelijk naar voren geroepen... Enthousiast stapte hij samen met de andere kittens naar voren. Hij was totaal niet bang. Hooguit een tikkeltje zenuwachtig. Eerst was de beurt aan zijn broer. Lionkit keek zijn broer bemoedigend aan. Wolfkit mocht eerst beginnen aan zijn prachtige reis naar het geschiedenis schrijven. Toen zijn broer Drizzlefall aangewezen kreeg en tot Wolfpaw werd benoemd, gunde de pluizige kater hem een trotse glimlach. Zijn broer kon aan zijn pad beginnen. En toen was het aan hem de beurt. Met in zijn ogen een zekere gloed luisterde hij naar de woorden van Carrioncough. Lionpaw. Vanaf nu zou hij Lionpaw genoemd worden totdat hij zijn warriorname zou krijgen. En uiteindelijk zijn leadername. En het beste was dat StarClan naar hem had geluisterd! Vol blijdschap keek hij naar Icecream. Hij kreeg zijn papa als mentor! Nu was het zeker dat hij leider zou worden! Niemand, maar dan ook niemand kon dat nu nog van hem afpakken. Na hem werd Rimekit benoemd tot apprentice. Lionpaw schonk haar net zo'n trotse glimlach als hij zijn broer had gegund. Ook zij had een prima mentor gekregen en zou net zoals hem en Wolfpaw een geweldige warrior worden. Maar leader niet. Die rang was voor hem! Daarna werd Bellkit nog apprentice en kreeg Lightningpaw een nieuwe mentor, maar dat was niet zo spannend meer. Ze waren eindelijk apprentice! EIndelijk! Enthousiast ging Lionpaw bij zijn vader staan. Hij was helemaal happy en zijn dag kon niet meer stuk. In zijn ooghoeken zag hij wel hoe Bellpaw wat problemen leek te hebben, maar gelukkig was zijn lieve zusje Rimepaw er voor hem. Gelukkig. Niet lang daarna kwam Wolfpaw weer in zijn vizier en zijn broer had hem ook gespot. "Wolfpaw!" miauwde Lionpaw met een brede grijns. "Wij worden nu de beste warriors die RiverClan ooit heeft gehad!" verzekerde de kersverse apprentice Wolfpaw. Samen zouden ze de besten worden! "Ja! Kom mee!" miauwde de apprentice enthousiast op de vraag van zijn broer. Nu konden ze lekker naast elkaar liggen. Het was echt een geweldige dag naast dat Agatepaw nu een warrior was. Zolang hij maar zijn familie in zijn buurt had, was er niks aan de hand.

- Wolfpaw (Genoemd/indirect: Icecream, Carrioncough, Drizzlefall, Aurorastream, Stormbriar, Serpentguise & Rimepaw)

Onderwerp: Re: [♔ RIVERCLAN CEREMONIE JUNI] Viper arise